حضرت آیت‌الله خامنه‌ای

به گزارش مجاهدت از گروه سایر رسانه‌های دفاع‌پرس، سیره سیاسی امام حسن مجتبی یکی از بحث‌برانگیزترین موضوعات تاریخی است که تا به امروز کتاب‌ها و مقاله‌های بسیاری درباره آن نگاشته شده است. در ادامه در باب آن‌چه گفته شد پای سخنان فقیه مکتب آل محمد، حضرت آیت‌الله خامنه‌ای می‌نشینیم.

حادثه سرنوشت‌ساز و بی‌نظیر

دوران امام مجتبی (علیه‌الصّلاةوالسّلام) و حادثه صلح آن بزرگوار با معاویه، یا آن چیزی که به نام صلح نامیده شد، حادثه سرنوشت‌ساز و بی‌نظیری در کل روند انقلاب اسلامیِ صدر اول بود. دیگر ما نظیر این حادثه را نداشتیم. توضیح کوتاهی راجع به این جمله عرض کنم و بعد وارد اصل مطلب بشوم.

انقلاب اسلام، یعنی تفکر اسلام و امانتی که خدای متعال به نام اسلام برای مردم فرستاد، در دوره اول، یک نهضت و یک حرکت بود و در قالب یک مبارزه و یک نهضت عظیم انقلابی، خودش را نشان داد و آن در هنگامی بود که رسول خدا (صلّی‌اللَّه‌علیه‌واله‌وسلّم)، این فکر را در مکه اعلام کردند و دشمنان تفکر توحید و اسلام، در مقابل آن صف‌آرایی نمودند؛ برای این‌که نگذارند این فکر پیش برود. پیامبر، با نیرو گرفتن از عناصر مؤمن، این نهضت را سازماندهی کرد و یک مبارزه بسیار هوشمندانه و قوی و پیشرو را در مکه به وجود آورد. این نهضت و مبارزه، ۱۳سال طول کشید. این، دوره‌ی اول بود.

بعد از ۱۳سال، با تعلیمات پیامبر، با شعار‌هایی که داد، با سازمانده‌ای که کرد، با فداکاری که شد، با مجموع عواملی که وجود داشت، این تفکر، یک حکومت و یک نظام شد و به یک نظام سیاسی و نظام زندگی یک امت تبدیل گردید و آن هنگامی بود که رسول خدا (ص) به مدینه تشریف آوردند و آن‌جا را پایگاه خودشان قرار دادند و حکومت اسلامی را در آن‌جا گستراندند و اسلام از شکل یک نهضت، به شکل یک حکومت تبدیل شد. این، دوره دوم بود.

این روند، در ۱۰سالی که نبیّ‌اکرم (ص) حیات داشتند و بعد از ایشان، در دوران خلفای چهارگانه و سپس تا زمان امام مجتبی (علیه‌الصّلاةوالسّلام) و خلافت آن بزرگوار ـ که تقریباً شش ماه طول کشید ـ ادامه پیدا کرد و اسلام به شکل حکومت، ظاهر شد. همه چیز، شکل یک نظام اجتماعی را هم داشت؛ یعنی حکومت و ارتش و کار سیاسی و کار فرهنگی و کار قضایی و تنظیم روابط اقتصادی مردم را هم داشت و قابل بود که گسترش پیدا کند و اگر به همان شکل پیش می‌رفت، تمام روی زمین را هم می‌گرفت؛ یعنی اسلام نشان داد که این قابلیت را هم دارد.

در دوران امام حسن (ع)، جریان مخالفی آن‌چنان رشد کرد که توانست به صورت یک مانع ظاهر بشود. البته این جریان مخالف، در زمان امام مجتبی (ع) به وجود نیامده بود؛ سال‌ها قبل به وجود آمده بود. اگر کسی بخواهد قدری دور از ملاحظات اعتقادی و صرفاً متکی به شواهد تاریخی حرف بزند، شاید بتواند ادعا کند که این جریان، حتّی در دوران اسلام به وجود نیامده بود؛ بلکه ادامه‌ای بود از آنچه که در دوران نهضت پیامبر ـ یعنی دوران مکه ـ وجود داشت.

