رئال مادرید

به گزارش مجاهدت از مشرق، رقابت های جام ملت های فوتبال اروپا در سال ۲۰۲۴ در حال برگزای است و تیم های مطرحی مانند آلمان، اسپانیا، فرانسه، انگلیس، پرتغال و بلژیک برای رسیدن به سکوی قهرمانی تلاش می کنند.

اما نباید فراموش کرد که همه تیم‌های بزرگ برنده جام نمی شوند. پایگاه خبری «onefootball» در گزارشی به تیم هایی پرداخته است که در دوران خود در میان جدی ترین مدعیان کسب یورو بودند اما نتوانستند این جام را کسب کنند و در رسیدن به قهرمانی ناکام ماندند.

هلند (۱۹۷۶)؛ تیمی تکرار ناشدنی
دهه ۱۹۷۰ برای فوتبال ملی هلند چیزی جز حسرت و ناکامی نیست. بین سال‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۷۳، جام باشگاه‌های اروپا چهار فصل پیاپی به تیم‌های هلندی رسید و تیم ملی هلند پر از بازیکنانی مطرح از تیم های فاینورد و آژاکس از آن دوران طلایی بود.

لاله های نارنجی به فینال جام جهانی ۱۹۷۴ رسیدند و در مونیخ به آلمان غربی باختند، اما دو سال بعد به عنوان یکی از مدعیان اصلی وارد جام ملت‌های اروپا شدند. در آن زمان این تورنمنت با حضور ۴ تیم برگزار شد و تیم هلند در دیدار نخست خود با کاپیتانی یوهان کرایف در وقت‌های اضافه به چکسلواکی باخت و از راهیابی به فینال بازماند.

تیم جورج نوبل موفق شد در بازی رده بندی برابر یوگوسلاوی به برتری برسد و در رده سوم قرار بگیرد اما حسرت کسب عنوان قهرمانی در این بازی ها برای همیشه در دل طرفداران فوتبال هلند باقی ماند.

یوگسلاوی (۱۹۹۲)؛ فروپاشی ستاره ها
قهرمانی دانمارک در سال ۱۹۹۲ یکی از اتفاقات نمادین یورو است، زیرا دانمارکی‌ها به این دلیل توانسته بودند در یورو ۱۹۹۲ شرکت کنند که یوگوسلاوی به دلیل جنگ داخلی از این بازی ها اخراج شده بود و دانمارک به جای این تیم به بازی ها دعوت شد. یوگسلاوی در حالی نتوانست در این بازی ها شرکت کند که تیمی مملو از ستاره های تراز اول را در اختیاز داشت.

یک سال قبل از این، ستاره سرخ بلگراد با تیمی که تنها یک بازیکن خارجی داشت، جام باشگاه‌های اروپا را برده بود و چندین نفر از بازیکنان آماده برای یورو ۱۹۹۲ در جام جهانی زیر ۲۰ سال ۱۹۸۷ به موفقیت رسیده بودند.
با آغاز جنگ داخلی، بهترین استعدادهای کشور، لیگ داخلی را ترک کردند و به باشگاه‌های برتر اروپا پیوستند. زوونیمیر بوبان، دژان ساویچویچ (میلان)، پردراگ میاتوویچ، داور شوکر (رئال مادرید)، دراگان استویکوویچ و آلن بوکسیچ (مارسی) ستاره هایی بودند که در دهه نود توانستند لیگ قهرمانان اروپا را با پیراهن تیم های خارجی فتح کنند و دارکو پانچف کفش طلای اروپا در سال ۱۹۹۱ را برد و سینیسا میهایلوویچ به یکی از اسطوره های سری آ ایتالیا تبدیل شد.

ستاره های با استعداد یوگسلاوی به طور مرتب در صدر رای‌های توپ طلا در اوایل دهه نود قرار داشتند، اما فروپاشی کشور مانع از رسیدن تیم آن‌ها به موفقیت واقعی شد.

هلند (۲۰۰۰)؛ کابوس پنالتی
در این سال، هلند در گروه مرگ قرار گرفت و با تیم ها فرانسه، جمهوری چک و دانمارک هم گروه بود و با ۳ پیروزی و کسب ۹ امتیاز به عنوان صدرنشین راهی دور بعد شد.

هلند که همراه با بلژیک میزبانی مشترک مسابقات را برعهده داشتند در یک چهارم نهایی یوگسلاوی را با نتیجه پر گل ۶ بر یک شکست دادند و پاتریک کلایورت افسانه ای در این بازی هت‌تریک کرد.

اما این تیم در دیدار نیمه نهایی به گونه ای بود که انگار تلسم شده است. هلند برابر ایتالیا قرار گرفت و در عین خوش شانسی و در دقیقه ۳۴ جانلوکا زامبروتا از ایتالیا اخراج شد، اما هلندی‌ها نتوانستند مقاوم لاجوردی پوشان را بشکنند با بازی به ضربات پنالتی کشیده شود.

