به گزارش مجاهدت از گروه سایر رسانه‌های دفاع‌پرس، قرار نیست اول ذیحجه که مصادف با سالروز ازدواج حضرت زهرا (س) با امیرمومنان (ع) است، فقط به شادی کردن و شیرینی خوردن یا تبریک گفتن بسنده کنیم که زندگی ائمه معصومین (ع) درسی برای شیعیان و دوستداران آنان است. مثلا درباره ولیمه عروسی اینگونه شنیده ایم که حضرت علی (ع) به سفارش پدر زنش رسول خدا (ص) اشاره کرده بود تا غذای فراوانی را برای عروسی تدارک ببیند و امیرمومنان (ع) به مسجد رفته و همه نمازگزاران را برای صرف شام دعوت کرده بود و با دعای پیامبر (ص)، خدا به غذای عروسی برکت داد و همه از آن غذا خوردند یا درباره جهیزیه حضرت زهرا (س) و سطح زندگی دختر پیامبر (ص) مطالب فراوانی گفته شده است.

شاید در میان مطالبی که درباره این ازدواج آسمانی نقل شده، کمتر به بخشیدن لباس عروسی حضرت زهرا (س) پرداخته شده باشند. نقل است که پیامبر خدا (ص) برای شب عروسی دخترش، فاطمه (س) پیراهنی آماده کرد و حضرت زهرا (س) پیراهن دیگری نیز داشت که پوشیده و اصلاح شده بود. در همان شب عروسی زنی نیازمند به درِ خانه پیامبر آمد و از ایشان لباس طلبید. حضرت فاطمه (س) برخاست و نخست پیراهن اصلاح شده خویش را در بسته‌ای نهاد تا در راه خدا به او انفاق کند، اما آیه‌ای از قرآن را به خاطر آورد که همین مساله باعث شد تا پیراهن عروسی خود را به آن زن نیازمند ببخشد و خودش همان لباس عادی خود را بپوشد. وقتی رسول خدا (ص) به دیدن عروس و داماد آمد، از حضرت زهرا (س) پرسید که چرا لباس عروسی را نپوشیده و فاطمه زهرا (س) عرضه داشت: مگر شما نفرمودید هر چه انسان صدقه و کمک به مستمندان کند، برایش باقی می‌ماند، من هم آن جامه نو را به بینوائی دادم.

پیامبر (ص) فرمود «اگر جامه نو را می‌پوشیدی و کهنه را به فقیر می‌دادی برای شوهرت بهتر بود و آن بینوا هم به پوشاک می‌رسید» و دختر رسول خدا (ص) عرضه داشت: در این کار هم، از شما پیروی کردم. زیرا مادرم خدیجه (س) هنگامی که افتخار شرفیابی خدمت شما پیدا کرد و تمام اموال خود را در اختیار شما گذاشت، همه آن‌ها را در راه خدا بخشیدی تا به جائی رسید که نیازمندی از شما پیراهنی خواست و شما لباس خود را به او دادی و در این امور مانند شما کسی نیست!

روایتی از فاطمه زهرا (س) نقل شده که آن حضرت فرمود از دنیای شما سه چیز محبوب من است؛ تلاوت قرآن، نگاه به چهره رسول خدا (ص) و انفاق در راه خدا و آن حضرت با بخشیدن بهترین لباس خود، نمونه‌ای از انفاق را برای شیعیان و دوستداران خاندان نبوت به نمایش گذاشت.

آیت‌الله ناصر مکارم شیرازی به درس‌های این ایثار و از خودگذشتگی فاطمه زهرا (س) اشاره کرد و گفت: در هر زمانی، حتی در شب عروسی نباید از توجه به فقراء و نیازمندان غافل شد. نکته دیگر این که برای انفاق کردن باید بهترین کالا را انتخاب کرد و خوب است بین لباس نو و کهنه، لباس نو را انفاق کرد و لباس کهنه را برای خود انتخاب کنیم، زیرا حضرت زهرا (س) لباس نو و زیبای عروسی خود را انفاق کرد و به جای آن لباس کهنه را برای خود برداشت و نکته سوم این که الگو برداری حضرت زهرا (س) از حضرت خدیجه (س) و پیامبر (ص) برای همه حجت است.

