خبرنگاران

انتهای پیام/ 118

به گزارشگروه فرهنگ و هنر دفاع‌پرس، در پی شهادت جمعی از هنرمندان فلسطینی در حملات وحشیانه‌ نظامیان صهیونیست، رئیس حوزه هنری انقلاب اسلامی با انتشار پیامی ضمن گرامیداشت یاد این هنرمندان شهید، با خانواده‌های آنان همدردی کرد.

متن پیام محمد مهدی دادمان برای همدردی با خانواده هنرمندان فلسطینی به شرح زیر است:

إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَیْهِ رَاجِعُونَ

شهادتِ هنرمند دردآشنای متعّهد، در میدان دفاع از شرف و عزّت و در امتداد رسالتش، سرخ و سوزنده است تا شاید اندیشه‌های مریض، چشمان دنیا زده، قلم‌های منفعل و کلمه‌های منحرف به خود بیایند. خون او ندای رسای درد مردمش است. خون او بهای حیاتِ پیامش به مردم دنیا است. خون او فریاد مظلومیت و درد است که شهید آوینی گفت: «هنرمند باید اهل درد باشد و این درد نه‌ تنها سرچشمه زیبایی و صفای هنری، بلکه معیار انسانیت است. آدم بی‌درد هنرمند نیست که هیچ، اصلاً انسان نیست»

امروز، کرکس‌های آهنین شیطان، پارهٔ‌ تن اسلام را از سر استیصال و عجز غارت می‌کنند و به کشتار مردم بی‌دفاع می‌پردازند. در این بین تعداد زیادی از هنرمندان عزیز سرزمین فلسطین از نویسنده و نقّاش تا عکّاس و فیلمساز به شهادت رسیده‌اند. افرادی که در طول سال‌ها فعالیت‌های فرهنگی و هنری‌شان، به رغم همۀ سختی‌های زندگیِ در اسارت دسته‌جمعی، لحظه‌ای از کار و تلاش و مجاهدت هنری نایستادند و سعی کردند زبان گویای ملت خویش باشند.

«هبة ابو ندی» رمان‌نویس بانوی هنرمند فلسطینی و «محمد فایز الحسنی» هنرمند، فعال رسانه‌ای و مدیر مؤسسهٔ فرهنگی رواسی، از جمله این شهدایند که ناباورانه و مظلومانه به شهادت رسیدند. روح همه شهدای فلسطینی بالخصوص هنرمندان عزّتمند این سرزمین، قرین رحمت الهی و آرامش باشد.

راه مبارزه ادامه دارد و «هنر به‌عنوان یک جبهه مبارزاتی برای حمایت از حقوق ملّت فلسطین، در کنار دیگر اَشکال مقاومت است.» جمله‌ای است که از شهید فایز الحسنی به یادگار خواهد ماند؛ جمله‌ای که راهبرد هنر در مسیر مقاومت خواهد بود.

محمد مهدی دادمان
رئیس حوزه هنری انقلاب اسلامی

گفتنی‌ است، از آغاز دور جدید حمایت ارتش رژیم صهیونیستی به مردم غزه، شماری از هنرمندان فلسطینی به شهادت رسیده‌اند. شهید علی عبدالله نسمان بازیگر تئاتر، شهید محمد الصلاحی، شهید محمد فائز ابومطر، شهید ابراهیم لافی و شهید هشام النواحجه عکاس و نیز شهیده هبه کمال ابوندی رمان‌نویس از جمله شهدای اخیر غزه هستند.