بعد از آن‌که خلافت در زمان عثمان ـ که از بنی‌امیه بود ـ به دست این قوم رسید، ابوسفیان ـ که در آن‌وقت، نابینا هم شده بود ـ با دوستانش دور هم نشسته بودند. پرسید: چه کسانی در جلسه هستند؟ پاسخ شنید که فلانی و فلانی و فلانی. وقتی که خاطر جمع شد همه خودی هستند و آدم بیگانه‌ای در جلسه نیست، به آن‌ها خطاب کرد و گفت: «تلقّفنّها تلقّف الکرة». یعنی مثل توپ، حکومت را به هم پاس بدهید و نگذارید از دست شما خارج بشود! این قضیه را تواریخ سنی و شیعه نقل کرده‌اند. این‌ها مسائل اعتقادی نیست و ما اصلاً از دیدگاه اعتقادی بحث نمی‌کنیم؛ یعنی من خوش ندارم که مسایل را از آن دیدگاه بررسی کنم؛ بلکه فقط جنبه تاریخی آن را مطرح می‌کنم. البته ابوسفیان در آن‌وقت، مسلمان بود و اسلام آورده بود؛ منتها اسلامِ بعد از فتح یا مشرف به فتح.

حرکتی زیرکانه

اسلامِ دوران غربت و ضعف نبود، اسلامِ بعد از قدرتِ اسلام بود. این جریان، در زمان امام حسن مجتبی (علیه‌الصّلاةوالسّلام) به اوج قدرت خودش رسید و همان جریانی بود که به شکل معاویةبن‌ابی‌سفیان، در مقابل امام حسن مجتبی (ع) ظاهر شد. این جریان، معارضه را شروع کرد؛ راه را بر حکومت اسلامی ـ یعنی اسلام به شکل حکومت ـ برید و قطع کرد و مشکلاتی فراهم نمود؛ تا آن‌جایی که عملاً مانع از پیشروی آن جریان حکومت اسلامی شد.

در باب صلح امام حسن (علیه‌السّلام)، این مسأله را بار‌ها گفته‌ایم و در کتاب‌ها نوشته‌اند که هر کس ـ حتّی خود امیرالمؤمنین (ع) ـ هم اگر به جای امام حسن مجتبی (ع) بود و در آن شرایط قرار می‌گرفت، ممکن نبود کاری بکند، غیر از آن کاری که امام حسن کرد. هیچ‌کس نمی‌تواند بگوید که امام حسن، فلان گوشه کارش سؤال‌برانگیز است. نه، کار آن بزرگوار، صددرصد بر استدلال منطقیِ غیر قابل تخلف منطبق بود.

راجع به صلح، از ابعاد مختلف صحبت کرده‌ایم؛ اما حالا مسأله این است که بعد از صلح امام حسن مجتبی (علیه‌الصّلاةوالسّلام)، کار به شکلی هوشمندانه و زیرکانه تنظیم شد که اسلام و جریان اسلامی، وارد کانال آلوده‌ای که به نام خلافت و در معنا سلطنت به وجود آمده بود، نشود. این، هنر امام حسن مجتبی (علیه‌السّلام) بود. امام حسن مجتبی کاری کرد که جریان اصیل اسلام ـ که از مکه شروع شده بود و به حکومت اسلامی و به زمان امیرالمؤمنین و زمان خود او رسیده بود ـ در مجرای دیگری، جریان پیدا بکند؛ منتها اگر نه به شکل حکومت ـ، زیرا ممکن نبود ـ لااقل دوباره به شکل نهضت جریان پیدا کند. این، دوره سوم اسلام است.

منبع: فارس

انتهای پیام/ ۱۳۴

به گزارش مجاهدت از گروه سایر رسانه‌های دفاع‌پرس، ۲۹ خردادماه سالروز وفات معلم انقلاب یعنی دکتر علی شریعتی است. متفکر و نظریه‌پردازی که با سخنان و کتب خود تأثیر شگرفی را بر جوانان بالاخص دانشجویان گذاشت و آنان را به متن و بطن فضای انقلابی کشاند. رهبر معظم انقلاب، حضرت آیت‌الله خامنه‌ای دوستی و رابطه نزدیکی با این استاد و فرهیخته اندیشه‌ای کشور داشت و به خوبی با ابعاد فکری و اهمیت جایگاه او آشنا بود. آنچه که در ادامه می‌خوانید سخنان رهبر انقلاب درمورد مرحوم علی شریعتی است.