مرحوم علامه سیدمحمدحسین طباطبایی در تفسیر المیزان نوشت: فعل قلب از قبیل اعتقاد حق و نیت پاک و فعل جوارح از قبیل انفاق در راه خدا و سایر اعمال صالح، وذات انسان به گونه‌ای است که به آنچه از مال جمع آوری کرده تعلق خاطر دارد و آن را مانند جزئی از نفس خودش عزیز می‌دارد و اگر مال خود را از دست بدهد، گویا جزئی از جان خود را از دست داده است. پس مجاهدت در انفاق مال بسی دشوارتر از سایر عبادات است.

وی افزود: لذا می‌فرماید هرگز به احسان و انعام الهی نایل نمی‌گردید، جز با انفاق از آنچه دوست می‌دارید و ادامه آیه که می‌فرماید «هر چه را انفاق کنید، خدای تعالی به آن داناست» برای تشویق انفاق کنندگان است که بدانند و خوشحال باشند که خدا از عمل آنان آگاه است و اجر آن‌ها را به طور کامل می‌دهد.

انفاق و بخشش حضرت زهرا (س) در این روزگار که بسیاری از مردم با مشکلات اقتصادی دست و پنجه نرم می‌کنند، درسی برای همه مردم به ویژه افراد توانگر و کسانی است که دستشان به دهانشان می‌رسد و به اطراف خود توجه دارند که چه کسانی نیازمند هستند. برخی افراد ثروتمند بدون توجه به وضعیت بیشتر مردم که زیر خط فقر محسوب می‌شوند، نه تنها دست دیگران را نمی‌گیرند و از مال و ثروت خود به نیازمندان نمی‌بخشند که گاهی ثروت خود را به رخ دیگران هم می‌کشند.

نمونه آن را می‌توان در فضای مجازی دید؛ خانم‌هایی که به اندازه درآمد یک هفته یا یک ماه یک کارگر خرج آرایش خود می‌کنند، غربزده‌هایی که میلیون‌ها تومان صرف سگ خانگی خود می‌کنند، ولی دریغ از کمک به هم میهنان و فرودستان جامعه؛ مستکبرانی که با خودرو‌های چند میلیارد تومانی در خیابان‌ها به مانور تجمل می‌پردازند و آه و نفرین را بر دل مستضعفان می‌گذارند و کاخ نشینانی که هر روز به فکر بزرگتر کردن خانه‌های خود هستند و شب‌ها سرِ راحت بر بالش می‌گذارند، ولی هیچوقت به فکر محرومانی نیستند که امام خمینی (ره) آن‌ها را، ولی نعمت‌های انقلاب نامیدند.

شاید آلاف و الوف برخی مسئولان و مدیرانی که ترجیح می‌دهند به جای سکنی گزیدن در میان مردم و محرومان در برج‌های شمال شهر سر کنند، دردناک‌تر از وضعیت ثروتمندانی باشد که به فکر محرومان نیستند؛ چرا که کسی از این ثروتمندان بی درد توقعی ندارد، ولی آن مدیری که سنگ مردم را به سینه می‌زند و از طرف دیگر با خودروی شاسی بلند و خارجی از خط ویژه تردد می‌کند و خبر ندارد مردم برای رسیدن به محل کار مجبورند از ساعت پنج صبح با متر و اتوبوس از سر و کول یکدیگر بالا بروند، چه می‌کِشند. شاید بهتر باشد این گونه بگوییم که اگر ثروتمندان و فخرفروشان دردی از مردم را دوا نمی‌کنند، دست کم در این شرایط نمک به زخم مردم نپاشند؛ هر چند که برخی از توانگران بی سر و صدا و به اندازه توان خود به دنبال حل مشکلات محرومان و نیازمندان هستند.

