حضرت آیت‌الله خامنه‌ای

به گزارش مجاهدت از گروه حماسه و جهاد دفاع‌پرس، نیمه شهریور سال ۱۳۶۳ حضرت آیت‌الله خامنه‌ای رئیس‌جمهور وقت کشورمان، به دعوت «حافظ اسد» رئیس‌جمهور وقت سوریه، راهی «دمشق» شدند. شهید صیاد شیرازی فرمانده وقت نیروی زمینی ارتش جمهوری اسلامی تنها فرمانده رسمی نظامی بود که آیت‌الله خامنه‌ای را در این سفر همراهی می‌کرد.

در همین رابطه امیر سرتیپ ناصر آراسته روایت می‌کند: [در آن زمان] حضرت آقا ریاست جمهوری را به عهده داشتند من [به همراه] شهید صیاد در محضرشان برای بازدید از سوریه، لبنان و الجزایر رفتیم. [تنها] نظامی‌ای که همراه ایشان بود، شهید صیاد بود که فرمانده نیرو [زمینی ارتش] بود. من هم در خدمت شهید صیاد بودم. رفتیم در بعلبک، در آن‌جا سپاه ما یک اردوگاه آموزشی داشت. شهید صیاد هم پیش‌بینی کرده بود که نمازمان را در همه‌جا اول‌وقت بخوانیم. آن سرتیپی که از ارتش سوریه رئیس اسکورت ما بود، پیش‌بینی کرده بود که نمازمان را در منزل یک پیرمرد شیعی که پنج شهید در مبارزه با اسرائیل داده هست، بخوانیم. رفتیم و همه اهالی، چه شیعه چه سنی در حیاط منزل ایشان آمده بودند.

نمازمان را که خواندیم، صبحانه را هم که خوردیم، زمانی که می‌خواستیم از خانه آن پیرمرد بیرون بیاییم ـ مترجمی هم به نام آقای سپهر همراه ما بود ـ آن [پیرمرد] پوتین شهید صیاد که پر از خاک بود (چون ما شب تا صبح در راه بودیم) را برداشت و با دستش پاک کرد و بعد پوتین شهید صیاد را این پیرمردی که پنج نفر از خاندانش شهید شده بودند، بوسید و جلوی پای شهید صیاد گذاشت که بعد شهید صیاد به زور دست ایشان را بوسید و گفت چرا با من این کار را کردی؟ ایشان گفت: من هر شهیدی که دادم، دوست داشتم که نزد امام بیایم. نتوانستم و نشد. حالا بروید به امام بگویید که من پوتین سربازش را بوسیدم.

این مسئله روی خود شهید صیاد هم خیلی اثر گذاشت که وقتی هم ما برگشتیم، شهید صیاد آن شب تا صبح عبادت و گریه می‌کرد که من از او پرسیدم: چرا این کار را می‌کنی؟ به من گفت: من تا امروز تصورم بر این بود که به‌عنوان یک سرباز جمهوری اسلامی، هرچه مدیونم در کشورم مدیونم؛ امروز فهمیدم هر مظلومی در هر جای دنیا در حال جنگیدن هست، من به او مدیونم. من که نمی‌توانم دینم را برای آن‌ها ادا کنم. من فقط در کشور خودم مسئولم؛ لذا از خدا استغفار می‌کردم که خدایا ببخش، من وسعم برای خدمت کردن کم هست.

منبع: خاطرات امیر سرتیپ ناصر آراسته، هیئت معارف جنگ شهید سپهبد علی صیاد شیرازی.

انتهای پیام/ 113

گروه ساجد دفاع‌پرس: انقلاب اسلامی ایران پس از پیروزی در برابر استعمار دیرینه مستکبران بر ایران‌زمین، به الگویی بی‌بدیل برای دیگر آزادگان و مظلومان جهان تبدیل شد و امروز مسلمانان و آزادگان جهان، جمهوری اسلامی ایران را علمدار مبارزه با استکبار جهانی می‌دانند و با تأسی از این الگو، در برابر جبهه کفر ایستادگی می‌کنند و در مقابل نیز مبارزه با استکبار جهانی همواره از آرمان‌های انقلاب اسلامی ایران بوده و خواهد بود.

