خبر خوب

خبرگزاری فارس مازندران ـ زهرا طاهری‌پرکوهی|حاصلخیزی استان مازندران موجب شده حتی از میان سنگ هم سبزه بروید و همین موضوع این سؤال را در ذهن به وجود آورده که چگونه استانی با این همه سرسبزی این همه جوان بیکار داشته باشد.

در مقابل این نگاه که برخی جویای کار هستند برخی این اعتقاد را دارند کسی که علاقه‌مند به کار باشد بیکاری در استان مازندران معنا ندارد و در این میان برخی از روستاییان با بهره‌گیری از این ظرفیت توانستند گام‌هایی به‌سوی پیشرفت برداشته و حتی از دل روستاهای افرادی توانستند نام این روستاها را پرآوازه کنند.

در کنار این موضوعات در چند دهه اخیر به دلایل مختلف از جمله نبود بسترهای اشتغال، توسعه نیافتگی و همچنین جذابیت زندگی شهری جمعیت روستایی استان وارد روند کاهشی شد و یکی از مسائل بحث مهاجرت به شهرها بوده که برای پیدا کردن کسب و کار و درآمد از دیار پدری خود دل کنده و راهی شهرها می‌شدند، آن هم با هزار دردسر کارگری و مستاجری، اما در این میان برخی از روستاییان کاری کردند، کارستان نمونه آن جوانان روستای خرماکلا با تکیه بر ظرفیت‌های روستا نه تنها راهی شهر نشدند بلکه در روستا کسب و کار راه انداختند و اکنون به درآمد خوبی رسیدند و روستا را به معدن گل تبدیل کرده و کماکان این مسیر ادامه دارد.

*این روستا بیکار ندارد

در روستای خرماکلا بیکار وجود ندارد و همه در تب و تاب کسب و کار و تولید هستند، اکنون با حمایت مسؤولان مسیر پرفراز و نشیب اشتغال برایشان هموار شده و می‌توانند وارد دنیایی شوند که واقعا به آنجا تعلق دارند؛ درست است دنیای‌شان پر از زحمت، پشتکار و تلاش است اما در این دنیای زیبا دیگر خبری از دغدغه بیکاری نیست و مهم‌تر از همه اینکه این اتفاق در دیارشان جایی که به آن تعلق دارند رقم خورده است.

اینجا دیگر صحبت از نگرانی نیست بلکه حرف‌شان تولید است و کارآفرینی و همه به دنبال راهکاری برای تولید بیشتر و موفقیت در این مسیر هستند و خیلی زود توانستند تعداد گلخانه‌ها را افزایش دهند و نکته جالب اینکه این روند کماکان تداوم دارد.

*قدم‌های استوار روستاییان

با همت روستاییان، جوانان این روستا دیگر سرشان پایین  و دل‌های‌شان نگران نیست که نکند روزی از دیار خود دل بکنند بلکه قدم‌هایشان استوار است و نه تنها به فکر دلتنگی و دوری از دیار خود نیستند بلکه با ایجاد اشتغال در این مسیر حتی برای فرزندان خود نیز در آینده فرصت شغلی ایجاد خواهند کرد و دیگر حتی فکر دلتنگی و غربت را از دل خود دور کردند.

*خرماکلا؛ روستایی که به معدن گل تبدیل شد

ولی‌الله ناد‌علیزاده مسؤول کانون فرهنگی شهید گرایلی روستای خرما‌کلای قائم‌شهر یکی از جوانانی است که ایده نخستین گلخانه لیموترش را در سال ۹۶ در روستای خرماکلا اجرا کرده و اکنون جوانان روستا نیز در این مسیر قدم برداشتند و تاکنون تعداد گلخانه‌های روستا به حدود ۲۰۰ گلخانه رسیده است.

این روستا به معدن گل تبدیل شده از لیموترش گرفته تا گل و سبزی و صیفی و باید گفت همه روستاییان درحال تکاپو هستند و جوانی نیست در این روستا بیکار باشد و اکنون خرماکلا به پایتخت لیموترش گلخانه‌ای ایران تبدیل شده است.

با کمک مجموعه کانون فرهنگی شهید گرایلی و پایگاه بسیج آموزش‌های لازم به جوانان داده شدو مراحل اخذ مجوزها نیز تسهیل شده است تا جوانان بهتر بتوانند در مسیر کار و تولید قدم بردارند.

