خادمی

به گزارش مجاهدت از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، خدمت نام مقدسی بود که با نام قاسم از سال‌ها قبل گره خورده بود. وقتی که از کودکی برای کار و خدمت به پدر از قنات ملک رابر، راهی شهر کرمان شد، تا روز‌های جنگ و جهاد که او و همرزمانش در قاموس دفاع از میهن خدمت را در جبهه و جنگ معنای جدیدی بخشیدند و بعد از دفاع مقدس که کار زمین‌مانده زیادی در منطقه شرق کشور و هدایت نیروی قدس سپاه پاسداران وجود داشت، او را به میدان خدمتی جدید سوق داد.

جنگ سوریه و حضور میدانی مرد خدمت و میدان اما، وجهه بین‌المللی و اثرگذارش را در حوزه‌های مهم جهانی آشکار ساخت. اگر تا پیش از این قاسم سلیمانی تنها نامی منحصر به مرز‌های ایران و فرمانده یگان برون مرزی سپاه پاسداران بود، با جریانات به وجود آمده در منطقه به ویژه حمله داعش و تکفیری‌ها به سوریه و شام نامش آوازه جهانی گرفت.

خدمت حاج قاسم محدود به جنگ نبود، طبع بلند و روحیه والایش او را خادم خانواده شهدا کرده بود، خادمی‌اش در حرم‌های اهل بیت و در جریان جنگ سوریه و عراق، دفاع از حرم‌ها روایت جدیدی از دلدادگی به اهل بیت بود که در پایان نشان شهادت را بر سینه‌اش نشاند. در سیل خوزستان او مرد میدان عمل بود لذا خود را به میان سیل زدگان رساند و استقبال مردم به ویژه عرب‌های خوزستان عشق دو سویه سردار به مردم و مردم به سردار را به نمایش گذاشت. او خود گفته بود که دفاع از خوزستان دفاع از اهل بیت (ع) است و عامل به این سخن و گفتار شد.

ارزش جان برای سرداری که یک عمر در میدان مبارزه هر لحظه احتمال شهادتش می‌رفت در مقام جان خود، چنان بی ارزش بود که در مقابل جانش را برای جان مردم به خطر می‌انداخت. جان عزیز مردم بود که سردار را به سوریه و عراق کشاند و در شرایطی که دیگر کسی به عادی شدن شرایط در این کشور امید نبود و شهر‌ها یکی پس از دیگری به تسلط تکفیری‌ها می‌آمد او با جان‌فدایی خود، مسیح جان بخش و امیدآفرین این مناطق شد.

او خود را همواره خدمتگذار انقلاب، اسلام و مردم می‌دید. دهه‌ها پوشیدن لباس سبز پاسداری‌اش موید این نکته بود و شاید همین خدمت صادقانه به مردم بود که او را خادم شریف حرم امام رضا (ع) کرد، تا آنجا که آستان مقدس شمس الشموس میزبان پیکرش شد و در آیین تشییع در حرم رضوی به همان نحوی که سفارش کرده بود پیکرش را نزد امام مهربانی‌ها آوردند.

سربازی مزین به لباس خادمی

یکی از روز‌های دهه کرامت در سال ۱۳۹۷ بود، حاج قاسم این‌بار میهمان ویژه آستان امام رضا (ع) شد که برای امر مهمی به زیارت حرم آمده بود. حجت الاسلام رئیسی تولیت آن زمان آستان قدس رضوی در مراسمی حکم خادمی را به پاس خدمات و فداکاری‌های این سردار بزرگ اسلام به وی اعطا کرد. شب جمعه‌ای بود که سردار لباس خادمی حرم را به تن کرد و از آن پس نشان خادمی بر سینه‌اش نشست. او در تشرفات بعدی خود به حرم به عنوان خادم حرم امام رضا (ع) به خدمت رسانی مشغول شد، هر بار که برای خادمی به حرم مطهر مشرف می‌شد عده زیادی از مردم دور او حلقه می‌زدند و دوستانش جمعیت را کنار می‌زدند که حاج قاسم مانع این کار می‌شد. تاکید می‌کرد من که به زیارت آقا امام رضا (ع) آمده‌ام دوست دارم در راه برگشت اگر خدمتی از دستم برای زائرین ایشان بر می‌آید انجام دهم.