تصویری که در ادامه مشاهده می‌کنید، مربوط هست به دیدار فرماندهان مقاومت اسلامی لبنان با رهبر معظم انقلاب اسلامی ایران؛ فرماندهانی که امروز جان خود را در راه آرمان‌های خود فدا کرده و اغلب آن‌ها به شهادت رسیده‌اند و بدون‌شک ثمره خون آن‌ها، پیروزی نهایی را برای جبهه مقاومت به ارمغان خواهد آورد.

ایستاده از سمت چپ: شهید «سید حسن نصرالله»، ناشناس، شهید «فواد شکر»، حضرت امام «سید علی خامنه‌ای»، شهید «سید مصطفی بدرالدین».
نشسته از سمت چپ: شهید «محمدرضا زاهدی»، شهید «علی کرکی»، شهید «عماد مغنیه»، شهید «قاسم سلیمانی».

انتهای پیام/ 113

به گزارش مجاهدت از گروه سیاسی دفاع‌پرس، حضرت امام خامنه‌ای رهبر معظم انقلاب اسلامی در دیدار دست‌اندرکاران برگزاری کنگره ملّی بزرگداشت ۹ هزار و ۸۰۰ شهید استان کرمانشاه فرمودند: جوان امروز باید با ارزش و اهمیت کار شهیدان و ویژگی‌های برجسته و ممتاز آنان همچون، اخلاص، گذشت، فداکاری و رفتار اسلامی و متشرعانه رزمندگان ما در مقایسه با نظامیان بی‌قید و غارتگر دیگر کشورها به صورت عمیق آشنا شود.

متن بیانات معظم‌له به شرح زیر هست:

بسم الله الرّحمن الرّحیم (۱)

و الحمد لله ربّ العالمین و الصّلاة و السّلام علی سیّدنا ابی‌القاسم المصطفی محمّد و علی آله الطّیّبین الطّاهرین سیّما بقیّة الله فی الارضین.

خیلی خوش آمدید برادران عزیز، خواهران عزیز؛ و خیلی متشکّرم از بیانات امام جمعه‌ی محترم و فرمانده محترم سپاه با این متنی که خواندند که هم زیبا بود، هم پُرمغز و پُرمطلب بود؛ خیلی ممنون.

کرمانشاه یکی از نقاط برجسته‌ی کشور ما هست. منهای فعّالیّت در انقلاب و در جنگ و مانند اینها، اساساً کرمانشاه محلّ اجتماع مذاهب مختلف، قومیّتهای مختلف و زندگی آرام و نجیبانه‌ی با یکدیگر هست؛ این وضع کرمانشاه هست؛ و همه‌ی این مجموعه در همه‌ی بخش‌های این استان، همین محدوده‌ی طبیعی استان ــ حالا از لحاظ جغرافیایی اسمش را چه بگذاریم، آن مهم نیست ــ مرزداران صادق و صمیمی کشور در آن ناحیه و در آن منطقه بودند. این یک تعریف اجمالی از کرمانشاه هست.

بنده هم هر چه به حافظه‌ی خودم مراجعه میکنم و هر چه از کرمانشاه اطّلاع دارم، مایه‌ی خرسندی و خشنودی هر کسی هست که از اینها اطّلاع پیدا میکند. بنده کرمانشاه را هم در دوران جنگ دیدم، هم قبل از شروع جنگ آمدم کرمانشاه و آنجا حرکت مردم را [دیدم]. روز بیست‌ودوّم بهمنی من در کرمانشاه بودم. در دوران جنگ، شهر‌های مختلف کرمانشاه را ــ خود کرمانشاه و گیلان‌غرب و اسلام‌آباد غرب و پاوه و بقیّه‌ی جا‌ها را ــ [دیدم.]این آقای ملّا قادر (۲) آن وقت یک ماموستای جوانی بودند در پاوه؛ و مرحوم آقای اشرفی اصفهانی، (۳) شهید بزرگوار که واقعاً امثال ایشان حقّاً و انصافاً مایه‌ی افتخار هست؛ مرحوم اشرفی، پیرمرد، لکن مبارز و با عزم. [همین‌طور]مردم کرمانشاه که به همان تعبیر رایج خودشان واقعاً «پهلوان» و آماده‌ی دفاع و سینه‌سپر‌کرده. بحمدالله خاطرات ما از کرمانشاه، همه خاطرات برجسته و شیرینی هست.

