حسینیه

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از مشرق، دبیرکل حزب الله لبنان به مناسبت شب دهم محرم الحرام سخنرانی کرد.

سید حسن نصرالله در مراسم شب دهم محرم در حومه جنوبی بیروت گفت: به این راه ادامه خواهیم داد و در مقابل تهدیدات و جنگ‌های اقتصادی سیاسی امنیتی و رسانه‌ای و سختی معیشت صبر خواهیم کرد و پرچم حسین را زمین نخواهیم گذاشت.

دبیرکل حزب الله ادامه داد: پیام ما در این شب و همچون تمامی شب‌های دهم محرم هر سال این است که ما با شرایط دشوار و چالش‌ها و تهدیدات مواجه هستیم اما این مسیر به پیروزی الهی منجر خواهد شد و تکیه گاه ما صبر و آگاهی و جهاد است.

سید حسن نصرالله با تشکر از تمام عوامل برگزاری مراسم عزاداری حسینی بر حفظ شعائر و آداب و رسوم عاشورایی تاکید کرد.

وی همچنین از توافق و تفاهم بین حزب الله و جنبش امل برای عدم برگزاری مراسم روز عاشورا به دلیل شرایط کرونایی خبر داد.

دبیرکل حزب الله در عین حال بر گرامیداشت مراسم عزاداری محرم نسلی بعد از نسل دیگر تا روز قیامت تاکید کرد.

سید حسن نصرالله گفت: از امام حسین آموختیم که بی توجه به امور نباشیم این در حالی است که امروز برخی به امور امت اهتمام ندارند.

حادثه کربلا به ما درس داد که در مقابل یاری حق و رویارویی با باطل بی طرف نباشیم و این درسی است که مقاومت اسلامی آن را فرا گرفته است.

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از مشرق، جناب حبیب بن مظاهر بزرگ‌مردی از طایفه باشرافت و افتخارآفرین بنی‌اسد بود. او سال‌ها در گروه صحابه پیغمبر اسلام صلی‌الله علیه و آله محسوب می‌شد و بعد از رحلت آن حضرت، نامش در زمره شیعیان مولای متقیان امام علی علیه السلام نوشته شده. سپس محضر مبارک امام حسن مجتبی علیه السلام را درک کرد تا اینکه در رکاب حضرت سیدالشهدا امام حسین علیه السلام به شهادت رسید و نامش در گروه هفتاد و دو شهید کربلا ثبت و در تاریخ جاودانه شد. به این ترتیب حبیب بن مظاهر ازجمله افرادی بود که چشم‌هایش به دیدار رسول خدا صلی‌الله علیه و آله و پنج امام معصوم علیهم‌السلام روشن شد.

گفتگویی با حجت‌الاسلام و المسلمین کاظم ارفع، سخنران و نویسنده حوزه علوم اسلامی، به بررسی بخش‌هایی از زندگی حبیب بن مظاهر، یکی از کهنسال‌ترین شهدای کربلا پرداخته شده است. هرچند که بیشتر نام حبیب بن مظاهر را با روضه‌های حضرت سیدالشهدا علیه السلام شنیده‌ایم؛ یکی از یاران و صحابه امام حسین علیه السلام که در روز عاشورا در دفاع از ولایت به شهادت رسید. آن طور که حجت الاسلام ارفع توضیح داده است در روایت‌های تاریخ نوشته شده که رسول خدا صلی‌الله علیه و آله به حبیب علاقه داشت. وقتی حبیب کودک بود، با امام حسین علیه السلام هم‌بازی بود و با آن حضرت انس گرفته بود. یک روز رسول خدا صلی‌الله علیه و آله او را در حال بازی با امام حسین علیه السلام دید و پیشانی‌اش را بوسید و فرمود: «تو را دوست دارم، چون فرزندم حسین علیه السلام را دوست داری.» درواقع حبیب از همان دوران خردسالی‌اش با خانواده و اهل‌بیت نبی مکرم اسلام انس داشت. در تاریخ نام حبیب بن مظاهر گاهی در گروه صحابه و یاران پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله آمده و گاهی در گروه تابعین و نسل دوم مسلمانان پس از پیغمبر اکرم صلی‌الله علیه و آله. در هر صورت، چه حبیب از صحابه باشد و چه از تابعین، زندگی پربرکتی داشته که به حماسه شهادت در کنار حضرت سیدالشهدا علیه السلام ختم به خیر شد.

حبیب در محضر پیامبر اکرم صلوات الله علیه

در بعضی روایت‌ها نقل شده که حبیب بن مظاهر دوران رسول خدا صلی‌الله علیه و آله را درک کرده است. آیا چنین روایتی صحت دارد؟

بله. در تاریخ نوشته شده که حبیب بن مظاهر در حدود یک سال قبل از بعثت پیغمبر اسلام صلی‌الله علیه و آله به دنیا آمد. وقتی او به دنیا آمد، نبی مکرم اسلام تقریباً ۳۹ سال داشتند. به این ترتیب بود که حبیب بن مظاهر توفیق پیدا کرد نزدیک به ۲۴ سال در برهه‌ای از تاریخ زندگی کند که دوران حیات پیغمبر اکرم صلی‌الله علیه و آله بود.

