رضا پهلوی

جنگ در اردوگاه شکست خوردگان

جنگ در اردوگاه شکست خوردگان



دو تن از شاخه های گروهک تروریستی و ضد انقلاب کومله  وارد درگیری شدند. با وجود ادعای بسیار در مورد اتحاد این دو گروه، حالا با تیربار و دوشکا به جان هم افتاده اند.

به گزارش مجاهدت از مشرق، استقرار گروهک های تروریستی و تجزیه طلب در خاک اقلیم کردستان عراق، یکی از معضلاتی است که گهگاه به انحای مختلف، سر از رسانه و خبر در می آورد.

تازه ترین خبر، مربوط به درگیری دو شاخه از گروهک ضدانقلاب کومله است. شب گذشته دو تن از شاخه های گروهک ضد انقلاب کومله درگیرشدند. با وجود ادعای بسیار در مورد اتحاد این دو گروه، حالا با تیربار و دوشکا به جان هم افتاده اند.

گزارش های بسیاری از درگیری داخلی کومله در رسانه های اقلیم کردستان عراق منتشر شده و این گزارش ها نشان می دهد که درگیری مسلحانه بین جناح گروه تروریستی کومله زحمت کشان به سرکردگی عمر ایلخانی زاده و جناح کومله شورش به رهبری عبدالله مهتدی، دو کشته و تعدادی زخمی برجای گذاشت. البته این درگیری ابعاد پیچیده دیگری دارد. از جمله این که ایلخانی زاده با نیروهای خود دچار اختلاف شده و می خواهد به طرف جناح مهتدی بپیوندد اما از سوی نیروهای خود محاصره شده و به او اجازه خروج نمی دهند.

تنش در اردوگاه گروه تروریستی کومله، در زرگویز در چند کیلومتری سلیمانیه، در روز گذشته به جایی رسیده که رهبران این گروهک، ناچار شده اند که غرور خود را کنار گذاشته و برای حل مشکل، از پلیس اقلیم کردستان کمک بگیرند. نیروهای امنیتی اقلیم دیروز به اردوگاه رفته و فضا را آرام کرده اند اما در نیمه شب و پس از خروج پلیس محلی، درگیری مسلحانه روی داده و دو نیروی کومله به نام های سامان ابراهیمی و هیوا صادقی کشته شدند.

کعبی، از دیگر سران کومله از نیروهای خود خواسته به حملات پاسخ ندهند. این درگیری در حالی روی داده که این دو شاخه کومله، پس از سال ها جنگ و اختلاف، پس از دو سال مذاکره دوباره متحد شدند. اما این اتحاد تنها ۷ ماه دوام آورد و دوباره به سوی هم تیراندزای کردند. گفته می شود اختلاف آنها، تنها دلیل سیاسی و فکری ندارد و در مورد چگونگی استفاده از قرارگاه ها و امکانات خود نیز دچار دعوا و درگیری می شوند. شاخه سوم کومله به نام شاخه کمونیست در یک روستای کوهستانی دیگر است و تاکنون وارد این درگیری نشده است.

یکی از سرکردگان کومله به نام امجد حسین پناهی در تماس تلفنی با خبرنگاران اعلام کرد: «من خودم شاهد بودم که عمر ایلخانی زاده فریاد می زد: باکی از ریختن خون نداشته باشید. به همین خاطر من اعلام می کنم که این جنایت، بر گردن ایلخانی زاده، مهتدی و آذرباد است. ما حتی یک قدم از سنگرهای خودمان دور نشده ایم. آنان از دور با قناسه و دوشکا نیروهای ما را زدند. از همه می خواهم به کمک ما بیایند و این جنایت را محکوم کنند.»

گروهی که حمایت خارجی دارد اما فاقد جایگاه داخلی است

عبدالله مهتدی رهبر یکی از سه جناح گروه تروریستی کومله و همچنین رهبران و سرکردگان دیگر، وانمود می کنند که قدرت زیادی دارند. این در حالی است که شمار کل اعضا و نیروهای هر سه شاخه کومله که در اقلیم کردستان عراق مستقر شده اند، حتی به ۵۰۰ نفر هم نمی رسد! اما به منظور جلب حمایت های مالی و سیاسی آمریکا و کشورهای دیگر، در بیان ظرفیت های خود، غلو می کنند.

