خوشنام

گروه فرهنگ و هنر دفاع‌پرس_ علی عبدالصمدی؛ از ابتدای ماه مبارک رمضان، سریالی از شبکه‌ی اول سیما روانه‌ی آنتن می‌شود که «خوشنام» نام دارد.

علیرضا نجف‌زاده روی کرسی کارگردانی این اثر نشسته و هومن حاجی عبداللهی، عباس جمشیدی فر، شهره لرستانی، حمید لولایی، سحر ولدبیگی، محمدرضا داوودنژاد، فریده سپاه منصور، مهرداد ضیایی و … در آن به عنوان بازیگر حضور دارند.

شهرام، یکه بزن و بهادر محله است. از خانواده تا همسایه ها از دست او آسایش ندارند. او به دزدی و سرقت اشتهار دارد. اما هنوز نور ایمان در دلش خاموش نشده است به عنوان مثال او به ماشینی که بیمه ی امام رضا علیه السلام شده بود، دستبرد نزد. او به دختری علاقه‌مند است و پدر دختر شرط گذاشته زمانی با ازدواج آنها موافقت می‌کند که او دیگر شرارت نکند و اصطلاحا «خوشنام» شود.

او سعی میکند شرارت را کنار بگذارد و از افرادی که به آنها آسیبی رسانده حلالیت بطلبد تا اصطلاحا به خوشنامی برسد. در این مسیر به حوادثی بر میخورد که بیشتر رنگ و بوی قصه پردازی ذهن نویسنده و کارگردان را دارند تا اینکه ما به ازایی در عالم واقعیت داشته باشند.

به عنوان مثال زمانی که شهرام وسایل خریداری شده توسط پیرزنی را به خانه اش می برد آن پیرزن مبلغ قابل توجهی را به عنوان انعام یا تشکر به شهرام می دهد. در عالم واقعیت ممکن است آن پیرزن چنین پولی نداشته باشد.

یا زمانی که شهرام متوجه میشود سیصد میلیون تومان در قرعه کشی برده است، زمانی که موتور پیک رستورانی را بدون اجازه برمیدارد، سریعا تصادف و مدرک برنده شدنش(در ترشی) را در جوی خیابان گم میکند. اما بلافاصله زمانی که موتور را پس می دهد به طرز معجزه آسایی مدرک برنده شدندش را صحیح و سالم از جوی آب پیدا میکند. این اتفاقات فقط جنبه ی تمثیلی دارند و از حیث واقعیت به دور هستند.

کارگردان سعی داشته به صرف استفاده از بازیگران کمدین و نام آشنای تلویزیون به بیننده اش این نکته را القا کند که «خوشنام» سریالی طنز و کمدی است. شبکه نیز در زیر نویس دائما از این سریال، به عنوان طنز یاد میکند در صورتی که «خوشنام» به هیچ عنوان کمدی نیست و کمترین رگه و ریشه ی کمیکی ندارد.

این که صرفا در سریالی کمدین ها دور هم جمع شوند، دال بر طنز بودن آن اثر نیست. راحت باشهای کمیک بین شهرام و فریدون هرگز دلالت بر طنز بودن کلیت کار ندارد.

شهرام سعی میکند بنا بر شرطی که پدر مرجان گذاشته شرارت را کنار بگذارد تا لایق دامادی آنها شود. در این بین تماشا کردن برخی برنامه های مذهبی در تلویزیون نیز بر روی خلقیات شهرام تاثیرگذار است. اگر چه توبه از گذشته و بازگشت به راه راست بسیار نیکو و پسندیده است و خداوند نیز توابین را دوست دارد اما صرفا سر به راه بودن و به قول پدر مرجان «خوشنام» شدن دلیل بر این نیست که خانواده ای با ازدواج دخترشان موافقت کنند.

به عبارتی دیگر، اگر چه خوشنام بودن شرط لازم جهت موافقت خانواده ی دختر هست اما لزوما شرط کافی نیست. عوامل این سریال با دقت بیشتر یقینا می توانستند طنزی طنازانه تر را به مخاطب خود ارائه کنند.

«خوشنام» نه تنها در ژانر کمدی طراحی نشده بلکه ملودرامی کاملا تند و خشن است و گاهی بیننده از تماشای برخی صحنه های دعوا و درگیری خسته می شود.

سازندگان سریالهای تلویزیونی با دقت بیشتر می‌توانند هم در بهره‌جویی از کمدین‌های موفق و هم در پردازش قصه، در جلب و جذب مخاطب کامیاب‌تر باشند.

انتهای پیام/133