حضرت زهرا

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌‎پرس، خانه قدیمی سردار دل‌ها یا همان «بیت الزهرا (س)» محل روضه‌های هر ساله حاج قاسم در ایام فاطمیه است، جایی که به محض ورود هر طرفش را که ببینید تصویر و نشانی از او می‌یابید، خانه‌ای دلنشین و گرم که آرامشش را از صاحب نامش و تلاش‌های مردی وام گرفته که عاشقانه اهل بیت (ره) را دوست داشت و خالصانه برای آنان قدم برداشت. انگار از روزی که خانه بنا شد، آجر روی آجر قرار گرفت تا سرپناه خانواده حاج قاسم باشد نام خانه به حضرت زهرا (س) سند خورده، ۱۰ سال پیش که محل زندگی سردار به تهران منتقل شد تنها ملک حاجی در کرمان وقف حضرت زهرا (س) شد. خودش نام بیت الزهرا (س) را انتخاب کرد و از همه خواست به جای «روضه‌ی خانه حاج قاسم» بگویند بیت الزهرا (س).

تازه شدن دیدار رزمنده‌های قدیمی با حاج قاسم/ محافظت ممنوع!

برای مردم کرمان، دوستان حاجی، رزمنده‌‎های قدیمی لشکر ۴۱ ثارالله که گذر سال‌ها هم نتوانست آنان را از فرماندهشان دور کند «بیت الزهرا» خانه بود، جایی که می‌توانستند دیدار‌های خود را با حاج قاسم تازه کنند و به جرعه‌ای روضه مهمان شوند، از هرجایی که بود خودشان را به بیت الزهرا (س) می‌رساندند تا حاج قاسم را جلوی در ورودی خانه نمی‎دیدند که در اوج سادگی و تواضع به مهمانان خوش آمد می‌گوید آرام نمی‌گرفتند. بودند مهمانانی که با درخواست و نامه خودشان را به حاج قاسم می‎رسانند، حاجی با کمال احترام نامه را می‌گرفت و به حرفشان گوش می‌داد، او خودش را خادم دستگاه اهل بیت (ع) می‌دید و اینجا را محل گره گشایی از کار مردم، تازه به دستور او کسی از محافظ‌ها اینجا اجازه تفتیش از مهمانان را نداشت. 

خانه‌ای که شهادت حاجی مشهورش کرد

بعد از شهادت حاج قاسم علاوه بر مردم کرمان حالا همه ایران بیت الزهرا (س) را می‌شناسند. خانه‌ای ساده در ابتدای خیابان شهید باهنر در انتهای کوچه‌ای بن بست که این روز‌ها سردر کوچه با بنر بزرگی به نام حاج قاسم سلیمانی مزین شده. درب سفید محل ورود مردم به حیاط باصفای بیت است، شبیه به حیاط خانه‌های قدیمی که حالا برای پذیرایی راحت از عزاداران مجلس مسقف و مفروش شده.

تکه‌ای از حرم سیدالشهدا (ع) و حضرت رقیه (س) در بخانه حضرت زهرا (س)

در سالن اصلی، گوشه‌ای از بیت الزهرا (س) محل قرارگرفتن تابوت‌هایی است که حاج قاسم و شهید پورجعفری را منزل به منزل ار کربلا و نجف و کاظمین به اهواز و قم و تهران و کرمان برد و پیکر‌ها را روی موج دست‌های بیقرار مردم تشییع کرد. تابوت‌‎ها در میان تکه‌ای از ظریح حرم حضرت رقیه قرار گرفته اند. اینجا زیارتگاه بی قراران اهل بیت (س) است که هر گوشه‌اش به برکت تحفه‌ای ناب روضه می‌خواند.

همه سالن با زیلو‌هایی فرش شده که در نگاه اول همه را یاد مفروش‌های حسینیه امام خمینی (ره) بیت رهبر انقلاب می‌‎اندازد، با همان نقش و نگار‌های آبی و ساده‌اش. یک فرش کرم رنگ، اما در میانه حسینه درست مقابل منبر نظر نکته بینان را به خودش جلب می‌کند، این فرش قدیمی اهدایی از سوی مسوولین حرم سیدالشهدا (ع) به حاج قاسم است.

