دانش آموزان شهید

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، هشتم آبان سال ۱۳۵۹ سالروز خلق حماسه‌ای بی‌بدلیل توسط نوجوانی ۱۳ ساله به نام «محمدحسین فهمیده» است که برای دفاع از مرز و بوم کشور اسلامی خود، با نارنجک به زیر تانک ارتش متجاوز بعثی رفته و آن را منهدم می‌کند.

عظمت این ازخودگذشتگی و ایثار تا بدان جاست که امام راحل عظیم الشان، این نوجوان را رهبر آحاد ملت ایران معرفی می‌کنند. اما سوالی که به ذهن متبادر می‌شود این است که بعد از اتمام جنگ تحمیلی هشت ساله و با شروع جنگ نرم یا همان تهاجم فرهنگی دشمن، چقدر در زمینه تربیت کودکان و نونهالانی که باید عرق و عشق به وطن اسلامی و آرمان‌های مقدس و الهی آن داشته باشند، توسط مسئولین فرهنگی گام برداشته شده است.

آیا درخصوص آشنائی کودکان و نوجوانان با فرهنگ مقاومت و ایثار به صورت زیربنائی و علمی در سطح مدارس اقدامی صورت گرفته است. آیا آن گونه که اقدام ارزشمند پطروس فداکار را در جلوگیری از نفوذ آب سد به شهر، سالیان سال برای دانش‌آموزانمان در قالب کتب درسی بازگو کرده‌ایم، به همان اندازه برای ترویج فداکاری‌ها و رشادت‌های فهمیده‌های وطنمان اقدام کرده‌ایم.

امروز جای بسی تاسف است چون شاهد آن هستیم که در قالب اسناد بیگانه‌ای همچون سند ۲۰۳۰ (سند جهانی توسعه پایدار با موضوع ارتقاء سطح سواد و افزایش کیفیت آموزش) اقدام شجاعانه و ارزشمند شهید محمدحسین فهمیده به بهانه ترویج خشونت! از کتاب هدیه‌های آسمانی پایه ششم دانش آموزان حذف شد، ولی همین سند، آموزش جنسی تحت عنوان بهداشت را برای کودکانی که به سن بلوغ نرسیده‌اند، جزء حقوق آنان می‌شمارد.

هدف از اجرای این سند توسط «یونسکو» آن است که در راستای اهدافی مبتنی بر جهانی‌سازی و صلح جهانی، اندیشه‌های لیبرالیستی و سکولاریستی را در نظام تعلیم و تربیت کشور‌های مختلف بگنجاند تا به واسطه آن از اصطکاک نسل‌های جدید با نظام‌های استکباری و سرمایه‌داری جلوگیری کند.

وقتی آن‌ها موفق به انجام این توطئه شوم خود شوند، مسلم است که ذهن جوانان و نوجوانان کشور ما برای پذیرش اقدام شهید فهمیده به عنوان یک اقدام ارزشمند و مقدس تهی می‌شود و زمینه برای پذیرش ایده‌ها، الگو‌ها، ارزش‌ها و نماد‌های لیبرال‌محور غرب فراهم می‌شود.

اگر بخواهیم در راستای تحقق منویات حضرت امام خامنه‌ای (مدظله العالی) در جهت توسعه و آبادانی و پیشرفت کشور در قالب اسناد و برنامه‌های بیش‌بینی شده همچون سند چشم‌انداز جمهوری اسلامی (فعال، مسئولیت‌پذیر، ایثارگر، مومن، برخوردار از وجدان کاری، دست یافته به جایگاه اول اقتصادی، علمی و فناوری در سطح منطقه و…) گام برداریم، باید در جهت تربیت کودکان، نوجوانان و جوانانی کوشا باشیم که در آینده نزدیک با روحیه وطن‌پرستی، بیگانه‌ستیزی، عشق به آب و خاک و آرمان‌های مقدس و الهی آن، معتقد به دانش بومی و… بتوانند زمینه برون‌رفت کشور از مشکلات پیش رو، بویژه مشکلات اقتصادی و رفاهی مردم را فراهم آورند.

براستی برای پرورش نوجوانان و جوانانی با این روحیات و ویژگی‌ها، چه فرهنگ و مکتبی بهتر از مکتب شهید فهمیده‌ها، بهنام محمدی‌ها، محمدرضا شمس‌ها و… پیدا می‌شود که با اهدای خون و نثار جان و جسم کوچک خود، زمینه عزت، استقلال و عظمت این مملکت اسلامی را فراهم آورند.

امیدواریم مسئولین مربوطه با اهمیت دادن به این ایام و مناسبت‌های حماسه ساز، فرصتی برای برنامه ریزی ساختاری در جهت تربیت و پرورش نونهالان، نوجوانان و جوانان مومن و معتقد به نظام و انقلاب اسلامی ایجاد کنند.

انتهای پیام/ 112

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، «مجتبی وافی» در زمان دفاع مقدس دانش آموز بود که اولین بار به کمک پدرش نامه‌ای به رزمندگان حاضر در جبهه‌ها می‌فرستد و این نامه نگاری‌ها ادامه پیدا می‌کند.