زندگی خانوادگی حبیب بن مظاهر

خانواده پدری حبیب تا چه اندازه اهل بصیرت بودند؟

پدرش، مظاهر بن رئاب، یکی از بزرگان و افراد شناخته شده و معتمد در بین مردم بود. حبیب در سرزمین یمن و در طایفه بنی اسد به دنیا آمده بود، یعنی طایفه‌ای که نام مردان و زنانش به شرافت ثبت شده است. بعد از آن در دوران نوجوانی‌اش بود که همراه خانواده به مدینه آمد و در آنجا ساکن شد. به این صورت بود که از همان دوران جوانی با اصول و معارف دین اسلام آشنا شد و زندگی، از او مردی ساخت که در زمینه علم، دانش، تقوا، پاک‌دامنی، زهد و دفاع از مقام امامت و ولایت مشهور عالم شده بود.

خانواده حبیب بن مظاهر در ده‌سالگی او به مدینه النبی آمدند و در شهری که پیغمبر اکرم صلی‌الله علیه و آله زندگی می‌کردند، ساکن شدند.

بنابراین حبیب بن مظاهر از نزدیک پیغمبر اکرم صلی‌الله علیه و آله را درک کرده بود.

همین طور است. در روایت‌های تاریخ نوشته شده که رسول خدا صلی‌الله علیه و آله به حبیب علاقه داشت. وقتی حبیب کودک بود، با امام حسین علیه السلام هم‌بازی بود و با آن حضرت انس گرفته بود. یک روز رسول خدا صلی‌الله علیه و آله او را در حال بازی با امام حسین علیه السلام دید و پیشانی‌اش را بوسید و فرمود: «تو را دوست دارم، چون فرزندم حسین علیه السلام را دوست داری.» درواقع حبیب از همان دوران خردسالی‌اش با خانواده و اهل‌بیت نبی مکرم اسلام انس داشت. در تاریخ نام حبیب بن مظاهر گاهی در گروه صحابه و یاران پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله آمده و گاهی در گروه تابعین و نسل دوم مسلمانان پس از پیغمبر اکرم صلی‌الله علیه و آله. در هر صورت، چه حبیب از صحابه باشد و چه از تابعین، زندگی پربرکتی داشته که به حماسه شهادت در کنار حضرت سیدالشهدا علیه السلام ختم شد.

شیعه مخلص امام علی علیه السلام

بعد از رحلت رسول خدا صلی‌الله علیه و آله، حبیب بن مظاهر چه کرد؟ آیا جزء یاران و اصحابی قرار گرفت که در محضر حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام قرار گرفتند؟

بعد از رحلت رسول خدا صلی‌الله علیه و آله، حبیب هم به سفارش و وصیت آن حضرت در ماجرای غدیر عمل کرد. او به عنوان یکی از یاران حضرت امیرالمؤمنین امام علی علیه السلام بود. نکته قابل توجه این است که در تاریخ اسلام می‌خوانیم که بعد از وفات پیغمبر اکرم صلی‌الله علیه و آله عده زیادی از مسلمانان خط ولایت را رها کردند؛ اما حبیب بن مظاهر از جمله کسانی بود که از مسیر حق جدا نشد و به یکی از یاران خاص امام علی علیه السلام تبدیل شد.

ایمان و بصیرت او به‌قدری بود که میدان جهاد را هرگز ترک نکرد و حضورش در جنگ‌های جمل، صفین و نهروان به عنوان یکی از سربازان شجاع و سردار برحق سپاه حضرت امیرالمؤمنین امام علی علیه السلام ایمان خالص او را تائید می‌کند. نکته قابل توجه این است که ارادت و عشق حبیب بن مظاهر به مولای متقیان به اندازه‌ای بود که پس از جنگ جمل، در شهر کوفه ماند تا در کنار آن حضرت باشد.

بصیرت دینی و درک حقایق زمان

با این توضیحات، مشخص است که او هم تا اندازه‌ای از عاقبتی که دچارش می‌شد آگاه بود. چنانکه مشاهده می‌کرد چه اتفاقی برای یاران و پیروان حضرت امیرالمؤمنین و اهل‌بیت علیهم‌السلام می‌افتد.

در تائید این مطلب باید اشاره کنیم که یکی از علومی که حبیب بن مظاهر از محضر حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام آموخته بود، خبر دادن از اتفاقات و جریان‌های آینده بود. نمونه‌های بسیاری از این علم حبیب در تاریخ ثبت شده است. به عنوان مثال روایت شده که سال‌ها قبل از جریان کربلا، روزی میثم تمار بر اسب خود سوار بود و از راهی می‌گذشت تا اینکه با حبیب بن مظاهر برخورد کرد. آن‌ها سال‌ها با یکدیگر دوست و همراه بودند.