طی دهه های گذشته، افزایش قدرت دفاعی، اطلاعاتی و رصد قدرتمند تحرکات مرزی نیروهای جمهوری اسلامی ایران از یک طرف و بی میلی و بی اعتنایی مردم استانهای کردنشین ایران نسبت به این گروهک ها، کاری کرده که آنان هیچگاه پایگاه اجتماعی نداشته باشند، کسی به عنوان نیروی تازه نفس به آنها ملحق نشود و در روستاهای کوهستانی و دره ها بمانند.

درگیری، پیش زمینه و سابقه طولانی دارد

برخی از سران کومله، تلاش کرده اند تا اهمیت درگیری روی داده را تقلیل دهند و وانمود کنند که چند جوان کم سن و سال دعوا کرده اند و اتفاق خاصی روی نداده است. اما سخنان یکی از سران این گروه در مصاحبه با سایت خبری متعلق به برهم صالح رئیس جمهور سابق عراق، نشان می دهد که مدتهاست در مرکز به اصطلاح قرارگاه کومله، گروه هایی از هر دو طرف، شب ها از ترس حمله طرف مقابل نمی خوابند و نگهبانی می دهند!

نوید مهرآور، که از او به عنوان رئیس کمیسیون نظامی کومله زحمتکشان نام برده می شود، آشکارا درباره اختلافات داخلی صحبت کرده و در مورد تنشی که یک هفته قبل روی داده، چنین روایت کرده است: «در سه یا چهار روز گذشته جلسه ای را در جبهه کمیته مرکزی برگزار کردیم.

در این نشست، هر دو جناح، حضور داشتیم. ما به طور شفاف خواهان آن شدیم که اقدامات سیاسی عبدالله مهتدی، هر چه زودتر متوقف شود. در غیر این صورت تصمیم دیگری خواهیم گرفت». او در ادامه به کودتای داخلی کومله اشاره کرده و گفته است: «مهتدی و ایلخانی زاده به دنبال یک توطئه بودند تا ما را از حزب بیرون بیاندازند. ما بر سر مسیری که می خواستند از آنجا به ما حمله کنند، مراقب بودیم. مرکز آموزشی را نیز از ما گرفتند. ولی بعد، توانستیم آنجا را پس بگیریم و البته اجازه ندادیم از دماغ کسی خون بیاید».

این فرمانده گروه تروریستی و ضدانقلاب با افتخار اعلام کرده که یک هفته پیش، دعوا را متوقف کرده و نگذاشته خون از دماغ کسی بیاید. اما بعد، مشخص شد که علت اصلی پرهیز از شلیک و درگیری، این بوده که مهرآور و رفقایش، خانه ایلخانی زاده را محاصره کرده و او را به گروگان گرفته اند! این از اتفاقات شگرفی است که تاکنون در گروه های تروریستی و ضدانقلاب مستقر در کوهستان های اقلیم کردستان عراق، سابقه نداشته است.

قیمت واقعی رویاهای مهتدی

عبدالله مهتدی رهبر گروه تروریستی و ضدانقلاب کومله، در اعتراضات اخیر، به دنبال آن بود که در کنار رضا پهلوی و دیگران، خود را به عنوان رهبر جنبش معرفی کند و با سفر به آمریکا و کشورهای اروپایی، وانمود کند که یکی از اصلی ترین محورهای تحولات آتی است! اما حالا همین به اصطلاح رهبر حزب، در شرایطی گرفتار شده که اعضای گروه او با سلاح سنگین به جان هم می افتند.

تداوم حضور چندین گروهک تروریستی ضد جمهوری اسلامی ایران در خاک اقلیم کردستان عراق با چندین نام و عناوین متفاوت همچون کومله، دموکرات، پاک، پژاک و غیره علاوه بر آن که گهگاه برای امنیت استان های غرب کشورمان مشکل ایجاد می کند، ثبات و آرامش مردم اقلیم کردستان را نیز مختل کرده است.

منبع: مهر

این مطلب به صورت خودکار از این صفحه بارنشر گردیده است

جنگ در اردوگاه شکست خوردگان بیشتر بخوانید »

خشکسالی، میراث رضاخان برای مردم سیستان و بلوچستان

خشکسالی، میراث رضاخان برای مردم سیستان و بلوچستان


به گزارش مجاهدت از گروه سایر رسانه‌های دفاع‌پرس، بخش‌های زیادی از خاک ایران در زمان سلسله قاجار از کشورمان جدا شد که افغانستان هم یکی از این بخش‌هاست.