وافی در این‌باره اظهار داشت: یادم است در روز‌های اول جنگ وقتی رادیو آژیر خطر می‌کشید، می‌ترسیدم، اما کم کم برایم عادی شد. وقتی از اخبار رادیو و تلویزیون و از صحبت بزرگتر‌ها متوجه شدم که کافران بعثی هر روز قسمت بیشتری از سرزمین ما را تصرف می‌کنند دوباره ترس برم داشت که نکند دشمنان خدا پیش‌تر و پیش‌تر بیایند و …، اما پس از مدتی که فداکاری و شجاعت رزمندگانمان را در جبهه دیدم، ترسم تمام شد و هنگامی که کمک و ازخودگذشتگی مردم را پشت جبهه می‌دیدم روز به روز امید به پیروزی در من بیشتر می‌شد.

من کوچکتر از آن بودم که بتوانم در جبهه‌های جنگ شرکت کنم. فقط وقتی از تلویزیون گزارش‌های جبهه پخش می‌شد به دقت تماشا کرده و برای پیروزی رزمندگان دعا می‌کردم. اما گاهی در مدرسه برای کمک به جبهه‌ها چیزی جمع آوری ‎می‌‎کردم و دلم خوش بود که در جنگ سهمی دارم.

یک روز از پدرم خواستم که کمکم کند تا هدیه‌ای تهیه کنم و نامه‌ای در آن بگذارم و برای برادران خود در جبهه، بفرستم. پدرم پیشنهاد مرا پذیرفت، مقداری آجیل خرید و به خانه آورد، همه دور هم نشستیم و آجیل‌ها را داخل پاکت‌های کوچکی ریختیم. سپس من و خواهرم نامه‌هایی را که نوشته بودیم داخل پاکت‌ها گذاشتیم و دو سه روز بعد آن‌ها را به ستاد کمک‌رسانی تحویل دادیم. خوشحال بودم که توانسته‌ام برای جبهه نامه بنویسم، اما هیچوقت فکر نمی‌کردم از زیر باران گلوله، پاسخی برای نامه‌هایم دریافت کنم، ۱۷- ۱۸ روز نگذشته بود که پدرم وقتی به خانه آمد نامه‌ای بدستم داد، با تعجب به آن نگاه کردم دیدم از جبهه «میمک» فرستاده‌اند. نامه را باز کردم و همه دور هم نشستیم و من شروع به خواندن نامه کردم، نامه از یک برادر سرباز بود، خیلی خوشحال شدم که یک نامه از جبهه دارم و این کار تقریبا هر روز تکرار شد. عادت کرده بودم و اگر یک روز نامه برایم نمی‌آمد ناراحت بودم.

به همین ترتیب بیش از ۷۰ نامه از جبهه برای من و خواهرم رسید. خیلی می‌خواستم همان روز‌ها جواب نامه‌ها را بدهم، اما تقریبا فصل امتحانات بود و نامه‌ها زیاد، به کمک و راهنمایی پدرم هر دو سه روز یکبار به یک نامه جواب می‌دادم و بعضی از نامه‌ها را با کتاب کوچکی به نام دعای «امام سجاد (ع) برای رزمندگان و مرزبانان اسلام» می‌فرستادم. خواهرم مریم هم همینطور، اما، چون کلاس دوم بود و نمی‌توانست زیاد بنویسد گاهی من به او در نوشتن کمک می‌کردم. نامه‌ها هنوز هم ادامه داشت و حتی بعضی از برادران عزیز رزمنده دوباره جواب نامه‌های ما را نوشتند. آخر چطور در سنگر‌ها و زیر باران گلوله‌، می‌نشستند و برای ما نامه می‌نوشتند؟ راستی این برادران ما چقدر خوب و مهربانند.

بعضی از نامه‌ها آنقدر خوب بود که با همه خوشحالی که داشتم، گاهی گریه‌ام می‌گرفت. چقدر خوب نوشته بودند و من که نمی‌توانستم جواب آن نامه‌ها را زودتر بدهم چطور می‌توانستم اینهمه خوبی و مهربانی را جبران کنیم؟

دلم می‌خواست تا برادران و خواهران عزیز هم‌سالم، بدانند که در جبهه‌ها چه خبر است. کسانی که با کشتن و کشته شدن سر و کار دارند و در زیر باران گلوله‌ تانک و توپ و خمپاره زندگی می‌کنند، حاضر نیستند نامه‌های ما بچه‌‎ها را بی‌جواب بگذارند. با خود می‌گفتم راستی وظیفه ما در برابر این همه فداکاری و مهر و محبت چیست؟ اگر هیچ وظیفه دیگری نداشته باشیم حتما یک وظیفه داریم و آن دعا کردن است. روز و شب، موقع خوابیدن و هنگام بیدار شدن و مخصوصا بعد از نماز باید برای پیروزی آن‌ها دعا کنیم و در آخر با آن‌ها هم‌صدا شویم و بگوییم: «خدایا، خدایا تا انقلاب مهدی خمینی را نگهدار».

انتهای پیام/ 141