حبیب با دیدن میثم تمار گفت: «شیخی را می‌بینم که نزدیک دار الرزق کدو می‌فروشد. او را به دلیل محبت نسبت به پیامبر خدا و اهل‌بیت علیهم‌السلام به صلیب و دار آویخته‌اند. بعد از آن درحالی‌که از چوبه دار آویزان است شکمش را پاره می‌کنند.»

میثم تمار هم در جواب گفت: «من هم مردی سرخ و سفید را می‌بینم که دو لگام به دهانش زده می‌شود. او برای یاری فرزند دختر رسول خدا صلی‌الله علیه و آله خارج می‌شود. پس کشته می‌شود و سرش را در کوفه می‌گردانند.»

حبیب و میثم آن روز از یکدیگر جدا شدند و مردمی که این سخنان را شنیدند، حرف‌هایشان را جدی نگرفتند. تا اینکه سال‌ها بعد پیشگویی حبیب در حق میثم اتفاق افتاد و او را در باب عمرو بن حیث از دار آویزان کردند. البته پیشگویی میثم درباره حبیب هم اتفاق افتاد و سر حبیب که در راه امام حسین علیه السلام کشته شده بود، بر روی نیزه‌ای در کوفه گردانده شد.

موضع حبیب در دوران امامت امام حسن علیه السلام

اشاره کردید که حبیب بن مظاهر یار صدیق و باوفای اهل‌بیت پیغمبر صلی‌الله علیه و آله بود. در دوران امام حسن علیه السلام چه موضعی داشت؟

حبیب بن مظاهر پس از شهادت حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام در ادامه مسیر حق دچار تردید و تزلزل نشد و به امام حسن مجتبی علیه السلام روی آورد. در همان دوران و با اتفاق‌هایی که پیش آمد و منجر به امضای صلح میان امام حسن علیه السلام و معاویه شد، شرایط زندگی برای دوستداران اهل‌بیت علیه السلام سخت شد.

حبیب هم از این قاعده مستثنا نبود. چون او در زمان امامت امام حسن مجتبی علیه السلام یکی از چهره‌های مهم و شناخته شده شیعیان بود در وفاداری و دفاع از حق ولایت امام حسن علیه السلام پایداری می‌کرد.

اوج درخشش حبیب بن مظاهر در ۷۵ سالگی

در این میان، حبیب را بیشتر در واقعه عاشورا و در محضر امام حسین علیه السلام می‌شناسیم. چه اتفاقی افتاده که اوج زندگی این مرد در آستانه شهادتش رقم می‌خورد؟

همین طور است. نقطه عطف زندگی حبیب بن مظاهر، در دوران امامت امام حسین علیه السلام شکل گرفت و رقم خورد. در ابتدای امامت آن حضرت سیاست سرکوب و اعمال فشار از طرف معاویه همچنان ادامه داشت؛ اما مدتی بعد معاویه از دنیا رفت و حکومت به دست یزید افتاد.

در همان زمان بود که امام حسین علیه السلام بر اساس تکلیف الهی خود با یزید بیعت نکرد و از مدینه به سمت کوفه هجرت کرد. در تاریخ نوشته شده که اولین دعوت‌نامه از کوفه برای امام حسین علیه السلام را چهار نفر امضا کرده بودند که حبیب بن مظاهر یکی از آن‌ها بود و این اتفاق روحیه سلحشوری و حق‌طلبی او را نشان می‌دهد.

به این ترتیب زمانی که امام حسین علیه السلام قصد داشت از مکه به سمت کوفه حرکت کند، به حبیب بن مظاهر هم نامه‌ای فرستاد که در آن نوشته شده بود که: «از حسین بن علی بن ابیطالب به دانشمند فقیه، حبیب بن مظاهر؛ اما بعد، ای حبیب! تو خویشاوندی و قرابت ما را به رسول خدا صلی‌الله علیه و آله می‌دانی و ما را بهتر از هر کس می‌شناسی. تو که صاحب اخلاق نیکو و غیرت هستی، در فدا کردن جان در راه ما دریغ نکن تا جدم رسول خدا صلی‌الله علیه و آله پاداش آن را در قیامت به تو عطا کند.»

حبیب هم که آن زمان حدود ۷۵ سال داشت، به محض دریافت نامه دوستش، مسلم بن عوسجه را خبر کرد و وقتی متوجه نزدیک شدن کاروان امام حسین علیه السلام به کوفه شدند، به طور مخفیانه خودشان را به کاروان که در کربلا ساکن بود رساندند. دلیل مخفیانه بودن این اتفاق هم این بود که کوفه به‌شدت تحت کنترل نیروهای ابن زیاد قرار داشت.

روز هفتم محرم بود که حبیب متوجه شد تعداد یاران امام علیه السلام کم است. به همین دلیل از آن حضرت اجازه گرفت و سراغ قبیله خودش رفت. در آنجا بود که اوضاع را برای مردم قبیله‌اش بازگو کرد و ۷۰ نفر آماده همراهی با امام حسین علیه السلام شدند؛ اما در مسیر رسیدن به کاروان بودند که با نیروهای ابن زیاد درگیر شدند و به خانه‌هایشان برگشتند؛ اما حبیب شبانه خودش را به کاروان امام حسین علیه السلام رساند.

