حزب کارگزاران سازندگی

به گزارش مجاهدت از مشرق، دیروز دوشنبه اول اسفند ۱۴۰۱ روزنامه سازندگی ارگان حزب کارگزاران سازندگی در ششمین سال انتشار خود و در شماره ۱۳۸۰ خود توقیف شد.

در ابتدا برخی فکر کردند این اتفاق به خاطر درج تیتری است در خصوص گرانی گوشت بوده است. مسؤولین حزب کارگزاران سازندگی و روزنامه آن اظهاراتی در این خصوص داشتند که ظاهراً نشان از عدم اطلاع دقیق از چرایی این توقیف بود. حتی مدعی بودند در گذشته تذکر و گفت و گویی بین آنها و معاونت مطبوعاتی، در خصوص برخی مطالب و تیترهای منتشر شده صورت نگرفته است!

اکبر منتجبی، سردبیر روزنامه سازندگی، درباره تصمیم هیأت نظارت بر مطبوعات و توقیف این روزنامه، گفت: بر اساس شنیده‌های ما، رئیس‌جمهور و اعضای هیأت دولت از تیتر طغیان گوشت عصبانی شده‌اند و به تبع آن، وزیر ارشاد از هیأت نظارت خواستار توقیف روزنامه شده است. اینها را شنیده‌ایم اما نمی‌دانیم چقدر صحت دارد.

اما معاونت مطبوعاتی وزارت ارشاد در سایت رسمی خود اعلام کرد: در هفتمین جلسه از نوزدهمین دوره هیأت نظارت بر مطبوعات در یکم اسفندماه، گزارش تخلفات روزنامه «سازندگی» از حدود مطبوعات موضوع تبصره دو ماده (۵) و بند یازده ماده (۶) قانون مطبوعات مطرح شد، به دلیل آنچه اصرار بر تخلف در درج محتوای خلاف واقع و تشویش اذهان عمومی طی ماه‌های گذشته عنوان شده است، هیأت نظارت بر مطبوعات رأی به توقیف این روزنامه را صادر کرد.

در واقع در روزنامه سازندگی برای یک ادعا گزارشی نوشته و آن‌را تیتر اصلی کرده خود کرده‌اند و در آخر اظهار می‌کنند که نمی‌دانیم حقیقت را گفتیم یا خیر! تازه این همه ماجرا نیست. در بیانیه معاونت مطبوعاتی به صراحت آمده است: به دلیل آنچه اصرار بر تخلف در درج محتوای خلاف واقع و تشویش اذهان عمومی طی ماه‌های گذشته عنوان شده است، این روزنامه از مدت‌ها پیش به دلیل برخی تیترها و مطالب بارها تذکر دریافت کرده است اما به آنها توجهی نداشته است.

در ذیل برخی از تیترهای معروف دو کلمه‌ای این روزنامه و حتی محتوای مطالب کار شده آن آمده است:

«هراس شیراز» در ۲۰ /۱۱/۱۴۰۱ که در آن مدعی نقش همسر معاون رئیس جمهور در امور زنان در موضوع تخریب بافت تاریخی شیراز شده است.

«سهم عوام سهم خواص» در ۱۹/‏۱۱/‏۱۴۰۱‬ که در آن سهم حامیان دولت و اصولگرایان در بودجه سالانه را بیشتر از مردم عنوان کرده و در ادامه، به نقل از اقتصاددانان بودجه‌ریزی کشور را در راستای حامی پروری دانسته است.

«مخمصه» در ۱۲/‏۱۱/‏۱۴۰۱‬ با اشاره به آغاز شروع به کار جشنواره فیلم فجر، مدعی سنگینی سایه سیاست بر روی آن شده است.

«دوئل زنانه» در ۱۰/‏۱۱/‏۱۴۰۱‬ که در آن، با اشاره به شعار «زن، زندگی، آزادی» آن را به نقل از انسیه خزعلی، شعار انقلاب اسلامی دانسته است.

«دور افتخار با بورکینافاسو» در ۰۲/‏۱۱/‏۱۴۰۱‬ با اشاره به برگزاری کنگره بین‌المللی «بانوان تأثیرگذار» از سوی همسر رئیس‌جمهور، نسبت به دستاورد آن تشکیک ایجاد کرده و این اتفاق را در راستای اقدامات نمایشی و ادبیات شعاری در دولت سیزدهم دانسته است.

«زیر صفر» در ۲۵/‏۱۰/‏۱۴۰۱‬ با اشاره به رتبه دوم ایران در ذخیره گازی جهان، دولت را به اجرای سیاست‌های پوپولیستی در راستای افزایش قیمت انرژی و گاز در کشور متهم نموده است.

