حسین

به گزارش مجاهدت از مشرق، این روزها، جهان اسلام در سوگ سید شهیدان عالم، حضرت اباعبدالله‌الحسین علیه‌السلام و یاران بی‌بدیلش به سوگ نشسته و چشم‌ها در این ماتم عظمی اشکبار و دل‌ها داغدار است، از این روی، ستون گفت و شنود امروز را به گونه‌ای متفاوت می‌نگاریم و آن را به بخشی از یک یادداشت کیهان اختصاص می‌دهیم.

«‌وقتی به آن صحرای داغ و تب‌دار رسید، عنان کشید، و اسب هم از حرکت ایستاد و قدم از قدم برنداشت. این بخش از صحرا با بخش‌های دیگر آن که تاکنون پیموده بود، تفاوتی نداشت. همه جا پوشیده از ریگ‌های داغ و آفتاب خورده بود و آسمانی که از شدت گرما، رنگ دود گرفته بود. سوار، اما انگار چیز دیگری می‌دید که عنان می‌کشید! دست را سایبان چشم‌ها کرده و به افق نگریست. پیرمردی به کنار ایستاده بود.

سوار روی به او کرد و پرسید؛ نام این سرزمین چیست؟ نام آن «غاضریّه» است. نام دیگری ندارد؟… این سرزمین را «‌نینوا» و «‌شاطی الفرات- شرق فراط‌» هم می‌نامند. همه آن نشانه‌ها که او می‌دید و دیگران نمی‌دیدند، نشانه‌های همان سرزمینی بود که به او خبر داده بودند… نامش اما، آن نبود. باز پرسید؛ نام دیگری ندارد؟ پیرمرد گفت: این سرزمین را «‌کربلا» هم می‌نامند. سوار آهی از ژرفای دل کشید و زیر لب زمزمه کرد: «أَرْضُ کَرْبٍ وَ بَلاَءٍ… سرزمین ‌اندوه و بلا»… همان صحرایی بود که نام آن را از جدش رسول خدا(ص) شنیده بود و پدرش امیر مؤمنان‌(ع) در میانه سفر صفین در آنجا درنگ کرده، خاکش را بوئیده و بوسیده و گریسته بود، «‌ای خاک! چقدر خوش بویی! از تو مردمانی برمی‌خیزند که بی‌حساب به بهشت می‌روند. این‌جا قربانگاه عاشقان شهیدی است که هیچیک از گذشتگان و آیندگان به مقام و منزلت آنها نمی‌رسند»… این‌جا همان جا بود که به او وعده داده بودند… کاروان «‌خوش به نشان‌» آمده بود.

این‌جا همان جایی است که قرار است بزرگ‌ترین و سرنوشت‌سازترین واقعه تاریخ بشر، بعد از بعثت رسول خدا(ص) رقم بخورد. سرنوشت‌سازترین رخداد بعد از بعثت پیامبر اسلام که اولین بود و قبل از قیام قائم آل محمد (ارواحنا له الفداء) که سومین است. قافله‌سالار، فرمان فرود داد، بارها را بگشایید و خیمه‌ها را برپا کنید، حسین‌(ع) می‌دانست که مقصد همین جاست و آن واقعه عظیم که خبر داده بودند، قرار است در همین وادی واقع ‌شود… چند روز بعد، دهم محرم (عاشورای‌) سال ۶۱ هجری آن واقعه بزرگ اتفاق افتاد و…‌»‌.

به گزارش مجاهدت از مشرق، کتاب «سلام بر ابراهیم» در نمایشگاه مجازی سال گذشته فروش خوبی داشت و البته همیشه یکی از پرطرفدارترین کتاب‌های ادبیات پایداری بوده است، چون تصویری واقعی و ملموس از شهید هادی را نشان‌مان می‌دهد. در این کتاب با مرد جوانی مواجه می‌شویم که سراسر فضایل اخلاقی است، اما پا روی زمین دارد و به‌ظاهر همه کنش و واکنش‌هایش زمینی‌اند. در گذر از همین زندگی عادی، همین حوادث ریز و درشتی که با آن‌ها مواجه می‌شود، فضایل اخلاقی‌اش را نیز بروز می‌دهد. کتاب «سلام بر ابراهیم» در معرفی شهید هادی به اغراق روی نمی‌آورد و فقط حقیقت را، تا حد ممکن به همان شکلی که بوده است روایت می‌کند.