توطئه انگلیس در جداسازی افغانستان از ایران مشهود است. در دوره ناصری، بی‌درایتی ناصرالدین شاه و صدراعظم وی، آقاخان نوری، سبب شد تا انگلیسی‌ها ابتدا قرار‌داد سال ۱۲۶۹ قمری/۱۸۵۲ میلادی را به ایران تحمیل کنند سپس با استفاده از سیاست جنگ‌طلبی و اشغال جنوب ایران و تحمیل عهدنامه پاریس، افغانستان را از ایران جدا کنند.

افغانستان که بر روی کره جغرافیایی ناصرالدین شاه قاجار (که هم اکنون در موزه جواهرات ملی نگهداری می‌شود) جزئی از خاک ایران است از زمان جدایی از ایران در بحث حقابه هیرمند با کشورمان در تنش است.

پس از حکمیت گلداسمیت و تجزیه بخش‌های وسیعی از سیستان ایران، افغانستان متعهد شده بود که دست به اقدامی نزند که مانع رسیدن آب هیرمند به دریاچه هامون ایران شود، از این رو دولت ایران مراقب بود که افغانستان دست به اقدامی نزند که مانع رسیدن حقابه ایران شود.

در بایگانی اسناد وزارت امور خارجه، اسناد مکمل، جلد ۱۶، سند شماره ۶۱۳ آمده است که در یک مورد ناصرالدین شاه به امین السلطان صدراعظم می‌نویسد: «جناب صدر اعظم؛ باید با سفارت انگلیس حرف بزنید به علاالسلطنه هم بنویسید که او هم در آن جا حرف بزند و بگویید طرقو را افغان نباید آباد نماید، زیرا که آبادی آن جا باعث نیامدن آب به سیستان است و این ضرر بی‌معنی است که به دولت ایران وارد می‌شود و نباید آباد بشود.»

ناصرالدین شاه در حاشیه تلگراف سفیر ایران در لندن هم با اشاره به مالکیت ایران بر بندر کمال خان هیرمند و تجزیه این منطقه از کشورمان با تحریک انگلیس نوشته است:

«در سیستان هرچه مکان خوب و مرغوب بود، گلداسمیت به افغان داد، مثل قلعه فتح و چخانسور و سایر املاک آن طرف رود هیرمند را و همچنین این طرف هیرمند، قلعه بندر کمال خان بلوچ که اصل رعیت و نوکر ایران بودند و یک خط مثلث بی‌معنی کشید و ما را محصور کرد، حتی نیزار اهل سیستان را که باید گاو و گوسفند و زندگی آن‌ها در نیزار و تخت شاه بگذرد به طرف افغان انداخت، بعد که ما ملتفت شدیم که اگر این هم نباشد، سیستان حالیه بالمره بی‌مصرف خواهد شد، این حدود را راضی نشدیم از سیستان خارج شود و از انصاف اولیای دولت انگلیس خواهشمند هستیم که این همراهی را با ما کرده، راضی نشوند سیستان ما بالمره باطل بماند و خودشان به نقشه رجوع کنند، ببینند جایی هست که ما به افغان در عوض بدهیم، جایی که باشد به نظر ما نمی‌آید و نمی‌شود.»

با توجه به از دست رفتن افغانستان در دوره قاجار، در دوره پهلوی هم مسائلی در خصوص هیرمند پیش آمد که اوضاع را بدتر کرد و رضا خان با بخشش «دشت ناامید» که سرچشمه هیرمند است مقصر اصلی خشک شدن هامون است.

بنیانگذار رژیم پهلوی با تشویق بریتانیا، عهدنامه عدم تعرض در سال ۱۳۱۶ شمسی با عراق، افغانستان و ترکیه را امضا کرد تا جلوی نفوذ شوروی را بگیرد. عهدنامه عدم تعرض که به پیمان‌نامه سعدآباد مشهور است باعث بخشش آرارات به ترکیه، اروندرود به عراق و دشت ناامید به افغانستان شد. گرچه بعد‌ها شرایط اروندرود تغییر کرد، اما آرارات و دشت ناامید با ندانم‌کاری رضا پهلوی از دست رفت.

