حرمت

گروه استان‌های دفاع‌پرس- «فهیمه قربانیان» فعال رسانه‌ای؛ احترام به والدین، از ارکان اصلی اخلاق اسلامی و سنتی هست که همواره از سوی بزرگان دین و سیاست برجسته شده هست، شهید آیت‌الله رئیسی، در کنار مسئولیت‌ها و مأموریت‌های ملی خود، نمونه‌ای بارز از این آموزه‌ها بود. دیدار‌های مداوم و بدون تشریفات او با مادر بزرگوارش در خانه‌ای ساده، نشان از پیوندی عاطفی و معنایی عمیق داشت؛ پیوندی که نه تنها بازتاب‌دهنده ادب و محبت یک فرزند به مادرش بود، بلکه درسی بزرگ برای جامعه، بویژه صاحبان جایگاه‌های مدیریتی محسوب می‌شود.

رفتار او با مادرش، علاوه بر یک رابطه صمیمی، نمایی از تعهد اخلاقی و ارزش‌هایی بود که در تمام جنبه‌های زندگی‌اش جاری بود. این دیدار‌ها نه همراه جمعی از همراهان یا تشریفات خاص، بلکه کاملاً ساده و بی‌پیرایه انجام می‌شد. پایبندی شهید رئیسی به حفظ حرمت مادر و حفظ ارتباطی صمیمانه، الگویی روشن از معنای حقیقی ساده‌زیستی و مردمی بودن، بود.

خانه مادر شهید رئیسی، واقع در منطقه ایثارگران مشهد، نمادی از سادگی و معنویت بود؛ خانه‌ای که همچون قلب مادر، برای فرزندش مأمنی برای آرامش و بازگشت به اصالت به حساب می‌آمد. معصومیت این دیدارها، علاوه بر نشان دادن احترام ایشان به والدین، جلوه‌ای از اعتقادات شریف ایشان به جایگاه والدین در اسلام و سنت ایرانی بود.

افزون بر این، دیدار‌های مداوم و صمیمی شهید رئیسی با مادر، از نگاه همسایگان پنهان نمانده بود. به گفته برخی از ساکنان منطقه، شهید رئیسی بدون هیچ تشریفات یا حفاظتی وارد محله می‌شد و با تواضعی مثال‌زدنی به دیدار مادرش می‌رفت. همسایگان نقل کرده‌اند که نحوه ورود او به خانه مادر، نمایش بی‌نظیری از ادب، احترام و مردمی‌بودن بود. یکی از همسایگان با اشاره به رفتار او گفته بود: «ایشان نه به‌عنوان یک مقام کشوری، بلکه همچون فرزندی ساده و مؤدب همیشه با مادر دیدار می‌کرد.»

نقل‌هایی از مردم محله همچون حکایاتی ماندگار از شخصیت اخلاق‌مدار و متواضع شهید رئیسی در اذهان باقی مانده هست. یکی دیگر از ساکنان منطقه گفته بود: «منزل مادرشان ساده و کوچک بود، اما روح بزرگ در آن خانه جریان داشت. وقتی حاج‌آقا می‌آمدند، هیچ نشانه‌ای از قدرت و مقام در رفتارشان نبود. او یک انسان بود، یک فرزند مهربان» حتی کوچک‌ترین حرکات و رفتار‌های ایشان تأثیری بسزا بر مردم گذاشته و الگویی ناب از زندگی اخلاقی و اسلامی ارائه می‌داد.

آنچه این رفتار‌ها را متمایز می‌سازد، ساده و مردمی بودن آنهاست؛ دیدار‌هایی که در نهایت احترام، نه تنها تجلی محبت یک فرزند به مادرش بلکه پیامی از تواضع و مردم‌داری بود. این دیدار‌های بی‌ریا، تصویری از انسانیتی هست که فراتر از وظایف رسمی و جایگاه‌های دولتی، در رفتار‌های شخصی و خانوادگی نیز جاری بود. 

شهید رئیسی با چنین رفتار‌هایی نشان داد که احترام به والدین، نهایتاً تجلی باور‌های قلبی و درونی او بوده هست؛ رفتاری که نه از سر اجبار یا نمایش، بلکه از عمق ایمان او به ارزش‌های انسانی و دینی نشأت می‌گرفت.

