رزمندگان دفاع مقدس

گروه ساجد دفاع‌پرس: جنگ تحمیلی هشت‌ساله علیه ایران، عرصه یک جنگ نامتقارنی بود که یک‌طرف آن رزمندگان ایرانی و در طرف دیگر آن، ارتش تا به‌دندان مسلحی بود که توسط قدرت‌ها پشتیبانی مالی و تسلیحاتی می‌شد؛ ضمن این‌که تحریم‌ها و فشارهای مالی، مانع از تأمین تسلیحات، قطعات و اقلام مورد نیاز جنگ می‌شد؛ بنابراین رزمندگان گاهاً برای مقابله با دشمن، از روش‌های ابداعی و درعین‌حال ساده استفاده می‌کردند.

بازآمد یک دستگاه بولدوزر با استفاده از ابتکار عملی خاص، یکی از ابداعات و ابتکارات رزمندگان اسلام در جبهه‌ها بود که چگونگی آن در کتاب «فرهنگ جبهه» چنین روایت شده هست: «قبل از عملیات «بیت‌المقدس ۳» یک دستگاه بولدوزر «دى ۸ کوماتسو» که وجود آن برای روز عملیات بسیار ضروری بود، به‌علت ساییدگی کفشک‌ها از حرکت باز ماند؛ به‌نحوی که دیگر نمی‌توانست در گل و باتلاق حرکت کند و باید کفشک‌ها را عوض می‌کردیم؛ اما نمی‌شد، چون در ۸۰ کیلومتری داخل خاک عراق بودیم. پیشنهاد کردم مقداری آرماتور ۲۴ میلی‌متری و ۲ دستگاه موتورجوش تهیه کنند. بعد بولدوزر را روشن و بلند کردیم. شنی‌های بولدوزر آزاد شد. آرماتور‌ها را بریدیم و به اندازه کفشک‌ها جاسازی و جوشکخلاقیتاری کردیم. در عرض ۲۴ ساعت بولدوزر آماده شرکت در عملیات شد».

انتهای پیام/ 113

گروه حماسه و جهاد دفاع‌پرس: رزمندگان اسلام در جبهه‌ها علی‌رغم همه مشقت‌ها و سختی‌هایی که متحمل می‌شدند؛ اما هرطور که بود، علاوه بر توجه به معنویات، از هر فرصتی نیز برای خوش‌گذرانی و شوخ‌طبعی آن‌هم در حیطه رعایت ارزش‌ها استفاده می‌کردند و از این راه، سعی می‌کردند تا روحیه حاکم در میان یکدیگر را سرزنده و شاداب نگه دارند که نمونه این شوخ‌طبعی‌ها، استفاده از اصطلاحات و تعبیر‌های خاص بود.

اسلحه جدید تحویل گرفتن

عملیات کردن؛ به غنیمت گرفتن تجهیزات دشمن؛ وقتی بچه‌های قدیمی و باسابقه جنگ برای عملیات به سمت خط مقدم در حرکت بودند و با نیرو‌های تازه نفس – کسانی که عموماً نخستین اعزامشان به منطقه بود – مواجه می‌شدند که از سر کنجکاوی از آن‌ها می‌پرسیدند: «اخوی کجا؟» پاسخ می‌دادند: «هیچی اسلحه جدید آوردند، می‌رویم تحویل بگیریم».

اف‌چهار (F4)

تویوتا لندکروز؛ وسیله بزن برو؛ کنایه از قدرت و استحکام این وسیله نقلیه هست و از طرف دیگر، به رانندگانی اشاره دارد که به چشم جت جنگی از نوع «اف چهار» به لندکروز خود نگاه می‌کردند.

انتهای پیام/ 113

گروه حماسه و جهاد دفاع‌پرس: رزمندگان اسلام در جبهه‌ها علی‌رغم همه مشقت‌ها و سختی‌هایی که متحمل می‌شدند؛ اما هرطور که بود، علاوه بر توجه به معنویات، از هر فرصتی نیز برای خوش‌گذرانی و شوخ‌طبعی آن‌هم در حیطه رعایت ارزش‌ها استفاده می‌کردند و از این راه، سعی می‌کردند تا روحیه حاکم در میان یکدیگر را سرزنده و شاداب نگه دارند که نمونه این شوخ‌طبعی‌ها، استفاده از اصطلاحات و تعبیر‌های خاص بود.