واحدهای گلخانه‌های نه تنها در روستای خرماکلا بلکه در روستاهای اطراف نیز درحال توسعه است، موضوع مهم استقبال جوانان برای ورود به این کار است؛ به‌طوری‌که در حوزه‌های مختلف از جمله توسعه گلخانه‌ها، بسته‌بندی، حمایت از تولید کنندگان از صفر تا صد، احداث سازه، ایجاد شرکت تعاونی به منظور فروش و تهیه نهاده‌های کشاورزی همه و همه درحال اجرا است.

*روند افزایش گلخانه‌ها

رضا قاسمی عضو شورای اسلامی روستای خرماکلای قائم‌شهر نیز در گفت‌وگو با فارس می‌گوید: بحث احداث گلخانه پرورش گل و گیاه و لیموترش حدود سه سال است که در این روستا مطرح شده ولی طی دو سال اخیر تعداد گلخانه‌ها افزایش پیدا کرده به‌طوری‌که تعداد گلخانه لیموترش به ۲۰۰ گلخانه پرورش لیمو در دست اقدام است.

وی با اشاره به اینکه روستاییان در این زمینه بسیار علاقه‌مند هستند، افزود: نکته جالب این است که بیشتر این افراد جوانان هستند.

عضو شورای اسلامی روستای خرماکلای قائمشهر با بیان اینکه این روستا دارای یک‌هزار و ۱۵۰ نفر جمعیت در قالب ۳۶۰ خانوار است، اضافه کرد: با اتفاقات خوبی که طی سال‌های گذشته در این روستا رقم خورده می‌توانیم بگوییم که جوان بیکار در این روستا نداریم.

*دریافت تسهیلات از ۶ ماه به یک هفته رسید

قاسمی تصریح کرد: یکی از اتفاقات خوبی که انجام دادیم کاهش پروسه زمانی دریافت مجوزها بوده به‌طوری‌که زمان گرفتن مجوز پرورش گل و گیاه و یا لیمو در گذشته ۶ ماه بوده اکنون به یک هفته رسیده است.

وی بیان کرد: به جوانانی که قصد احداث گلخانه در واحد یک هزار متری را داشته باشند ۵۰۰ میلون تومان تسهیلات با دوره تنفس یک ساله البته با بهره چهار درصد از سوی بنیاد برکت اختصاص می‌یابد.

قاسمی یادآور شد: درحال حاضر بیش از ۳۰۰ واحد گلخانه لیموترش و ۱۰۰ واحد گلخانه گل و گیاه در حال فعالیت بوده که پیش‌بینی ما این است که ۵۰۰ گلخانه با وسعت ۲۰۰ هکتار برسد.

*تولید ۳ هزار قلم محصولات کشاورزی؛ فرصت خوبی برای اشتغال در مازندران

غلامی مدیرکل امور روستایی استاندار مازندران نیز در این‌باره در گفت‌وگو با فارس، اظهار کرد: باید گفت زیرساخت‌های اشتغال در روستاهای مازندران وجود دارد و در این مسیر روستاهای استان گام‌های بزرگی برداشتند که یکی از روستاها، روستای خرماکلا است.

 

وی با اشاره به تولید ۳هزار قلم محصولات کشاورزی در مازندران، افزود: برخی از روستاییان باانگیزه در این مسیر وارد شدند و اثبات کردند این مسیر شدنی است.

* روستاییان باانگیزه

مدیرکل امور روستایی استاندار مازندران تصریح کرد: با گام‌های خوبی که در راستای توسعه اشتغال در روستاهای استان برداشته شده روستاییان ترغیب شده و جوانان برای بازگشت و درواقع مهاجرت معکوس انگیزه کافی پیدا کردند.

در دوم دی ماه در روستای خرماکلای قائمشهر با حضور آیت‌الله محمدی لائینی نماینده ولی فقیه در استان و حسین‌زادگان استاندار مازندران به‌صورت ویدئو کنفرانسی در راستای بهره‌برداری از ۲۸هزار طرح اقتصادی و اشتغالزایی و زیربنایی بنیاد برکت با حضور قالیباف رئیس مجلس شورای اسلامی و مخبر رئیس عالی ستاد اجرایی فرمان حضرت امام (ره)،  افتتاح ۱۰۰ طرح ویژه گلخانه‌ای در استان مازندران در دستور کار قرار گرفت.

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از فارس، همت و اراده بالای روستاییان و حمایت‌های مسؤولان توانست تولیدات بومی را راه‌اندازی کند و امید را در دل مردم روستانشین منطقه خرماکلا زنده کند که در این سال‌ها نام خرماکلا زبانزد عام و خاص است.

