خیانت

گروه دفاعی امنیتی دفاع‌پرس‌ـ رحیم محمدی؛ ۱۴ تیر ۱۳۶۱ روزی است که در آن خبری با این مضمون به تهران مخابره شد که فرمانده قوای سپاه محمد رسول الله (ص)، سید محسن موسوی کاردار جمهوری اسلامی ایران در بیروت، تقی رستگارمقدم مسئول واحد آموزش و تاکتیک تیپ ۲۷ و کاظم اخوان عکاس خبرگزاری ایرنا در لبنان توسط شبه نظامیان وابسته به نیرو‌های اشغالگر قدس به اسارت درآمده‌اند؛ لذا این موضوع باعث شده تا هر ساله به همین مناسبت اظهارنظر‌های مختلفی پیرامون وضعیت این چهار نفر مطرح شود که هیچ‌کدام از این اظهارات نیز به‌صورت مستدل بیان نشده است.

پس با توجه به این موضوع در این نوشتار قصد داریم که مناسبت یادشده را از جنبه دیگری بررسی کنیم و آن، شخصیت فرماندهی حاج احمد متوسلیان است؛ وی با وجود آن‌که به لحاظ نظامی دوره‌های فرماندهی را در دانشگاه‌های نظامی طی نکرده بود، ولی توانست با گروهی ۴۰ نفره در یک درگیری سریع مریوان را از وجود ضد انقلاب پاکسازی و آزاد کند و در عملیات محمد رسول الله (ص) فرماندهی جبهه میانی یعنی ارتفاعات «قوچ‌سلطان» و قله «دالانی» و منطقه مرزی «ملخورد» را بر عهده می‌گیرد.

همواره یکی از دغدغه‌های متوسلیان ارائه آموزش‌های لازم به رزمندگان بود تا توانایی رویارویی با دشوارترین شرایط رزمی را داشته باشند؛ به عبارت دیگر، وی معتقد بود «یک رزمنده باید در سخت‌ترین مناطق عملیاتی، عین زمان حضور در خانه خودش احساس سیادت و راحتی داشته باشد و این ممکن نیست مگر با برنامه‌ریزی دقیق و نظارت دلسوزانه برای فعال کردن جوهره او».

وی همچنین معتقد بود که باید «این نیرو را به عملیات برون‌مرزی، گشتی ـ شناسایی و گشتی ـ رزمی هم فرستاد تا ترس او از رویارو شدن با دشمن بریزد و اگر در قلب منطقه دشمن گیر افتاد، ترسی نداشته باشد».

اهمیت متوسلیان به آموزش نیرو‌ها به حدی بود که در این رابطه حتی با محسن وزوایی فرمانده گردان حبیب تیپ ۲۷ نیز برخورد انضباطی داشت و آن زمانی بود که متوسلیان از آموزش‌هایی که این گردان دیده بودند ابراز نارضایتی کرد؛ زیرا معتقد بود «اگر قطره خونی از بینی یکی از رزمندگان به زمین بریزد، این‌طور نیست که من باید فقط جواب پدر و مادر و خانواده‌های شما را بدهم؛ باید جواب خداوند را هم بدهم که چرا شما نتوانستید وظایف نظامی خود را درست انجام دهید»

اقتدار و فرماندهی که متوسلیان در مدت زمان فرماندهی پاسداران در مریوان داشت، موجب شد تا فرمانده وقت کل سپاه در آستانه عملیات موسوم به فتح‌المبین، وی را برای فرماندهی تیپ ۲۷ محمد رسول الله (ص) برگزیند و بدین ترتیب وی به همراه جمعی از نیرو‌های خود از کردستان به خوزستان آمد و زمینه‌های تشکیل ۹ گردان این سپاه را فراهم کرد.

تجارب متوسلیان در کردستان موجب شد در اینجا نیز از همان روش استفاده کند؛ یعنی همان روش موفق تک احاطه‌ای را به جای حمله مستقیم برگزید و از سوی دیگر به واسطه نبودِ عکس هوایی از منطقه عملیاتی فتح المبین و نداشتن اطلاعات کافی از خطوط دشمن، متوسلیان خود به شناسایی منطقه می‌رود؛ امری که در هیچ ارتشی چنین موضوعی را نمی‌توان دید؛ به عبارت دیگر اینکه فرمانده تیپ خود شخصاً برای شناسایی به عمق مواضع دشمن برود در هیچ ارتشی سابقه ندارد.

