دولت آمریکا

به گزارش مجاهدت از مشرق، روزنامه کیهان در ستون اخبار ویژه خود نوشت: ریچاردهاس در نشریه فارن افرز نوشت: به نقل از لنین گفته شده؛ «دهه‌هایی وجود دارد که هیچ تحولی در آن رخ نمی‌دهد و هفته‌هایی هست که به‌اندازه چندین دهه در آن تحول رخ می‌دهد.» باید همچنین بر آن افزود دهه‌هایی هست که به‌اندازه چند قرن در آن رخ می‌دهد؛ و اکنون، جهان در گرماگرم چنین دهه‌ای قرار دارد. خطر امروز، ریشه در افول شدید نظم جهانی دارد و این افول اکنون با تلاقی تهدیدهای کهنه و نو هم در شرایطی که آمریکا در موقعیت مناسبی برای رویارویی با آنها نیست، نگران‌کننده می‌شود. جهان شاهد احیای بدترین جنبه‌های ژئوپولیتیک سنتی است؛ رقابت قدرت‌های بزرگ، جاه طلبی، جنگ بر سر منابع. 

روسیه زیر حاکمیت پوتین است که رویای بازآفرینی نیمکره نفوذ روسی را در سر دارد. پوتین برای رسیدن به این هدف، دست به هر کاری می‌زند و قادر به چنین کاری هم هست. در همین حال، چین، عزم یک سلطه منطقه‌ای و چه بسا جهانی را دارد و خود را در موقعیتی می‌بیند که رقابت فزاینده یا حتی رویارویی با ایالات متحده را رهبری کند. اما این همه ماجرا نیست. این ریسک‌های ژئوپولیتیک در تصادم با چالش‌های پیچیده تازه‌ای قرار دارند که در کانون دوران معاصر قرار گرفته‌اند: چالش‌هایی چون تغییرات آب و هوایی، همه‌گیری کرونا و تکثیر هسته‌ای. پیامد رقابت‌های فزاینده، همکاری میان قدرت‌های بزرگ را تقریبا ناممکن کرده است حتی در زمانی که این همکاری به سود همه باشد.

آنچه تصویر را پیچیده‌تر می‌کند، این واقعیت است که دموکراسی آمریکایی و انسجام سیاسی آن در چنان سطحی از ریسک قرار دارد که از میانه قرن نوزدهم‌، دیده نشده. ایالات متحده، یک کشور در میان بقیه کشورها نیست: رهبری آمریکا نقشی کارساز در نظمی دارد که در 75 سال گذشته بر جهان حاکم بوده است. با این حال، آمریکایی که دچار شکاف‌های داخلی است، تمایل و توان کمتری برای هدایت صحنه بین‌المللی دارد.

این شرایط، یک چرخه شوم را به وجود آورده: رقابت تشدید شده ژئوپولیتیک، عرصه را بر چنان همکاری‌ای که لازمه مشکلات تازه جهانی است تنگ کرده و با تخریب محیط بین‌المللی، سوخت لازم برای تنش‌های بیشتر را تامین می‌کند و این همه زمانی رخ می‌دهد که آمریکا تضعیف شده و تمرکز خود را از دست داده است. 

شکاف هراس‌آور میان چالش‌های کنونی جهان و واکنش به آن، چشم‌انداز فزاینده جنگ میان قدرت‌های عمده در اروپا و منطقه‌ایندوپاسیفیک و احتمال فزاینده ایجاد بی‌ثباتی توسط ایران در خاورمیانه، همگی دست به دست هم داده تا جهان در خطرناک‌ترین لحظه خود، پس از جنگ دوم قرار گیرد. این یک توفان کامل است. اتفاق‌های خوب، کمتر به خودی خود رخ می‌دهند و برعکس، چنان‌که سامانه‌ها، به حال خود رها شوند، رو به ویرانی می‌گذارند. این تکلیف سیاستگذاران آمریکایی است که اصول دولتمداری را از نو کشف کنند تا قدرت ملی را سروسامان داده، علیه گرایش به بی‌نظمی، دست به اقدام بزنند.