می‌خوانیم: در ایام مجروحیت ابراهیم به دیدنش رفتم. بعد با موتور به منزل یکی از رفقا برای مراسم افطاری رفتیم. صاحبخانه از دوستان نزدیک ابراهیم بود. خیلی تعارف می‌کرد. ابراهیم هم که به تعارف احتیاج نداشت! خلاصه کم نگذاشت. تقریباً چیزی از سفره اتاق ما اضافه نیامد! جعفر جنگروی از دوستان ما هم آنجا بود. بعد از افطار مرتب داخل اتاق مجاور می‌رفت و دوستانش را صدا می‌کرد. یکی‌یکی آن‌ها را می‌آورد و می‌گفت: ابرام جون، ایشون خیلی دوست داشتند شما را ببینند و… ابراهیم که خیلی خورده بود و به خاطر مجروحیت، پایش درد می‌کرد، مجبور بود به احترام افراد بلند شود و روبوسی کند. جعفر هم پشت سرشان آرام و بی‌صدا می‌خندید. وقتی ابراهیم می‌نشست، جعفر می‌رفت و نفر بعدی را می‌آورد! چندین بار این کار را تکرار کرد. ابراهیم که خیلی اذیت شده بود با آرامش خاصی گفت: جعفر جون، نوبت ما هم می‌رسه!

راوی می‌افزاید: آخر شب می‌خواستیم برگردیم. ابراهیم سوار موتور من شد و گفت: سریع حرکت کن! جعفر هم سوار موتور خودش شد و دنبال ما راه افتاد. فاصله ما با جعفر زیاد شد. رسیدیم به ایست و بازرسی! من ایستادم. ابراهیم با صدای بلند گفت: برادر بیا اینجا! یکی از جوان‌های مسلح جلو آمد. ابراهیم ادامه داد: دوست عزیز، بنده جانباز هستم و این آقای راننده هم از بچه‌های سپاه هستند. یک موتور دنبال ما داره میاد که… بعد کمی مکث کرد و گفت: من چیزی نگم بهتره، فقط خیلی مواظب باشید. فکر کنم مسلحه! بعد گفت: بااجازه و حرکت کردیم. کمی جلوتر رفتم توی پیاده‌رو و ایستادم. دوتایی داشتیم می‌خندیدیم. موتور جعفر رسید. چهار نفر مسلح دور موتور را گرفتند! بعد متوجه اسلحه کمری جعفر شدند! دیگر هر چه می‌گفت کسی اهمیت نمی‌داد و… تقریباً نیم ساعت بعد مسئول گروه آمد و حاج جعفر را شناخت. کلی معذرت‌خواهی کرد و به بچه‌های گروهش گفت: ایشون، حاج جعفر جنگروی از فرماندهان لشگر سیدالشهداء هستند. بچه‌های گروه، با خجالت از ایشان معذرت‌خواهی کردند. جعفر هم که خیلی عصبانی شده بود، بدون اینکه حرفی بزند اسلحه‌اش را تحویل گرفت و سوار موتور شد و حرکت کرد. کمی جلوتر که آمد ابراهیم را دید. در پیاده‌رو ایستاده و شدید می‌خندید! تازه فهمید که چه اتفاقی افتاده. ابراهیم جلو آمد، جعفر را بغل کرد و بوسید. اخم‌های جعفر باز شد. او هم خنده‌اش گرفت. خدا را شکر با خنده همه‌چیز تمام شد.