حضور شجاعانه پیرمردی در صحنه کربلا

با این حال، اوج معنویت و بزرگی روح حبیب بن مظاهر در شب و روز عاشورا مشخص بود.

بله. شب عاشورا بود که نافع بن هلال از شنیدن گفت‌وگوی امام حسین علیه السلام و حضرت زینب سلام‌الله علیها متوجه شد که حضرت زینب سلام‌الله علیها از وفاداری یاران و سپاه اطمینان ندارد. به همین دلیل فوراً به سراغ حبیب بن مظاهر رفت و ماجرا را برای او تعریف کرد. حبیب هم تمام افراد وفادار به امام حسین علیه السلام را جمع کرد و به طرف خیمه‌های بنی‌هاشم و حضرت زینب سلام‌الله علیها رفت و در مقابل آن ایستاد.

سپس به نمایندگی از جمع با صدای بلند گفت: «سلام و درود بر شما ای سروران ما! ای خاندان رسالت! این شمشیرهای جوانان و غلامان شماست که سوگند خورده‌اند تیغ در غلاف نبرند مگر اینکه بر گردن دشمنان شما فرود بیایند. این هم نیزه‌های جوانان و غلامان شماست که قسم خورده‌اند آن را در سینه دشمنان شما بنشانند.» همان موقع امام حسین علیه السلام از خیمه بیرون آمده و از حبیب و همه سپاهیان تشکر و برایشان دعای خیر کرد.

در روز عاشورا هم این سوگندها به واقعیت تبدیل شد. قبل از حبیب، دوستش مسلم بن عوسجه به میدان رفت و بعد از مبارزه بر خاک افتاد. امام حسین علیه السلام و حبیب بن مظاهر بر بالای سر او رفتند و مسلم به حبیب وصیت کرد که: «با امام حسین علیه السلام باش و تا دم مرگ در رکاب او بجنگ تا به شهادت برسی.»

بعد از آن، حبیب بن مظاهر به میدان رفت و د رمیان سپاه دشمن رجز می‌خواند که: «من حبیب بن مظاهرم. زمانی که آتش جنگ برافروخته می‌شود، یکه‌سوار میدان نبردم. شما اگرچه از نظر نفرات از ما بیشترید، اما ما مقاوم‌تر و وفادارتریم. حجت و دلیل ما برتر و منطق ما آشکارتر است و ما از شما استوارتریم.» تا اینکه بعد از کشتن حدود شصت و دو نفر از دشمنان اسلام، به شهادت رسید. امام حسین علیه السلام هم فوراً بر بالین او آمد و فرمود: «از خداوند بزرگ پاداش خود و حامیانم را انتظار دارم.» حالا هم مرقد حبیب بن مظاهر با ضریح کوچک و زیبایی، در حرم مطهر حضرت سیدالشهدا علیه السلام و در سمت چپ در ورودی از سمت قبله قرار دارد.

نقش همسر حبیب در رشادت های او

درباره زندگی خانوادگی حبیب بن مظاهر مطالب کمی در دسترس است. می‌خواهیم بدانیم رویکرد همسر حبیب در آن شرایط چگونه بود و چقدر همسرش را برای یاری امام حسین علیه السلام تشویق و ترغیب می‌کرد و در این ماجرا نقش داشت؟

یکی از افراد تأثیرگذار در زندگی حبیب بن مظاهر، همسر او بود که مهم‌ترین نقش خود را در زندگی حبیب، در زمان قیام امام حسین علیه السلام ایفا کرد. وقتی نامه امام حسین علیه السلام به حبیب رسید، همسرش در کنار او بود و از متن نامه باخبر شد و فوراً حبیب را به یاری آن حضرت تشویق کرد و گفت: «ای حبیب! تو را به خدا در یاری امام حسین علیه السلام کوتاهی نکن.» حبیب او را تائید کرد و گفت: «می‌روم تا محاسنم با خون گلویم رنگین شود.»

چند روز بعد آشنایان حبیب برای منع کردن او از یاری امام حسین علیه السلام به سراغ او آمدند تا اجازه این کار را به او ندهند. به همین دلیل حبیب قصد خود را از این کار پنهان کرد و آن‌ها با خیال راحت حبیب را ترک کردند. همسر حبیب که صحبت آن‌ها را شنید، نگران شد و سراغ حبیب آمد و گفت: «آیا تو کراهت داری به یاری حسین بن علی علیه السلام بروی؟»

حبیب هم برای اینکه او را امتحان کند، گفت: «بله کراهت دارم.» زن به گریه افتاد و گفت: «ای حبیب! آیا سخن پیغمبر خدا صلی‌الله علیه و آله درباره حسین بن علی علیه السلام و برادرش را از یاد برده‌ای که فرمود: این دو فرزندم، سید جوانان بهشت هستند. این دو امام هستند، چه قیام کنند و چه سکوت کنند. حالا این پیام‌رسان و نامه اوست که به سوی تو آمده و از تو یاری می‌طلبد. آیا تو او را بدون جواب می‌گذاری؟!»