آنتی‌تز جریان روشنفکری سکولار

شریعتی آن کسی بود که نقطه التقای روشنفکری اسلامی و جریان‌های روشنفکری قبل قرار گرفت لذا حق بزرگی به گردن اندیشه روشن‌بینانه و روشنفکرانه اسلامی دارد. به قول آقایان آنتی‌تز جریان روشنفکری ضداسلامی دقیقاً شریعتی بود. (۵۹/۴/۴)

هنر شریعتی در چیست؟

نقطه مورد تکیه من در تعریف شریعتی این است که این جریان روشنفکری، با سه خصوصیت ضد ایرانی و ضد اسلامی و مردمی در ایران شروع شده بود و قاعدتاً در همان خط پیش می‌رفت، در دورانی که دکتر شریعتی در صحنه روشنفکری مذهب ظاهر شد، ۱۸۰ درجه در وجود و طیف فعالیت او فرق کرده بود. یعنی شریعتی شدیداً علاقه‌مند به اسلام و اندیشه‌اش مبتنی بر اسلام بود و شدیداً وازده از غرب‌گرایی و بیگانه‌گرایی و برون مرزگرایی بود و شدیداً وابسته به مردم و جوشیده از مردم و الهام گیرنده از مردم و حرف‌زننده با مردم بود. این هنر او است و این چیزی بود که تا قبل از شریعتی هم نبود.

شریعتی از مردم و برای مردم بود

اگر ما یک خصوصیت را بخواهیم ذکر کنیم، در شریعتی که این خصوصیت مخصوص او بود تا زمان او درمیان روشنفکرانی از تیپ او مسلماً این است که شریعتی با مردم ارتباط برقرار کرد. برای مردم حرف زد. به زبان مردم حرف زد. از مردم الهام گرفت و یاد گرفت و درد مردم را منعکس کرد. سرّ علاقه‌مندی مردم به او هم این بود. این در زمانی بود که هنوز باز مانده و تفاله‌های ریشه گندیده روشنفکری غرب‌زده و وابسته به غرب همچنان در ایران بود کما اینکه تا امروز هم همچنان در ایران، هست الان هست. (۵۹/۲/۲۷)

شریعتی ضدچپ و مجاهدین است

آن روزی که مجاهدین تغییر ایدئولوژی دادند و کتاب مواضع ایدئولوژیک تازه‌شان چاپ شد و در اختیار این و آن قرار گرفت که هم من دیده بودم و هم مرحوم دکتر جلسه‌ای داشتیم در مشهد یک نفری از مواضع جدید مجاهدین که مارکسیستی بود، دفاع می‌کرد. شریعتی آن شخص را چنان در آن جلسه کوبید که برای من حتی تعجب آور بود که شریعتی اینقدر ضد چپ است. شما آثارش را بخوانید، مقابله و مخالفت او را با اندیشه چپ و مارکسیستی و اصول تعلیمات مارکسیستی به روشنی درمی‌یابید؛ بنابراین هرکس و هر چپ‌گرایی (اگرچه زیر نام اسلام) اگر امروز شریعتی را از خودش بداند یقیناً گزافه‌ای بیش نگفته است. همچنین مجاهدی که امروز شریعتی را از خودش بداند یقینا گزافه‌ای بیش نگفته است.

دعوا با منافقین

همین مجاهدین که امروز طرفداری از دکتر شریعتی می‌کنند. این‌ها در سال ۵۱ و ۵۲ جزو سخت‌ترین مخالفین شریعتی بودند. خُب امروز چطور می‌توانند شریعتی را قطب خودشان بدانند؟ اما لیبرال‌ها، البته عده‌ای از عناصر وابسته به نهضت آزادی یا عناصر سیاسی میانه، که خیلی اهل خطر کردن و در مبارزات جدی وارد شدن، نبودند، این‌ها به خاطر امکاناتی که داشتند خانه‌ای داشتند، باغ بیرون شهری داشتند، تشکیلاتی داشتند و شریعتی را دعوت می‌کردند و عده‌ای را هم با او دعوت می‌کردند.

منبع: فارس

انتهای پیام/ ۱۳۴

به گزارش مجاهدت از گروه اخبار داخلی دفاع‌پرس، حضرت امام خامنه‌ای رهبر معظم انقلاب اسلامی در پیامی، بازگشت موفقیت‌آمیز دلاورمردان ناوگروه ۸۶ نیروی دریایی ارتش از مأموریت دریانوردی بزرگ به کشور را تبریک گفتند.

متن پیام فرمانده کل قوا به شرح زیر است:

بسم الله الرّحمن الرّحیم

به دلاورمردان ناوگروه ۸۶ نیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی ایران، دریانوردی بزرگ و موفقیت‌آمیزشان را تبریک می‌گویم.

عزیزان! به خانه خوش آمدید؛ موفق باشید.

سیّدعلی خامنه‌ای

۱۴۰۲/۲/۳۰

انتهای پیام/ ۱۳۴