انتهای پیام/۸۶۰۳۴/ج

منبع خبر

گروه دفاعی خبرگزاری فارس: ۲۰ بهمن‌ماه ۳۴۰ فروند از انواع شناورهای تندرو رزمی در کلاس‌های مختلف تحویل نیروی دریایی سپاه شد؛ این چهارمین مرحله از تجهیز نیروی دریایی سپاه در سال جاری پس از الحاق ۱۰۰ فروند شناور تندرو در خردادماه، الحاق ۱۸۸ فروند پهپاد در مهرماه و الحاق ناو اقیانوس‌پیمای شهید رودکی در آبان‌ماه به این نیرو بود.

** ایستگاه اول؛ تحویل ۱۱۲ قایق تندرو

نخستین مرحله از الحاق شناورهای تندرو به نیروی دریایی سپاه که در خردادماه سال‌جاری بود، شامل الحاق بیش از ۱۰۰ فروند قایق تندرو در کلاس‌های مختلف اعم از عاشورا، طارق و ذوالفقار بود که با همکاری وزارت دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح’>وزارت دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح تولید شده بود.

 

در این مراسم علاوه بر الحاق تعداد زیادی شناور رزمی تندرو به ندسا، برای نخستین بار نمونه‌ای از یک زیرسطحی ناشناخته توسط نیروی دریایی سپاه نیز به نمایش درآمد که گمان می‌رفت از نوع بدون سرنشین و هدایت از دور باشد؛ شناور زیرسطحی که تا کنون اطلاعاتی از آن منتشر نشده است.

 

زیرسطحی بدون سرنشین نیروی دریایی سپاه

** ایستگاه دوم؛ پهپاد

در دومین مرحله از توان‌افزایی نیروی دریایی سپاه در سال‌جاری، نوبت به پهپادها رسیده بود؛ اینبار هم در حجم بسیار انبوهی انواع پهپادهای رزمی که گفته شد بیش از ۱۸۸ فروند بوده به نیروی دریایی سپاه ملحق شد.

در مراسم تحویل این پهپادها که از انواع مختلف ابابیل-۲، مهاجر-۶، عمودپروازهای سپهر، شهاب-۲ و هدهد-۴ بود؛ از یک تاکتیک جدید نیروی دریایی سپاه یعنی تجهیز قایق‌های تندرو به پهپادهای انتحاری ابابیل-۲ نیز رونمایی شد.

 

 

این تاکتیک ریشه در صحبت‌های فرمانده کل سپاه یک سال قبل از این اتفاق داشت؛ سرلشکر سلامی گفته بود «اگر پهپادهای سبک وزن با قایق‌های تندرو ترکیب شوند می‌توانند هر هدفی را تا ۱۰ کیلومتری خود مورد اصابت قرار دهند.»

در حقیقت ندسا با نصب سکوی پرتاب پهپاد ابابیل-۲ بر روی شناور تندرو، این قابلیت خاص یعنی استفاده از پهپاد انتحاری که امروز در دنیا بسیار متداول شده و در جنگ‌ها به طور گسترده مورد استفاده قرار می‌گیرد را برای قایق‌های تندرو عملیاتی کرده است.

 

 

دیگر اتفاق مهم و خوبی که در این حوزه افتاد؛ تجهیز نیروی دریایی سپاه به پهپادهای رزمی مهاجر-۶ بود که در تعداد قابل توجهی به این نیرو تحویل داده شد؛ تجهیز ندسا به این پهپادها کمک می‌کرد تا در کنار توان پهپادی انتحاری،‌ ندسا قابلیت اجرای عملیات رزمی برای هدف قرار دادن شناورهای دشمن با استفاده از بمب‌های هدایت شونده و نقطه‌زن سری قائم را هم داشته باشد.

 

 

افزوده شدن این توان بزرگ پهپادی به نیروی دریایی سپاه باعث شد که گروه پنجم پهپادی نیروی دریایی سپاه در منطقه سوم امام حسین(ع) این نیرو در شمال خلیج فارس هم تشکیل شود.

** ایستگاه سوم؛ ناو اقیانوس پیما

اما سومین مرحله از افزایش توان رزمی نیروی دریایی سپاه، مربوط به یک اتفاق خاص و آن هم الحاق ناو اقیانوس‌پیمای شهید رودکی در آبان‌ماه به این نیرو بود.

ناو شهید رودکی که با شناسه L-110-1 رونمایی شده، آنگونه که به طور رسمی اعلام شد، شناوری با وزن ۱۲ هزار تن، طول ۱۵۰ متر و عرض ۲۲ متر است که مجهز به انواع سامانه‌های راداری آرایه‌فازی، سامانه‌های جنگ الکترونیک، سامانه‌های موشکی سطح به سطح کروز و سطح به هوا (پدافندی) است و قابلیت حمل بالگرد، پهپاد و قایق‌های تندرو را هم دارد.