حبیب گفت: «از یتیم شدن فرزندانم و بیوه شدن تو می‌ترسم.» زن جواب داد: «ما هم به زنان و دختران بنی‌هاشم و یتیم‌های خاندان رسول خدا صلی‌الله علیه و آله تأسی می‌کنیم و خداوند کفیل و سرپرست ماست و بهترین وکیل خواهد بود.» حبیب وقتی این صداقت و حقیقت را از زبان همسرش شنید، برای او دعای خیر کرد و نیت واقعی خودش را به او گفت. زن گفت: «از تو درخواستی دارم که وقتی به خدمت امام حسین علیه السلام رسیدی، دست و پای او را به نیابت از من ببوسی و سلام من را به او برسانی.»

غیرت دینی و حق‌طلبی همسر و پسر حبیب

با این توضیحات این شجاعت، غیرت دینی و حق‌طلبی همسر حبیب بود که او را در راه دفاع از حق تشجیع می‌کرد. فرزندان حبیب چگونه بودند؟ آیا آن‌ها هم در روز عاشورا و واقعه کربلا حضور داشتند؟

همان‌طور که در سؤال قبل اشاره کردید درباره زندگی خانوادگی و فرزندان حبیب بن مظاهر در تاریخ مطلب زیادی نوشته نشده است. تنها چند مورد نقل شده که یکی از آن‌ها مربوط به فرزند حبیب و نحوه شهادت اوست. قاسم، پسر نوجوان حبیب بود که تحت آموزش و تربیت اسلامی پدر بزرگوارش، در روز عاشورا در کربلا حضور داشت اما به شهادت نرسید. تا اینکه ماجرای شهادت او چند سال بعد رقم خورد.

ماجرا از این قرار بوده که وقتی دشمنان اسلام، سر شهدای کربلا را در کوفه بر نیزه کرده بودند و در شهر می‌چرخاندند، شخصی به نام حصین بن تمیم که ادعا داشت حبیب بن مظاهر را به شهادت رسانده، سر او را از گردن اسبش آویزان کرده بود و با افتخاری جاهلانه در شهر می‌گرداند.

همان موقع قاسم بن حبیب از او درخواست کرد تا سر پدرش را به او بدهد تا آن را دفن کند؛ اما حصین تمیم قبول نکرد و سر مبارک حبیب را نزد ابن زیاد برد تا پاداش بگیرد. قاسم، پسر حبیب، از این اتفاق بسیار ناراحت شد و درصدد انتقام گرفتن بود. تا اینکه چند سال بعد از آن در ماجرای حمله مصعب به باجمیرا، قاسم در کمین حصین، قاتل پدرش، بود و وقتی حصین در خواب ظهرگاهی بود قاسم به او حمله کرد و او را به قتل رساند. بعد از آن هم دشمنان، قاسم را به شهادت رساندند

به گزاش مشرق، حالا که بیشتر از ۲سال از همنشینی ما با کرونا می‌گذرد خوب می‌دانیم که رعایت نکات بهداشتی و دستورالعمل‌های جلوگیری از انتقال از ویروس، چقدر برای حفظ جان خودمان و بقیه مهم است.

رعایت نکات بهداشتی در نذری دادن همیشه مهم بوده است. اما در این سالها رعایت دستورالعمل‌های کرونایی هم به آن اضافه شده است. با دانستن چند مهارت ساده می‌توانیم هم از ثواب نذری دادن بهره‌مند بشویم؛ و هم خیالمان راحت باشد که غذای نذری با سلامت کامل به دست مصرف‌کننده می‌رسد.

نذرهای خانگی

اگر نذر امسال محرم شما در حد نذرهای خانگی است و قرار است خوراکی یا دسری را به دست همسایگان و اطرافیان نزدیک برسانید، بهتر است از خوراکی‌های کارخانه‌ای و پاستوریزه استفاده کنید. به عنوان مثال شیر و آبمیوه بسته‌بندی به جای پذیرایی با لیوان یک‌بار مصرف و کیک و خوراکی‌های بسته‌بندی به جای انواع باز و تهیه شده در خانه.

نذرهای هیئت و جلوگیری از ورود افراد متفرقه

اما اگر نذر هیئتی و در ابعاد وسیع دارید باید نکات بهداشتی را بیش از گذشته رعایت کنید. اول اینکه هر مکانی را برای طبخ غذا در نظر گرفته‌اید، باید فقط افراد محدودی امکان رفت‌وآمد به آنجا را داشته باشند و از ورود افراد متفرقه جلوگیری بشود.

اعضای محدودی که در تهیه غذا همکاری دارند، تمام مدت حضور در آشپزخانه باید از ماسک و دستکش مناسب استفاده کنند.