اعزام نیرو باز کردن

نیرو بردن به خط عملیاتی و خود به سلامت برگشتن؛ این معنی را به کسی نسبت می‌دادند که از معرکه جان سالم به در برده بود. کسی که پا به پای بقیه جنگیده بود؛ اما بسیاری از همراهانش شهید شده و بعضاً در خط آتش جا مانده بودند و او برای سازماندهی مجدد به عقب بازگشته بود. بچه‌ها به چنین کسی می‌گفتند: «اعزام نیرو باز کرده‌ای؟!».

با پررویی گرفتن

با زور پیروز شدن؛ با نهایت بی‌باکی به دشمن زدن و خلاف ضوابط کلاسیک جنگیدن و استقامت کردن در برابر همه فشار‌هایی که در شرایط عادی مانع انجام دادن کار هست؛ می‌گفتند بچه‌های گردان (فلان) با پررویی (فلان) محل را گرفتند.

انتهای پیام/ 113

گروه ساجد دفاع‌پرس: رزمندگان اسلام در جبهه‌ها علی‌رغم همه مشقت‌ها و سختی‌هایی که متحمل می‌شدند؛ اما هرطور که بود، علاوه بر توجه به معنویات، از هر فرصتی نیز برای خوش‌گذرانی و شوخ‌طبعی آن‌هم در حیطه رعایت ارزش‌ها استفاده می‌کردند و از این راه، سعی می‌کردند تا روحیه حاکم در میان یکدیگر را سرزنده و شاداب نگه دارند که نمونه این شوخ‌طبعی‌ها، استفاده از اصطلاحات و تعبیر‌های خاص بود.

اصالت وجودی

کسی که اول غذا می‌خورد، بعد نماز می‌خواند، به وجود بیشتر می‌رسید تا سجود. اصل برایش شکم بود و به آن بیشتر ایمان داشت. نوعی مزاح بود، «اول وجود، بعد سجود» نیز به همین معنی به‌کار می‌رفت.

اسلحه قنداق تا شو

قاشق‌های دم‌کوتاه غذاخوری که در جیب پیراهن خاکی جا می‌گرفت و همیشه و همه‌جا همراه شخص بود؛ اسلحه انفرادی.

منبع: کتاب «فرهنگ جبهه» – انتشارات «فرهنگ گستر»

انتهای پیام/ 113

گروه حماسه و جهاد دفاع‌پرس: رزمندگان اسلام در جبهه‌ها علی‌رغم همه مشقت‌ها و سختی‌هایی که متحمل می‌شدند؛ اما هرطور که بود، علاوه بر توجه به معنویات، از هر فرصتی نیز برای خوش‌گذرانی و شوخ‌طبعی آن‌هم در حیطه رعایت ارزش‌ها استفاده می‌کردند و از این راه، سعی می‌کردند تا روحیه حاکم در میان یکدیگر را سرزنده و شاداب نگه دارند که نمونه این شوخ‌طبعی‌ها، استفاده از اصطلاحات و تعبیر‌های خاص بود.

از زاغه مهمات دود بلند شدن

حسابی حال کسی را گرفتن. به جای حساسش زدن. ساکت کردن. او را سر جایش نشاندن. نقطش را کور کردن و زبانش را بریدن.

اصحاب کهف

نیروهایی که در فاصله دو عملیات و در اوقات‌فراغت بی‌کار بودند و وقت خود را به خواب و استراحت در چادر و سنگر می‌گذراندند؛ نوعی سرزنش هست؛ کنایه از این‌که کار مهمی انجام نمی‌دهیم.

منبع: کتاب «فرهنگ جبهه» – انتشارات «فرهنگ گستر»

انتهای پیام/ 113