در دوران دفاع مقدّس و قبل از دفاع مقدّس، از اوّل انقلاب که درگیری‌ها در آن منطقه‌ی غرب کشور شروع شد، کرمانشاه خطّ مقدّم بود؛ یعنی اوّلین گروهی که برای مقابله‌ی با تجزیه‌طلبان خائن در منطقه‌ی کردستان رفتند و حرکت کردند، از کرمانشاه رفتند. اوّلین گروه، بچّه‌ها و جوان‌های کرمانشاه بودند که بوقت، بهنگام فهمیدند که قضیّه چیست. ما آن وقت میدیدیم؛ حوادثی را که در آنجا میگذشت، در تهران عدّه‌ای بودند اصلاً نمیفهمیدند معنای این حادثه چیست؛ به عنوان یک حرکت معمولیِ مردمی به آن نگاه میکردند؛ دست‌های پشت قضیّه را و حوادث سنگینی را که این قضیّه برای کشور ممکن بود به وجود بیاورد نمیدیدند. جوان‌های مبارز کرمانشاه دیدند این را؛ همان اوّل کار یک جمعی شدند و راه افتادند رفتند برای مواجهه و مقابله. در دوره‌ی جنگ هم همین‌جور؛ در آن بمباران‌های عجیب که در همان اوایل سال ۶۰، بعضی از شهر‌های کرمانشاه خلوت شده بود ــ بنده میرفتم آنجا خلوت بود؛ بعضی از شهر‌ها این‌جور بود که اصلاً در کوچه و خیابان آدم کسی را نمیدید ــ لکن مردم ایستادگی کردند، از رزمندگانی که از سایر نقاط به اینجا رفته بودند بخوبی پذیرایی کردند، با آنها همکاری کردند، مجموعه‌ی نظامی تشکیل دادند، شهدائی هم تقدیم کردند که سردار، اسم این شهدای عزیز را آوردند؛ البتّه بعضی‌هایشان را که شهدای برجسته‌ای بودند ایشان اسم آوردند.

خب؛ حالا ما هستیم و میراث این شهدا؛ ما هستیم و یاد این شهدا. ما امروز چه استفاده‌ای [و چه کاری]از این حرکتِ عظیمِ جوان‌های مؤمن و مخلص میتوانیم برای کشور و برای اسلام انجام بدهیم؟ این مهم هست. این جوان‌ها یک روز سینه سپر کردند و اجازه ندادند که دشمن تجاوز کند به این خاک؛ در آن بیابانها، در آن کوه‌های سر به فلک کشیده، در آن شرایط سخت ایستادگی کردند. من یادم نمیرود، از این کناره‌ی جادّه میگذشتیم، کوه‌های «برآفتاب» طرف دست راست ما بود، انسان چشمش که می‌افتاد به این کوه‌ها و میدانستیم که مراکز اصلی دشمن بالای این کوه‌ها هست دل انسان فشرده میشد که این جا‌های حسّاس در اختیار دشمن کشور هست. خب در آن شرایط، این جوان‌ها ایستادگی کردند ــ هم جوان‌های کرمانشاه و هم از سایر جا‌هایی که به کرمانشاه رفتند و به جبهه‌های کرمانشاه پیوستند ــ یک عدّه‌ای شهید شدند، یک عدّه‌ای جانباز شدند. قریب ده هزار نفر از خود این استانِ شما به شهادت رسیدند؛ دو سه برابر این، جانباز شدند. خب اینها کار خودشان را آن وقت انجام دادند؛ حالا چه؟ حالا آیا کشور از وجود این جوانانی که اگرچه جسمشان نیست، امّا حقیقتشان حضور دارد بی‌نیاز هست یا نه، الان هم احتیاج دارد؟