مواد اولیه مرغوب بخرید

در نذری دادن اصل بر اطعام به نیت امام معصوم و شریک شدن در ثواب این موضوع است. پس به جای اینکه مواد اولیه با کیفیت پایین را در میزان زیاد خریداری کنید تا بشود به افراد بیشتری نذری داد، محدوده توزیع نذری را کوچکتر کرده و مواد اولیه باکیفیت بالا خریداری کنید. این مواد اولیه شامل گوشت، برنج و یا کدام از دیگر مواد لازم را از مراکز معتبری که به کار آنان اطمینان دارید تهیه کنید. حفظ سلامت و جلوگیری از بیمار شدن افراد در شرایط کرونایی از کارهای مهمی است که هر نذری‌دهنده باید به آن توجه کند.

این موضوع به خصوص برای تهیه گوشت بسیار مهم است. گوشت را از مراکز معتبری که پزشک در هنگام ذبح بالای سر حیوان حضور دارد بخرید. پزشک باید حتما گوشت را معاینه کند و اگر قسمتی از آن مناسب طبخ نیست از مابقی جدا بشود. هنگام حمل گوشت از گشتارگاه به محل طبخ نیز رعایت اصولی چون دمای مناسب و جلوگیری از ورود آلودگی به گوشت نیز لازم است.

غذای خام و پخته را از هم جدا کنید

غذای خام شامل گوشت و سبزیجات، حتی بعد از شسته شدن حاوی موادی هستند که بهتر است کنار انواع پخته قرار نگیرند. به طور کلی محل نگهداری مواد اولیه خام، محل شستن و خشک شدن آنها و همچنین محل طبخ باید با فاصله مناسبی از هم قرار داشته باشند. رعایت بهداشت و تمیزی ظروفی هم که مواد اولیه در هر مرحله به آن منتقل می‌شوند، ضروری است.

ضدعفونی کردن سبزیجات

سبزیجات را هنگام شستشو حتما باید ضدعفونی کرد. حشرات موجود در سبزی و مواد مضر بعضی از انواع سبزیجات حتی با پخت و جوشاندن نیز از بین نمی‌روند و ممکن است مابقی غذا را نیز آلوده کنند. برای ضذعفونی کردن سبزیجات، محلول‌های آماده این کار در بازار را تهیه کنید و دستورالعمل روی بسته‌ها را مبنی بر میزان و زمان استفاده را به دقت مطالعه کنید.

روغن‌ استفاده شده را فاکتور بگیرید

علاوه بر اینکه در طبخ نذری باید از روغن استاندارد و سالم استفاده کرد، روغن در صورتی که در معرض حرارت بالا قرار بگیرد و در اصطلاح دود کند، باید کامل دور ریخته بشود و دیگر استفاده نشود. به طور کلی بهتر است از میزان کم روغن و هربار از روغن جدید برای طبخ و سرخ کردن غذا استفاده بشود. روغنی که مانده‌های غذا در آن جمع شده و یا سوختگی غذا در آن وجود دارد به هیچ وجه مناسب گرم شدن و استفاده مجدد نیست.

شیر محلی را بجوشانید

اگر نذری برای پخش شیر بین عزاداران دارید، باید بدایند که شیرهای فله‌ای و کیلویی و آنهایی که اصطلاحا شیرمحلی نام دارند، با یکبار جوشیدن به مرحله استفاده نمی‌رسند. شیر محلی را بعد از به مرحله جوش رسیدن، بین ۵ الی ۸ دقیقه دیگر نیز باید جوشاند تا مواد مضر آن از بین برود.

شیر دلمه بسته، دارای بوی نامناسب و با رنگ تیره بعد از جوشیده شدن چه پاستوریزه باشد و چه محلی، مناسب مصرف نیست.

ماسک و دستکش را از خود جدا نکنید

علاوه بر رعایت نکات بهداشتی مواد اولیه و مواد در حل طبخ، افرادی که غذا را تهیه می‌کنند نیز باید به صورت جدی دستورالعمل‌های بهداشتی را رعایت کنند. کار آشپزی با ماسک راحت نیست، اما لازم است همه کسانی که در مراحل تهیه، شستشو و طبخ غذای نذری حضور دارند همیشه بینی و دهان خود را با ماسک و دستهایشان را با دستکش مناسب بپوشانند و هر چندساعت یک بار نیز، ماسک و دستکش خود را تعویض کنند.

بهتر است افرادی که در کار تهیه مواد اولیه هستند به محل طبخ رفت‌وآمد نکنند و به طور کلی محل طبخ غذا، محل عبور مرور افراد مختلف نباشد.

بهترین کار این است که غذا در محلی روباز تهیه بشود، اما اگر امکان آن نبود تهویه مناسب چه به صورت برقی و چه به صورت باز بودن پنجره و عبور و مرور هوا از جایی که محل رفت‌وآمد افراد نیست، لازم است.

فضا را ضدعفونی شده نگه دارید

مواد ضدعفونی را کننده را نیز نزدیک دست خود داشته باشد. اما مراقب باشید تا ازین مواد بیش از اندازه بالای سر مواد خام و در حال طبخ استفاده نکنید.

برای بسته‌بندی غذا افراد محدودتری را با ماسک و دستکش انتخاب کنید. روی غذا را باز نگذارید و از ظرفهای درب‌داری که به سرعت بعد از پر کردن درب آن را می‌بندید استفاده کنید. بهتر است غذا را داخل کیسه پلاستیکی و یا کاغذی که آن را گره می‌زنید و می‌بندید به دست عزاداران برسانید تا در مسیر انتقال نذری هم، آلودگی وارد غذا نشود.

