رئیس جمهور فرانسه

سرویس جهان مشرق – امانوئل مکرون، رئیس‌جمهور فرانسه، نگاه ویژه‌ای به عراق دارد. طی دو سال گذشته دو بار از عراق دیدن کرده است. اولین بار، شهریور ۱۳۹۹ بود که برای بازدید از عراق عازم این کشور شد. دقیقاً یک سال بعد، یعنی شهریور ۱۴۰۰، نیز مکرون در حاشیه‌ی «کنفرانس همکاری‌ و مشارکت بغداد»، از این کشور دیدن کرد. نکته‌ی جالب توجه در این کنفرانس، حضور ۹ کشور منطقه‌ی غرب آسیا به علاوه‌ی فرانسه بود. علاوه بر این، اگرچه برخی از کشورهای حاضر در این کنفرانس (از جمله ایران) در سطح وزیر خارجه شرکت کرده بودند، اما فرانسه با رئیس‌جمهور خود مشارکت داشت.

دیدار «امانوئل مکرون» (چپ) رئیس‌جمهور فرانسه، با «مصطفی الکاظمی» نخست‌وزیر عراق، در کاخ نخست‌وزیری عراق، پس از شرکت در «کنفرانس همکاری و مشارکت بغداد» سال ۲۰۲۱ در پایتخت این کشور. مکرون تنها رئیس‌جمهوری بود که در کنفرانس آن سال حضور داشت؛ کشورهای دیگر، در سطح وزیر خارجه یا پایین‌تر، در این نشست شرکت کرده بودند.  (+)

مکرون بلافاصله پس از کنفرانس، از سه شهر حساس عراق دیدن کرد. ابتدا به کاظمین رفت تا از نزدیک با شیعیان عراق دیدار کند؛ سپس به موصل، شهر اهل سنت، رفت تا با دیدار از مسجد «النوری» و کلیسای این شهر، پیام خود را به اهل سنت و مسیحیان عراق برساند. و در نهایت، به شهر اربیل رفت و با رهبران کُرد منطقه دیدار کرد. این سفر مکرون و دیدارهایش نشان داد که پاریس نگاه ویژه‌ای به عراق دارد.

پول‌های فرانسه در عراق

علاقه‌ی فرانسه به عراق دست‌کم از دو جهت قابل‌اعتناست. جهت اول، تعاملات و فعالیت‌های تجاری و اقتصادی فرانسه در عراق است. با فروکش کردن جنگ آمریکا در عراق و ناآرامی‌های ناشی از شورش داعش، اکنون عراق آماده‌ی رشد و توسعه است و فرصت را برای سرمایه‌گذاری‌های خارجی باز کرده است. در همان شهریور ۱۴۰۰، همزمان با سفر مکرون به عراق، شرکت فرانسوی «توتال» برای کشف، استخراج و توسعه‌ی میادین نفت و گاز عراق و همچنین استحصال انرژی‌های خورشیدی در بصره، قراردادی به ارزش ۲۷ میلیارد دلار امضا کرد[۱]. این در حالی است که بهمن ۱۳۹۸، عراق توافقات اولیه را برای استخراج نفت و گاز با چین امضا کرده بود[۲].

«مصطفی الکاظمی» (وسط) نخست‌وزیر عراق، مدتی قبل قراردادی به ارزش ۲۷ میلیارد دلاری با مدیرعامل شرکت انرژی فرانسوی «توتال» امضا کرد. (+)

در واقع، این قرارداد بزرگ به نوعی پیروزی هرچند موقتِ سیاست‌های پاریس بر سیاست‌های پکن بود. اکنون شرکت توتال علاوه بر فعالیت در حوزه‌ی نفت و گاز عراق، در حال آماده‌سازی خود برای ساخت لوله‌ی نفتی است که بصره را به بندر عقبه‌ی اردن متصل می‌کند. همچنین گروه فرانسوی «سی‌ام‌اِی سی‌جی‌ام[۳]» که سومین کمپانی بزرگ ترابری در جهان است، همچنان مدیریت بندر «ام قصر[۴]» در جنوب عراق را به عهده دارد و محموله‌های بزرگ از آن‌جا با پرچم فرانسه به نقاط مختلف دنیا منتقل می‌شود. بنابراین از لحاظ صنایع نفت و گاز (سوخت‌های فسیلی) منافع اقتصادی فرانسه در عراق بسیار کلان است. اما عراق برای فرانسه فقط نفت و گاز نیست.

حدود ده سال پیش شرکت فرانسوی «آلستوم» و مسئولین عراقی، توافقات اولیه را برای تأسیس متروی بغداد انجام دادند[۵]، اما به خاطر حمله‌ی داعش و ناآرامی‌های منطقه، اجرای این توافق بارها و بارها به تعویق افتاد. با این وجود، اردیبهشت ۱۴۰۰، مسئولین عراقی از توافق مجدد با آلستوم فرانسه و هیوندای کره‌ی جنوبی برای راه‌اندازی متروی پایتخت سخن گفتند[۶]. گفته شده است کلنگ این پروژه‌ی بزرگ، که احتمالاً ۲/۵ میلیارد دلار ارزش دارد، طی ماه‌های آتی زده می‌شود[۷] و دولت فرانسه مصمم است برای تأمین هزینه‌های این پروژه به دولت عراق کمک کند.