رفقای شهید اینجاهم هستند

نمی‌‎شد حاج قاسم جایی باشد و تصویر شهدا نباشد. رفقای شهید حاجی همه جا همراه او بودند. در خانه، در محل کار و خاصه اینجا که رنگ و بوی اهل بیت (ره) دارد. همان تصویری که حاج قاسم در محل کارش نصب کرده و در آخرین حضورش در محل کار روی آن دست کشیده و تصویر شهدایش را بوسیده اینجا هم هست، عکسی از شهیدان احمد کاظمی، حسین خرازی و شهید ردانی پور. حاجی همینجا می‌ایستاد، زیر تابلو، جلوی در، دست به سینه و به عزاداران خوش آمد می‌گفت، مقابل کوچک و بزرگ به احترام می‌ایستاد و رسم ادب و مهمان نوازی را به جا می‌آورد. این تصویر روشن و واضح را همه آن‌هایی که زمان حیات زمینی حاج قاسم او را در بیت الزهرا (س) دیده بودند به خاطر دارند. خادمین این بیت خوب یادشان هست که چطور سردار برای مراسم حضرت زهرا (س) خودش را کوچک می‌کرد، بزرگ مرد میدان در این میدان کوچک می‌شد، گاه جارو دست می‌گرفت و زمین را جارو می‌کرد،گاه مشغول شستن سرویس‌های بهداشتی می‌شد، می‌گفت «افتخارم خادمی روضه حضرت زهرا (س) است». گفته بود حواستان باشد به مردم اهانت نشود، یکبار که خادم بیت وقتی هنوز چند نفری از مهمانان در سالن بودند برق را خاموش کرد، ناراحت شد، به او گفته بود اگر خسته‌ای خودت برو استراحت کن، اما برق را خاموش نکن.

میزی که گوشه دیگری از سالن قرار دارد و حالا قابی از حاجی روی آن قرار گفته محل نشستن او در زمان شروع مراسم است.

بیت الزهرا (س) یک سرداب هم دارد، جایی که با چندپله به پایین سالن اصلی می‌رسد، اینجا محل خلوت‌های عارفانه سیدالشهدای مقاومت است، حاجی اینجا تنها به نماز و ذکر و دعا مشغول می‎شد، شاید در و دیوار‌ها و عکس‌شهدایی که دورتادور سرداب را پوشانده‌اند بهتر از هرکسی ناله و گریه‌های عابدانه سردار را به یاد دارند.

انتهای پیام/ ۱۴۱

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، «مریم مجتهدزاده» رئیس سازمان نشر آثار و ارزش‌های مشارکت زنان در دفاع مقدس، از برگزاری وبینار اختتامیه کنگره بین‌‌المللی «سیره فاطمی» با هدف ترویج گفتمان فاطمی فردا (سه‌شنبه) خبر داد.

وی در این‌باره اظهار داشت: این مراسم در راستای تحقق اهداف و رسالت سازمان نشر آثار و ارزش‌های مشارکت زنان در دفاع مقدس، مصادف با میلاد مسعود امام حسن عسکری (ع) برگزار و از نویسندگان مقالات برتر تجلیل خواهد شد.

مجتهدزاده خاطرنشان کرد: این کنگره با هدف ترویج گفتمان فاطمی و تبدیل آن به نقشه راهی جهت گشودن دروازه های نقش‌آفرینی بی‌بدیل بانوان در تحقق تمدن نوین اسلامی، از فروردین سال ۱۳۹۸ با تشکیل دبیرخانه خود در محل سازمان نشر آثار و ارزش‌های مشارکت زنان در دفاع مقدس آغاز به فعالیت کرد.

وی تصریح کرد: بعد از انتشار فراخوان دبیرخانه کنگره سیره فاطمی، میزبان آثار و مقالات علمی و پژوهشی بسیاری از اقصی‌نقاط جهان در حوزه سبک و سیره حیاتی زیستی و مبارزاتی حضرت زهرا (س) بودیم.

خاطرنشان می‌شود؛ میهمانان داخل کشور با استفاده از لینک زیر می‌توانند در این وبینار شرکت کنند:

https://live21.ir/official/ganjineh

همچنین مهیمانان خارجی نیز جهت حضور در این وبینار می‌توانند از لینک زیر استفاده کنند:

https://live21.ir/official/ganjineh1

انتهای پیام/ 113

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، محبوب شهبازی از مدیران بنیاد شهید و امور ایثارگران در خاطره‌ای از دوران دفاع مقدس گفته است: ۱۴ – ۱۳ ساله بودم با شهادت چند نفر از هم بازی هایم جنگ برایم ملموس شد سال های ۶۵-۶۴ اوج جنگ بود و من در پایگاه بسیج محله مان فعال بودم هر روز که از جنگ می گذشت با حضور هم محلی ها، دوستان، اقوام و همسایگان در جبهه، جنگ برایم ملموس تر می‌شد.

