حمله شیمیایی

به گزارش مجاهدت از گروه سایر رسانه‌های دفاع‌پرس، رژیم بعث عراق که از پیروزی در جبهه‌های جنگ علیه ایران ناامید شده بود، تصور می‌کرد با حملات شیمیایی می‌تواند خواسته‌های خود را بر ملت ایران تحمیل کند. از این رو در روز‌های هفتم و هشتم تیرماه ۱۳۶۶، هواپیما‌های بمب‌افکن عراق با بمب‌های شیمیایی به چهار نقطه پرازدحام و متراکم جمعیتی شهر سردشت حمله کردند و زن و کودک و خُرد و کلان و مردم بی‌گناه آن شهر و اطراف آن را آماج گاز‌های کشنده و دهشتناک شیمیایی قرار دادند.

نخستین شهر قربانی جنگ‌افزار‌های شیمیایی در جهان

بمباران شیمیایی شهر مرزی سردشت فجیع‌ترین و وحشتناک‌ترین تهاجم شیمیایی‌ای بود که آثار و پیامد‌های منفی زیادی به بار آورد. جمهوری اسلامی ایران این تهاجم را غیرانسانی اعلام کرد و شهر سردشت را نخستین شهر قربانی جنگ‌افزار‌های شیمیایی در جهان بعد از بمباران هسته‌ای هیروشیما نامید.

حمله شیمیایی هواپیما‌های متجاوز رژیم بعث عراق به شهر سردشت، به شهادت ۱۱۰ نفر و مجروح شدن ۵۰۰۰ تن انجامید و هنوز هم تعدادی از مردم مقاوم و شریف شهرستان سردشت با آثار و پیامد‌های این بمباران دست به گریبان هستند.

به رغم ارتکاب این جنایت هولناک، مجامع جهانی هیچ اقدامی در جلوگیری از ادامه تجاوز به عمل نیاوردند، حتی آن رژیم خونخوار را هم ملامت نکردند و، چون گذشته بی‌اعتنا از کنار این حادثه گذشتند.

نماد برخورد دوگانه مجامع بین‌المللی

سردشت اولین شهر قربانی فاجعه شیمیایی، فقط نماد مظلومیت ملت ایران نیست؛ نماد برخورد دوگانه مجامع بین‌المللی در جهت تامین منافع ابرقدرت‌ها و مستکبرین نیز هست.

برابر گزارش‌ها، بیش از ۴۰۰ شرکت تولیدکننده مواد شیمیایی از عراق برای تجهیز شیمیایی حمایت کردند که بیشترین آن‌ها از آلمان و انگلیس بودند. این در شرایطی است که آلمان به عنوان تنها کشوری شناخته می‌شود که هم کنوانسیون ژنو را امضا کرده و هم اتحادیه اروپا اجازه دارد با بازرسی از صنایع شیمیایی آن کشور مانع از تولید سلاح‌های شیمیایی به وسیله آلمان شود.

مروری بر جنایت‌های شیمیایی رژیم بعث عراق

رژیم بعث عراق در طول جنگ تحمیلی بار‌ها با استفاده از سلاح‌های شیمیایی علیه رزمندگان اسلام و مردم شهر‌ها بیش از پیش خوی تجاوزگری‌اش را نشان داد.

عراق در روز ۳۱ شهریور ۱۳۵۹، تهاجم سراسری خود را از سه جبهه آغاز کرد. مرکز ثقل این تهاجم جبهه جنوب بود. در آن زمان، ارتش عراق، دارای مشخصات توانایی تهاجمی جنگ‌افزار‌های شیمیایی به شرح زیر بود:

۱- توانایی حفاظتی و رفع آلودگی، وسایل حفاظتی انفرادی – یگانی برای کلیه پرسنل در داخل خودرو‌های زرهی، وجود گروهان شیمیایی و رفع آلودگی در لشکر‌های رزمی.

۲- داشتن مناسبات تجاری درازمدت با شوروی که بزرگ‌ترین تدارک‌کننده جنگ‌افزار‌های شیمیایی مورد نیاز عراق بود.

۳- داشتن مناسبات تجاری با غرب از جمله انگلستان، هلند، آلمان غربی و آمریکا به منظور خرید مواد شیمیایی و تجهیزات حفاظتی مورد لزوم جهت نیل به خودکفایی در زمینه ساخت جنگ‌افزار‌های شیمیایی.

۴- در اختیار داشتن انواع سیستم‌های پرتاب مهمات شیمیایی از جمله هواپیما‌های دورپرواز، توپخانه، راکت‌های سطح به سطح و موشک‌ها.

اولین و دومین حمله شیمیایی در طول جنگ‌تحمیلی/جنایت جنگی

در اوایل جنگ تحمیلی، در منطقه شلمچه، رژیم عراق برای اولین‌بار به طور محدود اقدام به استفاده از سلاح شیمیایی کرد و این موضوع برای دومین‌بار در منطقه میمک تکرار شد. عراقی‌ها از آذرماه سال ۱۳۶۱، به طور پراکنده از عوامل شیمیایی کشنده استفاده کردند. ابتدا مقدار محدودی از سولفورموستارد (عامل تاول‌زا) را به منظور درهم شکستن سازمان رزمی رزمندگان ایران در تک‌های شبانه مورد استفاده قرار دادند.