سفر سال ۲۰۲۱ «امانوئل مکرون»   رئیس‌جمهور فرانسه، به کاظمین و حضور در حرم شریف امام موسی کاظم علیه‌السلام و امام محمد تقی علیه‌السلام در عراق. «مصطفی الکاظمی»   نخست‌وزیر عراق، که در این سفر با مکرون همراه بود، کتابی تحت عنوان «آثار انسانی مرجعیت دینی در دفاع از مسیحیان و سایر ادیان و اقلیت‌ها» را که روی جلدش تصویری از آیت‌الله سیستانی، مرجع شیعیان عراق، چاپ شده، به مکرون تقدیم کرد. (+)

از سوی دیگر، شرکت هوانوردی فرانسوی «اِی‌دی‌پی»، دی ماه ۱۳۹۹، توافقات اولیه را برای ترمیم و ارتقای فرودگاه موصل با مسئولین عراقی انجام داد. زیرساخت‌های فرودگاه این شهر پس از حمله‌ی نیروهای داعش در سال ۱۳۹۰ تخریب شده است. اکنون شرکت فرانسوی، مطالعات اولیه را برای راه‌اندازی مجدد و ارتقای زیرساخت‌های این فرودگاه آغاز کرده و متعهد شده است که استانداردهای بین‌المللی را در این فرودگاه اجرا کند.

این توافق در حالی انجام شد که ترکیه اشتیاق فراوانی برای این قرارداد داشت و با قیمت پایین‌تر حاضر بود این پروژه را انجام دهد. ترکیه حتی متعهد شد بخشی از هزینه‌ی ۳۰۰ میلیون دلاری این پروژه را از تعهد ۵ میلیارد دلاری خود برای بازسازی عراق فراهم کند. با این وجود، مسئولین عراقی در آن زمان، فرانسه را به دلایل سیاسی و اقتصادی به ترکیه ترجیح دادند[۸]. اکنون اهمیت ترمیم و ارتقای فرودگاه موصل بیش‌تر از یک قرارداد تجاری است و ابعاد سیاسی به خود گرفته است.

تصویری از تابلوی راهنمای مسیر فرودگاه موصل در عراق در دوران جنگ با داعش، در حالی که آثار تیراندازی روی آن کاملاً مشهود است. (+)

علاوه بر این قرادادهای کلان، تعدادی از شرکت‌های دفاعی و نظامی فرانسوی نیز پشت درهای عراق منتظر اجازه‌ی ورود هستند. به عنوان مثال، مسئولین «شورای بین‌المللی دفاع[۹]»، نهاد صادرکننده‌ی علوم، آموزش و کمک‌های فنی نظامی به نیابت از وزارت نیروهای مسلح فرانسه، اخیراً با همتایان عراقی خود دیدار کردند و پیشنهادهای تجاری بزرگی به آن‌ها ارائه دادند. اسفندماه سال جاری، نمایشگاه بین‌المللی صنایع دفاعی در بغداد برگزار خواهد شد[۱۰] و غول‌های دفاعی فرانسه، مانند «تالس» و ایرباس، نیز در این نمایشگاه شرکت خواهند کرد. این بدان معناست که این شرکت‌های بزرگ علاقه‌مند به حضور در عراق هستند.  

نمایشگاه صنایع دفاعی بغداد، اوایل سال جاری میلادی، در پایتخت عراق برگزار شد و شرکت‌های فرانسوی در آن رقابت تنگاتنگی با شرکت‌های چینی داشتند. (+)

دلایل دیگر حضور فرانسه در عراق

مصطفی الکاظمی، نخست‌وزیر عراق، از آغاز دوره‌ی نخست‌وزیری‌اش، نسبت به فرانسه روی گشاده نشان داد. سفرهای مکرر و طولانی مکرون و دیگر نمایندگان فرانسوی به عراق و همچنین سفر چند ماه قبل الکاظمی به پاریس نشانه‌ی همین علاقه‌ی دوطرفه است. در عین حال، تنها انگیزه‌ی مسئولین عراقی برای ارتباط با فرانسه جلب سرمایه‌ی شرکت‌های فرانسوی برای بازسازی عراق نیست، چراکه در این صورت چین، ترکیه و حتی رقبای منطقه‌ای، مانند ایران، نیز برای این کار آماده هستند. نکته این‌جاست که فرانسه عضو دائم شورای امنیت سازمان ملل و یکی از متحدان کلیدی آمریکا و انگلیس است. بنابراین جلب حمایت این کشور به معنای برقراری یک پل ارتباطی با غرب محسوب می‌شود. در واقع، رفتار مسئولین عراقی در ارتباط با غرب و آمریکا در برخی مواضع، دوگانه و متناقض است.