گاهی افرادی که در زمان‌های بحران به دنبال جمع آوری کمک‌های مردمی برای سیل زدگان و زلزله زدگان هستند، نقل می‌کنند که در میان کمک‌های اهدایی، لباس‌ها و وسایلی دیده می‌شود که خجالت می‌کشند برای نیازمندان ببرند و به همین دلیل مجبورند چنین کمک‌هایی را دور بریزند. البته هنگام جمع آوری کمک‌ها یادآوری می‌کنند که مردم اجناس و کمک‌هایی را اهدا نکنند که نیاز ندارند بلکه آنچه را اهدا کنند که ارزش داشته باشد.

از طرف دیگر شاهد ایثار برخی ثروتمندان هستیم که کمتر رسانه‌ای می‌شود، مثلا تعدادی از مالکان با وجود افزایش اجاره بها، بر مستاجران خود سخت نمی‌گیرند و، چون می‌دانند آن‌ها با مشکلات بسیاری دست و پنجه نرم می‌کنند، همان اجاره بهای سال قبل را از مستاجر می‌گیرند و اینگونه مشکل یک نیازمند را حل می‌کنند و گاهی برخی از ثروتمندان نیز برای ترغیب جوانان به ازدواج خانه‌های خود را به صورت رایگان در اختیار عروس و داماد‌ها می‌گذارند تا یکی دو سال درگیر مساله‌ای به عنوان اجاره خانه نباشند.

حضرت آیت الله خامنه‌ای با اشاره به آیه ۹۲ سوره آل عمران فرمود: یک بخش از آیات تاکید دارد که در انفاق باید بهترین‌ها را انفاق کرد که چند آیه در قرآن هست. این یک تمرین و آزمایش است که یک آیه این است «یا ایّها الّذین امنوا انفقوا من طیّبات ما کسبتم و ممّا اخرجنا لکم من الارض و لا تیمّموا الخبیث منه تنفقون»؛ (بقره ۲۶۷) یعنی‌ای کسانی که به خدا ایمان آوردید، از بهترین ها، از زیباترین ها، از آنچه که نفیس‌تر و قیمتی‌تر هست، در راه خدا انفاق کنید. نروید سراغ جنس بد و بخواهید آن را در راه خدا بدهید، لباس زیادی، خوراک زیادی، آن چیزی که از دهن افتاده و خود شما آن را کنار گذاشتید، آن را در راه خدا انفاق کنید. نه، از بهترین آنچه که دارید، در راه خدا انفاق کنید.

ایشان با بیان روایتی افزود: پیامبر اکرم (ص) دیدند بلال حبشی که خادم حضرت و خدمتگزار منزل آن حضرت بود، یک مقداری خرما در گوشه‌ای گذاشته اند و از بلال پرسیدند که این‌ها را برای چه میخواهد و بلال گفت که این خرما‌ها را برای روز مبادا و مهمانانی نگه داشته است که به خانه پیامبر می‌آیند که رسول خدا (ص) فرمود: نمی‌ترسی این خرمائی که اینجا جمع کردی، دودی شود برای تو در آتش جهنم. چون مردم محتاج بودند.