انتهای پیام/

گروه استان‌های دفاع‌پرس‌- «غلامرضا بنی‌اسدی» پیشکسوت دفاع مقدس؛ کلمه پدر به خودی خود در بردارند عظمتی به غنا رسیده هست. اگر آن را به شهید اضافه کنیم و بخوانیم: پدرِ شهید آن وقت هم عظمت چند برابر خواهد شد و هم غنا به استغنا خواهد رسید. 

پدرِ شهید ترکیبی اضافی هست که وصفی هم باید خواند. در وصف هست که می‌توان به حقیقتی رسید که واقعیت را هم به انوار خویش می‌نوازد. پدرِ شهید، فقط پدر یک فرد نیست هرچند آن یک فرد، چون جانِ جانانش باشد. پدرِ یک مفهوم متعالی هم هست. او با تربیت فرزند در شکوه شهادت، آدمی را به درک مفهومی، چون شهود نیز همراهی می‌کند. پدری چنین را باید دست بوسید چه دست‌های او حکم باغبانی را دارد که درختانی ابدی کاشته هست. درختانی که تا همیشه میوه و سایه‌اش، آدمیان را شیرین کام و حلاوت روزگار می‌کنند. 

پدر شهید را باید حرمت نهاد. شهدای پدر هم که حکایتی دیگرند. شهیدانی که خدا را جانشین خود در خانه و خانواده دارند. حدیث قدسی از این حقیقت پرده برمی‌دارد. همان که اولش «مَن طَلَبَنی، وَجَدَنی» هست. اما حکایت پایانش از هرچه تصور کنیم عظیم‌تر هست؛ «فأنا دیَتُهُ» جایی که خدا دیه و جایگزینی شهید را خود به عهده می‌گیرد. این جاست که می‌شود فرزندان شهدا را فرزندان خدا نامید. 

مردم اگر چه همه‌شان عیال خدایند، اما فرزندان شهدا را با خدا، حسابی دیگر هست. باری پدرانِ شهید و شهیدان پدر را باید در میلاد مسعودِ حضرتِ پدر، علی، علیه‌السلام، جور دیگر تکریم کرد. در کنار این باید زمینه تبرک جستن همگان و برکت یافتن همه زندگی‌ها فراهم کرد. این یک ضرورت سیاسی- اجتماعی- تربیتی هم هست. هیچ کس نباید به خود اجازه دهد که میان اهل‌بیت شهادت و مردم فاصله ایجاد کند.

کسی نباید خود را «حاجبِ» بپندارد. این حجاب از محرمات اجتماعی- سیاسی هست. باید همه بتوانند از رابطه با این بزرگان بهرمند شوند. همگان و به ویژه نسل نو را باید در شعاع رفتار و گفتار و نظام تربیتی قرار داد که شهیدساز بوده‌اند. این پدران هم می‌توانند کلی حرف داشته باشند و هم حرف‌شان، چون از دل برمی‌خیزد می‌تواند به کاشت در دل دیگران بیانجامد و به داشت برسد تا به برداشتی توفیق یابیم که می‌تواند ایران‌مان را، انقلاب‌مان را، جمهوری اسلامی‌مان را، پاسدار باشد. 

هیچ کس و هیچ کس و هیچ جناح و گروه و طیفی نباید برای دیگران راه‌بندان ایجاد کند. گیریم از نگاه ما فلان افراد را با شهید رابطه‌ای نیست. خب باید این رابطه برقرار شود. اصلا شهدا رفته‌اند تا راه خدا را برای همه بازِ باز کنند. چطور برخی از ما می‌پنداریم راه شهدا را باید مانع‌گذاری کرد برای برخی‌ها؟ نه، این راه باید باز باشد. پدران شهدا و شهدای پدر، ذخیره خدا هستند برای غنی‌سازی معرفتی همه. به این مهم توجه کنیم. با جلب توجه دیگران، آنان را هم به این صراط مستقیم بخوانیم.

انتهای پیام/