«راه فرار پلنگ زخمی» در ۱۰/‏۱۱/‏۱۴۰۱‬ گفته است: وقتی مردم حتی به اندازه تغییر مجریان و قانون نویسان در تصمیمات سهیم نیستند…آیا خیلی دشوار است که واکنششان را پیش‌بینی کنیم؟ نمی‌شود بر پیکر نحیف این مردم از هر سو زخمی وارد شود و بعد انتظار واکنش هم نداشته باشیم.

گفتنی است تبصره ۲ از ماده ۵ قانون مطبوعات، می‌گوید: «مصوبات شورای عالی امنیت ملی برای مطبوعات لازم الاجرا است. در صورت تخلف، دادگاه می‌تواند نشریه متخلف را موقتاً تا دو ماه توقیف و پرونده را خارج از نوبت رسیدگی نماید.»

همچنین ماده ۶ قانون مطبوعات انتشار مواردی را ممنوع کرده که در خبر توقیف سازندگی به بند ۱۱ آن استناد شده؛ این بند «پخش شایعات و مطالب خلاف واقع، یا تحریف مطالب دیگران» را از موارد ممنوع انتشار در مطبوعات دانسته است.

بدین ترتیب باید توجه داشت رعایت قوانین و توجه به تذکرات متعدد یک الزام تعیین کننده برای ادامه حیات یک رسانه است. در کوتاهی‌های خودساخته نباید فرافکنی کرد و پشت کلمات بی‌اطلاعی، تکذیب و یا نشان دادن سردرگمی پنهان شد.

از سویی بعد از برخی اتفاقات در اواخر دهه ۷۰ کمتر شاهد توقیف رسانه‌ها بودیم. در این مدت بجز برخی موارد نادر توقیفی صورت نگرفته است. در مقابل تعداد کثیری روزنامه، نشریه، پایگاه خبری و خبرگزاری مجوز گرفته و اجازه فعالیت یافتند. لذا نباید با برخی جوسازی‌های عوام‌فریبانه صحنه را بر خلاف واقعیات موجود مزین کرده و در جامعه منتشر کرد.

قطعاً کشور نیازمند انعکاس صداهای مختلف است، اما این آزادی طبق اصل ۹ قانون اساسی نباید مخل امنیت و استقلال کشور شود. شاید این توقیف انتشار موقتی باشد و با اصلاح برخی رویه‌ها شاهد فعالیت دوباره این روزنامه باشیم. اما لازم است با تعاملات سازنده از انعکاس نادرست اطلاعات و جریان سازی‌های نادرست جلوگیری کرد و اجازه نداد در توقیف یک روزنامه، نمایشی از مطالب غیر واقعی در جامعه منعکس شود و عدم اجرای قوانین حق و عادی جلوه کند.

در نهایت بد نیست بعضی از فعالان رسانه‌ای از خود بپرسند عملکرد آنها چگونه است که برخی رسانه‌های ضدایرانی در آمریکا و سرزمین‌های اشغالی از آنان دفاع می‌کنند.

به گزارش مجاهدت از مشرق، غلامحسین کرباسچی دبیرکل سابق حزب کارگزاران سازندگی و مدیر مسئول روزنامه هم‌میهن در گفت‌وگویی به موضوع اغتشاشات پیش آمده پرداخت و خط تجزیه‌طلبی در این موضوع را تحلیل کرد.

کرباسچی معتقد است زمینه‌های ورود گروهک‌های تجزیه طلب و سوار شدن این جریانات بر احساسات مردم در نارسایی‌ها و ناکارآمدی‌هایی است که حول خواسته‌ها و نیازهای به حق مردم شکل می‌گیرد.

او در ماجرای اخیر نیز اقدام رئیس جمهور را در تماس با خانواده امینی ستود اما گفت این سیاست رئیس جمهور توسط بقیه مسوولین پیش نرفت که اگر دیگر نهادها هم مثل ایشان اقدام می‌کردند زمینه‌های تحریک احساسات مردم از بین می‌رفت و گروه‌های تجزیه طلب فرصت ظهور و بروز پیدا نمی‌کردند.

در ادامه مشروح گفت‌وگو با غلامحسین کرباسچی را بخوانید:

 آقای کرباسچی نسبت جریانات تجزیه‌طلب با اغتشاشات اخیر را چگونه تحلیل می‌کنید؟

کرباسچی: عده‌ای از تجزیه طلبی و اینکه کشور بزرگی مثل ایران تکه پاره شود، درک درستی ندارند و بیشتر بر روی موج شعارها و احساسات سوار شده‌اند. مردمان کرد ایران یک سری خواسته‌های مادی و معنوی دارند که به حق است و مسئولان کشور باید به این خواسته‌ها رسیدگی کنند. البته این مسائل و خواسته‌ها صرفا به بعد از انقلاب مربوط نمی‌شود، من یادم است همان اوایل انقلاب ما مسائل جدی در مناطق کرد نشین داشتیم و موضوعات مختلفی مطرح شده بود. در هر حال کشور بعد از انقلاب دچار تنگناهایی بود که ممکن است به این مناطق هم اجحاف‌هایی شده باشد. طبیعی هم هست؛ آن موج سازندگی و توسعه ممکن است به مناطق مرزی و دور افتاده کمی دیرتر برسد. البته این نقص کار است باید تلاش شود اولین جاهایی که مزایای انقلاب بهشان می‌رسد همین مناطق دورافتاده و مرزی باشد، باید تلاش شود محرومیت‌ها هرجا بیشتر است سریعتر همانجا اقداماتی انجام شود؛ ولی به هر حال اینها اشکالات و ناکارآمدی‌هایی است که بوده.

ولی اینکه مفهوم تجزیه طلبی و مفهوم اینکه یک کشور بزرگی مثل ایران بخواهد تکه پاره شود و مفهوم اینکه بعد از آن تکه پاره شدن چه بلایی سر مملکت و مردم بیاید توسط برخی‌ها به درستی درک نشده است. شما ببینید الان روی کشور بزرگی مثل ایران چه حسابی باز می‌کنند و چه برخوردی انجام می‌دهند؟ حالا اگر کشور کوچکی شکل بگیرد چه حسابی روی این کشور باز می‌شود و اصلا چه امکاناتی دارد و چه موقعیتی می‌تواند داشته باشد؟ لذا مفهوم تجزیه طلبی به این معنا چندان منفعتی نخواهد داشت.

من فکر می‌کنم این اتفاقات بیشتر سوار شدن روی موج شعارها و احساسات است وگرنه مردم این مناطق یه سری خواسته‌هایی دارند که خواسته‌های به حقی است؛ چه خواسته‌های مادی و چه خواسته‌های معنوی و فرهنگی که مجموعه مدیران و مسوولین نظام و … هرچه می‌توانند باید این نارسایی‌ها را برطرف کنند. من شخصاً در گفت‌وگوهایی که با برادران و خواهران کرد داشتم، تا به حال ندیده و نشنیدم که بگویند ما به دنبال تجزیه طلبی هستیم و می‌خواهیم به کشور مستقلی تبدیل شویم. تازه چیزی که من دیدم این بوده که این مناطق مدعی هستند که اصل نژاد فارس و ایران، قوم کرد است یعنی یک همچین ادعاهایی هم بعضا از این مناطق شنیده می‌شود. در هر حال من چندان انگیزه‌ای در این برادران و خواهرانمان در مناطق کردستان و … نمی‌بینم.

ولی به هر حال فعالیت گروهک‌هایی مثل کومله خیلی زیاد بود.

کرباسچی: بعضی از این گروهک‌ها مثل کومله و … که شاید ماموریت‌هایی هم داشته باشند از این نارسایی‌ها سوء استفاده می‌کنند. شما ملاحظه کنید مسئله‌ای مثل کولبری سالهای سال است که به عنوان معضلی برای این مردم به خاطر بی‌کاری و … مطرح است. این کسانی که حالا کومله هستند یا دموکرات هستند یا هرچی؛ وقتی که شما در این مناطق یک جمعیت زیاد جوانی کار و شغل و درآمدی ندارند و به خاطر یک محدودیتی در یک جنسی مثلا لوازم خانگی اینها راه می‌افتند و کولبری می‌کنند واقعا مسئله جدی است. آدم وقتی این صحنه ها را می‌بیند از خودش خجالت می‌کشد. اصلا آدم از این خجالت می‌کشد که در دنیا نشان بدهند که ۱۰ یا ۱۵ سال – نمی‌دانم چقدر هست این جریان راه افتاده- که در برف در تابستان و در زمستان و … از این کوه‌های صعب‌العبور یک جوانی یا یک معلولی یا یک پیرمردی یک حجم عظیم باری را بلند می‌کند و چند کیلومتر مسیر را جابجا می‌کند. خب این مسائل که کاری ندارد یک بار مسوولین بروند آنجا و اگر قرار است به این آدم‌ها اجازه بدهند یک روشی اتخاذ کنند و مسئله را حل کنند؛ من یادم هست زمان آقای هاشمی در دولت مطرح شد که یک کارت‌هایی داده بشود تا کسانی که در مرز زندگی می‌کنند بتوانند یک تجارت مختصر خارجی انجام بدهند؛ خب این مورد را یک دفعه به روش درست حل کنند.

خب این تنگناها وجود دارد و هر چند وقت یک بار هم یک مسئله‌ای سر این ماجرا پیش می آید مثلا یک سقوطی یا درگیری چیزی پیش می‌آید این جریانات تجزیه طلب می‌تواند از آنها استفاده کند و تحریک احساسات کنند. که حالا عرض کردم که نمی‌دانم اینها ماموریت است یا واقعا خودشان دچار چنین توهمی هستند از این نارضایتی‌های اینجوری استفاده کنند و به این مسئله تجزیه طلبی دامن بزنند که اگر جدایی اتفاق بیافتد همه این مسائل حل خواهد شد.