شهادت و حقیقت، خاطراتی از جنس پاکی و مظلومیت

کتاب «من میترا نیستم» نیز در فهرست پرفروش‌های نمایشگاه کتاب ۱۴۰۲ جای گرفته بود. این کتاب که کاری از معصومه رامهرمزی و بازنویسی یکی از آثار قبلی اوست، داستانی از پاکی و معصومیت را روایت می‌کند. داستان دختر نوجوانی به اسم زینت کمایی که به انقلاب دل بست و به سهم خود برای تحقق آرمان‌های آن کوشید، اما به دست دشمنان همین انقلاب به شهادت رسید. زمان شهادت چهارده سال بیشتر نداشت. سرشار از زندگی بود و مسیری طولانی پیش رو داشت. اما در همان نخستین قدم‌ها، قربانی ترور منافقین شد. منافقینی که شرارت را نمایندگی می‌کردند، شرارتی که تاب تحمل پاکی و درستی این دختر نوجوان را نداشت و نه فقط با او یا با انقلاب، که با همه زیبایی‌ها و خوبی‌ها دشمن بود. آنچه جذابیت این کتاب را بیشتر می‌کند، لحن صمیمی و ساده‌ای است که رامهرمزی برای مرور زندگی شهید کمایی انتخاب کرده است. همین مظلومیت و معصومیت قهرمان داستان است که خواه‌ناخواه خواننده را متأثر می‌کند و به درون روایت می‌برد. معصومیتی که به شهادت ختم شد و مظلومیتی که حتی بعد از این شهادت، ادامه داشت.

در جایی از کتاب، از قول مادرش می‌خوانیم: بعد از اینکه خودش را شناخت و فهمید از زندگی چه می‌خواهد، اسمش را عوض کرد. می‌گفت: «من میترا نیستم. اسمم زینبه. با اسم جدید صدام کنید.» از باباش و مادربزرگش به خاطر اینکه اسمش را میترا گذاشته بودند، ناراحت بود. من نُه ماه بچه‌ها را به دل می‌کشیدم؛ اما وقتی به دنیا می‌آمدند، ساکت می‌نشستم و نگاه می‌کردم تا مادرم و جعفر روی آن‌ها اسم بگذارند… بعد از انقلاب، دیگر دخترم نمی‌خواست میترا باشد. دوست داشت همه‌جوره پوست بیندازد و چیز دیگری بشود؛ چیزی به خواست و اراده خودش، نه به خاطر من، جعفر یا مادربزرگش… زینب برای اینکه تکلیف اسمش را برای همیشه روشن کند، یک روز روزه گرفت و دوستان همفکرش را برای افطار به خانه دعوت کرد. می‌خواست با این کار به همه بگوید که دیگر میترا نیست و این اسم باید فراموش شود.

همچنین باید از «تنها گریه کن» کاری از اکرم اسلامی نام ببریم، کتابی درباره شهید محمد معماریان که زندگی‌اش از زبان مادرش اشرف سادات منتظری مرور می‌شود. «برای بقیه سه سال از شهادت محمد گذشته بود، برای من هر روزِ این سه سال، به‌اندازه سی سال کش آمده بود.» اینجا با مادر شهید روبه‌رو هستیم، مادری که از خودش، از خاطراتش، و از پسرش صحبت می‌کند. «آن اوایل که جنگ شروع شد، ما فکر می‌کردیم خیلی زود تمام می‌شود. به خیالمان هم نمی‌رسید که هی جوان‌ها بروند و برنگردند، مردها سایه‌شان از سر زن و بچه‌هایشان کم شود و زن‌ها تلاش کنند قوی روی پا بمانند و بچه‌های‌شان را دست‌تنها بزرگ کنند. ما بارها و بارها هر چیزی را که به فکرمان می‌رسید، پشت کامیون‌ها بار بزنیم و هر دفعه توی دلمان دعا کنیم دفعه آخر باشد و خیلی زود شر جنگ از زندگی‌مان کم شود، ولی نشود و دوباره سبزی خشک کنیم و لباس بدوزیم و چشم به راه، بغض‌مان را فرو بخوریم و به هم دلداری بدهیم.»