«امانوئل مکرون» (راست)، رئیس‌جمهور فرانسه، در حال بازدید از کلیسای شهر قدیم موصل در عراق در سال ۲۰۲۱. به نظر می‌رسد، فرانسه تلاش می‌کند در بیش از یک حوزه، در عراق نفوذ کند تا جای پایش پس از عزیمت آمریکا، محکم باشد. (+)

با خروج آهسته‌ی نیروهای آمریکایی از عراق، اکنون فرانسه به بهانه‌ی مبارزه با تروریسم، حضور خود را در این کشور بیش‌تر می‌کند. این اقدام با حمایت آمریکا و انگلیس انجام می‌شود و مکرون در دیدار اخیر خود از عراق بر تداوم حضور نیروهای نظامی‌اش در این کشور تأکید کرد. در حقیقت، آمریکا حضور فعالانه‌ی خود در عراق را کم کرده، اما نایب خود را در آن‌جا نگه داشته است. فرانسه نیز به پشتوانه‌ی آمریکا و صدالبته برای کسب حداکثری منافع ژئوپلتیک خودش در عراق باقی مانده است. حضور شرکت‌های دفاعی فرانسوی و احتمالاً فروش تسلیحات نظامی به عراق با همین هدف صورت خواهد پذیرفت. البته مسئولین عراقی نیز از حضور یک نماینده‌ی غربی در کشورشان چندان ناخشنود نیستند، خصوصاً از آن‌جایی که، چنان‌که گفته شد، فرانسه عضو دائم شورای امنیت است و در صورت نیاز، حمایت بین‌المللی از عراق را به همراه خواهد آورد.

یک سرباز افغان گیتاری را می‌نوازد که سربازان آمریکایی در پایگاه هوایی بگرام باقی گذاشته‌اند. سقوط سریع کابل، نشانه‌ای از افول قدرت آمریکا، یا دست‌کم تغییر اولویت‌های این کشور، در خاورمیانه بود، اما بعید نیست آمریکایی‌ها دلشان به این خوش باشد که کشوری مثل فرانسه، پشت سرشان در حال اسباب‌کشی به خاورمیانه است (+)

از سوی دیگر، حضور فرانسه در عراق با هدف جلوگیری از نفوذ چین در منطقه صورت می‌گیرد. پیش‌تر، چین و ایران توافقی راهبردی و بلندمدت برای توسعه‌ی اقتصادی و تجاری روابط دوجانبه امضا کردند. همچنین چین در سوریه نیز بسیار پررنگ عمل کرده و گوی سبقت را از دیگر رقبای بین‌المللی ربوده است. اکنون «ابتکار کمربند و جاده» به کشورهای غربی آسیا رسیده است و زمان زیادی تا تکمیل جاده‌ی ابریشمِ مدنظر چین باقی نمانده است. برخی کشورهای کوچک اما راهبردی منطقه، مانند جیبوتی، نیز در انحصار کامل چین هستند. جالب است بدانید که بدهی جیبوتی به چین، معادلِ بیش از هفتاد درصد از تولید ناخالص داخلی این کشور است. در شرق آسیا نیز شرایط مشابهی برقرار است: سری‌لانکا یکی از بنادر کلیدی خود را به مدت ۹۹ سال به چین اجاره داده است[۱۱]. در آفریقا نیز چین و روسیه فعالیت‌های بسیار گسترده‌ای دارند و به‌راحتی می‌توان گفت کنترل بازار کشورهای کنگو، مالی و آفریقای مرکزی (که پیش‌تر در اختیار فرانسه بود)، اکنون به دست چین و روسیه افتاده است.

در همین‌باره بخوانید:

›› نقش ایران در ابَرپروژه «یک کمربند، یک جاده»

›› چرا روسیه و چین، ایران را تقویت می‌کنند؟

بنابراین طبیعی است که غرب نگران این مسئله باشد و تلاش کند تا موقعیت خود را دست‌کم در عراق حفظ نماید. آمریکا نیز که اکنون در عراق و افغانستان رسوا شده، از حضور فرانسه به عنوان نماینده‌ی تام‌الاختیارش در عراق حمایت می‌کند. رقابت چین با غرب اکنون به مرزهای باریکی رسیده است و کشورهای غربی حاضرند هزینه‌های کلانی پرداخت کنند تا مانع از رشد بیش‌تر چین شوند.

در همین‌باره بخوانید:

›› خروج «ترامپیِ» بایدن از بگرام و فرار آمریکا از بازی تاج‌وتخت افغانستان

›› «محمد اشرف غنی»؛ فراز و فرود یک رئیس‌جمهور متواری

›› سرنوشت تلخ افغان‌هایی که به آمریکا کمک کردند

تزلزل منافع فرانسه در عراق

چنان‌که اشاره شد، رقابت شدیدی برای جلب حمایت عراق در حوزه‌ی بین‌المللی وجود دارد. فرانسه به نمایندگی از غرب، تمام‌قد حاضر شده و میلیون‌ها دلار هزینه کرده است. اما چین به‌تنهایی رقیب بزرگی برای غربی‌ها محسوب می‌شود. در عین حال، روسیه و ایران و ترکیه را نیز نباید فراموش کرد. تا کنون پاریس روی حمایت مصطفی الکاظمی حساب می‌کرد، اما مذاکرات برای تشکیل دولت جدید عراق در حال انجام است[۱۲]. ائتلاف مقتدی صدر، اکثریت آرا را به خود اختصاص داده است و باید به‌سرعت نخست‌وزیر جدید عراق را معرفی کند. در این میان، اگرچه الکاظمی کارنامه‌ی نسبتاً موفقی دارد و در برقراری رابطه با ایران و آمریکا مراتب احتیاط را مراعات کرده است، اما از سوی دیگر، بسیاری از گروه‌های شیعی رابطه‌ی چندان مناسبی با الکاظمی ندارند. به این ترتیب، اگر احیاناً نخست‌وزیر عراق تغییر کند (که چندان هم بعید نیست)، آن‌گاه منافع اقتصادی فرانسه در معرض خطر خواهند بود. به طور ویژه، قرارداد شرکت هوانوردی ای‌دی‌پی که پیش‌تر بر پیشنهاد ترکیه ترجیح داده شده بود، اکنون در معرض خطر است.

«اریک شوالیه» سفیر فرانسه در عراق، به‌خوبی متوجه تزلزل منافع دولت متبوعش در عراق هست. او تنها چند روز پس از انتصابش به عنوان سفیر، در شهریور ۱۴۰۰، با «نجم الجبوری» استان‌دار نینوا دیدار کرد تا درباره‌ی قرارداد فرودگاه موصل رایزنی کند. همچنین مدتی قبل، با مصطفی الکاظمی دیدار کرد و درباره‌ی منافع فرانسه در عراق به رایزنی پرداخت. با این وجود، مسئولین عراقی نسبت به حمایت‌های معهود مکرون در سفر اخیرش به عراق ناخرسند هستند و مجدداً به پیشنهادهای ترکیه و چین می‌اندیشند.

از سوی دیگر، چین بازار عراق را به صورت جدی هدف قرار داده است. در حال حاضر، پکن بزرگ‌ترین واردکننده‌ی نفت عراق است، اما از لحاظ سرمایه‌گذاری در حوزه‌ی نفت و گاز عراق، به خاطر فشارهای آمریکا، یک گام عقب است. در عین حال، چین همواره پیشنهادی در آستین دارد. این کشور حدود دو سال پیش در طرحی موسوم به «بازسازی در ازای نفت» عراق را با خود همراه کرد[۱۳]. این قرارداد که احتمالاً بیش از ۱۰ میلیارد دلار ارزش دارد، چین را متعهد به اجرای هزاران پروژه‌ی زیرساختی آموزشی، بهداشتی و عمومی در عراق کرد.

«لی کچیانگ» (راست)، نخست‌وزیر چین، و «عادل عبدالمهدی» نخست‌وزیر وقت عراق، در جریان امضای تفاهم‌نامه در ساختمان دولتی «تالار بزرگ خلق» در پکن، پایتخت چین، در سال ۲۰۱۹ (+)

سال گذشته نیز در قالب همین توافق، شرکت چینی «پاور چاینا» قرارداد ساخت ۱۰۰۰ مدرسه‌ی عراقی را امضا کرد و احتمالاً به‌زودی این عدد به ۷۰۰۰ عدد خواهد رسید. این شرکت که زمینه‌ی اصلی فعالیتش حوزه‌ی انرژی است، در حال حاضر مشغول ساخت یک نیروگاه برقی در «رمیله» در جنوب عراق است. امروز، عراق یکی از متحدان چین در «ابتکار کمربند و جاده» است. در حوزه‌ی نظامی نیز اخبار حاکی از آن است که عراق خواهان خرید موشک‌های رادارگریز و دوربرد زمین به هوای اچ‌کیو-۹ از چین است[۱۴].

اکنون با وجود این‌که فرانسه، تحت حمایت آمریکا، سرمایه‌ی کلانی را به عراق آورده و آمادگی افزایش نقش خود را در منطقه دارد، اما منافعش را در خطر می‌بیند. عدم ثبات در وضعیت سیاسی و اقتصادی عراق و همچنین وجود رقبای قدرتمند منطقه‌ای و بین‌المللی، سرمایه‌ی پاریس را در معرض خطر قرار داده است. فرانسوی‌ها احتمالاً در کنفرانس آتی عراق با تمام قوا حضور پیدا خواهند کرد و از سوی دیگر، با حمایت آمریکا و انگلیس، تلاش خواهند نمود تا چینش سیاسی مسئولین عراق را به نفع خود تغییر دهند. با این وجود، به نظر می‌رسد موانع پیش روی آن‌ها بزرگ‌تر از اقداماتشان باشد.