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از مشرق، عصری که امروزه انسان در آن زندگی می‌کند بسیار پیچیده و دلهره‌آور است. احساس پوچی و سرگردانی و آشفتگی روانی و روحی از خصوصیات بارز این عصر است. مدت‌هاست که انسان در گرداب تنهایی با هجمه‌ای از تفکرات و نگرش‌های بی سر و سامان دست و پنجه نرم می‌کند. شاید انسان اکنون احساس می‌کند که عصر رنسانس برای آرامش داشتن عصر بهتری بود.

با گذر از عصر مدرنیته و در پسانوگرایی فلسفی، انسان تمام تکیه‌گاه‌های حقیقی و تخیلی خود را به یکباره از دست می‌دهد. خرد و عقل که جایگاه بس رفیعی در منظر تمام مکاتب داشتند به ناگاه افول می‌کنند و همه حقایق به اوهام بدل می‌گردد. انسان در این عصر ناتوان از مقابله با هجوم افکار الحادی، بزرگترین نقطه اتکاء خودش را که خدا بوده را با جمله “خدا مرده است” از دست می‌دهد و به ناگاه در فضای لایتناهی رها می‌گردد. آیا برای این انسان وامانده پناهگاهی است؟!

پاسخ دکتر رباب شاهمرادی به پرسش فوق مثبت است. او در نوشتار پیش رو که آن را به صورت اختصاصی نوشته است، ضمن تبیین ابعاد و زوایای لرزآور جهان عصر جدید، از امام حسین(ع) به عنوان منجی انسان عصر مدرنیته نام می‌برد.

متن کامل آن را در زیر می‌خوانیم:

عصر مدرن و پسامدرن

عصر مدرنیته با سه مولفه خردگرایی، ماده‌گرایی و انسان محوری بعد از رنسانس شکل می‌گیرد در این عصر به قدرت اندیشه انسان و بر خرد و استدلال ناشی از تفکرات و نتایج عقلی بها داده می‌شود ولی نیازهای روحانی انسان به نیازهای عاطفی تنزل پیدا می‌کند. در این عصر انسان و عقل جایگاه ویژه‌ای دارد و پایبندی به حقیقت‌های منتج از تفکرات و استنتاج‌های فلسفی و منطقی باعث می‌شود انسان احساس ثبات کند، اگرچه حقایق منشأ زمینی پیدا کرده و از جایگاه رفیع آسمانی نزول اجلاس نموده ولی همچنان می‌شود به حقایقی چنگ زد!!

در عصر مدرنیته، خردگرایی نیز به تجربه‌گرایی و قضایای عقلی مبتنی بر تجربه استوار است و دست خود را از دامان ناسوت و لاهوت و ملکوت و جبروت رها کرده است و تنها دستاویز محکم را تجربه حسّی می‌داند او می‌خواهد همه چیز را زیر تیغ جراحی به عینه مشاهده کند در غیر این صورت منکر وجود او می‌شود! کم کم دست انسان از ماوراء کوتاه می‌شود ولی همچنان چشمش به آسمان است که هویت از دست رفته‌ی او را به او بازگرداند ولی انگار گذر زمان تحولات عمیق‌تری را به انتظار نشسته است. فناوری و اطلاعات و قدرت رو به افزایش رسانه‌ها از یک سو و رنگ باختن عقیده و ایمان به تبیین‌های عقلانی و همچنین مصرف‌گرایی و فراغت  انسان از سوی دیگر، انسان بی‌هویت را به عصر پسانوگرایی هل می‌دهد و زیر پای او را از هر چه که بتواند بر آن استوار باشد سست می‌کند.

اکنون این انسان است و عصر پست مدرنیته با مؤلفه‌های خاص خودش که حتی نظریه پردازانش هم نمی‌توانند به جزم‌ بگویند چه در سر دارند و چگونه رخدادها و تحولاتش را می‌خواهند تبیین کنند آنها به همه چیز به دیده‌ی شکّ و انکار می‌نگرند. افسار این اسب چموش به دست نیچه و بودریار و مارتین هایدگر داده شده تا هم انسان را تهی از هویت کنند و هم برای مفاهیمی مانند فلسفه و علم و حقیقت و … تعاریف جدید بسازند. این عصر از بطن مدرنیته به دنیا آمده و مسئول واکنش به مدرنیته است ؛ تاریخ تولد این عصر به بعد از جنگ جهانی دوم بر می‌گردد و به مکتب فلسفی، فکری، هنری اشاره می‌کند که فاقد سلسله مراتب مرکزی یا اصول ساختار یافته مشخص و در برگیرنده‌ی پیچیده‌گی مفرط، تناقض، ایهام، تنوع و عدم انسجام درونی است. برخی آن را عصر بحران  معرفتی نام نهاده‌اند،که هیچ واقعیت ثابت و واحد و پایداری ندارد.