طبق توافق سعدآباد دشت ناامید به مساحت ۳ هزار کیلومترمربع در شرق ایران به افغانستان واگذار شد. در مقابل قرار شد ایران و افغانستان به‌طور مساوی از آب هیرمند استفاده کنند البته بعد‌ها افغانستان سدی بر هیرمند ساخت و آبی به ایران نرسید و حقابه هیرمند نیز به موضوعی برای منازعه طولانی دو کشور تبدیل شد.

ایران و افغانستان در چهار دوره مختلف اقدام به انعقاد قرارداد‌هایی برای رفع این اختلاف مهم آبی کردند. قرارداد‌های مرزی با عنوان حکمیت گلداسمیت (۱۸۷۲)، مک ماهون (۱۹۰۵)، کمیسیون دلتا (۱۹۵۱)، (توافق‌نامه ۱۳۱۶) که اگرچه هریک در مدت زمانی محدود تا حدی چالش‌های موجود را کم کرد، اما هیچ‌کدام نتوانست به حل واقعی مشکل جاری شدن آب هیرمند به سوی ایران کمک کند.

محمدرضا پهلوی هم مثل پدرش تصمیم ناشیانه‌ای در خصوص هیرمند گرفت که اسدالله علم وزیر دربار در جلد ششم کتاب خاطراتش تحت عنوان یادداشت‌های علم به آن پرداخته است.

علم به بحث‌های خود با شاه اشاره دارد که نکات منفی واگذاری سرچشمه هیرمند و خاک سیستان را گوشزد کرده و البته شاه هم آن را توجیه کرده است:

۱۴ خرداد ۱۳۵۶

بلافاصله قرارداد هیرمند و کار سیستان را عرض کردم. فرمودند: «آخر اگر ما به افغان‌ها سخت‌گیری بکنیم در دامن روس‌ها می‌افتند.» عرض کردم: «این یک مسئله جداگانه است و این‌ها به هر حال در دامن روس‌ها افتاده‌اند، زیرا عمر داوود آفتاب لب بام است. پس چرا ما سند را مبادله کنیم و یک سند محکمی به دست دولت کمونیست بعدی افغان بدهیم؟ بهتر است قرارداد مبادله نشود.» فرمودند: «به هر حال ما باید از همین آبی که داریم استفاده خوب بکنیم.» عرض کردم: «خشکی [دریاچه]هامون یک بدبختی بزرگ منطقه است، زیرا گاوداری سیستان از بین می‌رود.» معلوم می‌شود استدلالات غلط دولت را قبول فرموده‌اند.

علم در بخشی دیگر از یادداشت‌هایش نوشته است:

۱۵ خرداد ۱۳۵۶

هنوز در حالت بهت و خرابی دیروز هستم. دیشب هم با قرص خواب خوابیدم. مقداری در این فکر بودم که این دولت هویدا به شاهنشاه من خدمت یا خیانت می‌کند؟ ارزش وجود یک ولایت با امور اقتصادی سنجیده شود! یاللعجب! یک وجب خاک میهن به میلیارد می‌ارزد، آن وقت بگویند سیستان که ارزش اقتصادی ندارد. حداکثر سالی ۴۰ میلیون تومان عایدی می‌دهد. من در عجبم. بعد هم عرایض غلط و دروغ که مبادله اسناد محکومیت ابدی ما تاثیری ندارد. چون قانون از مجلس گذشته است و شاهنشاه توشیح فرموده‌اند عجب! هرچه فکر کردم پیش دوستم بروم، نتوانستم قدم بردارم. ناچار در دفتر ماندم و به کار‌های متفرقه برای تفرقه حواس پرداختم. تنها امید من روشن‌بینی و آینده‌نگری شاه است و بس. کسی چه می‌داند که ضمیمه شدن افغانستان به ایران در مخیله بزرگش نباشد!