سرویس جهان مشرق – شواهد نشان می‌دهد فرانسه طی سال‌های گذشته از راه برقراری روابطِ به‌ظاهر اقتصادی با برخی کشورهای منطقه‌ی خلیج فارس، در صدد نفوذ سیاسی و حتی نظامی در این منطقه است. پاریس اگرچه در ظاهر نقش پررنگی در بحران‌های خاورمیانه بازی نمی‌کند، اما از طریق فروش تسلیحات به ائتلاف عربی تحت رهبری سعودی، دستش به خون یمنی‌ها آلوده است، و با گرداندن مهره‌های متعددش در کشورهایی مانند عربستان، تلاش می‌کند اثر انگشتش را از روی این بحران‌ها پاک کند. در گزارش پیش رو، بیش‌تر با نقش فرانسه در خاورمیانه و مهره‌های این کشور برای بازی در شطرنج منطقه آشنا خواهید شد.

استقبال «امانوئل مکرون» (چپ) رئیس‌جمهور فرانسه، از «محمد بن‌سلمان» (راست) ولی‌عهد سعودی، در کاخ «الیزه» در پاریس در ماه آوریل سال ۲۰۱۸. فرانسه از طریق کشورهایی مانند عربستان و امارات، سعی دارد ضمن تأمین منافع اقتصادی‌اش، در امور خاورمیانه نیز دخالت کند. (+)

نشانِ افتخاری برای مزدوران منطقه

هشت سال پیش، وقتی «محمد بن‌لادن» مدال افتخار «شوالیه» (اولین درجه از بالاترین نشان افتخار فرانسه، یعنی «لژیون دونور[۱]») را از «فرانسوا اولاند» رئیس‌جمهور وقت فرانسه، دریافت کرد، کم‌تر کسی او را می‌شناخت. البته هنوز هم نام او کاملاً در سایه قرار دارد و احتمالاً با بزرگِ خاندانش اسامه بن‌لادن یا دیگر اعضای شجره‌ی ثروتمندش اشتباه گرفته می‌شود. بن‌لادن تحصیلات آکادمیک خود را در پاریس به اتمام رساند. آن زمان به‌تازگی ریاست شورای بازرگانی عربستان و فرانسه را پذیرفته بود[۲]. با گذشت هشت سال و درخشش محمد بن‌لادن در تحکیم روابط اقتصادی فرانسه و عربستان، چند هفته پیش، امانوئل مکرون، رئیس‌جمهور فرانسه، او را به درجه‌ی افسری، که دومین درجه‌ی افتخار فرانسه است، مفتخر کرد. این اتفاق در آخرین روز از سال ۲۰۲۱ و پس از سفر مکرون به کشورهای عربی منطقه، در سکوت کامل خبری، رخ داد. همزمان، ژان-ایو لودریان، وزیر خارجه‌ی فرانسه، به افراد دیگری مانند «محمد بن‌ظاهر المنجد» و «ژان-مارک بودین» نیز، که در تعاملات تجاری ریاض-پاریس همکاری فعال دارند، این نشان را اعطا کرد. جالب این‌جاست که این افراد، کاملاً در پشت پرده فعال هستند و اطلاعات بسیار کمی از آن‌ها در رسانه‌ها منتشر می‌شود.

«محمد بن‌لادن» (تصویر بالا) رئیس «شورای بازرگانی عربستان و فرانسه»، در آخرین روز سال ۲۰۲۱، دومین نشان افتخار «لژیون دونور» را از دست امانوئل مکرون، رئیس‌جمهور فرانسه، دریافت کرد. (+)

اگرچه نشان افتخار فرانسه یک نشان تشریفاتی است و از لحاظ مالی یا قانونی امتیازِ خاصی برای دارنده‌اش محسوب نمی‌شود، اما دریافت این نشان در سیاست خارجی فرانسه به معنای حمایت دولت از شخص دارنده‌ی این نشان و نشانگر رویکرد او نسبت به چهره‌ها و اتفاقات خارجی است. به عنوان نمونه، خدمات محمد بن‌نایف، ولی‌عهد سابق عربستان و رئیس وقتِ دستگاه اطلاعاتی این کشور، به کشورهای غربی در سال ۲۰۱۶ و همچنین به طور ویژه در بحبوحه‌ی جنگ سوریه، سبب شد تا موفق به دریافت عنوان شوالیه به خاطر «تلاش در مبارزه با تروریسم و افراطیگری» شود. چند ماه بعد نیز سازمان اطلاعاتی آمریکا، سی‌آی‌ای، با اعطای «مدال جورج تِنت»، از او به خاطر فعالیت‌های «ضدتروریستی» و ایجاد «صلح و امنیت» تقدیر کرد.