حرف‌های مادر، خواننده را نه فقط درگیر می‌کند، که تکان می‌دهد. خاطراتش را می‌خوانیم و در بخش‌هایی از آن، با حقایقی بزرگ مواجه می‌شویم. «سرش را آورد بالا و این بار با التماس و بغض خیره شد توی چشم‌هایم و گفت: مامان جان! می‌دونید شهادت داریم تا شهادت. دلم می‌خواد طوری شهید بشم که احتیاج به غسل نداشته باشم؛ مثل امام حسین بدنم بمونه روی زمین، زیر آفتاب. دعا می‌کنی برام؟ نمی‌فهمیدم این بچه کجاها را می‌دید. غافلگیر شده بودم. من فوق فوقش دعا می‌کردم پسرم با شهادت عاقبت‌به‌خیر بشود، اما پسرم، فقط آن را نمی‌خواست؛ آرزو داشت تا آنجا که می‌شود، شبیه امامش باشد.»

به گزارش مجاهدت از مشرق، نشست خبری رویدادِ «مقام مجنون»، آیین نکوداشت پیرغلامان امام حسین علیه السلام در دفتر اندیشکده هیئت برگزار شد.

امسال در تمام استان‌ها توسط بنیاد دعبل خُزاعی متعلق به سازمان تبلیغات اسلامی، از پیرغلامان اهل‌ بیت علیهم‌السلام تکریم و تقدیر به عمل خواهد آمد. در تهران این پاسداشت بصورت مراسم جمعی و با حضور پیشکسوتان و پیرغلامان برگزار می‌شود و از نشان ملی حبیب رونمایی خواهد شد.

اعضای شورای هنری بنیاد دعبل خزاعی در نشست خبری، چرایی و چگونگی و کم و کیف این رویداد را تبیین و تشریح کردند.

*میانداران هیئت‌ها تجلیل می‌شوند

جواد حیدری رئیس مجمع شاعران آئینی در ابتدای این نشست گفت: بنیاد دعبل قرار است به کسوت‌های دیگر در ارکان هیئت‌ها هم بپردازد و فقط مداحان و سخنرانان را مد نظر قرار ندهد. امسال به میاندارها می‌پردازیم و از آن‌ها تقدیر خواهم کرد. نمایندگان ما در کل کشور به خانه میاندارهای پیرغلام می‌روند تا حضور این افراد در هیئت‌ها احیا شود.

وی افزود: ان‌شاالله در تهران برنامه شاخص داریم و میاندار مسجد شهدا، شهید حاج ابوالفضل کاظمی که مدتی قبل بر اثر جراحات باقی مانده از دوران جنگ به شهادت رسیدند در این مراسم تجلیل خواهند شد. این مراسم در حسینیه فاطمیون برگزار می‌شود و برنامه‌های مختلفی خواهیم داشت و از پیرغلامان میاندار تهران برای شرکت در این مراسم دعوت کرده‌ایم.

حیدری ادامه داد: این مراسم ۲۰ تیرماه، ساعت ۱۷ در حسینیه فاطمیون واقع در خیابان مجاهدین اسلام برگزار می‌شود و مسئولین کشوری و لشکری در آن حضور خواهند داشت. از مداحان شاخص مثل حاج مهدی آصفی و حاج منصور ارضی نیز برای شرکت در این مراسم دعوت به عمل آورده‌ایم.

رئیس مجمع شاعران آئینی تصریح کرد: درباره پیرغلامانی که به رحمت خدا رفته‌اند هم مستندسازی انجام شده که در مراسم پخش خواهد شد. رونمایی از تندیس ملی حبیب هم از برنامه‌های آن مراسم است و لوح تقدیر و کارت هدیه به پیرغلامان اهدا خواهد شد.