انتهای پیام/ 121

گروه دفاعی امنیتی دفاع‌پرس‌ـ رحیم محمدی؛ نیمه دوم سال ۱۳۶۶ در جنگ ایران و عراق حوادث و اتفاقاتی رخ داد که بسیار مهم و در روند جنگ تأثیرگذار بود؛ زیرا در این سال بود که جنگ نفتکش‌ها شدت بیشتری یافت؛ بدین ترتیب که ارتش عراق با هدف توقف صدور نفت ایران از بنادر جنوبی کشورمان، کشتی‌های نفتی، اسکله‌های نفتی و مناطق صدور نفت مانند جزیره خارگ را بار‌ها مورد حمله قرار داده و توانسته بود خسارات زیادی را به کشورمان وارد کند؛ به همین جهت ۱۲ اسفند ۱۳۶۵ ابلاغ عملیات مقابله به مثل به نیروی دریایی سپاه صورت گرفت و متعاقب آن اولین اقدام مقابله به مثل نیروی دریایی سپاه در خلیج فارس یکم فروردین ۱۳۶۶ در شمال خلیج فارس و محدوده جزیره فارسی صورت گرفت.

بدین شکل نیروی دریایی سپاه با هدف مقابله به مثل، کشتی‌های نفتی را که حامل نفت عراق و متحدان آن بود، مورد اصابت قرار می‌داد؛ لذا در همین راستا بعد از ظهر ۱۸ اردیبهشت ۱۳۶۶ رزمندگان منطقه دوم نیروی دریایی سپاه با قایق‌های تندرو اولین کشتی شوروی سابق با نام «ایوان کوروتیف» را مورد اصابت قرار می‌دهند و ۲۶ اردیبهشت هم دومین کشتی این کشور با نام «مارشال چوخوف» که در اجاره کویت بود با مین برخورد می‌کند.

اما شاید مهم‌ترین اقدامی که در این سال رخ داد و سرو صدای زیادی در جهان ایجاد کرد، برخورد سوپر نفتکش «بریجتون» با مین بود؛ در آن مقطعِ زمانی کویت به‌عنوان متحد اصلی عراق، بنادر خود را در اختیار عراق گذاشته بود و عراق هم از طریق این بنادر ملزومات مورد نیاز خود را تأمین می‌کرد؛ به همین دلیل کشتی‌های کویتی مورد هدف حملات انتقامی سپاه قرار گرفتند.

لذا در چنین شرایطی، مقامات کویتی از شوروی و آمریکا درخواست کردند که به‌منظور مصون ماندن کشتی‌های‌شان از حملات انتقامی، این دو کشور‌ پرچم خود را بر فراز کشتی‌های کویت نصب کنند تا بلکه بدین شیوه، شناورهای کویت از حملات انتقامی به دور بمانند؛ آن‌ها با این شیوه به اصطلاح پای آمریکا را به خلیج فارس باز کردند به نحوی که ارتش آمریکا برای اسکورت کشتی‌های کویتی به ۴۰ فروند ناو را به منطقه گسیل داشت و با همراهی سایر کشور‌های غربی، این تعداد به ۸۰ فروند رسید.

بر این اساس، آمریکایی برای اسکورت ۱۱ فروند نفتکش کویتی آن هم تحت پرچم خود، عملیاتی را با نام «عزم راسخ» آغاز کرد و برای شروع عملیات، سوپر نفتکش «بریجتون» (الدخاء سابق) مورد اسکورت قرار گرفت و برای نشان دادن موفقیت این اقدام، تعدادی از خبرنگاران رسانه‌های مطرح جهان را نیز با خود همراه ساختند.

موفقیت اسکورت نفتکش‌های آمریکایی می‌توانست ضعف ایران را نشان دهد؛ از این روی تصمیم به نشان دادن ضرب شصتی به آمریکا در تهران گرفته می‌شود؛ دستور انجام عملیات علیه اسکورت نفتکش‌ها به نیروی دریایی سپاه ابلاغ و سپس طرح مین‌گذاری طراحی و اجرا شد؛ در پی این اتفاق، نفتکش مورد تحت اسکورت در مقابل چشمان خبرنگاران رسانه‌های خارجی با مین برخورد کرد و منفجر شد.