منبع: ایرنا

انتهای پیام/ ۱۳۴

گروه حماسه و جهاد دفاع‌پرس- فهیمه روح‌اللهی؛ هنوز جاگیر نشده بودم که صدای خانمی که جلو نشسته بود بلند شد. معلوم بود سوار شدنِ من به تاکسی، کلام او را قطع کرده. رو به راننده ادامه داد: «فقط بلدند حرف بزنند. خودمون نون نداریم پول می‌دن به سوریه و لبنان… چند وقت دیگه شروع می‌کنند هیئت و روضه و کلی خرج. بابا! خود امام حسین هم راضی‌تره این پولا رو بدید واسه کار خیر، جهیزیه و کمک به بیماران…»

راننده، اما در خودفرورفته و بی‌حوصله سری تکان می‌داد. چهارراه بعد آن خانم پیاده شد و رفت، بی‌آنکه بتواند غمی را که بر دلم آوار کرده درک کند. ما شیعه‌ایم و چنین جفا می‌کنیم به چشمه معرفت هستی! چقدر این «خزانه‌داران دانش» و «ریشه‌های کرم» میان ما محبانشان مظلوم‌اند. یاد یکی از فراز‌های خطبه توحیدی فدکیه حضرت مادر (سلام‌الله‌علیها) افتادم؛ «اطلع شیطان راسه من مغرضه» و فرمایشات استاد عابدینی که آن را توضیح می‌دادند. تصمیم گرفتم دوباره فرمایشات ایشان را بشنوم و دلم را التیام بخشم. معارف بلند ما اگر توسط متخصصان اهلِ‌دل تبیین شود، غبار غم از سینه‌ها زدوده می‌شود. اهلِ‌بیت عظمتی دارند که اگر بتوانی بر سفره علم و حلم آن‌ها بنشینی، حلاوت راستین همنشینی با خدا را می‌چشی.

مهمان کلیات فرمایشات استاد عابدینی باشید. لاجرم تلخیص‌شده‌اش تقدیم می‌شود و اگر بیشتر خواستید به سایت تمحیص، سلسله جلسات موضوعی جهاد تبیین، جلسه چهارم مراجعه بفرمایید.

ایشان اشاره می‌کنند به هفتاد روز سکوت و غفلت مومنان بعد از غدیر که مسبب قرن‌ها ظلم و جنایت شد و اینکه خواص و مردم غدیر را حفظ و تبیین نکردند و به همین علت سقیفه رخ داد و همه کسانی که در آن هفتاد روز تلاش نکردند در همه ظلم‌ها و معصیت‌های مردمانِ بعد از خود شریک هستند، زیرا حاکمیت بشر جای حاکمیت خدا نشست و دست خلق از دست علی (ع) و اهلِ‌بیت درآمد:

جمعی نشسته‌اند به توطئه و شیطان، که بنابر فرمایش حضرت زهرا (س) توسط پیامبر خاموش و خفه شده بود، آرام سر بلند می‌کند تا ببیند اوضاع چگونه است. می‌خواهد دیده نشود، چون می‌ترسد رانده شود، اما می‌بیند بسیاری منتظر بلند کردن پرچمی هستند تا زیر آن کینه‌هایشان را از پیامبر (ص) و علی (ع) فریاد کنند. عده‌ای دیگر شکار شده‌اند توسط دنیا و پول و مقام… به نظرم شیطان هم شوکه شد! هفتاد روز پیش میان همین جماعت مومنان، پیامبر (ص) دست علی (ع) را بالا برد و گفت که کامل‌ترین دین به ولایت او تکمیل می‌شود؛ میان همین مومنان و نه میان کافران! غدیر را ابلاغ کرد به امر پروردگار و سفارش اکید فرمود در احیا و ابلاغ آن به همگان!…

شیطان علنی آمد تا خود در سقیفه بنشیند و حکومت الهی را به حکومت بشری تبدیل کند.

غفلت از غدیر، سقیفه و فاطمیه را به دنبال داشت و غفلت از سقیفه، حادثه عظیم عاشورا را رقم زد.

خطبه فدکیه حضرت زهرا (س) بسیار عمیق و زیبا این هشدار را به جامعه داده است؛ هشداری که توسط مومنان آن روزگار توجهی به آن نشد و نتیجه‌اش حادثه تلخ عاشورا بود.

