حرم حضرت زینب

گروه حماسه و جهاد دفاع‌پرس ـ سیده محدثه هاشمی‌زاده؛ عشق و دلدادگی به سالار شهیدان را از کودکی از لحظه تولد با کامی که با تربت امام حسین (ع) باز می‌شود با اذانی که برای اقامه حق در گوش نوازد تازه به دنیاآمده می‌خوانیم، آغاز می‌شود. این سر آغاز راه و مسیری است که به دلداگی و شهادت ختم می‌شود.

دلداگی که وقتی نوزادی به دنیا می‌آید به یاد علی‌اصغر شیرخوار امام حسین (ع) لباس به تن نوازد می‌کنیم و در مراسم شیرخوارگان حسینی حضور یافته و مادران هم‌نوا با مادر علی‌اصغر شده و اشک می‌ریزند. فرزندانمان را این چنین بزرگ می‌کنیم یعنی از ابتدا با فرهنگ شهادت و با امام حسین (ع) زندگی آن‌ها را گره می‌زنیم.

شیری که نوزادان می‌خورند همراه با اشک و آهی است که مادران در هنگام نوحه و عزاداری‌ها در هیات و محافل مذهبی می‌دهند، این عشق با گوشت و خون ما آمیخته شده است. غالبا هر مادر ایرانی قبل از فرزنددار شدن با خود عهد و پیمانی می‌بندد و نذر می‌کند که اگر فرزندم پسر شد غلام امام حسین (ع) و ابالفضل (ع) باشد و اگر دختر شد کنیز حضرت زهرا (س) و زینب کبری (س). فرزندانی که با چنین بنیه دینی بزرگ می‌شوند، شهادت برایشان افتخار است؛ بنابراین تربیت نسل عاشورایی افتخار جامعه اسلامی ایران است و هرگاه ظلم و تجاوز به حقوق انسان‌های مظلوم و ستمدیده صورت بگیرد وارد این عرصه می‌شوند، همان طور که در دوران دفاع مقدس رزمندگان اسلام وارد عرصه نبرد شدند.

رزمندگان دفاع مقدس ادامه دهندگان نهضت حسینی بودند که دلداده و شیفته راه حق شده و سر از پا نمی‌شناختند و رهسپار میدان نبرد می‌شدند. هرگز به دنبال اسم و رسمی برای خود نبودند. یادمان نرفته که چگونه در روز‌های ابتدایی جنگ، مقاومت کردند و از جان خود گذشتند تا کشور ایران با اقتدار و در امنیت بماند و امروز مدافعان حرم ادامه‌دهندگان همان نهضت سرخ حسینی و عاشورایی هستند.

مدافعان حرمی که همانند دوران دفاع مقدس، عاشق و بی‌پروا و در همه رد‌ه‌های سنی به جبهه مقاومت پیوسته و جوانمردانه مبارزه می‌کنند. جوانانی برومند و غیور و توانمند در عرصه دفاع و مبارزه با تکفیری‌ها حضور می‌یابند و بعد از ممارست و پیگیری و تلاش فراوان به جبهه مقاومت می‌پیوندند و در راه اعتلای ارزش‌ها و پاسداری از دین اسلام تلاش می‌کنند و نیز تعدادی از آن‌ها به فیض شهادت می‌رسند، شهادتی که برگرفته از عاشوراست و شهدا ادامه‌دهندگان نهضت سرخ حسینی هستند و تا برپایی حکومت حضرت مهدی (عج) این نهضت ادامه دارد.

انتهای پیام/ 191

گزارش خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، زمانی که آتش جنگ از سوی تکفیری‌ها در سوریه شعله ور شد و گروه‌های مقاومت داوطلب دفاع از مردم سوریه و حرم‌های مطهر اهل بیت (ع) در این کشور شدند، افغانستانی‌ها از اولین گروه‌هایی بودند که اعلام آمادگی برای حضور در سوریه و مقابله با دشمنان اسلام را کردند. علاوه بر افغانستانی‌هایی که در قالب لشکر «فاطمیون» به سوریه رفتند افغانستانی‌هایی که سال‌ها قبل با مهاجرت به این کشور در زینبیه دمشق ساکن بودند با به خطر افتادن حرم‌ها دست به اسلحه بردند و به دفاع پرداختند از این رو اولین مدافعان حرم محسوب می‎شود. یکی از رزمندگان لشکر فاطمیون در خاطره‌ای از روز‌های اولیه جنگ سوریه و پناه گرفتن کودکان به حرم حضرت زینب (س) را روایت کرده است که در ادامه آن را می‌خوانید.

زمانی که ناآرامی‌ها شروع شد و مخالفان دست به سلاح شدند، ناآرامی و خطر تا پشت دیوار‌های صحن حرم زینب (س) رسیده بود. بعضی از تروریست‌ها تا نزدیک‌ترین نقطه به حرم آمده بودند و با سلاح‌های سبک مثل کلاشینکف به سمت حرم شلیک می‌کردند، ولی مدافعان حرم آن‌ها را یکی دو خیابان عقب‌تر راندند.

تروریست‌ها از یک یا دو خیابان عقب‌تر با خمپاره به سمت حرم شلیک می‌کردند، ولی، چون گرای خاصی نداشتند، منطقه زینبیه را به صورت کور می‌زدند. طبیعی بود که همه اهالی محل می‌دانستند هدف اصلی بارگاه حرم زینب (س) است؛ بنابراین طبیعی و عقلانی است که از حرم فاصله بگیرند، اما دقیقاً در لحظاتی که نخستین خمپاره‌ها می‌آمد و مردم به پناهگاه‌ها مراجعه می‌کردند.

برخی اطفال آواره و بچه‌هایی با سنین کم که از نقاط مختلف سوریه آواره و به زینبیه و نزد نزدیکانشان آمده بودند و معمولاً در کوچه‌ها و اطراف حرم بازی می‌کردند، به داخل حرم می‌دویدند و به سمت ضریح مطهر می‌رفتند. ما بار‌ها مانع می‌شدیم؛ زمان کم بود و هر لحظه ممکن بود خمپاره‌ای روی حرم فرود بیاید، اما دیدیم نمی‌شود جلوی حرکت کودکان به سمت حرم را گرفت پس آن‌ها را به داخل حرم راه می‌دادیم.

پس از چند نوبت تکرار این رفتار و پس از آرام شدن فضا از بچه‌ها پرسیدیم چرا به داخل حرم می‌آیید و به سمت خانه‌هایتان نمی‌روید؟ آن‌ها با سن کم و فطرت پاکشان گفتند وقتی خیلی احساس خطر می‌کنیم و می‌ترسیم، در اینجا آرامش پیدا می‌کنیم؛ به کنار ضریح می‌آییم و احساس می‌کنیم اینجا امن‌ترین نقطه دنیاست.

انتهای پیام/ 141