در این دیدار، هلند ۲ بار صاحب ضربه پنالتی شد اما فرانک دی‌بوئر و پاتریک کلایورت نتوانستد دروازه ایتالیا را باز کنند.

پس از رسیدن بازی به ضربات پنالتی، فرانچسکو تولدو که جانشین جان‌لوئیجی بوفون مصدوم شده بود توانست برابر هلندی ها مقاوت کند تا ایتالیا با نتیجه ۳ بر یک در ضربات پنالتی به برتری برسد و راهی فینال شود. دی‌بوئر، یاپ استام و پل بوسولت ضربات بازیکنانی بودند که ضربات پنالتی خود را از دست دادند.

انگلستان (۲۰۰۴)؛ بزرگترین ناکام تاریخ فوتبال
انگلستان را باید بزرگ ترین ناکام در فوتبال ملی قلمداد کرد. کشوری که قدرتمندترین لیگ فوتبال را دارد و پیشینه و تاریخی بزرگ در فوتبال جهان را دارا است اما در سطح ملی با ناکامی های زیادی مواجه شده است.

سه‌شیرها تاریخچه‌ای از ناکامی در تورنمنت‌ها دارند و یورو ۲۰۰۴ فرصتی واقعی برای پایان دادن به انتظار برای قهرمانی بود. سون گوران اریکسون نسل طلایی‌ای از استعدادها را هدایت می‌کرد تیمی را در اختیار داشت که در همه پست ها بهترین های جهان بودند.

اشلی کول یکی از بهترین مدافعان چپ جهان بود، در حالی که سول کمپبل و جان تری قلب خط دفاعی را تشکیل دادند. مایکل اوون در سال ۲۰۰۱ توپ طلا را برده بود و دیوید بکام در رده دوم قرار گرفته بود. استیون جرارد و فرانک لمپارد در سال ۲۰۰۵ با هم روی سکوی توپ طلا قرار گرفتند و وین رونی یکی از پدیده های فوتبال جهان بود.
انگلستان تورنمنت را با شکست مقابل مدافع عنوان قهرمانی یعنی فرانسه آغاز کرد اما در ادامه سوئیس و کرواسی را شکست داد. رونی که در آن روزها ۱۸ ساله بود ستاره انگلستان بود و ۴ گل به ثمر رساند.

اما در مرحله یک چهارم نهایی، فاجعه برای انگلیس اتفاق افتاد. این تیم به مصاف پرتغال رفت و در همان نیمه اول، وین رونی به دلیل مصدومیت از بازی خارج شد و پس از تساوی ۲ به ۲، بازی به ضربات پنالتی کشیده شد و انگلیس با نتیجه ۵ بر ۵ شکست خورد تا یک ناکامی دیگر برای سه شیرها اتفاق بیفتد.

از تیم یازده نفره انگلستان که در مرحله یک چهارم نهایی حضور داشتند هشت نفر در طول دوران حرفه‌ای فاتح لیگ قهرمانان اروپا شدند.

پرتغال (۲۰۰۴)؛ شکست تلخ در خانه
تیم ملی فوتبال پرتغالی که انگلستان را از یورو ۲۰۰۴ حذف کرد، با کلکسیونی از ناکامی ها مواجه شد.

این تیم به عنوان میزبان، به نظر می‌رسید که تحت هدایت لوئیز فیلیپه اسکولاری، که دو سال قبل برزیل را به قهرمانی جام جهانی رسانده بود، می تواند عنوان قهرمانی را از آن خود کند.

شش نفر از تیم پرتغال لیگ قهرمانان اروپا را با پورتو در فصل ۲۰۰۳ برده بودند و ستاره هایی مانند روی کاستا، لوییز فیگو و کریستیانو رونالدو را در اختیار داشت. پس از شکست برابر یونان در دیدار افتتاحیه، پرتغال به مسابقات برگشت و به عنوان صدرنشین گروه به مرحله حذفی رسید.

در یک چهارم نهایی توانستند انگلستان را در ضربات پنالتی شکست دهند و سپس در نیمه نهایی برابر هلند با گل‌های مانیش و رونالدو با نتیجه ۲ بر یک به برتری رسیدند.

در فینال باز هم به یونان رسیدند. پیش از آغاز تورنمنت، یونان کمترین شانس را برای قهرمانی داشت اما در دیدار نهایی آنجلوس کاریستئاس تنها گل فینال را به ثمر رساند تا یکی از بزرگترین شگفتی های تاریخ یورو رقم بخورد و پرتغال در حسرت قهرمانی در ورزشگاه خانگی ماند.