به گزارش مجاهدت به نقل ازمشرق، حضرت رقیه (س)، دختری از دختران امام حسین (ع) بود که در دوران کودکی در کربلا حضور داشت؛ به طوری که این دختر، با دو چشم خود صحنه‌های عطش و غارت خیمه‌ها را دید و وی که در آن زمان، سه سال بیشتر نداشت نیمه شب در کنار سر پدرش در خرابه شام، غریبانه جان داد.

طبق نوشته‏‌های برخی کتب تاریخی، نام مادر حضرت رقیه (س)  امّ اسحاق بود که قبلا همسر امام حسن مجتبی (ع) بود و پیش از آن که به شهادت برسد به برادرش امام حسین (ع) وصیت کرد که با همسرش ام اسحاق ازدواج کند و به همین دلیل، امام حسین (ع) به وصیت برادر خود عمل کرد و نتیجه ازدواج امام حسین (ع) و ام اسحاق، دختر دردانه‌ای به نام رقیه شد.

وقتی که حضرت رقیه (س) در سال ۵۷ قمری به دنیا آمد، مدینه نور دیگری گرفت و خانه کوچک امام، گرمای تازه‌ای یافت. چند وقت بعد ام اسحاق درگذشت و حضرت رقیه (س) از نعمت مادر محروم شد و به همین دلیل، امام حسین (ع) فرزندش را بزرگ کرد و همیشه به خواهر خود زینب (س) سفارش می‌کرد که برای رقیه (س) به عنوان مادر باشد و مهر و محبّت خود را در حق او تمام کند.

حضرت رقیه (س) برگرفته از کلمه‌ی «رقی» به معنی بالا رفتن و ترقی می‌باشد و گویا این اسم، لقب حضرت و فاطمه نام اصلی او بوده است. به علت این که نام رقیه در شمار دختران امام حسین (ع)  کمتر دیده می شود و طبق گفته بعضی منابع، به احتمال زیاد ایشان همان فاطمه بنت الحسین (ع) است چراکه برخی از فرزندان امام حسین (ع) دارای دو اسم بوده‏ اند و امکان تشابه اسمی میان فرزندان ایشان وجود دارد.

حضرت رقیه (س) سفیر کوچکی است که تاثیر بزرگی در ماندگاری عاشورا دارد. زیرا او با دستان کوچک خود، صفحه‌ای زرین از تاریخ کربلا را به نگارش درآورد که جای جای آن نشان از وفاداری و شکیبایی و ارادت است و درواقع، شهادت حضرت رقیه (س) تجلی گر صبر و شکیبایی خاندان رسالت است که هر بلایی را به جان می‌خرند تا امت را از جهالت و ظلم بیرون بیاورند و به همین منظور، تاریخ، چنین رویدادهای تلخی را از یاد نمی‌برد. البته در این میان، ممکن است اختلافاتی در خصوص سن حضرت رقیه(س) وجود داشته باشد، اما وجود گرانقدر ایشان در حادثه کربلا قطعی است و درمورد  شهادت این طفل خردسال، اختلاف چندانی وجود ندارد.