حیدری گفت: تعدادی از مهمانان ما در آن روز، هیئتی‌های جدید هستند که باید با این فرهنگ آشنا شوند. میاندارهای قدیمی شعله گریه را گرم می‌کردند و نظم هیئت با میاندار بوده است و مردمف بیشترین التماس دعا را به اینها می‌گفتند. لازم است که جوانترها این فرهنگ را ادامه دهند.

وی ادامه داد: تنها مزار کنار حضرت امام حسین علیه‌السلام، مزار حبیب‌بن مظاهر است که پیرغلام بوده و این، نکته نکته مهمی است. این که پیرغلامان، بنیاد دعبل را از خودشان می‌دانند، مسئولیت ما را افزون می‌کند. میانداران مشهد، قم، اردبیل، آذربایجان غربی و شرقی و اصفهان حضور پررنگ‌تری در این رویداد دارند و ما یک میاندار آذری‌زبان هم در بین ۱۲ نفر تجلیلی در تهران انتخاب کرده‌ایم.

* هیئت‌داری یک سنت ایرانی است

هادی جانفدا، شاعر آئینی نیز در این مراسم گفت: در این چند ساله بحث هیئت را یک امر دینی تلقی کرده‌ایم در حالی که هیئت‌داری یک سنت ایرانی و مقوم فرهنگ ایرانی است.

وی افزود: وقتی در مورد پیرغلامان صحبت می‌کنیم چون رسانه‌ها بیشتر روی مداحان زوم می‌کنند فکرها هم به سمت آنها می‌رود در صورتی که هیئت، ارکان زیادی دارد و دوستان ما در بنیاد دعبل خزاعی حرکت تجلیل از ارکان هیئت را آغاز کرده‌اند تا مشخص شود هیئت یک امر زنده و پدیده پیچیده است. معرفی سیره رفتاری این پیرغلامان مهم است و چیزی که کمتر به آن توجه می‌شود مستندنگاری و ثبت تاریخ شفاهی هیئت است.

جانفدا در مورد ریز برنامه‌های تجلیل از پیرغلامان ادامه داد: حجت‌الاسلام قمی در این مراسم سخنرانی خواهند کرد. همچنین آقای احمد علوی شعری را در مورد میانداران سروده‌اند که برای اولین بار قرائت خواهد شد. سخنرانی پیرغلامان نیز بخش دیگری از برنامه است. پخش نماهنگی از روند تولید نشان حبیب، پخش نماهنگی از تجلیل پیرغلامان در سال‌های قبل و رونمایی از نشان ملی حبیب نیز از دیگر بخش‌های برنامه ۲۰ تیرماه خواهد بود.

*یک تندیس ویژه با ابعاد طلایی

رضا محمدی هنرمند و شاعر آئینی که مسئولیت ساخت نماد ملی حبیب را بر عهده داشته نیز در بخشی از این نشست گفت: به این نتیجه رسیدیم که حبیب را چه چیزی ویژه می‌کند؟ امام حسین علیه السلام نامه‌ای به حبیب می‌نویسند و حبیب پاسخ می‌دهند؛ این رفت و برگشت، مبنای طراحی ما قرار گرفت. تندیس حبیب نیز بر این مبنا در ابعاد طلایی اجزا شده و جنسش فلز است. طراحی و ساختش حدود ۲۷ روز زمان برده و این تندیس، همراه با بج سینه خواهد بود.

*تجلیل از ۲۰۰  نفر میاندار در ایران

سعید مقدسیان معاونت سرمایه انسانی و امور پیرغلامان بنیاد دعبل خزاعی نیز در بخشی از این نشست با بیان این مطلب که ۲۰۰ نفر در کل کشور و ۱۲ نفر در تهران بر مبنای قدمت و سابقه‌شان در میانداری تجلیل می‌شوند، گفـ: از عید غدیر تا اول محرم این برنامه برگزار می‌شود و در استان‌ها به خانه میاندارها خواهیم رفت و از آن‌ها تجلیل خواهیم کرد.

وی افزود: همه پیرغلامان در سامانه دعبل خزاعی ثبت‌نام کرده و خدماتی مثل تسهیلات سفر دریافت می‌کنند.