پس شما زمینه اصلی این تحرکات را وجود نارسایی‌هایی از این دست مسائل می‌دانید.

کرباسچی: بله من فکر می‌کنم زمینه اصلی این نارضایتی‌ها در مناطق کرد نشین حتی در مناطق شرقی ایران و زمینه اصلی تقویت این گروهک‌های تجزیه طلب و این جماعتی که این القاعات را دارند این نارضایتی‌ها است که اگر دولت و مدیریت‌های محلی بتوانند این مسائل را حل و فصل کنند به نظرم اصلا زمینه‌ای برای چنین حرکت‌هایی وجود ندارد.

مثلا در سالهایی که وضعیت اقتصادی کشور بهتر بود – مثلا در دوره اصلاحات که اوضاع اقتصادی خوب بود- ما این مشکلات را به این شدت نداشتیم که در این ۱۰ یا ۱۲ سال اخیر بروز کرده و خب نارضایتی زیادی هم ایجاد شده. و خب در این زمینه نارضایتی همه جور تبلیغات از خارج و داخل و … پیش می‌آید.

گروهک‌های تجزیه طلب ازجمله گروهک کومله از نارسایی‌ها و مشکلات موجود در مناطق کردنشین سواستفاده می‌کنند و با تحریک احساسات مردم، این‌طور جلوه می‌دهند که اگر به کشور مستقلی تبدیل شوند، تمام مشکلات و گرفتاری‌های مردم این منطقه حل می‌شود.

 آیا این گروهک‌ها از سوی کشورهای غربی حمایت می‌شود؟

کرباسچی: تحلیل من این است که قطعاً قدرت‌های خارجی که این همه علیه جمهوری اسلامی ایران هزینه و تبلیغ می‌کنند، وقتی زمینه‌ای مانند همین گروهک‌های تجزیه طلب را ببینند که با آن می‌توانند یک کار شدیدتر و مسئله‌آفرین‌ علیه کشور بکنند، حتما با آن‌ها همکاری کرده و پول و امکانات در اختیارشان قرار می‌دهند.

من اطلاع جزئی و دقیق ندارم که گروه کومله و امثالهم ارتباط مستقیمی با کشورهای غربی دارند یا نه؛ این موارد را باید دستگاه‌های اطلاعاتی و مسوولینی که با این‌ها برخورد می‌کنند و اطلاعات اینها را جمع آوری می‌کنند توضیح بدهند ولی علی‌القاعده به جهت تحلیلی اگر این گروهک‌ها گروه فعالی باشند و امکاناتی هم در اختیارشان باشد زمینه هر نارضایتی و تشنجی که پیش بیاید بهترین موقعیت برای همین افراد است.

اینها در شرایط آرام و شرایطی که همه از زندگیشان راضی باشند که حرفی برای گفتن ندارند. طبیعی است که همیشه تحریک احساسات و تحریک جمعیت جوان در شرایط اینچنینی پیش می آید و الا در شرایط نرمال که همه شرایط عالی داشته باشند، همه امکانات در اختیارشان باشد و همه راحت و خوش و سلامت باشند کسی دنبال درگیری و … نمی‌رود.

شما ببینید زمانی که ما این همه  درگیری بین‌المللی داریم، این همه درگیری با قدرت‌ها جهانی داریم، بالاخره سالها است ما مسائل جدی با ابرقدرت‌ها در سطح جهانی داریم و اینها سالها است سازمان‌های جاسوسی و ضدجاسوسی‌شان را  سازمان‌دهی کردند طبیعی است که اگر امکاناتی در اختیارشان قرار بگیرد و زمینه‌ای فراهم بشود از این امکانات و زمینه‌ها استفاده کنند.

این کشورهای بزرگی که ما باهاشون این همه مسئله داریم طبیعی است که در شرایطی که زمینه وجود دارد ورود کنند و مسئله ایجاد کنند. ما باید مدیریت خودمان را درست کنیم.

 برخی از این گروهک‌ها ادعای دلسوزی برای مردم را دارند. آیا چنین چیزی می‌تواند درست باشد؟

کرباسچی: اصولا امروزه هیچ‌کجای دنیا کسی باور نمی‌کند افرادی که متوسل به اسلحه و خشونت می‌شوند و ترویج خشونت می‌کنند، ‌ برخوردهای خشن و برخوردهای مسلحانه انجام می‌دهند برای دلسوزی مردم باشد. این روش‌ها متعلق به خیلی سال قبل است. به نظرم این‌ها خیلی روشن است.