حلب

به گزارش مجاهدت از گروه دفاعی امنیتی دفاع‌پرس، امیر سرتیپ خلبان «عزیز نصیرزاده» جانشین ستاد کل نیروهای مسلح به همراه حجت‌الاسلام والمسلمین «عبدالعلی گواهی» رییس اداره عقیدتی سیاسی ستاد کل نیروهای مسلح و سردار «ابوالقاسم شریفی» رئیس ایثارگران ستاد کل نیروهای مسلح با خانواده شهید مدافع حرم مهدی ذاکر حسینی دیدار کرد.

جانشین ستاد کل نیروهای مسلح در این دیدار گفت: شهدای مدافع حرم با ایثار و از خود گذشتگی در آن سوی مرزها از حریم، امنیت و عمق استراتژیک کشورمان دفاع کردند.

وی با تاکید بر اهمیت نقش شهدای مدافع حرم در ایجاد آرامش در جامعه، گفت: شهدای مدافع حرم با انگیزه بالا و ایمان باور نکردنی از زندگی، خانواده و آسایش و راحتی خود گذشتند و با عشق به جهاد و دفاع از ارزش‌ها و حرم آل الله، با دشمن مبارزه کردند که لازم است قدر این رویش‌های جدید و ارزشمند را دانست.

امیر نصیرزاده با بیان اینکه شهیدان در مسیر شهادت حمایت و صبوری خانواده هایشان را داشتند، افزود: صبر و شکیبایی خانواده شهدا که با اشتیاق فرزندان خود را راهی جبهه‌های جنگ حق علیه باطل و دفاع از حریم اهل بیت(ع) می‌کنند، از امدادهای غیبی و الهی است و این عزیزان الگوی صبر و استقامت هستند.

شهید ذاکر حسینی فرزند یکی از کارکنان نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران است که به صورت داوطلبانه به سوریه اعزام و در سال 1395 در منطقه حلب سوریه به درجه رفیع شهادت نائل آمده پیکر مطهر این شهید والامقام هنوز هم به کشور برنگشته است.

انتهای پیام/ 241

به گزارش مجاهدت از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، شهید مدافع حرم «سید محمدحسین میردوستی» متولد ۱۳ تیر ۱۳۷۰ بود. روز ۱۴ مهر سال ۱۳۹۴ برای دفاع از حریم آل‌الله راهی سوریه شد و آنجا به عنوان یک پزشک خدمت می‌کرد. محمدحسین عضو یگان ویژه صابرین بود و ۱۸ روز پس از اعزام در عملیات محرم روز تاسوعای همان سال در شهر حلب به فیض عظیم شهادت نائل آمد.

«راضیه سادات میردوستی» همسر شهید میردوستی گفت‌وگوی کوتاهی با خبرنگار دفاع‌پرس انجام داده است که مشروح آن را در ادامه می‌خوانید.

چون در دوره‌های تک تیراندازی و تکاوری شرکت کرده بود و چون دوره‌های بهیاری و پزشک‌یاری را گذرانده بود، به عنوان امدادگر ویژه او را اعزام کرده بودند. همسرم سطحی معادل سطح پرستاری را گذرانده بود.

من هم مثل باقی همسران یا مادران مدافعان حرم، یک سالگی پسرم هنوز تمام نشده بود که همسرم حرف از رفتن به سوریه زد. در ابتدا برای ما سخت بود. یکی دو هفته پیش از رفتنش، داشت صحنه‌های قتل عام بچه‌ها در یمن را نشان می‌داد که به من گفت: راضیه سادات، الآن هم از من می‌خواهی که نروم؟

به او گفتم: اگر تو بروی، پسرمان چه می‌شود؟

گفت: اگر من بروم، یک نفر است که بی‌پدر می‌شود. اما اگر من و امثال من نرویم، هزاران محمدیاسا وجود خواهند داشت که بی‌پدر شده یا کسی کنارشان نخواهد بود. داشت من را آماده رفتنش می‌کرد که همان موقع رضایت رفتن را از من گرفت.

همسرم موقع رفتن، یک روز زودتر رفت. زمانی که یاد آن روز‌ها می‌افتم، می‌گویم محمدحسین بدون خداحافظی و بدون بدرقه رفت. در مستندات می‌دیدم که خیلی از این همسر‌ها هستند که ساک همسرانشان را می‌بندند و آن‌ها را از زیر قرآن رد می‌کنند. نمی‌دانم در این امر چه حکمتی بود که همسرم بدون خداحافظی رفت.

آن موقع که همسر من آنجا بود، اوضاع جنگ بسیار شدید و خطرناک بود که روز تاسوعا خیلی از افراد شهید شدند. به آن روز، لقب «تاسوعای خونین» را داده بودند. به همین خاطر نیمه شب ساعت یک یا دو شب فقط دو سه بار با من تماس داشت. آخرین تماسی که با من داشت، دو شب پیش از شهادتش بود.

همسرم روز تاسوعا به شهادت رسید که خبر آن را روز عاشورا به ما دادند. ما به شهرستان رفته بودیم. در آنجا بود که گفتند همسرم شهید شده است. از لحظه‌ای که خبر شهادت او را شنیدم، تا چند وقت حال بدی داشتم. یا در بیمارستان بودم و یا اگر هم در خانه بودم، متوجه چیزی نبودم.

انتهای پیام/ 118