به گمانم اردبیل بیشترین شهید نوجوان را در دفاع مقدس تقدیم کرده و سمبل آنها هم شهید مرحمت بالازاده است (نقل شده بود در سفر ریاست جمهوری وقت به اردبیل این شهید به حضرت آقا گفته اند که اگر اجازه حضور به نوجوانان در جبهه نمی دهند بهتر است روضه ی حضرت قاسم را هم در منابر نخوانند؛ این عبارت در شهر ما که ایام محرم در آن خاص و ویژه است، موجی ایجاد کرده بود.)

بهتاج پسرعمویم پنج سال از من بزرگ تر بود. او الگوی من در زندگی بود. بهتاج دورهی دبیرستان بود و من دوره ی راهنمایی؛ حس برادری به او داشتم و بهتاج هم توجه زیادی به من می کرد و به درس‌هایم می رسید. علقه ی خاصی بین ما ایجاد شده بود. اما دیری نپایید و بهتاج سال ۶۴ در عملیات والفجر ۸ شهید شد. هنگامی که شهید شد او دوم دبیرستان بود و من دوم راهنمایی بودم. خیلی عجیب بود، تلاش و تقلاهایش، برای رفتن به جبهه؛ البته با مقاومت خانواده اش روبه رو می شد. محور مخالفت سن کمش بود و والا بزرگ ترها از خانواده چند بار اعزام به جبهه داشتند. یادم می آید که آن زمان می‌گفتند عراقی‌ها درشت اندامند و ترسناک و با این حرفها قصد داشتند منصرفش کنند. اما او می‌گفت من فوتبال هم که بازی می‌کنم ریز نقشم؛ بزرگ ترها را به راحتی دریبل و حتی لایی می‌زنم، جنگیدن اصلا به درشتی نیست.

به خاطر دارم که همان زمان یک بار به اتفاق خانواده رفتند مشهد. زن عمویم دعا کرده بود که: «خدایا! این فکری که به ذهن بهتاج افتاده از سرش بیرون کن، چون او خیلی کوچک است.» موقع برگشت پرسیدند که: «بهتاج شما چه دعایی کردی؟» گفت: «دعا کردم به واسطه حضرت، خدا دل پدر و مادرم را نرم کند و برای رفتنم به جبهه موافقت کنند». یک بار اوایل سال ۶۳ مخفیانه اعزام شده بود. آن موقع به اتفاق پدرم تا تبریز به دنبالش رفتیم. پدرم به دو شرط توانست بهتاج را راضی به برگشت کند، خودش به جای او اعزام شود تا جبهه خالی از خانواده ما نماند. دوم اینکه وقتی بهتاج بزرگ تر شد اجازه دهند به جبهه برود.

بالاخره سال ۶۴ بهتاج موفق شد رضایت همه را بگیرد و به منطقه اعزام شود و در ۲۴ بهمن در عملیات والفجر ۸ به شهادت رسید. شهادت بهتاج خیلی روی من اثر گذاشت و سراپای وجودم را درگیر جبهه و جنگ کرد. بلافاصله بعد از شهادتش، خیلی از هم محلی هایمان نیز شهید شدند.

بعد از آن روزی نبود که درگیر مسائل جبهه و جنگ نشویم. مادرم با زنان همسایه در مسجد محل برای پشتیبانی و جمع آوری کمک ها؛ بابا در جبهه، من هم در پایگاه محل مشغول بودیم. یادم است یکی از اقواممان در جبهه گلوله خورده بود. بیش از ده تا گلوله خورده بود؛ به رگبار بسته بودندش. چهار پنج تا گلوله فقط خورده بود بالای گردنش؛ ایشان هنوز هم در قید حیات است جانباز جبرئیل حمزه زاده. صورتش مچاله شده بود. همه ناراحت و غیرتی میشدیم که نامردها چکار کرده اند! باید برویم انتقامشان را بگیریم.

انتهای پیام/ 141