او در یکی از یادداشت‌هایش به تاریخ ۱۷ خرداد ۱۳۵۶ یعنی زمان واگذاری سرچشمه رود هیرمند و تصویب آن در مجلس شاهنشاهی نوشته است:

چند دقیقه‌ای شرفیاب بودم و مرخص شدم، دماغ کار هم نداشتم. دیشب تا صبح بیدار بودم، چون وقت خواب، چشمم به خبر مبادله اسناد هیرمند بین وزیر خارجه و سفیر افغانستان افتاد، آنچنان ناراحت شدم که با قرص خواب هم خواب سنگین چندساعته بر چشمم نیامد. به محض آن که اندکی به هوش می‌آمدم، این کابوس مرا در خود فرو می‌برد. مدتی راه رفتم، مدتی فکر کردم، چندین دفعه استعفا از خدمت نوشتم باز پاره کردم. فکر می‌کردم کار گذشته را استعفای من دوا نمی‌کند… بالاخره دیشب ضربه آخر را زدند. کسی چه می‌داند؟ شاید هم از ارباب‌های‌های نامرئی دستور ارتکاب این خیانت را داشتند. به هر حال به شاهنشاه و کشور خیانت بزرگی شد که دیگر جبران‌پذیر نیست. به حدی بدحال بودم که به دفتر کار خود هم نرفتم… البته آثار این خیانت ده تا پانزده سال دیگر ظاهر می‌شود که من مرده‌ام.

علم در بخشی دیگر نوشته است:

۱۲ مرداد ۱۳۵۶

به اروپا آمدم و مشغول پرسه‌زدن شدم حال مزاجی کمی بهبود یافت، ولی روحاً کسل و ناراحت و نگران بودم کسالت از جهت کار سیستان و نگرانی از جهت کار عمومی کشور باید بگویم که هر وقت در آب مدیترانه غوطه می‌زنم به یاد روز‌هایی می‌افتم که فرماندار کل سیستان و بلوچستان بودم، در روز‌های گرم اردیبهشت و خرداد سیستان عصر‌ها در هیرمند که با آبی هزار مترمکعب جاری بود شنا می‌کردم، افسوس و هزار افسوس که دیگر پس از ده پانزده سال که ان‌شاءالله من مرده‌ام این منظره را نخواهم دید! این بستر خشک و سیصدهزار جمعیت آواره خواهند شد جای تعجب است گرچه اگر غیر از این بود تعجب داشت. با رئیس و اعضای دولت با هرکدام حرف زدم، سیستان را با مسائل مالی می‌سنجند و می‌گویند حداکثر سیستان به کشور چهل میلیون تومان در سال که بیشتر نمی‌دهد، عایدی یک ساعت نفت است!

خیانت شاهان قاجار و پهلوی به ویژه رضاخان با بخشش دشت ناامید که سرچشمه رود هیرمند است، امروز کار را به جایی رسانده است که طالبان حقابه هیرمند را نمی‌دهد که این امر مشکلات فراوانی برای استان سیستان و بلوچستان از جمله خشکسالی، ریزگرد و مهاجرت را در پی خواهد داشت.

جالب اینکه رضا پهلوی، پسر شاه مخلوع و نوه پادشاهی که دشت ناامید را حراج کرد رویای همکاری با اسرائیلی‌ها برای حل بحران آب در ایران در فردای براندازی را در سر می‌پروراند.

منبع: باشگاه خبرنگاران جوان

انتهای پیام/ ۱۳۴

این مطلب به صورت خودکار از این صفحه بارنشر گردیده است

خشکسالی، میراث رضاخان برای مردم سیستان و بلوچستان بیشتر بخوانید »

ناکامی‌های بدون پایان سرنوشت اپوزیسین در مواجهه با جمهوری اسلامی ایران

پرده آخر نمایش براندازان در مواجهه با جمهوری اسلامی ایران


گروه بین‌الملل دفاع‌پرس – روزبه قمصری؛ جریان ضد انقلاب و اپوزیسیون خارج نشین با کمک و همراهی عوامل داخلی خود بعد از چیزی بیش از ۴۰ سال تلاش و توطئه برای ضربه زدن و آسیب رساندن به درخت تنومند نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران در آخرین تلاش و طرح خود بعد از فوت «مهسا امینی» با کشست سنگینی روبرو شدند. البته هرچند آن‌ها با تمامی توان و تلاش خود توانستند برای چند ماه آشوب و اغتشاشات را به خیابان‌های برخی از شهر‌های کشور بیاورند، ولی در نهایت با عدم همراهی مردم شاهد شکستی دیگر بر کارنامه ننگین آن‌ها بودیم.