شناور شهید رودکی از یک رمپ دسترسی برخوردار است که به آن کمک می‌کند تا هرآنچه که لازم است بتواند بر روی عرشه آن بارگیری شود به همین دلیل علاوه بر سامانه‌ها و تجهیزاتی که بر روی این ناو بارگیری شده است، قادر است تا با بارگیری نفربرهای دوزیست در نقش یک شناور مناسب برای عملیات آبخاکی نیز ایفای نقش کند.

 

 

توان اجرای عملیات آبخاکی با بارگیری نفربرهای دوزیست در کنار توان انجام عملیات سطحی با استفاده از موشک‌های کروز دریایی و از همه آنها مهم‌تر قابلیت دفاع از خود با استفاده از سامانه‌ پدافندی سوم خرداد را می‌توان اصلی‌ترین و مهمترین ویژگی‌های ناو شهید رودکی برشمرد.

این ناو مجهز به پرتابگر موشک‌های کروز دریایی است و در کنار آن پرتابگرهای پهپادهای انتحاری ابابیل-۲ نیز روی آن وجود دارد؛ از سوی دیگر قرار گرفتن سامانه پدافندی سوم خرداد روی این ناو، کمک می‌کند تا در برابر تهدیدات هوایی بتواند از خود دفاع کند.

 

 

** ایستگاه چهارم؛ الحاق ۳۴۰ شناور رزمی

در نهایت چهارمین مرحله از افزایش ظرفیت و توان رزمی نیروی دریایی سپاه، در بهمن‌ماه سال‌جاری و با الحاق ۳۴۰ فروند شناور تندرو رزمی در ۶ کلاس عاشورا، ذوالفقار، طارق، قادر، ناصر و قایق‌های گشتی به این نیرو انجام شد که جمع شناورهای تندرو ملحق شده به نیروی دریایی سپاه طی سال ۹۹ را به بیش از ۴۵۰ فروند رساند.

 

مراسم الحاق ۳۴۰ فروند شناور رزمی به ندسا در بهمن‌ماه

 

نکته قابل توجهی که فرمانده نیروی دریایی سپاه درباره این شناورهای رزمی گفته این است که بالغ بر ۱۰۰ فروند از این شناورها در شرکت‌های دانش‌بنیان خصوصی تولید شده که از این تعداد هم ۳۵ فروند در یک شرکت دانش‌بنیان کوچک بوده است.

پیوند میان صنایع خصوصی، شرکت‌های دانش‌بنیان و مراکز تحقیقاتی و صنعتی با نیروهای مسلح طی سال‌های اخیر به شکل قابل توجهی افزایش یافته است و اخیرا نیز در شورای عالی انقلاب فرهنگی سند علم و فناوری در حوزه دفاعی بعنوان بخشی از سند نقشه جامع علمی کشور که به منظور همکاری نظام‌مند بین نیروهای مسلح و دانشگاه‌ها، شرکت‌های دانش‌بنیان و بخش خصوصی تدوین شده، برسی شده است.

آنچه توسط نیروی دریایی سپاه در سال‌جاری و در قالب برنامه‌های توان‌افزایی اجرا شد؛ حائز ویژگی‌های مختلف و قابل توجهی است که هر کدام بعنوان یک آرایه از قدرت دریایی کشور ضروری و لازم است.

یکی از این ویژگی‌ها، توسعه توان رزم در سطح این نیرو در قالب الحاق پُر تعداد شناورهای تندرو رزمی است که در سال جاری بر اساس آنچه به صورت رسمی اعلام شده است،‌ بیش از ۴۰۰ فروند در انواع مختلف بوده که این تعداد بالا از آنجا حائز اهمیت است که تاکتیک اصلی نیروی دریایی سپاه در مواجهه با توان دریایی دشمن و شناورهای آنها، حملات فوجی با تعداد بالای شناور است.

ویژگی مهم و راهبردی دیگر، نگاه نیروی دریایی سپاه به حضور در آب‌های دور است که این مهم نیز با الحاق شناور اقیانوس‌پیمای شهید رودکی جامه عمل به خود پوشاند؛ حضور نیروی دریایی سپاه در آب‌های دور که البته در گذشته نیز سوابقی از آن موجود است، یکی از ضروریات توسعه رزمی این نیرو است چراکه با گسترش سطح تهدید از آب‌های خلیج فارس به آب‌های دورتر، ضرورت حضور نیروی دریایی سپاه در کنار نیروی دریایی ارتش در آب‌های دور خصوصا مناطق شمالی اقیانوس هند بیشتر از گذشته شده است.