هشدار‌های حضرت زهرا (س) برای همه تاریخ است. ما خود در نظام اسلامی‌مان سربلند کردن شیطان را بار‌ها دیده‌ایم که حضور ملت بابصیرت و فهیم ما، توطئه‌ها و دسیسه‌هایش را ناکام گذاشته است و مهم‌ترین سلاح برای مقابله موثر با آن جهاد تبیین است که سال‌هاست و بار‌ها رهبر معظم انقلاب به آن تاکید کرده‌اند. آن زمان روایتگری و تبیین حوادث توسط مومنان درست محقق نشد و امروز هم در همان خطر هستیم.

جریان غدیر جزو مهم‌ترین حوادث تاریخ است که در کلِ تاریخ بشریت اکمال دین در روز غدیر محقق شده است و عیدالله اکبر است، اما مومنانی که در آن روز پیام به آن‌ها رسید در به پا داشتن و رساندن پیام کوتاهی کردند و طی هفتاد روز از تحقق غدیر تا وفات پیامبر اقامه و احیا نشد و گفتگو و تبیین اتفاق نیفتاد و هفتاد روز بعد با سقیفه برکانتش از دست رفت…

این آلودگی از سرچشمه چه خسارت‌های عظیمی به بار آورد، چون مومنان حضور پررنگی نداشتند و سقیفه که پیش آمد مردم مقاومت چندانی نکردند و غیر از مقاومت اساسی و محکم حضرت علی (ع) و حضرت زهرا (س) و برخی وابستگان، بقیه ساکت شدند. موضوعی مثل غدیر در بین مومنان محقق نشد و با اینکه می‌دانستند مهم است، اما به زندگی‌شان پرداختند و بعد از این هر چقدر انحراف و اعوجاج و دوری از خدا و محرومیت از وصایت، ولی الهی حاصل شده گردن آن مومنانی هم هست که این وظیفه را انجام ندادند. اگر عده‌ای از خواص خوب در صحنه حاضر می‌شدند مانع می‌شدند. همه را هم نمی‌خواست.

اگر مومنان احیای امر غدیر را با حضور پررنگ دنبال کرده بودند «الیوم یئس الذین کفرو من دینکم» محقق می‌شد؛ از بیرون دیگر نمی‌توانند ضربه بزنند مثل اکنون که دشمن ناامید است به ما ضربه بزند…

سرچشمه اسلام را از مبدا حاکمیت آلوده کردند و دختر پیامبر اکرم (س) اولین فدایی این راه شد…

دوباره جریان فاطمیه فراموش شد و شرایط سخت‌تر و باز مومنان با اینکه اندوهگین شدند، اما سکوت کردند و منجر شد به عاشورا… اگر جریان فاطمیه و شهادت حضرت زهرا (س) در راه روایتگری صحیح دین اتفاق افتاده بود عاشورا رخ نمی‌داد. الان چرا شیطان در حال تلاش است که عاشورا فراموش شود. مومنان در غدیر حرف نزدند، سقیفه و فاطمیه ایجاد شد و در سقیفه و فاطمیه ساکت ماندند عاشورا ایجاد شد و ما از عاشورا نمی‌گذریم. عاشورا مظلومیت تمام تاریخ است. یک سیری ست که به ما نشان می‌دهد هر جا در راه تبیین واقعه الهی اگر جزئی‌نگر و مقطع‌نگر شدیم و منظومه روابط و حوادث را درک نکردیم و تحلیل جامعی نداشتیم سرمون کلاه می‌رود.

باید به جریان کربلا بسیار پرداخت تا به تجارب تلخی که مومنان بعد از غدیر دچار شدند دچار نشویم. سقیفه و فاطمیه از نتایج کوتاهی مومنان نسبت به ماجرای غدیر و عاشورا نیز حاصل بی‌اعتنایی آن‌ها نسبت به فاطمیه بود…

انتهای پیام/ ۱۳۴