اما در این میان معرفی یک آلترناتیو علیه نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران را می‌توان یکی از همان طرح‌ها و نقشه‌های مزورانه آن‌ها در مسیر سنگ‌اندازی و ایجاد خلل در سیر حرکت قطار پرشتاب جمهوری اسلامی ایران دانست. موضوعی که از سابقه‌ای ۴۰ ساله نیز برخوردار است. در واقع دشمنان ملت و نظام جمهوری اسلامی ایران تقریبا از دهه ۶۰ تا امروز در میان تمامی طرح‌ها و نقشه‌های شیطانی خود یک دستور کار ویژه داشتند و آن آلترناتیوسازی علیه انقلاب اسلامی ایران بود.

اگر بخواهیم نگاهی تاریخی به موضوع آلترناتیوسازی علیه جمهوری اسلامی ایران داشته باشیم باید سفری در تاریخ داشته و به گذشته برویم. درست زمانی که بعد از برکناری «بنی صدر» از ریاست جمهوری شاهد شکل‌گیری نخستین آلترناتیو با هدف تحت فشار قرار دادن و ضربه زدن به انقلاب اسلامی آن هم متشکل از «مسعود رجوی» و «بنی صدر» بودیم. آن‌ها در آن زمان یعنی در دهه ۶۰ بعد از بحث و بررسی‌های فراوان و کمک گرفتن از سرویس‌های جاسوسی و امنیتی خارجی به این نتیجه رسیده بودند که با انجام مخالفت با قانون اساسی کشور اقدام به براندازی نظام جمهوری اسلامی ایران کرده و قدرت را به دست بگیرند.

حال از آن تاریخ و تلاش‌های گذشته ضدانقلاب و اپوزیسیون در دهه ۶۰ گذر می‌کنیم و به امروز می‌رسیم. بعد از فرونشستن آشوب‌ها و اغتشاشات اخیر شاهد هستیم که دشمنان ایران اسلامی یک بار دیگر طعم تلخ شکست را در برابر نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران را چشیدند. زیرا انقلاب اسلامی ایران و در راس آن رهبر معظم انقلاب اسلامی از آنچنان بصیرت و توان سیاسی و دینی به همراه پشتیبانی و حمایت مردمی برخوردار هستند که نقشه‌ها و توطئه‌های دشمنان حتی بعد از گذشت بیش از ۴۰ سال راه به جایی نبرده و با شکست روبرو می‌شوند.

اما در این میان نکته تعجب برانگیز عدم عبرت آموزی ضدانقلاب، اپوزیسیون و منافقان داخلی و خارجی از درس‌ها و تجربیات گذشته و حال خود در رویارویی و نبرد در جبهه‌های مختلف سخت و نرم است. زیرا اگر بنا را بر عبرت آموزی و درس گرفتن از تمامی این اتفاقات و وقایع ۴۰ سال اخیر در میان باشد بایستی تا امروز متوجه می‌شدند که نظام جمهوری اسلامی ایران با حمایت و پشتیبانی گسترده و همه جانبه مردمی که از آن برخوردار است تا امروز از گزند تمامی این حوادث و آسیب‌ها در امان مانده و در آینده نیز از توطئه‌های پیدا و پنهان دشمنان اسلام و انقلاب در امان خواهد بود.

بر این اساس با توجه به تمامی موضوعات و موارد گفته شده روی سخن با اپوزیسیون فعلی است که حتی برای سه ماه نتوانستند اتحادی ظاهری را در میان خودشان حفظ کنند و برای یک بار هم شده نشان بدهند که می‌توانند مخالفانی در قد و قواره معمول و متعارف باشند. اما بازهم در کمال تعجب مشاهده کردیم که اپوزیسیونی که از افرادی، چون رضا پهلوی، مسیح علی نژاد، حامد اسماعیلیون، گلشیفته فراهانی، نازنین بنیادی، شیرین عبادی و عبدالله مهتدی تشکیل شده بود با زیاده خواهی‌ها، سهم خواهی‌ها و سایر موضوعات دیگر از هم پاشید و هم اکنون میتوان گفت فقط رضا پهلوی یا همان ربع پهلوی در این گروه باقی مانده و سایر اعضا هرکدام به دلایلی و به مرور زمان از این گروه جدا شدند.