این اقدام متوسلیان منجر به این می‌شود که در عملیات مورد اشاره مواضع توپخانه سنگین سپاه چهارم ارتش بعث عراق که شامل ۱۸۰ قبضه توپ می‌شد به سرعت به تسخیر رزمندگان تیپ ۲۷ درمی‌آید و بدین شکل غنایم زیادی نصیب این تیپ تازه‌تأسیس که فاقد چنین تجهیزات و ادواتی بود، می‌شود. در واقع «شیوه نفوذ در عمق مواضع دشمن و انهدام مقر‌های فرماندهی و تصرف توپخانه دشمن به طور هم زمان با آغاز تک گسترده نیرو‌های خودی ابتکاری بزرگ بود که در این عملیات توسط متوسلیان ابداع و انجام شد.»

ابتکار عمل متوسلیان در این عملیات به نحوی بود که در پایان مرحله چهارم عملیات بنا بر اظهارات اسرای عراقی، چنانچه اندکی زودتر رزمندگان ایرانی مقر سپاه چهارم عراق را تسخیر می‌کردند، می‌توانستند صدام که در مقر فرماندهی این سپاه حضور داشت و خود فرماندهی ارتش را برعهده گرفته بود، به اسارت بگیرند.

درخشش تیپ ۲۷ به فرماندهی متوسلیان در عملیات فتح المبین و الی بیت المقدس فرمانده وقت کل سپاه را بر آن داشت تا برای کمک به مردم لبنان و فلسطین، این تیپ را به سوریه و از آنجا به لبنان اعزام کند تا برابر ارتش رژیم صهیونیستی صف‌آرایی کنند، اما پس از عزیمت متوسلیان و نیرو‌های این تیپ به سوریه، در جلسه شورای عالی دفاع تصمیم گرفته می‌شود متوسلیان و نیرو‌های آن به تهران بازگردند.

متعاقب این دستور، چهاردهم تیر هنگامی که احمد متوسلیان همراه با سید محسن موسوی کاردار جمهوری اسلامی ایران در بیروت، تقی رستگارمقدم مسئول واحد آموزش و تاکتیک تیپ ۲۷ و کاظم اخوان عکاس خبرگزاری ایرنا در لبنان جهت جمع‌آوری و تخلیه اسناد و مدارک کنسولی موجود در سفارت ایران در بیروت، عازم این شهر بودند در میانه راه در پست ایست و بازرسی «برباره» توسط عناصر شبه نظامی مسیحی متحد اسرائیل دستگیر می‌شوند و به نقطه نامعلومی انتقال می‌یابند و اینگونه فرمانده دلیر تیپ ۲۷ محمدرسول الله (ص) در غربت اسیر می‌شود و از آن تاریخ تاکنون هیچ خبر دقیق و مستدلی از سرنوشت این عزیزان به دست نیامده یا اعلام نشده است.

انتهای پیام/ 231

گروه بین‌الملل دفاع‌پرس: در حال حاضر در دنیا بیش از هر گروه دیگری دولت آمریکا دم از دموکراسی می‌زند و تروریست‌هایی را تربیت و تقویت کرده و می‌کند که از هیچ جنایتی فروگذار نیستند.

و اما چرا می‌توانند چنین وقیحانه ادعای آزادی سر دهند و در عمل و آشکارا بساط ظلم را حتی فرسنگ‌ها دورتر از خاک خود پهن کنند؟

آنچه حقیقت این تضاد را توضیح می‌دهد کلید بسیاری از مشکلات در دنیای امروز است. این موضوع از دو منظر قابل بررسی و تحلیل است؛ اول مربوط می‌شود به اینکه او پای در گود ندارد و تبعات تجاوز، دامن خودش را نمی‌گیرد و دوم آنکه کسانی از روی حماقت و یا خیانت جاده حضور و تعدی او را صاف می‌کنند.

و اما دلیل نخست؛

آمریکا داعش را به وجود آورد، اما بهایش را مردم بی‌گناه عراق و سوریه پرداختند. در خاورمیانه مداخله می‌کند و بر طبل جنگ می‌کوبد، اما آتشی به خودش نمی‌رسد و هزینه‌های مادی و معنوی آن را ملت‌های منطقه پرداخت می‌کنند. به دنبال غارت منابع و گسترش نفوذ خود در سرزمین‌های دیگر است، اما عواقب و حتی ریسک این اقدام را متحمل نمی‌شود. در واقع همان موضوع مهمی که نسیم نیکلاس طالب در کتاب خود با عنوان «پوست در بازی» مطرح می‌کند.

به قول نسیم طالب، این پدیده تلخ بی‌گذشته است و در تاریخ اگر امپراطوری می‌خواست کشورگشایی کند، خود و مردمش بهای این جنگ را می‌پرداختند و چه بسا در میدان جنگ کشته می‌شد. آمارهای تاریخی نشان می‌دهد که فقط یک سوم امپراطورهای رومی در رختخواب مرده‌اند و باقی در میدان جنگ.