یادگاری همیشه همراه

نزدیکان حاج قاسم خبر از علاقه سردار به انگشتر و تسبیح داشتند، اما حکایت انگشتر سبز رنگی که به دست داشت ماجرای دانه‌های اناری بود که از دل حرم، روی دست‌های حاج قاسم جا گرفته بود، ماجرا برمی‌گشت به انفجار تروریستی خرداد سال ۱۳۷۳ در حرم امام هشتم، همزمان با عاشورای حسینی، خود حاج قاسم دربره این انگشتر گفته بود: «با خودتان نگویید که حاج قاسم انگشتر زمرد در دستش دارد، نه، نگین این انگشتر، شیشه‌های کریستال‌های شکسته شده حرم مطهر امام رضاست در زمان انفجار».

جان من هزاران بار فدای مردم

«حاج قاسم معنای جدید از خدمت را معنا بخشید»، این گفته زینب سلیمانی در اجتماع «زیر سایه خورشید» در وصف خدمات پدرش بود و در توضیح آن گفت: «خدمت منحصر در مکان و زمان خاصی نیست و می‌تواند همه مظلومان و مستضعفان در هر نقطه‌ای از زمین را در بر بگیرد.» تاریخ گواه می‌دهد آنچه مردم را عاشق حاج قاسم و مرام او کرد همین خدمت صادقانه و خالصانه‌ای بود که ابعاد کوچکترش را در سیل خوزستان و زلزله بم، و ابعاد بزرگترش را در دفاع مقدس و دفاع از حرم‌ها نشان داد، تصدیق دستنوشته حاج قاسم که در وصیتنامه‌اش نوشته: «جان من هزاران بار فدای مردم»

حاج قاسم و جهاد مغنیه در حرم امام رضا (ع)

گرفتن مزد نوکری از امام رضا (ع)

همه می‌دانند شهادت مزد یک عمر نوکری حاج قاسم در دستگاه اهل بیت (ع) بود، البته که زینب دخترش اشاره مستقیم دارد حاج قاسم برات شهادتش را از امام رضا (ع) گرفته. او خود می‌دانست عاقبت خاک نشینی و مجاهدت در بیابان‌های خوزستان و سوریه، همنشینی با افلاکیان شهید است از این رو پیش از شهادت به فکر برنامه‌های پس از شهادتش هم بود. امیر عارف یکی از خادمین حرم امام رضا روایت کرده است: «قرار بود شستشوی حرم در روز کشیک ما انجام شود؛ طبق روال همیشگی مشغول آماده کردن فضا بودیم که دیدم سردار هم خیلی ساده و بی‌آلایش وارد شدند. ما همدیگر را از قبل می‌شناختیم و به همین دلیل به محض چشم در چشم شدن، به من اشاره کردند که چیزی نگویم و به حضورشان واکنشی نشان ندهم، من هم اطاعت کردم؛ لوازم شست و شو را به ایشان دادم و سردار هم شروع کردند به تمیز کردن روضه منوره. من هم شروع کردم به خواندن این ابیات: «ای صفای قلب زارم هر چه دارم از تو دارم / تا قیامت‌ای رضا جان سر ز خاکت بر ندارم» …، که ناگهان متوجه شدم حال سردار سلیمانی منقلب شد، سرش را روی ضریح گذاشت و شروع کرد به گریه کردن.»

او می‌گوید: «یکبار دیگر این شعر را در مراسم اعطای حکم خادمی حاج قاسم و به سفارش خود ایشان خواندم و دیدم که حاجی با شنیدن این شعر حس و حال عجیبی دارد. حتی یادم هست به من گفته بود که اگر توفیق شهادت نصیبشان شد، وقتی که تابوتشان را برای طواف به حرم رضوی آوردند هم همین شعر را برایش بخوانم. روزی که پیکر پاک حاج قاسم وارد روضه‌منوره شد یکدفعه این خواسته شهید را به یاد آوردم و حال خودم هم منقلب شد. وقتی هم که شروع به خواندن کردم، حس و حال عجیبی در حرم ایجاد شد و صدای هق هق و گریه همه بلند شد.»

انتهای پیام/ ۱۴۱

به گزارش مجاهدت از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، هر هفته، روز شیفت خادمی یا زیارتش در حرم امام رضا (ع)، مقابل باب الجواد، کنار گل‌های رنگی باغچه‌ای که رو به روی درگاه وروردی زائران قرار داشت تصویری از گل و حرم برایمان می‌‎فرستاد و زیرش می‌نوشت «تو که آخر گره رو وا می‌کنی، پس چرا امروز و فردا می‌کنی». ابوعلی قبل از این هم گره کارش به دست آقا باز شده بود، روزی که در صف انتظار برای سوار شدن به اتوبوس‌های اعزام سوریه، جلویش را گرفتند و اجازه سوار شدن ندادند، همانجا که رو کرد به حرم، چند سال خادمی‌اش را گرو گذاشت و خودمانی به امام رضا (ع) گفت: «آقا! چند ساله که نوکر در خانه تان هستم، حاشا اگه کار مارو راه نندازید.» یک ساعت بعد به واسطه عنایت علی بن موسی الرضا (ع) گره باز شد و ابوعلی به سوریه رفت.