دیگر ویژگی این توان‌افزایی، تمرکز خاص آن بر استفاده از پهپاد در ماموریت‌های ندسا بود که با الحاق حدود ۲۰۰ فروند پهپاد از انواع مختلف امروز توان پهپادی این نیرو از دهانه اروند تا شمال اقیانوس هند گسترش یافته است؛ نکته حائز اهمیت در این خصوص، تلفیق پهپادهای انتحاری و شناورهای تندرو است که از آن می‌توان بعنوان یک ابزار دفاعی کارآمد و ارزان‌قیمت در مواجهه با دشمن در دریا یاد کرد.

در مجموع با توان‌افزایی صورت گرفته در سال جاری که البته در شرایط همه‌گیری کرونا رخ داده، نیروی دریایی سپاه توانسته است آرایه‌های متناسب، مستحکم و متعددی در حوزه قدرت دریایی چه در محدوده خلیج فارس و چه در آب‌های دور ایجاد کند که البته این موضوع در آینده می‌تواند با تقویت توان زیرسطحی این نیرو تکمیل و بیشتر شود.

انتهای پیام/

منبع خبر

گروه جامعه خبرگزاری فارس؛ عطیه اکبری: نوزاد تازه به دنیا آمده منتظر است. منتظر شنیدن صدای دل‌نشین مادر که در آن هفت ماه هر وقت می‌خواست مادری را در حق جنینش تمام کند برایش قرآن می‌خواند. دوست صمیمی شهید مهشید گودرز می‌گفت گاهی با مهشید در بیمارستان هم نوبت می‌شدیم.او خسته که می‌شد گوشه‌ای می‌نشست. دستش را روی شکمش می‌گذاشت و قرآن می‌خواند. یک‌وقت‌هایی هم اشاره می‌کرد به شکم برآمده‌اش و می‌گفت ساناز نگاه کن! بچه‌ام به صدای قرآن خواندن من واکنش نشان می‌دهد. می‌بینی؟ تکون می خوره. رسم هرروزه‌اش بود می‌گفت برایش قرآن می‌خوانم تا صبور شود. آخرین فیلمی که از اتاق بچه گرفته و برایم فرستاده هنوز درگوشی هست. کلی برای پسرش آرزو داشت. حتماً همین حالا هم از آن دنیا برای نوزاد نارسی که زیر دستگاه با مرگ وزندگی دست‌وپنجه نرم می‌کند دست به دعا برداشته است و برایش آرزوی صبر می‌کند.

دو روز پیش بود که خبر شهادت «مهشید گودرز» پرستار باردار بیمارستان لقمان تهران کارنامه شهدای مدافع سلامت را پربارتر و داغ دل ۱۹۲ خانواده شهید را تازه کرد. پزشکان معالج چند ساعت قبل از شهادت مادر، نوزاد هفت‌ماهه را از مرگ نجات دادند و او را از شکم مادر خارج کردند. حالا دو روز بعد از مراسم خاک‌سپاری جز تصویری تلخ از وداع مرد جوان با همسرش و تصویر چشمان بهت‌زده مادر از حال‌وروز خانواده شهید بی‌خبریم.

نمی‌دانیم از کجا شروع کنیم. روایت ایثار پرستار باردار را از زبان مادری بشنویم که خودش پرستار بوده و ردای خدمت به بیماران را قواره تن دخترش کرده یا مرد جوانی که او هم مدافع سلامت است و یک سال است شانه‌به‌شانه همسرش به جنگ با کرونا رفته است. مانده‌ایم حال نوزاد نارس؛ یادگار مادر قهرمان را از مادربزرگ بپرسیم یا از پدری که در بهترین روز زندگی داغدار شریک زندگی‌اش شد.

این طفل آغوش مادر می‌خواهد

 برای مصاحبه این پا و آن پا می‌کنیم، معذبیم. بالاخره با همسر شهید هم‌صحبت می‌شویم. همکاران مهشید گفته بودند «مسعود بابایی» بعد از مراسم تشییع سر مزار مانده و آخر شب نگهبان بهشت‌زهرا راهی اش کرده تا بیرون برود. امروز هم قبل از طلوع آفتاب به بهشت‌زهرا رفته و هنوز هم همان‌جاست؛ سر مزار مهشید بسط نشسته است.

