رئال مادرید

به گزارش مجاهدت از مشرق از دیلی اسپورت، دیوید آنچلوتی سرمربی تیم برزیلی بوتافوگو شد. دیوید در تمام دوران مربیگری خود به عنوان دستیار پدرش، خدمت کرده است. وی پس از ۱۳ سال کار در کنار کارلو آنچلوتی تصمیم گرفته که به تنهایی به کارش در تیم برزیلی بوتافوگو ادامه دهد و نخستین تجربه سرمربیگری خود را در این تیم آغاز کند.

در ژانویه ۲۰۱۲، آنچلوتی جوان به عنوان مربی بدنساز به کادر مربیگری پاری‌سن‌ژرمن پیوست. از آن لحظه، او همه جا پدرش را دنبال کرد و در رئال مادرید، بایرن مونیخ، ناپولی و اورتون تجربه کسب کرد.

در طول دوره دوم حضورش در رئال مادرید، گمانه‌زنی‌های زیادی وجود داشت مبنی بر اینکه اینکه آنچلوتی ۳۵ ساله می‌تواند به عنوان سرمربی، حرفه مستقلی را آغاز کند و حال این موضوع در این تیم برزیلی تحقق یافته است.

وی همچنین درباره ستاره فرانسوی‌اش که با پشت‌ سر گذاشتن مصدومیتش در بازی شب گذشته در دقیقه ۶۸ به بازی آمد و برای اولین بار در این تورنمنت بازی کرد، اظهار داشت: امباپه روز به روز بهتر می‌شود. او از حالا تا شنبه بعد (تا بازی با دروتموند) بهتر هم خواهد شد. ما وضعیت کیلیان را به دقت زیر نظر داریم. من هر روز با امباپه صحبت می‌کنم و او برای بازی با دورتموند در مرحله یک‌چهارم نهایی بهتر خواهد بود.

به گزارش مجاهدت از مشرق، هیچ‌کس نمی‌داند اگر کیلیان امباپه دچار ویروس گوارشی نشده بود و سه بازی و نیم ابتدایی جام جهانی را از دست نمی‌داد، گونسالو چقدر فرصت بازی پیدا می‌کرد؟

همچنین هیچ‌کس نمی‌داند اگر کوبارسی مصدوم نشده بود و اینیگو مارتینز خودش را کنار نکشیده بود، آیا رئال مادرید برای جذب هویسن، پس از درخشش خیره‌کننده‌اش در اولین بازی برای اسپانیا در هلند، اقدام می‌کرد یا خیر. اما آنچه می‌دانیم این است که گونسالو و هویسن بازیکنانی کلیدی برای رئال مادرید هستند. ژابی آلونسو از روز اول به آن‌ها فرصت داد و این دو جوان با تمام وجود به این فرصت چنگ زده‌اند.

مهاجم جوان با سه گل و یک پاس گل، رئال را به مرحله یک‌چهارم نهایی رسانده و همچنان در حال رشد و هماهنگی با تیم است، و مدافع با اطمینان و توانایی در بازی‌سازی که از زمان فرناندو هیه‌رو دیده نشده بود، اقتداری شبیه به سرخیو راموس نشان می‌دهد.

در اولین بازی مقابل یک حریف قدرتمند و درجه یک جهانی، رئال یک گام دیگر در مسیر بازسازی خود برداشت. مقابل یوونتوس که خوب سازمان‌دهی شده بود، رئال در نیمه اول سنگین و کم‌تحرک بود و نتوانست خطر جدی ایجاد کند، اما پس از استراحت، با رهایی کامل به سمت دروازه دی گرگوریو حمله‌ور شد؛ دروازه‌بانی که با ۱۰ مهار مانع از یک شکست سنگین شد.

در این نیمه، تیمی دیده شد که ژابی آلونسو در ذهن دارد و می‌خواهد روی زمین پیاده کند: جاگیری مناسب، شدت در زمان نداشتن توپ، تسلط بر مالکیت، گردش روان توپ و عمق دادن به بازی، که وینیسیوس با بازگشت به فرم همیشگی خود به‌عنوان پیگیرترین بازیکن جهان، این عمق را به تیم بخشید، فارغ از اینکه چقدر دقیق عمل کرد یا خیر.

پس از چهار بازی، بهترین چیزی که می‌توان درباره تیم ژابی آلونسو گفت این است که واقعاً شبیه یک تیم است، مثل یک تیم حرکت می‌کند و مثل یک تیم کار می‌کند. بلوکی با استعدادهای فردی استثنایی که با همکاری حول توپ، توانایی‌هایشان را تقویت می‌کنند، در حالی که گولر در خط میانی در حال رشد است. البته هنوز کمبودهایی وجود دارد، واضح است. استحکام در خط دفاع، بهبود حرکات و هماهنگی بین برخی بازیکنان، مانند ترنت و رودیگر. اما هیچ ویتامینی بهتر از پیروزی برای رشد وجود ندارد.