«مرتضی عطائی» که ما او را بیشتر به نام ابوعلی نام جهادی‌اش در جبهه می‌شناسیم هم خادم حرم بود و هم مدافع حرم. او را به واسطه فعالیتش در سوریه که مدتی به عنوان مسوول فرهنگی لشکر فاطمیون خدمت می‌کرد در گروه تلگرامی‌اش دنبال می‌کردیم. ذوق و قریحه مشهدی‌اش را ریخته بود در این کانال و هرچه از سوریه و شهدای فاطمیون و خاطراتش داشت قلم می‌کرد و بین ما هفت صد نفر عضو کانال به اشتراک می‌گذاشت. هر بار که تصویری از حرم‌ها در کانال ارسال می‌کرد سیل التماس دعا‌ها بود که روانه می‌شد، شاید، چون همه خوب می‌دانستند که یک مدافع حرم، کسی که از خانه و زندگی و حتی خادمی شیرین امام رضا (ع) دست کشیده تا به سوریه برود سیمش محکمتر وصل به امام مهربانی‌هاست.

بی تابی‌اش بعد از شهادت مصطفی صدرزاده و دیگر دوستانش او را دخیل درگاه اهل بیت (ع) کرد و کدام آستان نزدیک‌تر و رئوف‌تر از امام هشتم (ع) که ملجا درماندگان و پناه بی پناهان باشد؟! ابوعلی آنقدر بیت شعر معروفش را خواند تا آخر گره کارش در روز عرفه سال ۱۳۹۴ باز شد، نمی‌دانم خادمی‌اش در حرم علی بن موسی رضا (ع) کلید گشایش این گره بود، یا بستن بند دلش به مشبک‌های ضریح خانم حضرت زینب (س) یا شاید توسل به دستان کوچک حضرت رقیه (س) که خاک سال‌ها مجاهدت را از دوشش تکاند و رخت شهادت به تنش کرد، هرچه بود کرامت خاندان کرم شامل حالش شد و ابوعلی را به همرزمان شهیدش رساند.

فعالیت شهید عطائی به عنوان خادم در حرم مظهر امام رضا (ع) و حضوردر سوریه به عنوان مدافع حرم بهانه‌ای شد تا گفت‌وگویی با «مریم جرجانی» همسر این شهید که خود نیز از خادمین بارگاه علی بن موسی الرضا (ع) است داشته باشیم. متن مصاحبه را در ادامه می‌خوانید.

فراموشی در اولین روز خادمی

آگرچه به خاطر ندارم آقا مرتضی چه زمانی درخواست خادمی حرم را داد، اما یادم هست وقتی قبول شد خیلی خوشحال بود، این پذیرفته شدن برای خادمی حس خیلی خوبی دارد که تا کسی خادم نشود درکش نمی‌کند. حدود ۲ سال خادم ایست و بازرسی دم در حرم بود. هر ۸ روز یکبار برای کشیک می‌رفت که این کشیک‌ها از ساعت سه شب تا صبح بود. جالب اینکه روز اول خدمتش روز تولد پیامبر بود و ایشان از یادش برده بود که کشیک دارد و نرفته بود.

آقا مرتضی خیلی روی کارش حساسیت داشت و، چون در ایست بازرسی بود خیلی سفت و سخت زائر‌ها را می‌گشت، همیشه می‌گفت انقدر به زائر‌ها سخت می‌گیری یک جا نتیجه‌اش را می‌بینی. تا اینکه اولین بار رفت سوریه، چون به نام نیروی افغانستانی رفته بود، متوجه شدند ایرانی است و برش گرداندند، وقتی برگشت، گفتم این به خاطر سختگیری زائرای آقاست. این دقت و سخت گیری باعث شده بود بیشترین مورد حمل اقلام غیر مجاز یا موارد به پست ایشان بخورد، سر کشیکش گفته بود نمی‌دانم چرا هر وقت شما سر پست می‌روی انقدر موارد زیاد می‌شود.