به عبارت دیگر یک خلبان بد در اعماق اقیانوس اطلس مدفون است، اما یک رئیس جمهور امریکا وقتی تصمیم می‌گیرد به عراق حمله کند قهوه‌اش را می‌نوشد و کودکان آمریکایی در مدرسه آواز می‌خوانند و این کودکان عراقی هستند که آواره و کشته می‌شوند.

تنها راه حل برای کنترل این تجاوزات و سلطه‌گری امریکا این است که کشورهای مورد تجاوز به او بفهمانند خود باید بر کشتی تصمیمش سوار شود و اگر این کشتی سوراخ شد، او هم غرق خواهد شد. اتفاقی که سرداران بزرگ ما در موضوع توانمندی موشکی و هسته‌ای در ایران عزیزمان رقم زدند و این بازدارندگیِ قدرتمند، خاک و ملت ما را بیمه کرده است.

البته اگر گروه‌هایی پای میز حماقت و یا خیانت و با اعتمادی مضحک به دشمن، این دستاوردها را به حراج نگذارند! گروه‌هایی که علت دوم گسترش استعمار و ظلم امریکا هستند و در ادامه به آن‌ها می‌پردازیم.

و اما دلیل دوم؛

حقیقتی تلخ وجود دارد که فرهیختگان بسیاری بر آن تاکید کرده‌اند؛ «استعمار وقتی محقق می‌شود که استحمار موفق شده باشد». در این صورت استحمارشدگان نه تنها با استعمار درگیر نمی‌شوند بلکه زمینه‌های حضور، چپاول و جنایت استعمارگر را به دست خود فراهم می‌کنند. این دسته همراه آنان که عامدانه و از سر منفعت به کشور و ملت خود خیانت می‌کنند دوستانِ دشمن‌ هستند در خاکی که به آن طمع دارد و هجوم می‌برد.

نمونه دسته اول را می‌توانید در میان به اصطلاح مدعیان اندیشه‌ای پیدا کنید که معتقدند امریکا دشمن ملت ایران نیست! برخی از آنها قلم و رسانه‌شان را دو دستی و با احترام به گرگی هدیه ‌می‌دهند که گوسفند تصورش می‌کنند. به هزار دلیل مضحک اثبات می‌کنند که مداخلات نظام وحشی و تشنه قدرتِ امریکا در کشور ما شریف بوده و در بسیاری از موارد به منافع ملی ما کمک کرده است! کاش افق دیدشان کمی، فقط کمی، دورتر از نوک بینی‌شان می‌رفت و تابلوی کوچه‌ را می‌دید که نام غیوری بر آن نشسته که جوانی‌اش را به مسلخ برده تا مقابل درندگی این گرگ را بگیرد.

البته در این بی‌بصیرتی یک نکته مهم قابل تامل است. به قول ظریفی، وقتی منافع حزب و قدرت‌طلبی به مثابه سیستم عامل در روح و اندیشه انسان حاکم شود، قوه ادراک و تحلیل او را به ناکجاآباد می‌کشاند به طوری که دوست را رها می‌کند و کنار دشمنی می‌ایستد که شمشیرش را تا آنجا که توانسته در قلبش فرو برده است.

در این میان گروهی نیز آگاهانه آب به آسیاب دشمن می‌ریزند تا منافع خود یا جریانی که وامدار آن هستند را تامین کنند. آن‌ها نه تنها در چشم ملت خود و همه آزادگان جهان بلکه در چشم دشمن هم ذلیل‌اند و ابزاری سخیف تلقی می‌شوند برای متجاوز با تاریخ مصرف کوتاه.

در خطبه سی و چهارم نهج البلاغه، حضرت امیر (علیه السلام) چه زیبا این اصحاب ادعا را توصیف فرموده‌اند: « … شما مانند شتران بی‌ساربانی هستید که چون از طرفی جمعشان کنند، از طرف دیگر پراکنده شوند… فریب می‌خورید و چاره فریب نمی‌کنید. شهرهایتان به تصرف دشمن در می‌آید و به خشم نمی‌آیید… دیده دشمن بیدار است و شما در بی‌خبری هستید… سوگند به حق، کسی که زمینه سلطه دشمن را بر خود فراهم کند تا دشمن گوشتش را بخورد و استخوانش را بشکند، عجز و بی‌غیرتی‌اش بزرگ و دلش ناتوان و ضعیف است.»

انتهای پیام/