این عصر سردرگم، معیار درستی و نادرستی برای اندیشه‌ها قائل نیست نظریه‌پردازان این گرایش فکری معتقدند که هیچ‌گونه ایدئولوژی و آموزه و اعتقاد کلی فراگیر وجود ندارد، ایجاد همگونی و وحدت در زمینه‌های فرهنگی و اجتماعی ایدئولوژیک کاملاً پوچ و بی‌معناست و در نهایت مدعی شده‌اند که هیچ‌گونه هنجار ارزشمند و معتبر و هیچ واقعیت خارجی معتبر وجود ندارد که بتواند به هدایت اعمال و رفتارها کمک کند. عصر، عصر شکّ و تردید در همه حقایق است که زمانی به درازای تاریخ به انسان ثبات می‌بخشید و آرامش به او هدیه می‌کرد.

از دیگر ویژگی‌های عصر پست مدرنیته، هویت یافتن “غیّریت” و ارزش پیدا کردن “دیگران” و مهم  شدن زبان و تفاوت‌ها و خرده فرهنگ‌ها و عقاید است. این عصر تمام اقوام و قومیّت‌ها را با هر رنگ و نژادش به رسمیت می‌شناسد و برای آن هویت قابل احترام قائل می‌شود. اقوامی که در مدرنیته به چشم حقارت به آنها نگریسته می‌شد، جایگاه پیدا می‌کند و می‌تواند از خود دفاع نموده و به دنبال متقاعد ساختن انسان‌ها باشد، حتی اگر وجودشان را عقل سلیم نپذیرد! این نیز از دستاوردهای پسانوگرایی عصر ماست که انسان بی‌هویت و نابسامان را ایجاد کرد و او را از سرمایه‌های معنوی و اخلاقی تهیه نمود و در برهوت شک و ایهام و تناقض رها کرد.

انسان پست مدرنیته با عطشی فراگیر به دنبال خود خویش است ،در پی آرامش از دست رفته خود به دنبال مأمنی می‌گردد که به او سکونت و امنیت بدهد.

همخوانی و همراهی حسین بن علی (ع) با انسان پست مدرنیته

سال ۶۱ هجری قمری است کاروانی از مدینه به راه می‌افتد با کودکان و زنان، به سرپرستی حسین بن علی. خودش را طلایه‌دار آزادی‌خواهی و عدالت و ظلم ستیزی می‌داند و علت حرکتش را نه شورش و قیام بلکه دفاع از انسان و حریم او بیان می‌کند. با کسی قصد جنگ ندارد، با مظلومیت تمام تلاش می‌کند خانواده و خودش را حفظ و حراست نماید. می‌خواهد که مستقل و آزاد و مختار باشد همان چیزی که انسان در عصر پسا مدرنیته به دنبال آن است و مطلوب همه انسان‌هاست.

ظلم و ستم را بر دشمنش هم روا نمی‌داند به حرّی که برای جنگ با او آمده دستور می‌دهد آب بنوشانند! حتی حقوق مرکب‌های آنها را نیز محترم می‌داند آنها را هم سیراب می‌کند! به او می‌گوید که آنچه او از امام می‌خواهد با آزادی و شرافت و انصاف منافات دارد. از عمر سعد می‌خواهد به او اجازه بازگشت بدهد تا خونی ریخته نشود. تمام دغدغه‌اش این است که انسان در حال تباه شدن است و باید او را نجات داد. به همین سبب از اول حرکت از مدینه تا لحظه شهادت تلاش می‌کند، خطابه می‌خواند موعظه می‌کند و در نهایت خود و خانواده و فرزندانش را فدا می‌کند تا “دیگران” را و “غیریّت” را از هلاکت برهاند. در یارگیری برای مبارزه از همه اقوام بهره می‌گیرد، مسیحی، عثمانی، شیعه … نگاهش به انسانیت و انسان است. معتقد است انسان با تمام عظمتش در دنیای کوچک مادی اسیر است! باید او را برهاند و منزلت از دست رفته و آزادی و اختیارش را به او بازگرداند.

حسین برای همه عصرها دل می‌سوزاند برای همین است که برای همه ملیّت‌ها و قومیّت‌ها در تمام اعصار جذابیت دارد و دقیقاً به همین سبب است که “یوم الحسین” در همین عصر گرامی داشته می‌شود حتی از جانب اقوامی که او را به درستی نمی‌شناسند! اگر به درستی حسین بن علی به انسان‌های این عصر شناسانده شود می‌فهمند او فقط برای طیف خاصی از مردم در گوشه‌ای از دنیا نیست؛ او پیغام‌آور رهایی و مهربانی و احترام به دیگری و اختیار و انتخاب است. حسین میراث همه انسان‌هاست  بدون اینکه در حدّ و حصر جغرافیایی و تاریخی قرار بگیرد. حسین برای حیات انسان‌هاست و اگر هر زمان دیگری چنین انسانی یافت شود باید قرن‌ها برای نبودنش انسان‌ها مویه کنند. او منجی انسان است درست در عصری که انسان مدرنیته در آن زندگی می‌کند.