سهم مسافر‌ها از غذای حضرتی/ ترس از دعا در حرم

همیشه سعی می‌کرد غذایی که در زمان خادمی می‌‍گیرد را به دوستان و آشنایانی که از شهر‌های دیگر برای زیارت آمده‌اند یا زوار بدهد. گاهی می‌گفتم «یعنی قسمت ماهم میشه از این غذای حضرتی بخوریم؟» چیزی نمی‌‍گفت. تا آخر هم غذای حرم را برای ما نیاورد.

با اینکه خادمی حرم را خیلی دوست داشت، اما از وقتی رفت جنگ دیگر هیچ چیز جز سوریه برایش اولویت نداشت. اولین باری که سوریه رفت، از شیفت حرم مرخصی گرفت، اما وقتی در سوریه ماندگار شد دیگر خادمی آستان را از او گرفتند.

همیشه از حرم رفتن من می‌ترسید. هر بار که باهم به زیارت می‌رفتیم وعده را اولین ستون نزدیک کفشداری ۱۹ در صحن پیامبر اعظم می‌گذاشتیم، بعد از زیارت آقا مرتضی روی شانه‌م می‌زد و می‌گفت «چی به امام رضا (ع) گفتی؟» می‌ترسید چیزی به آقا گفته باشم که او را از شهادت دور کنم، چون آن اواخر موج انفجار‌ها خیلی اذیتش می‌کرد و همه دعایم سلامتی او بود.

علاوه بر لباس، روح خادمان هم بوی حرم می‌گیرد

بعد از شهادت آقا مرتضی که قسمت شد خودم خادم حرم امام رضا (ع) باشم تازه فهمیدم پوشیدن این لباس و خدمت در این بارگاه چه لطف و صفایی دارد. هر روزی که لباس خادمی به تن می‌کنم تا بروم حرم انگار مورد عنایت ویژه امام رضا (ع) هستم. حال و هوای روزی که با لباس خدمت می‌رویم با روزی که به عنوان زائر مشرف می‌شویم تفاوت دارد. همیشه به بزرگوارانی که شیفت‌ها را یادداشت می‎‌کنند می‌گویم شما تنها کاتب هستیم و این خود حضرت است که روز و ساعت کار خادمین را تعیین می‌کند.
به یقین می‌دانم حضرت رضا (ع) نگاه ویژه به خادمینش دارد، چه آقا مرتضی که به آرزوی شهادتش رسید چه مایی که در جوارشان هستیم. این حس همیشه با ما بوده و هست که از نزدیک با امام رضا (ع) هستیم و ایشان ما را می‌بینند. این جایگاه و این لباس چنان شیرین و مقدس است که تنها چیزی که می‌تواند جایش را بگیرد شاید دیدار امام زمان (عج) است.

خادمی به خصوص چله برداشتن خادمی در حرم برکت عجیبی دارد. انگار به جز لباس و بدن روح هم بوی حرم را به خودش می‌گیرد. حرم امام رضا (ع) بوی عجیبی دارد، حتی وقتی لباس‌هایمان را می‎شوییم این بو از بین نمی‌رود. مثل این است که لباس خادمی لباس احرام ماست و چنین تاثیری هم دارد. گاه در چله‌هایی که برای زیارت و خادمی برمی‌داریم انقدر با حرم انس می‌گیریم که تا روز‌های بعد از چله باز حرم می‌رویم.

انتهای پیام/ ۱۴۱

به گزارش مجاهدت از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، سردار سلیمانی از سال ۱۳۹۷ به کسوت خادمی حرم امام رضا (ع) نائل شد. حکم خادمی او را «سید ابراهیم رئیسی» تولیت وقت آستان قدس رضوی به وی تقدیم کرد و او بار‌ها در سفر به مشهد مقدس و زیارت مضجع شریف و نورانی امام هشتم سعادت حضور در ضریح و غبارروبی را پیدا کرد.

او در جریان حضور در میدان‌های نبرد عراق و سوریه نیز ضمن فرماندهی یگان‌های نظامی و رزمندگان اسلام به زیارت اماکن مذهبی و حرم‌های مطهر اهل بیت (ع) می‌رفت و از آنان مدد می‌گرفت.

روایتی از حضور سردار سلیمانی در حرم مطهر امام رضا (ع) و اهدای نشان خادمی به وی در انیمیشن کوتاهی به نمایش در آمده است که در ادامه آن را می‌بینید.

انتهای پیام/ ۱۴۱