فرانسوا اولاند (جلوی تصویر، چپ)، رئیس‌جمهور وقت فرانسه، اوایل ماه مارس سال ۲۰۱۶، در پاریس، نشان شوالیه (اولین درجه‌ی «لژیون دونور»، بالاترین نشان افتخار اهدایی در فرانسه، چه نظامی و چه غیرنظامی) را به «محمد بن‌نایف» ولی‌عهد سابق سعودی و رئیس وقت دستگاه اطلاعاتی عربستان، اهدا می‌کند. (+)

با این وجود، رسانه‌ها در قبال این سیاست فرانسه سکوت نکردند و از اولاند، رئیس‌جمهور وقتِ این کشور، به خاطر اعطای نشان افتخار به بن‌نایف انتقاد کردند. انتقاد رسانه‌ها از آن رو بود که محمد بن‌نایف یکی از مسئولان قتل‌عام وحشیانه‌ی شیعیان و خصوصاً «نمر باقر النمر» از رهبران شیعیان عربستان، در ماه ژانویه‌ی همان سال بود[۳]. اما وقتی محمد بن‌لادن، چهره‌ی بانفوذ و پشت پرده‌ی عربستانی، مدال افتخار لژیون دونور را برای دومین بار دریافت کرد، رسانه‌ها سکوت کردند. دلیل این سکوت آن بود که، بر خلاف موردِ بن‌نایف که سیاست پاریس در آن علناً و مستقیماً جنگ‌طلبانه بود، بن‌لادن چهره‌ای اقتصادی و در ظاهر پاک است. با این حال، سؤال این‌جاست که چرا یک چهره‌ی اقتصادی تا این اندازه محبوبِ پاریس واقع شده است؟ آیا سیاستِ فرانسوی‌ها در قبال کشورهای عربی منطقه تغییر کرده، یا قرار است همان سیاست این‌بار در لباس میش پیاده شود؟

«محمد بن‌لادن» تحت پوشش فعالیت‌های اقتصادی و روابط بازرگانی با فرانسه، سیاست‌های این کشور را در قبال عربستان و منطقه‌ی خاورمیانه پیش می‌برد. (+)

منافع اقتصادی فرانسه در فروش تسلیحات نظامی

در پیِ انتشارِ سند چشم‌انداز ده‌ساله‌ی عربستان موسوم به «رؤیه ۲۰۳۰»، برخی از مسئولین عربستانی اخیراً مدعی شده‌اند که این کشور بیش از بیست میلیارد دلار برای تجهیزات نظامی هزینه خواهد کرد[۴]. احتمالاً سهم زیادی از این بودجه نصیب شرکت‌های فرانسوی خواهد شد. حال اگر بیفزاییم که محمد بن‌لادن (دارای نشان درجه‌ی دوم لژیون دونور) مشاور ارشد شرکت‌ نظامی فرانسوی «تالِس[۵]» در عربستان است، سیاست «اقتصادی» پاریس در منطقه کمی شفاف‌تر می‌شود. از سوی دیگر، ژان-مارک بودین، رئیس شبکه‌ی بین‌المللی کمپانی تالس، نیز چند هفته پیش، همزمان با محمد بن‌لادن، نشان شوالیه‌ی لژیون دونور را دریافت کرد.

«محمد بن‌لادن» علاوه بر مدیریت روابط بازرگانی فرانسه با عربستان، مشاور ارشد شرکت نظامی فرانسوی «تالس» در عربستان نیز هست. (+)

در دنیای اقتصاد، این اولین بار نیست که فروشنده‌ای، خریدار و دلالِ خرید را با خود همراه کرده است. جالب است بدانید که محمد بن‌ظاهر المنجد نیز، که نشان افتخار فرانسه را پذیرفت، رئیس بخش مالی «اتحادیه‌ی فرانسه در عربستان» است. مقر اصلی فعالیت المنجد در شهر جده قرار دارد که به لحاظ راهبردی نسبت به ریاض (مقر فعالیت ملک سلمان و محمد بن‌سلمان) فاصله دارد و وی گاهی از آن‌جا قراردادهای مستقلی با شرکت‌های فرانسوی امضا می‌کند. به عنوان مثال، یکی از سِمت‌های متعدد المنجد عضویت در هیأت‌مدیره‌ی شرکت سعودی «خدمات آب‌رسانی کنداسه[۶]» است و اخیراً در همین سِمت طی قراردادی با شرکت فرانسوی «ویولیا[۷]» خواستار راه‌اندازی کارخانه‌ی شیرین‌سازی آب دریا در شهر جده شده است.

فرانسه سومین صادرکننده‌ی بزرگ صنایع نظامی بعد از آمریکا و روسیه است. تنها از سال ۲۰۱۵ تا ۲۰۱۹، صادرات ادوات نظامی فرانسه ۷۲ درصد رشد داشته است[۸]. در سوی دیگر، حتی در سال ۲۰۲۰، که همه‌گیری کرونا اقتصاد جهان را تحت تأثیر قرار داده بود، عربستان با صرف ۷۰۳ میلیون دلار، بزرگ‌ترین واردکننده‌ی تسلیحات نظامی از فرانسه بود. جالب است بدانید که اغلب این تسلیحات، راهبردی و در حوزه‌ی رادار، ماهواره‌های ردیاب، سامانه‌های کنترلی و ربات‌های مین‌یاب دریایی بود، و جالب‌تر این‌که بخش بزرگی از این قراردادها سهم شرکت تالس شد. در واقع، به نظر می‌رسد فرانسه درصدد است کشورهای عربی منطقه را از لحاظ دفاعی تجهیز کند، تا در مقابل تهدیدهای گروه‌های مقاومت توانایی مقابله داشته باشند. حمله‌ی پهپادی به تأسیسات نفتی «آرامکو»ی عربستان در سال ۲۰۱۹ و حمله‌ی اخیر انصارالله یمن به چند نفتکش و فرودگاه بین‌المللی ابوظبی، چراغ خطر را برای هم‌پیمانان پاریس در منطقه‌ی خلیج فارس روشن کرده است.