باید در پی این هدف بود که تصادم میان ژئوپولیتیک کهنه با چالش‌های تازه را مدیریت کرد، گام‌های منظمی برداشت و نهادهایی را به‌وجود آورد که از اجماع کافی برخوردار باشند. برای انجام همه این کارها، واشنگتن باید بیش از آنکه در جهان به دنبال گسترش دموکراسی باشد، به تثبیت نظم جهانی اولویت دهد اما در داخل کشور، به تقویت دموکراسی همت گمارد.

بحران اوکراین نشان داد هیچ یک از گام‌هایی که آمریکا در سال 1990 و در پی تهاجم عراق به کویت برای شکل‌دهی به یک ائتلاف بین‌المللی برداشت، امروزه شدنی نیستند. این واقعیت که روسیه در قیاس با عراق، یک کشور بسیار نیرومندتر و بانفوذتر است، تنها بخشی از تفاوت را توضیح می‌دهد. هرچند یورش روسیه به اوکراین، نوعی احساس همبستگی و سطوحی چشمگیر از هماهنگی را میان کشورهای غربی برانگیخت، اما واکنش به جنگ اوکراین، به هیچ روی شباهتی به آن استقبال جهانی از اهداف و نهادهای منظمی نداشت که آمریکا با جنگ خلیج‌فارس پی گرفت. به جای آن، پکن خود را در کنار مسکو قرار داد و بیشتر جهان هم از تحریم‌هایی که علیه روسیه اعمال شد، حمایت نکردند. وقتی یک عضو دائم شورای امنیت، قوانین بین‌المللی و اصل عدم تغییر مرزها با توسل به زور را زیر پاگذارد، سازمان ملل متحد هم تاحدود زیادی به حاشیه می‌رود.

دست برتر آمریکا در قدرت جهانی، تضعیف می‌شود، آن هم به قول فرید زکریا به دلیل «برآمدنِ بقیه». آمریکا با آنچه در جهان و در خانه، انجام داد یا انجام نداد، بخش بزرگ‌تر میراث پس از جنگ سرد خود را تلف کرد و نتوانست دست برتر را به یک نظم پایدار تبدیل کند. این ناکامی، وقتی نوبت به رویارویی با روسیه می‌رسد، بیشتر به چشم می‌آید. نمی‌توان انکار کرد که شش دولت آمریکا کارنامه قابل ارائه‌ای در برساختن یک رابطه موفق با روسیه نداشته‌اند.

رفتار روسیه تحت سلطه پوتین، در مغایرت کامل با اصول نظم بین‌المللی قرار دارد. او هیچ علاقه‌ای به درهم بافتن روسیه در نظم حاکم جهانی ندارد بلکه هرجا بتواند آن را زیر پا می‌گذارد و تضعیف می‌کند.

همچنین ثابت شد که پیوستگی اقتصادی، مانع تهدید علیه نظم جهانی نمی‌شود. بسیاری بر این باور بودند که اتکای روسیه به بازارهای اروپایی برای صادرات انرژی، به خویشتنداری کرملین می‌انجامد اما، این پیوندها در قیاس با شرایط بروز جنگ اول جهانی، هیچ تاثیر بهتری در ملایم کردن رفتار روسیه نداشت. روسیه یک تهدید گزنده و مشکلی کوتاه مدت برای آمریکاست. چین در مقابل، یک چالش جدی‌تر میان و درازمدت است. این نگرش که درهم بافتن چین در اقتصاد جهانی، این کشور را در سیاست داخلی بازتر، و سیاست خارجی‌اش را ملایم‌تر می‌کند، نادرست از آب درآمد، بلکه نتیجه وارونه‌ای داشت. چین، در داخل سرکوبگرتر شده و تمرکز قدرت بی‌سابقه‌ای را در دستان شی جین پینگ، قرار داده است.

رهبران چین، ظاهرا این تصور را دارند که پکن برای رفتار تهاجمی‌اش، هزینه چندانی پرداخت نخواهد کرد چرا که دیگران وابستگی زیادی به صادرات چین و دسترسی به بازارهای این کشور دارند. به نظر نمی‌رسد که بروز یک منازعه میان واشنگتن و پکن، یک احتمال دور باشد. با نزدیک شدن مسکو و پکن، اکنون برخلاف چهل یا پنجاه سال پیش، این آمریکاست که خود را مرد سالخورده این دیپلماسی سه ضلعی می‌بیند.