موفقیت در مین‌ریزی اقدامی بود که از سوی «نادر مهدوی» و هم‌رزمانش صورت گرفت؛ به همین دلیل آمریکایی‌ها دنبال مجری این عملیات یعنی نادر مهدوی می‌گشتند؛ بعد از موفقیت این عملیات، تصمیم گرفته می‌شود که این بار متحد دیگر عراق که عربستان باشد، مورد «ضرب شصت» قرار گیرد؛ از این روی تأسیسات نفتی سعودی‌ها در منطقه «خفجی» انتخاب و مقرر شد که عملیات علیه این تأسیسات با حدود ۴۰۰ قایق تندروی سپاه انجام شود که به دلیل لو رفتن، عملیات لغو می‌شود؛ لذا عملیات محدودی طرح‌ریزی شد و مطابق آن سه قایق به فرماندهی شهید مهدوی به آب‌های آزاد اعزام می‌شوند تا در صورت رویت هر شناور فرامنطقه‌ای علیه آن اقدامی صورت گیرد.

براین اساس، ۱۶ مهر ۱۳۶۶ نادر مهدوی و ۱۱ همراهش توقفی را در جزیره فارسی انجام می‌دهند و بعد قرائت نماز مغرب و عشاء به ناگهان بالگرد‌های کبری نیروی دریایی آمریکا به جزیره فارسی حمله می‌کنند و مقر فرماندهی نیروی دریایی سپاه در این جزیره را مورد اصابت قرار می‌دهند که متعاقب آن نادر مهدوی و همراهانش برای درگیری با بالگرد‌های آمریکایی وارد عمل می‌شوند و در این درگیری ابتدا یکی از قایق‌ها مورد اصابت قرار گرفت و در ادامه درگیری یکی از بالگرد‌های آمریکا با شلیک موشک دوش‌پرتاب «استینگر» سرنگون می‌شود. در نهایت قایق نادر مهدوی نیز غرق می‌شود.

در این درگیری نادر مهدوی هرچند زنده به اسارت گرفته می‌شود، ولی بر اثر شکنجه‌های وحشیانه و قرون وسطایی نظامیان آمریکایی به شهادت می‌رسد و یادش برای همیشه ماندگار می‌ماند؛ اقدامات تأثیرگذار و شجاعت شهید مهدوی باعث شد تا رهبر معظم انقلاب اسلامی در دیدار دست‌اندرکاران کنگره دو هزار شهید استان بوشهر درباره وی عنوان کند: «شهید نادر مهدوی… اگر متعلق به کمونیست‌ها بود، یک چگوارا از او درست می‌کردند؛ یعنی یک چهر‌ه بین‌المللی مبارز؛ این جوان کم‌سال یک چهره این جوری دارد».

انتهای پیام/ 231

گروه دفاعی امنیتی دفاع‌پرس ـ رحیم محمدی؛ تقویم کشورمان را وقتی ورق می‌زنیم در لابه‌لای صفحات تقویم با کلماتی مواجه می‌شویم که بیانگر رخ دادن حادثه یا رویدادی است که با نگاه به آن متوجه آنچه در آن روز رخ داده می‌شویم؛ به عنوان مثال وقتی آخرین ورق تقویم در اسفند را نگاه می‌کنیم، متوجه می‌شویم که سال نو فرا می‌رسد و به دنبال آن تعطیلات چند روزه همراه با شادی و شعف آغاز خواهد شد یا وقتی تقویم نشان می‌دهد ماه ذی الحجه از ماه‌های قمری روز‌ها آخر را سپری می‌کند، برای شیعیان این مفهوم را می‌رساند که باید پیراهن مشکی‌های خود را حاضر کنند تا با پایان این ماه و فرا رسیدن ماه محرم، رخت عزای حسینی (ع) بر تن کنند.

در واقع ما متناسب با هر رویدادی که در تقویم ثبت شده است، عکس العمل‌های مناسب با آن را انجام می‌دهیم که یکی از این مناسبت ها، در ۱۷ مرداد قرار دارد؛ روزی که در تقویم به عنوان «روز خبرنگار» ثبت شده است؛ لذا به همین مناسبت خبرنگاران که رکن چهارم جامعه محسوب می‌شوند، مورد تجلیل و تعریف دستگاه‌های مختلف قرار می‌گیرند.