امضای قرارداد تعمیر و نگهداری صنایع هوافضای عربستان با شرکت فرانسوی «تالس» در حاشیه‌ی اولین روز از نمایشگاه هوایی دبی، در ۱۴ نوامبر ۲۰۲۱ (+)

 

فرانسه و امارات «شریکان جنایت در یمن»

از سوی دیگر، بازوی نظامی فرانسه در منطقه، امارات، عربستان و قطر هستند. بنابراین عجیب نیست که همزمان با سفر اخیر مکرون به امارات، خبرِ فروش هشتاد جنگنده‌ی «رافال[۹]»، ساخت شرکت فرانسوی «داسو[۱۰]»، به قیمت ۱۹ میلیارد دلار، منتشر می‌شود. وزیر دفاع فرانسه پس از عقد این قرارداد مدعی شد که بزرگ‌ترین قرارداد صادرات تسلیحات نظامی تاریخ فرانسه امضا شده است[۱۱]. این ادوات نظامی به طور مستقیم و غیرمستقیم علیه مردم مظلوم یمن و بحرین استفاده می‌شوند، در حالی که فرانسه تلاش می‌کند جنایت‌های خود را پشت پرده‌ی تعاملات تجاری مخفی کند.

شماری از شهروندان اماراتی، اواسط ماه نوامبر سال ۲۰۱۷، از مقابل یک فروند جنگنده‌ی «رافال» ساخت شرکت فرانسوی «داسو» در نمایشگاه هوانوردی دبی در امارات، عبور می‌کنند. امارات  اخیراً با خرید هشتاد فروند جنگنده‌ی رافال به مبلغ حدوداً ۱۹ میلیارد دلار، بزرگ‌ترین صادرات تسلیحات فرانسه را رقم زد. (+)

پیش‌تر، «فدراسیون بین‌المللی حقوق بشر[۱۲]» طی گزارشی فرانسه و امارات را «شریکان جنایت در یمن» خوانده بود[۱۳]. علاوه بر حملاتی که مستقیماً از سوی پایگاه‌های اماراتی یا سعودی علیه یمن تدارک دیده می‌شود، ابوظبی به «منطقه‌ی خاکستری» فروش تسلیحات نظامی به گروه‌های تروریستی نیز تبدیل شده است. در واقع، فرانسه و امارات تلاش می‌کنند با مدیریت این حوزه‌ی اقتصادی، جنگ در منطقه را هدایت کرده و در عین حال، منافع اقتصادی خود را نیز تضمین کنند. فدراسیون جهانی حقوق بشر در گزارش مذکور خواهان توقف صادرات تسلیحات نظامی به امارات و تشکیل گروه تحقیق و تفحص درباره‌ی صادرات نظامی فرانسه به امارات شد. در این گزارش، فاجعه‌ی یمن با کشتار بیش از ۴۰۰,۰۰۰ انسان، «بزرگ‌ترین فاجعه‌ی بشری» خوانده شده و امارات و فرانسه شریکان این جنایت توصیف شده‌اند.

جلد گزارش «فدراسیون بین‌المللی حقوق بشر» که درباره‌ی شراکت فرانسه و امارات در جنایات جنگی در یمن توضیح داده است (+)

 

نفوذ در منطقه بدون آلوده شدن دست

با همه‌ی این‌ها، نفوذ اقتصادی فرانسه در منطقه صرفاً منحصر به فروش تسلیحات نظامی نیست. سیاست‌های پاریس در منطقه از طریق هم‌پیمانان عربی‌اش در پوشش همکاری‌های اقتصادی اجرا می‌شود. به عنوان مثال، می‌توان به خانم «فیروز ویلین» هنرمند و مجموعه‌دار برنده‌ی مدال افتخار لژیون دونور، اشاره کرد. ویلین رئیس «انجمن دوستان دانشگاه سوربن در ابوظبی» است. «ژان-پل ویلین»، همسر ویلین، که او نیز نشان لژیون دونور را به سینه دارد، بیش از بیست سال رئیس بخش راهبردی «صندوق سرمایه‌گذاری ابوظبی» بوده است. این زوج یکی از عوامل اقتصادی پاریس در منطقه‌ی خلیج فارس محسوب می‌شوند.