آن‌طرف خط صدایی گرفته در تلفن می‌پیچد. سخت است شریک شدن در چنین غم ناباورانه‌ای و تسلیت گفتن. بعد از تسلیت وقتی حال نوزاد را می‌پرسیم یکی از بغض‌های تمام‌نشدنی این روزهایش می‌ترکد و این‌طور جوابمان را می‌دهد: ِ «من دل دیدن بچه‌ام را ندارم. خواهرم صبح از بیمارستان خبر آورد که حالش بهتر است. حتی جرئت نگاه کردن به عکسی که خواهرم از بچه‌ام گرفته و برایم فرستاده را ندارم. مهشید برای به دنیا آمدن پسرمان لحظه‌شماری می‌کرد. این بچه آلان آغوش مادر می‌خواهد. من چه کنم؟» وسعت این غم آن‌قدری هست که غرور مردانه هم در برابرش تسلیم شود و صدای های های گریه‌های مرد جوان دوباره درگوشی تلفن می‌پیچد.

با شایعه‌ها حالمان را بدتر نکنید/ مهشید سه ماه اول بارداری داوطلبانه در بخش کرونا ماند

حال‌وروز خانواده شهید گودرز با حاشیه‌ها و شایعه‌هایی که بعد از شهادت او در فضای مجازی می‌پیچد و دست‌به‌دست می‌شود ناکوک‌تر می‌شود. این را می‌توان از حال مسعود بابایی فهمید که هم‌زمان باتحمل داغ از دست دادن همسر جوانش باید پاسخگوی شایعه‌ها باشد و به ما می‌گوید: ِ

«شنیدم که شایعه کردند مهشید باوجود گذراندن ماه‌های آخر دوران بارداری مجبور به خدمت در آی سی یوی بیماران کرونا بوده است. شما بنویسید تا آن‌هایی که از شهادت پرستاران هم برای اهداف خودشان بازارگرمی می‌کنند بخوانند؛ همسر من در بخش پی سی آر یا بخش احیای اورژانس بیمارستان لقمان کار می‌کرد. بعد از آمدن کرونا داوطلبانه به آی سی یوی کرونا رفت. بعد از حدود چهار ماه، باردار که شد مدیر پرستاری و سوپروایزر بیمارستان گفتند به دلیل بارداری و خطراتی که بخش کرونا دارد باید به بخش دیگری منتقل شوید. مهشید قبول نکرد و علی‌رغم اصرار مسئولان بیمارستان تا ماه سوم بارداری بازهم داوطلبانه در آی سی یوی کرونا به بیماران خدمت کرد.

 در ماه سوم، مدیر پرستاری نامه کتبی به او داد و گفت این‌یک دستور است و موظفید به بخش دیگری بروید. مهشید این‌قدر شیفته خدمت به بیماران کرونایی بود که بدون رضایت قلبی بخش کرونا را ترک کرد و ماه‌های آخر عمرش در آی سی یوی مصدومان بیمارستان مشغول به کار شد. این اواخر به مهشید مرخصی اجباری می‌دادند اما قبول نمی‌کرد و می‌گفت بیمارستان مریض بدحال زیاد دارد. یک سری از نیروها هم کرونا گرفتند و نیستند. من هم بروم فشار کار بچه‌ها را اذیت می‌کند. قرار بود از اوایل اسفند دیگر سرکار نیاید و دو ماه آخر بارداری را در خانه بماند اما اجل امان نداد.»

ایثار؛ فصل مشترک همه شهداست از شهید دفاع مقدس تا شهید مدافع سلامت

ازخودگذشتگی و مهربانی و ایثار فصل مشترک رفتار همه شهداست. فرقی هم نمی‌کند این شهید، شهید دفاع مقدس باشد یا مدافع حرم یا مدافع سلامت. مسعود بابایی با صدای محزون و غم گرفته‌اش فصل ایثار کتاب زندگی همسرش را مرور می‌کند؛

«مهشید را همه، با مهربانی، فداکاری، صبر و روی گشاده‌اش می‌شناختند. در بیمارستان به این سه ویژگی شهره بود و همین خصایص اخلاقی‌اش بود که مرا جذب او کرد. من در آزمایشگاه بیمارستان لقمان کار می‌کردم که با مهشید آشنا شدم. ازدواج کردیم و این ویژگی‌های او زندگی‌مان را هم غرق در خوشبختی کرده بود. 4 سال باهم زندگی کردیم. در سختی‌ها و ناخوشی‌های زندگی هوای من را داشت. اگر گاهی کم می‌آوردم می‌گفت ما کنار هم هستیم. باهم زندگی‌مان را می‌سازیم. این ازخودگذشتگی و روی گشاده در بیمارستان و در مواجهه با بیماران ده برابر بود.