من می‌گویم الان احتیاج کشور به این جوان‌ها کمتر از روز جنگ نیست. امروز ما [به اینها]احتیاج داریم؛ چرا؟ برای خاطر اینکه جنگ دشمن آن روز یک جنگ سخت‌افزاریِ نمایان و آشکار بود، امروز یک جنگ ترکیبی هست؛ هم جنبه‌ی سخت‌افزاری در آن هست، هم جنبه‌ی نرم‌افزاری در آن هست؛ هم جنگ جسمانی هست، هم جنگ روانی هست. امروز دشمن این‌جوری وارد میشود. هم جنگ با سلاح آتشین و مانند این حر‌فها هست ــ آن وقتی که لازم بدانند ــ هم جنگ با سلاح فرهنگ هست. امروز وضع کشور ما این‌جوری هست. ما قوی هستیم؛ ما امروز نسبت به آن روز صد برابر قوی‌تر شدیم؛ در این تردید نکنید.

ما امروز بحمدالله و به توفیق الهی از همه‌جهت قابل مقایسه‌ی با آن روز نیستیم. آن روز دشمن به تهران ــ مرکز کشور ــ موشک میزد، ما حدّاکثر می‌توانستیم با توپ مثلاً ۱۵۵، مِن باب مثال بصره را بزنیم، که البتّه نمیزدیم ــ، چون جمعیّت بود، مردم بودند، نمیزدیم ــ امروز این‌جوری نیست؛ امروز می‌بینید دیگر، وضع جور دیگر هست. قوی‌تر شده‌ایم، امّا توطئه‌های دشمن پیچیده‌تر شده؛ این مهم هست. امروز صِرف اینکه ما در میدان جنگ نظامی حاضر باشیم و کار کنیم و تلاش کنیم و موشک بسازیم، کافی نیست. بله، ما در این زمینه‌ها پیشرفت‌های خوبی کرده‌ایم، امّا این کافی نیست؛ ما باید روی دلهایمان، روی روحهایمان، روی زبانهایمان، روی جهت‌گیری‌هایمان کار کنیم.

خب، در مجموعه‌ی «مایی» که میگویم باید کار کنیم ــ «ما باید کار کنیم» ــ «ما» کیست؟ در این مجموعه‌ی «ما» که همه‌ی ملّت را شامل میشود، چه کسی از همه مؤثّرتر هست؟ جوانها؛ جوان‌ها مؤثّرترند. آن روز هم جوان‌ها رفتند سینه سپر کردند. آیا جوان امروز آنچه را شما راجع به شهدا میدانید، از بن دندان میداند؟ این مهم هست. یعنی آیا جوان امروز ما و نسل آینده‌ی ما به عمق این ارزش و اهمّیّتی که آن روز حضور شهید در میدان جنگ داشت و کاری که او کرد، امروز واقف هست یا نه؟ آیا آن اخلاص را، آن گذشت را، آن اخلاق اسلامی را، آن رفتار‌های منطبق با شریعت را که جوان‌های ما آن روز در میدان جنگ داشتند، جوان امروز درست شناخته، دانسته، میداند یا نه؟ به این سؤال‌ها شما باید جواب بدهید. این کنگره‌ها باید به این سؤال‌ها جواب بدهد و اگر خلأیی هست، آن خلأ را پُر کند.

جوان‌های آن روز ما در واقع از قالب بشری، کأنّه خارج شده بودند. در جنگ‌های دنیا نگاه کنید ــ هم فیلم‌ها را ببینید، هم داستان‌ها را ببینید و بخوانید؛ درباره‌ی جنگ‌های مختلف دنیا هزاران فیلم و داستان نوشته شده ــ رزمنده در میدان جنگ یک موجود لاابالی هست، یک موجود بی‌قید هست؛ یک موجودی هست که اگر دستش برسد، برای نفْس خودش هر غلطی را که بتواند انجام میدهد؛ به دشمن هم که دست پیدا کرد و آن شهر را فتح کرد، برایش غارت کردن و نابود کردن یک کار عادّی هست؛ رزمندگان در دنیا این‌جوری هستند. این را مقایسه کنید با رزمنده‌ی ما که اگر چنانچه در یک محلّی در محاصره گرفتار شد و غذا و نان و … به او نرسید، و یک مغازه‌ای آنجا هست که داخل آن بیسکویت هست و این بیسکویت را از روی اضطرار میخورْد، هم از ولیّ‌فقیه اجازه میگیرد، هم روی کاغذ به آن دکّان‌دار مینویسد که من بیسکویت را خوردم. اینها چیز‌هایی هست که داستان نیست؛ اینها را ما دیده‌ایم، بنده دیده‌ام این را، مشاهده کرده‌ام، اطّلاع دارم.