«ژان-پل ویلین» (راست) بیست سال رئیس بخش راهبردی «صندوق سرمایه‌گذاری ابوظبی» بوده و همسرش «فیروز ویلین» (چپ) رئیس «انجمن دوستان دانشگاه سوربن در ابوظبی» است. هر دو برنده‌ی نشان افتخار «لژیون دونور» فرانسه و از عوامل نفوذ اقتصادی این کشور در منطقه‌ی خلیج فارس هستند (+)

دقیقاً به همین شکل، خانواده‌ی «کاپلان» («دافنه» و «توماس») نیز که هنرمند و هنردوست هستند[۱۴]، در فعالیت‌های اقتصادی منطقه مشارکت فعال دارند. «توماس کاپلان» که یک تاجر، هنرمند و فعال اجتماعی آمریکایی است، روابط بسیاری خوبی با پاریس دارد. وی همچنین با حمایت ابوظبی از گروه‌های فشار متعددی مانند «پروژه‌ی مقابله با افراطیگری[۱۵]» و «اتحاد علیه ایران هسته‌ای[۱۶]» حمایت مالی کرده است. برخی از مؤسسه‌های کاپلان، مانند «ائتلاف بین‌المللی حمایت از میراث در مناطق جنگی[۱۷]» تحت حمایت مالی مستقیم محمد بن‌زاید، ولی‌عهد ابوظبی، و اولاند و مکرون، رؤسای‌جمهور فرانسه، هستند. کاپلان اکنون از «پروژه‌ی دموکراسی در ترکیه[۱۸]» و «عدالت برای کردها[۱۹]» حمایت می‌کند. 

«توماس اس. کاپلان» (تصویر بالا) مجموعه‌دار ثروتمند آمریکایی، و همسرش «دافنه کاپلان»، یکی از بزرگ‌ترین مجموعه‌های خصوصی نقاشی‌های هلندی متعلق به قرن هفدهم میلادی را در اختیار دارند. تصویر بالا، توماس کاپلان را در کنار تعدادی از این نقاشی‌ها نشان می‌دهد که ماه فوریه‌ی سال ۲۰۱۷ در موزه‌ی «لوور» پاریس به نمایش گذاشته شده‌اند (+)

اگرچه تعامل پاریس با هم‌پیمانان عربی‌اش در ریاض، دوحه و ابوظبی مستقیم است، اما با تأثیرگذاری غیرمستقیم بر اهدافی مانند بیروت، دمشق، بغداد و حتی تهران، قصد مشارکت حداکثری در فضای منطقه را دارد. به عنوان نمونه، چند سال قبل، عربستان با حمایت آمریکا قول مساعدتی سه میلیارد دلاری به بیروت داد تا بتواند از شرکت تالس بالگرد سبک و ادوات نظامی-مخابراتی خریداری کند. اما با تغییر شرایط منطقه، تشنج در روابط ریاض-تهران و نفوذ حزب‌الله در این کشور، این تعهد، نیمه‌کاره رها شد[۲۰]. اکنون که لبنان با بحران اقتصادی دست‌وپنجه نرم می‌کند، فرانسه و عربستان مجدداً به فکر نفوذ در این کشور افتاده‌اند. حدود یک ماه پیش، رئیس‌جمهور فرانسه و ولی‌عهد سعودی در تماس مشترکی که با نجیب میقاتی، نخست‌وزیر لبنان، داشتند، درباره‌ی رفع بحران بیروت هم‌اندیشی کردند.

شبکه‌ی‌ اقتصادی فرانسه در کشورهای عربی منطقه به قدری وسیع است که در برخی موارد، به نوعی بده‌بستان تبدیل شده است. به عنوان مثال، سازمان غیردولتی و حامی محیط‌زیست «پانترا» به طور مستقیم تحت حمایت محمد بن‌سلمان، ولی‌عهد سعودی، است و به «انجمن صلح پاریس» کمک مالی کرده است. حدود دو سال پیش که پرونده‌ی حامیان محیط‌زیست در ایران جنبه‌ی امنیتی پیدا کرد، سروکله‌ی توماس کاپلان نیز به عنوان واسط امنیتی آمریکا در پروژه‌های زیست‌محیطی ایران، پیدا شد [جزئیات بیش‌تر]. رسانه‌ها نوشتند «پول‌های کاپلان در جهان چرخید و بالأخره دغدغه‌های سیاسی و زیست‌محیطی او با یک‌دیگر تلاقی پیدا کرد[۲۱].»

اسم «توماس کاپلان» اخیراً در گزارش‌های مربوط به جاسوسی در ایران تحت پوشش حمایت از محیط‌زیست و یوزپلنگ ایرانی مطرح شد [جزئیات بیش‌تر] (+)

در همین‌باره بخوانید:

›› اتحاد مؤسسات محیط‌زیستی با اسرائیل برای «به زانو درآوردن ایران بدون حمله نظامی»

›› برنده جایزه کاپلان چه نقشه‌ای برای یوزپلنگ ایرانی دارد

به نظر می‌رسد سیاست پاریس در غرب آسیا و حوزه‌ی خلیج فارس وارد لایه‌های عمیق‌تر و جدی‌تری شده است. از یک سو، فروش مستقیم و غیرمستقیم تسلیحات نظامی به متحدان عربی و گروه‌های تروریستی سود کلانی برای این کشور به بار آورده، و از سوی دیگر، این تعاملات تجاری باعث گسترش نفوذ آن‌ها در منطقه شده است. این در حالی است که پوشش تجاری و اقتصادی، توجیه خوبی برای دوری از چالش رسانه‌ها و رسوایی جنایات فرانسه در این منطقه است.