بروید از همکارانش بپرسید در این ده سال که مهشید پرستار بیمارستان لقمان بود هیچ‌کس عصبانیت او و اخم‌هایش را دیده بود؟ از خودش می‌گذشت به خاطر مردم. از خوابش، از جانش. وقتی خیلی از پرستارها از کار کردن در بخش بیماران کرونا طفره می‌رفتند، او را به خاطر بارداری‌اش با دعوا از آی سی یوی کرونای بیمارستان بیرون آوردند. مهشید دست‌به‌خیر بود. هرماه می‌گفت مسعود ما هر دو کار می‌کنیم دستمان به دهنمان می‌رسد من بیمارانی را می‌شناسم که پول خرید یک کیلو گوشت را هم ندارند. باهم خرید می‌کردیم. عاشقانه مواد غذایی را بسته‌بندی می‌کرد و باهم به نشانی‌هایی می‌بردیم که قبلاً در دفترش ثبت کرده بود.»

همسرم برای حفظ سلامت بچه از خودش گذشت

در طول مصاحبه بارها بغض می‌کند و بی‌هوا بغضش می‌ترکد و بلندبلند گریه می‌کند؛ آرام که می‌شود فصل دیگر ازخودگذشتگی پرستار شهید را روایت می‌کند؛

«مهشید برای حفظ سلامت بچه‌مان از خودش گذشت. ما باهم کرونا گرفتیم. جواب تست که مثبت شد قبول نکرد از ریه‌اش سی‌تی‌اسکن انجام شود. گفت اشعه به جنین آسیب جبران‌ناپذیر می‌زند. دکتر دارو تجویز کرد. بعضی از داروها را نخورد. گفت به جنین آسیب می‌زند. گفتم مهشید بی‌خیال بچه شو. ما بازهم می‌توانیم پدر و مادر بشویم. گفت نه. نگران نباش. بقیه همکارها هم شرایط جسمی‌شان مثل ما بوده است. کمی تب و سرفه و بعد از چند روز حالشان خوب شده. من هم خوب می‌شوم. ریه مهشید بدون علامت درگیر شده بود. روز پنجم حالش بد شد و در بیمارستان بستری‌اش کردند. سه روز بعد به دلیل زجر تنفسی مجبور شدند اینتوبه اش کنند.

روز آخر ساعت 6 غروب او را سزارین کردند و بچه را نجات دادند.  ساعت 11 شب وقتی حال مهشید را از پرستار پرسیدم، با نگرانی گفت کد خورده و پزشکان در حال احیای او هستند. دنیا روی سرم خراب شد. آن لحظات فقط به شب‌هایی فکر می‌کردم که مهشید خوشحال و خندان  بود و  می‌گفت مسعود امروز انگار همه دنیا مال من شده، دو مریض را که کد خورده بودند و امیدی به زنده ماندنشان نبود احیا کردیم، برگشتند به زندگی. خدایا شکرت!

آرزو می‌کردم کاش در بخش آی سی یو باز می‌شد و همان جمله‌ها را از زبان پرستار مهشید می‌شنیدم اما همیشه تقدیر با خواست ما پیش نمی‌رود. نیم ساعت بعد در باز شد و من از بغض پرستار فهمیدم پسرم بی‌مادر شده است.»

دخترم اگر ده بار بمیرد وزنده شود بازهم پرستار می‌شود

سخت است در این شرایط سراغ مادرها بروی. می‌دانی هر سؤالی که بپرسی داغ دل مادر را تازه کرده‌ای. اما حکایت این مادر و دختر فرق دارد. «فاطمه تفتی» هم داغ اولاد دیده و سر در گریبان است هم سربلند از اینکه می‌داند شهادت دختر پرستارش قبولی در آزمون انسانیت و ایثار است که خودش الفبای آن را به او یاد داده است. مادر سال‌ها مدیر پرستاری بیمارستان لقمان بود و معلم دخترش. ۱۰ سال قبل لباس سفید پرستاری را خودش بر تن دختر کرد. شماره مادر شهید را از مدیر پرستاری بیمارستان لقمان می‌گیریم. «فاطمه گودرزی» به ما گفته بود که این دختر دست‌پرورده مادری است که سال‌ها پرستار نمونه بیمارستان لقمان بود.

 گفته بود مادرش همیشه به مهشید سفارش می‌کرد حواست باشد من اینجا مامان نیستم، خانم تفتی هستم. پارتی‌بازی ممنوع است. قبل از اینکه بازنشسته شود همیشه به مهشید می‌گفت مادر! مبادا ببینم یک‌بار ابرویت را برای بیمار یا همراه بیمار بالا بیندازی ها! مردم گرفتارند. چشم امیدشان بعد از خدا به ماست. همیشه بخند و مهشید همیشه می‌خندید.