به گزارش مجاهدت از مشرق، روزنامه کیهان در ستون اخبار ویژه خود نوشت: پایگاه اینترنتی شبکه سی‌ان‌بی‌سی نوشت: در صورت احیای توافق هسته‌ای با ایران، حجم قابل توجهی از نفت‌ این کشور به بازار جهانی نفت تزریق خواهد شد و به کاهش قیمت جهانی «طلای سیاه» خواهد انجامید.

پیش از وضع مجدد تحریم‌ها علیه ایران و خروج ترامپ از توافق هسته‌ای در سال ۲۰۱۸ ایران سومین تولیدکننده نفت در اوپک پس از عربستان سعودی و عراق بود و در سال ۲۰۱۷، ایران چهارمین تولیدکننده نفت جهان پس از ایالات متحده، عربستان سعودی و روسیه بود.

«تاماس وارگا»، تحلیل‌گر شرکت نفتی پی‌وی‌ام در لندن، در گفت‌وگو با سی‌ان‌بی‌سی گفت: «اگر نفت ایران به بازار بازگردد، اوپک به آسانی می‌تواند ۳۰/۵ میلیون بشکه در روز تولید کند.»

وی در ادامه افزود: «در صورت تحقق این سناریو، قیمت نفت برنت در نیمه دوم سال ۲۰۲۳ به بشکه‌ای ۶۵ دلار کاهش پیدا می‌کند.»

این قیمت، اختلاف بسیار زیادی با قیمت کنونی نفت خام برنت که‌اندکی بیش از ۱۰۱ دلار معامله شد، دارد.  

«هلیما کرافت»، تحلیل‌گر کهنه‌کار اوپک هفته گذشته به فاینشنال‌تایمز گفت: اکنون که مذاکرات با ایران از سر گرفته شده‌، من فکر می‌کنم که تمرکزها بر بازار نفت و پیامدهای گسترده‌تر امنیتی این توافق در صورتی که به نتیجه نهایی برسد، است.

البته تحقق این شرایط کاملاً به این بستگی دارد که توافقی با ایران صورت بگیرد. تا به حال این‌گونه به نظر می‌رسد که اختلاف‌نظرها تنها به چند نکته که حل‌وفصل آنها مشکل به نظر می‌رسند، محدود شده‌ است. موضوع مورد اختلاف اصلی، تحقیقات آژانس بین‌المللی انرژی اتمی در رابطه با ادعای کشف آثار مواد هسته‌ای در برخی مراکز هسته‌ای ایران است.

اگر با لغو تحریم‌ها ایران به بازار جهانی نفت بازگردد، تولید نفت اوپک به راحتی به ۳۰ میلیون و ۵۰۰ هزار بشکه در روز خواهد رسید.

ایران حدود ۱۵۰ تا ۲۰۰ میلیون بشکه نفت خام و مشتقات نفتی در نفتکش‌های خود ذخیره کرده و در صورت احیای توافق هسته‌ای، این کشور می‌تواند تولید روزانه خود را تا ۹۰۰ هزار بشکه افزایش داده و بازار نفت در مدت زمان به نسبت کوتاهی با عرضه مازاد ۲-۱ میلیون بشکه نفت در روز مواجه خواهد شد.

یادآور می‌شود قیمت نفت پس از اجرای برجام به حدود ۴۰ دلار هم سقوط کرده بود.

دولت آمریکا با وجود همه تلاش‌هایش و حتی سفر جو بایدن به عربستان، نتوانست امکان افزایش عرضه نفت به بازارهای جهانی و کاهش قیمت را فراهم کند. قیمت جهانی نفت در اثر جنگ اوکراین و بحران گاز و انرژی در اروپا، طی شش ماه گذشته افزایش ۴۰ تا ۵۰ دلاری را در برخی ایام تجربه کرد.