در سال ۱۳۶۲، عراق به کاربرد جنگ‌افزار‌های شیمیایی در پیرانشهر و حوالی «پنجوین» مبادرت ورزید. ایران حادثه پنجوین را «جنایت جنگی» نامید و مجروحین جنگ شیمیایی به بیمارستان‌های تهران اعزام شدند.

در اواخر ۱۳۶۳، عراق به دو علت از کاربرد جنگ‌افزار‌های شیمیایی موقتاً منصرف شد:

۱- در رابطه با اعتراض‌های قبلی اروپا.

۲- علنی شدن ابعاد گسترده کاربرد این جنگ‌افزار‌ها در جنگ با ایران.

استفاده از جنگ‌افزار‌های شیمیایی در بُعد وسیع توسط عراق از اوایل زمستان ۱۳۶۴ که رزمندگان ایران توانستند شهر فاو را تصرف کند، مجدداً آغاز شد. در اوایل سال ۱۳۶۶، عراق بار دیگر از جنگ‌افزار‌های شیمیایی به طور انبوه در جبهه مرکزی سومار استفاده کرد.

کاربرد ۷۰۰۰ گلوله حاوی مواد سمی

پس از عملیات والفجر ۸ در سال ۱۳۶۴، نیرو‌های عراقی به طرز بی‌سابقه‌ای از مواد سمی شیمیایی استفاده کردند. حدود ۷۰۰۰ گلوله توپ و خمپاره حاوی مواد سمی علیه مواضع نیرو‌های ایران شلیک شد. در طول ۲۰ روز هواپیما‌های عراقی بیش از ۱۰۰۰ بمب شیمیایی در صحنه عملیات فرو ریختند و متجاوز از ۳۰ تهاجم شیمیایی علیه هدف‌های غیر نظامی در ایران انجام شد.

بمباران شیمیایی شهر سردشت توسط عراق در هفتم تیر ۱۳۶۶ فجیع‌ترین و وحشتناک‌ترین تهاجم از این نوع بود که سبب کشته و مجروح شدن عده بسیاری از مردم غیرنظامی شد. جمهوری اسلامی ایران شهر سردشت را نخستین شهر قربانی جنگ افزار‌های شیمیایی در جهان بعد از بمباران هسته‌ای هیروشیما نامید.

وحشیانه‌ترین مورد استفاده در اسفند ۱۳۶۶، در حلبچه بوده است که وسیع‌ترین مورد استفاده از جنگ‌افزار‌های شیمیایی از زمان جنگ جهانی اول تاکنون به شمار می‌رود که حداقل ۵۰۰۰ تن از مردم کُرد و مسلمان این شهر را کشته و ۷۰۰۰ تَن دیگر را مجروح کرد.

فاجعه‌ای که در حلبچه رخ داد بدون شک با فجایعی همچون بمباران اتمی شهر‌های «هیروشیما و ناکازاکی» ژاپن به دست آمریکا، قابل مقایسه است.

به‌کارگیری سلاح‌های شیمیایی از سوی عراق، در حالی صورت می‌گرفت که این کشور جزء ۱۲۰ کشور امضاکننده پروتکل ژنو راجع به منع استفاده از سلاح‌های سمی، خفه‌کننده و ترکیبات باکتریولوژیک قرار داشت. پروتکل ۱۹۲۵ ژنو که طی قطعنامه ۲۱۶۱ (۲۱) B سازمان ملل متحد مجدداً به تصویب رسیده است، صراحتاً استعمال سلاح‌های شیمیایی را منع می‌کند. قسمت‌هایی از پروتکل ۱۹۲۵ ژنو به شرح زیر است:

امضاکنندگان تام‌الاختیار زیر به نام دولت‌های خود اعلام می‌دارند: «نظر به این که در موقع جنگ، استعمال گاز‌های خفه‌کننده و مسموم یا امثال آن‌ها و همچنین هر قسم مایعات و مواد یا عملیات شبیه به آن حقاً مورد تنفر افکار عمومی دنیای متمدن است، دول متعاهد تقبل می‌کنند ممنوعیت استعمال گاز‌های خفه‌کننده و مسموم شبیه آن را به موجب این اعلامیه به رسمیت شناخته و همچنین تعهد می‌کنند که ممنوعیت مزبور را شامل وسایل جنگ میکروبی نیز دانسته و خود را ملزم به رعایت مدلول مراتب فوق بدانند.»

پروفسور «اوبن هندریکس» رییس آزمایشگاه سم شناسی بیمارستان دانشگاه گان (فلاندر، در شمال غرب بلژیک اظهار می‌دارد: عراق از سه نوع گاز مختلف علیه حلبچه استفاده کرده است. وی تأکید دارد که نیرو‌های عراقی شهر حلبچه را در روز‌های ۱۷ و ۱۸ مارس (۲۷ و ۲۸ اسفند ۶۶) با گاز خردل (ایپریت)، گاز‌های اعصاب (تابون، سارین یا سومان) و بالاخره با سیانوژن بمباران کرده‌اند.

به گفته او، این سه نوع سلاح به صورت مجزا، ولی با فاصله‌ای کوتاه و به طوری که به صورت یک «کوکتل بسیار سمی» درآیند، مورد استفاده قرار گرفته‌اند.

منبع: ایسنا

انتهای پیام/ ۱۳۴