با این تصویر ذهنی از مادر شماره‌اش را می‌گیریم. «فاطمه تفتی» با این چند جمله جوابمان را می‌دهد؛: «مادر صدایم به‌سختی درمی‌آید.» و با صدایش بغض فروخورده من هم می‌ترکد وقتی می‌گوید: «عزیز مادر! زحمت کشیدی تماس گرفتی. فقط این را بگویم که شرمنده‌ات نباشم. مهشید اگر ده بار دیگر بمیرد وزنده شود بازهم پرستاری را انتخاب می‌کند. من را ببخش عزیز مادر! مصاحبه باشد برای وقتی دیگر.»

به عشق پرستاری تغییر رشته داد و دوباره در کنکور شرکت کرد 

این روزها پرستاران بیمارستان لقمان هم داغدارند اما می‌دانند که مهشید گودرز با شهادتش یک‌بار دیگر پرچم مدافعان سلامت را برافراشته کرده است. در میان همکاران با صمیمی‌ترین دوست او هم‌صحبت می‌شویم. «ساناز یارمحمدی» به‌اندازه ۱۰ سال از مهشید خاطره دارد. از آن روزی که در اورژانس بیمارستان لقمان باهم دوست شدند و فهمید او رشته اصلی‌اش مامایی بوده و به دلیل عشق به پرستاری دوباره کنکور داده و در رشته پرستاری ادامه تحصیل داده تا روزهایی که عاشقانه و داوطلبانه به بخش بیماران کرونا رفت.

یارمحمدی خاطرات رفیق ازدست‌رفته‌اش را مرور می‌کند؛ «مهشید همیشه دنبال سخت‌ترین کارها بود. می‌گفت دوست دارم جایی کارکنم که نتیجه‌اش را همان موقع ببینم. برای همین به بخش پی سی آر اورژانس رفت و من هم همراهش شدم. سروکار ما با بیماران کد خورده بود. بیمارانی که علائم حیاتی‌شان را از دست می‌دادند و باید احیای قلبی ریوی می‌شدند. روزهایی که احیای بیمارها موفقیت‌آمیز بود، کیف مهشید کوک بود و لبخند روی صورتش عمیق‌تر. فردا که سرکار می‌آمد اسم و فامیل بیمار را از سیستم درمی‌آورد و زنگ می‌زد به بخشی که بیمار منتقل‌شده و جویای حالش می‌شد.

راستش من هیچ‌وقت جرئت مهشید را نداشتم. آن اوایل که کرونا تازه آمده بود و خیلی‌ها دنبال بهانه بودند تا در بخش کرونا کار نکنند، مهشید داوطلب شد و به بخش کرونا رفت. آن‌هم چه رفتنی. برای بیمارهای کرونایی که وحشت و ترس از مرگ بر آن‌ها غلبه می‌کرد، سنگ تمام می‌گذاشت. با عشق به بیماران آب و غذا می‌داد و با آن‌ها حرف می‌زد تا ترس و نگرانی‌شان کمتر شود.

این اواخر هر بار که می‌دیدمش کلی ذوق داشت برای به دنیا آمدن بچه‌اش. می‌گفت خانه‌مان حیاط‌خلوت دارد. برای پسرم تاب خریدم و می‌خواهم همان‌جا در حیاط‌خلوت خانه برایش یک پارک کوچک درست کنم. اگر تا چند ماه دیگر شر کرونا ازسرمان کم نشده بود، با بچه‌ام همان‌جا بازی کنم. بافتنی بلد نبود، اما به خاطر پسرش بافتنی یاد گرفته بود و دو هفته قبل به من گفت دارم برای پسرم شال‌گردن می‌بافم. حتماً شال‌گردنش نیمه‌کاره مانده است.»

رفتن مهشید یک‌بار دیگر ثابت کرد شهادت اتفاقی نیست

برای مهشید گودرز، همیشه اولویت اول بیماران بودند و اولویت آخر خودش. این را دوست صمیمی‌اش می‌گوید و با یک خاطره دیگر دوباره یادمان می‌اندازد شهادت اتفاقی نصیب کسی نمی‌شود؛ «اواسط بارداری مهشید بود و یک‌شب باهم، هم نوبت بودیم. چند بیمار بدحال در آی سی یو داشتیم. ساعت 2 شب بود. مهشید دست‌هایش را ضدعفونی کرد و شروع کرد به خوردن غذا. با خنده گفتم از وقتی حامله شدی دوبار دوبار غذا می‌خوری ها؟ با همان خنده‌های شیرینش گفت تا آلان وقت نکردم غذا بخورم. دلم نمی‌آمد بیمارها را رها کنم.»

انتهای پیام

منبع خبر