جوان‌های ما در سوسنگرد مدّتی در محاصره بودند، هیچ چیزی به آنها نمیرسید؛ اینها گرسنه بودند، داخل مغازه‌ها پُر بود از غذا و امکانات و کنسرو و از این چیزها؛ نمیخوردند؛ میگفتند باید امام اجازه بدهد. ما از اهواز تکرار، تکرار، اصرار که بخورید، بردارید؛ نمیخوردند! معنای این چیست؟ این تقوا، این پرهیز، این ورع، این اخلاص، این صمیمیّت را کجا شما پیدا میکنید؟ این را جوان امروز ما باید بداند؛ این را باید نشان بدهید. این را باید برجسته کنید و نشان بدهید: مقایسه‌ی بین جوانِ رزمنده‌ی ما و نوع رزمنده‌های دنیا در زمینه‌ی معنویّات، در زمینه‌ی نیّت، در زمینه‌ی نوع عمل و مانند اینها. این حرف‌هایی که ما بار‌ها گفته‌ایم و شنیده‌ایم و تکرار شده که فداکاری میکند برای هم‌رزمش؛ اینها اتّفاق افتاده. آن که تشنه هست، آب نمی‌آشامد برای اینکه رفیقش تشنه نماند و با تشنگی شهید میشود، از دنیا میرود؛ اینها مهم هست.

کار‌هایی که انجام داده‌اید که فی‌الجمله و کوتاه و پُرمغز سردار (۴) شمردند، کار‌های بسیار خوبی هست، اینها همه خوب هست؛ منتها این کار‌ها برای چیست؟ برای اثرگذاری هست دیگر. بروید سراغ خروجی این کارها؛ ببینید کتاب شما را چند نفر خواندند، چند نفر استفاده کردند، چند نفر یادداشت برداشتند، چند نفر نقاط برجسته‌ی آن شهیدی را که شما در آن کتاب معرّفی کردید در دفترچه‌شان یادداشت کرده‌اند برای اینکه از آن استفاده کنند؛ بروید سراغ اینها و روی اینها کار کنید، روی اینها تکیه کنید. مخاطب کار‌های شما جوانهایند؛ باید این مجموعه‌ی کار‌هایی که انجام میدهید روی جوان‌ها اثر بگذارد. البتّه این کار‌ها ارزشمند هست؛ اگر این کار‌های شکلی نباشد، معنا و محتوایی وجود ندارد دیگر؛ مثل وجود خود ما‌ها که اگر جسممان نباشد و قوّت نداشته باشد، کار روحی هم انجام نمیگیرد؛ باید انجام بگیرد. با پا باید به مسجد رفت، با دست باید به دیگری کمک کرد؛ بنابراین جسمِ این کار‌ها خوب هست، امّا مراقب روح این کار‌ها هم باشید. روحش «اثرگذاری» هست؛ باید بتواند خروجی درستی را در عرصه‌ی چشم‌انداز شما ان‌شاءالله به وجود بیاورد.

به هر حال ما از شما‌ها برای تلاشتان، برای کار خوبی که انجام میدهید، برای زحمتی که میکشید متشکّریم؛ ان‌شاءالله خداوند از شما‌ها قبول کند، و مردم کرمانشاه را ان‌شاءالله روز‌ّبه‌روز موفّق‌تر کند. این وحدتی که کرمانشاهی‌ها دارند، خیلی‌اش به برکت علمای بزرگوار هست؛ همین آقای علما، آقایان عزیزی که آنجا زحمت کشیدند، کار کردند، تلاش کردند؛ اینها خیلی ارزش دارد و توانسته بحمدالله این فضای خوب را به وجود بیاورد.

انتهای پیام/ 121