اما در رابطه با خبرنگاران به‌ویژه خبرنگاران حوزه دفاعی و امنیتی آنچه به نظر باید مورد توجه قرار گیرد، نوع رفتاری است که با این قشر از جامعه خبرنگاری صورت می‌گیرد؛ بدین معنی که چون حوزه فعالیتی آن‌ها مربوط به مراکز نظامی و کارکنان نیرو‌های مسلح می‌شود، سختگیری‌های بسیاری برای فعالیت خبرنگاران وجود دارد و حتی چه بسا خبرنگاران را به چشم جاسوس نگاه می‌کنند.

خبرنگاران این حوزه بعضاً به‌واسطه همین سختگیری‌ها مجبور هستند پس از مصاحبه با فرماندهان و مسئولان نظامی یا تهیه گزارش از دستاورد‌های دفاعی حتماً قبل از انتشار با مرکز مربوطه هماهنگی داشته باشند و متن مصاحبه یا گزارش را جهت تأیید برای مجموعه مورد نظر ارسال کنند که خب گاهی در این هماهنگی‌ها بخش‌هایی مورد جرح و تعدیل قرار می‌گیرد که خروجی کار خبرنگار بسیار کم اثر می‌شود.

این یک بخش از سختی کار در این حوزه است، اما شاید یکی از موارد قابل توجه برای خبرنگاران حوزه دفاعی این است که بعضاً با نفراتی مواجه می‌شوند که شناخت کافی نسبت به این حوزه ندارند و فقط به دلیل اینکه مدیر رسانه از آن‌ها خواسته، برای پوشش برنامه حضور یافتند؛ یعنی نشان می‌دهد که برای مدیران رسانه فرقی نمی‌کند که خبرنگار قرار است که چه مراسمی را منعکس کند.

علاوه بر این، نکته دیگری که می‌توان به آن اشاره کرد، موضوع استفاده از نظرات خبرنگاران برای انعکاس رویداد‌ها و اخبار نیرو‌های مسلح است؛ متأسفانه موضوعی که در ارتباط با بازتاب رسانه‌ای فعالیت‌های نیرو‌های مسلح وجود دارد بی نیاز دانستن مسئولان در نیرو‌های مسلح از نظرات مشورتی خبرنگاران فعال در این حوزه است و اگر هم سالی یک بار به بهانه روز خبرنگار، خبرنگاران را دور هم جمع می‌کنند و خبرنگاران نظراتی را عنوان می‌کنند، این نظرات هم فقط شنیده و بعد از اتمام مراسم، فراموش می‌شود.

در حالی که به نظر می‌رسد فرماندهان و مسئولان نیرو‌های مسلح باید یک نفر یا تیمی از خبرنگاران حوزه دفاعی را در کنار خود به عنوان مشاور یا تیم مشورتی داشته باشند؛ در واقع این‌گونه می‌توان گفت که نبود مشاور یا مشاورانی از خبرنگاران دفاعی در کنار فرماندهان برای نحوه انعکاس رسانه‌ای اخبار مورد نظر، همان حلقه مفقوده آن‌ها در تعامل با رسانه‌ها است.

البته در این رابطه ممکن است عنوان شود که برای تعامل و مشورت با خبرنگاران، واحدی به عنوان روابط عمومی وجود دارد؛ در پاسخ به چنین نظری باید گفت که روابط عمومی‌ها بیشتر به دنبال اجرای دستورات سازمانی هستند؛ چرا که اگر اجرا نکنند با توبیخ مواجه می‌شوند؛ پس قدرت به اصطلاح چانه‌زنی را ندارند و حال بگذریم از اینکه نفراتی به عنوان روابط عمومی انتخاب می‌شوند که فاقد دانش علمی این حوزه هستند و آنچه آموخته اند به صورت تجربی بوده است.

انتهای پیام/ 231