به گزارش مجاهدت از مشرق، روزنامه کیهان در ستون اخبار ویژه خود نوشت: به گزارش مجاهدت از رادیو فرانسه، مسئولان پیشین سرویس‌های اطلاعاتی اسرائیل هشدار داده‌اند که ارتش این کشور باید به فورّیت خود را برای رویارویی نظامی احتمالی با ایران و گروه‌های نیابتی آن در منطقه آماده کند. 

آموس گیلعاد، رئیس‌پیشین دفتر امور سیاسی-نظامی وزارت دفاع اسرائیل، و سرتیپ یاکوف آمیدرور، مشاور پیشین امنیت ملی اسرائیل، با اظهار این مطلب در گفت‌وگو با نشریۀ «اسرائیل هیوم»  عنوان کردند.

آموس گیلعاد تهدید ایران را تهدیدی راهبردی علیه اسرائیل خوانده و گفته است: ایران منابع هنگفتی را به توسعۀ ظرفیت های تهدیدآمیز خود اختصاص می‌دهد. آموس گیلعاد یادآوری کرد: ایران در لبنان علاوه‌بر توانایی های تروریستی و سایبری دارای ١٥٠ هزار راکت و موشک دوربرد است که همگی به روی اسرائیل نشانه رفته‌اند.

به گفتۀ یاکوف آمیدرور، گزینه‌های دیپلماتیک در مقابل ایران به انتها رسیده‌اند و مقامات آمریکا تقریباً به هر قیمتی در پی دستیابی به توافق با ایران هستند. او سپس افزود: ایران در مقابل فشارهای دیپلماتیک و اقتصادی عقب نشینی نخواهد کرد و هیچ وسیلۀ دیگری که شامل به‌کارگیری نیروی نظامی نباشد، نخواهد توانست حکومت ایران را از تلاش برای دستیابی به سلاح اتمی بازدارد.

به گفتۀ آمیدرور این امر اسرائیل را ناگزیر از آماده کردن خود برای استفاده از گزینۀ نظامی در مقابل رژیم ایران می‌کند. وی در ادامه افزوده که اسرائیل نمی‌تواند به دلایل مختلف بدون هماهنگی با آمریکا به ایران حمله کند. یاکوف آمیدرور همچنین تأکید کرده که اسرائیل باید پیوندهای خود را با کشورهای غربی و کشورهای عرب منطقه تقویت کند و در عین حال از توهم ایجاد یک ناتوی منطقه ای پرهیز کند.  

همزمان یک مقام ارشد دولت اسرائیل خبر داد که این کشور و دولت آمریکا سرگرم تدارک ملاقاتی میان یائیر لاپید، نخست وزیر اسرائیل، و جو بایدن، رئیس‌جمهوری آمریکا، در بیستم سپتامبر آینده هستند. قرار است این ملاقات در حاشیه نشست مجمع عمومی سازمان ملل و بعد از سخنرانی جو بایدن در این اجلاس صورت بپذیرد. قرار است پیش از این ملاقات رهبران دو کشور در روزهای آینده با یکدیگر گفت‌وگوی تلفنی نیز انجام بدهند.

بنی گانتس، وزیر دفاع اسرائیل، در ملاقات با اعضای یک گروه مهم «اندیشه‌کده» در واشنگتن گفت متن توافق احتمالی با ایران نیازمند تغییرات مهم است. او پیشروی‌های اتمی ایران را در سال های گذشته در زمینه‌های دانش، زیرساخت‌ها و ظرفیت‌ها مهم و بعضاً برگشت‌ناپذیر خواند و افزود: در پایان یک چنین توافقی، ایران قادر به تولید سلاح اتمی خواهد بود.

وزیر دفاع اسرائیل همچنین گفت: مستقل از سناریوهای آینده در  مقابل حکومت ایران، اتخاذ تدابیر علیه نیروهای نیابتی جمهوری اسلامی که کل منطقه را تهدید می‌کنند ضروری است.

بنی‌گانتس در ملاقات جمعه گذشته با مشاور امنیت ملی آمریکا، جیک سالیوان، گفت که اسرائیل برای داشتن یک گزینۀ نظامی حقیقی علیه رژیم ایران به آمریکا نیازمند است.

وزیر دفاع اسرائیل در سفر خود به واشنگتن موفق نشد با همتای آمریکایی خود ژنرال آستین ملاقات کند.