در پایان باید گفت نیرو‌های ضد انقلاب و اپوزیسیون خارج نشین آنقدر با فضای امروز حاکم بر کشور بیگانه و غریب هستند که هیچگاه نخواهند توانست درکی درست از اوضاع و احوال فعلی کشور به دست بیاورند و بر همین اساس هم در ارتباط‌گیری با مردم ناموفق هستند. از این روی هم است که شاهد شکست‌ها و ناکامی‌های متوالی آن‌ها در نقش برآب شدن تمامی نقشه‌ها و طرح‌های مزورانه و ددمنشانه آن‌ها هستیم.

انتهای پیام/ ۱۳۴

این مطلب به صورت خودکار از این صفحه بارنشر گردیده است

پرده آخر نمایش براندازان در مواجهه با جمهوری اسلامی ایران بیشتر بخوانید »

پرده آخر از نمایش دورهمی براندازان/ اپوزیسیون پَر!

پرده آخر از نمایش دورهمی براندازان/ اپوزیسیون پَر!



خروج حامد اسماعیلیون از ائتلاف همبستگی منسوب به براندازان مصداق روشنی بر فروپاشی دورهمی دوماهه اپوزیسیون بود؛ کسانی که علیرغم هزینه‌های هنگفت و نمایش‌های متعدد باز هم محکوم به شکست شدند.

به گزارش مجاهدت از مشرق، آخر هفته گذشته «حامد اسماعیلیون»، کسی که در پی از دست دادن خانواده‌اش در حادثه پرواز اوکراینی شناخته شد و ماه‌های اخیر به دنبال آن بود تا از خود چهره‌ای سیاسی بسازد، از «ائتلاف همبستگی» براندازان جمهوری اسلامی خارج شد.

ائتلاف مذکور میان براندازان در حالی از هم پاشیده است که از تشکیل آن دو ماه هم نمی‌گذرد. پهلوی، اسماعیلیون، مصی علینژاد، بنیادی، عبادی و مهتدی اعضای این ائتلاف را که ۱۹ اسفند ماه شکل گرفت تشکیل می‌دادند؛ کسانی که هر کدام در یک نقطه از دنیا و گرایش سیاسی متفاوتی با دیگر افراد ائتلاف داشتند.

خودزنی به سبک اپوزیسیون

این اولین بار نبود که جریان مخالف جمهوری اسلامی چنین تلاشی را رقم می‌زد اما از آنجا که این ائتلاف با چالش‌های متعددی از جمله پراکندگی جغرافیایی، فقدان پایگاه مؤثر اجتماعی، نداشتن رهبری، اختلاف نظر مبنایی و نظری و تضاد منافع در بدیهیات و جزئیات مواجه بود، بار دیگر با بن‌بست مواجه شد؛ همچنانکه دفعات قبل نیز به نتیجه نرسید.

گرچه طبیعی بود ائتلافی متشکل از یک جمهوری خواه ساکن استرالیا، یک تجزیه‌طلب ساکن سوئد، یک پادشاهی‌خواه ساکن واشنگتن به لحاظ اجرایی نتواند سامان و انسجامی داشته باشد؛ اما شاید انتظار می‌رفت این جریان پس از هزینه‌های هنگفت مادی و تبلیغاتی، حداقل برای حفظ وجهه خود نزد طرفدارانش، چند صباحی بیشتر نمایش خود را ادامه دهد.

با این وجود فروپاشی زودهنگام آنها رقم خورد و اسماعیلیون علت تصمیم جدایی‌اش را، عدم اجرا و تحقق دموکراسی در این جمع برشمرد. این در حالی است که ائتلاف مذکور با ادعای ایجاد دموکراسی در ایران دورهمی‌شان را شکل داده بودند. پس از آنکه مدتی قبل «رضا پهلوی» و «نازنین بنیادی» این ائتلاف را ترک کردند، حالا خروج اسماعیلیون، به یک ناچاری برای مرگ خودخواسته از سوی این جریان شباهت داشت.

در حقیقت ائتلاف پر سر و صدا اما پوچ همبستگی در حالی به کار خود پایان داد که هنوز بدون آنکه پاسخی از سوی نظام جمهوری اسلامی دریافت نکرده بود مثل یک ویروس داخلی، خودش باعث نابودی خودش شد. «کامران فلاحتی» پژوهشگر اپوزیسیون می‌گوید: «اپوزیسیون ایرانی خارج از کشور، خود اثبات ناکارآمدی خودشان هستند و هم از طرف دیگر ادعاهایی که مطرح می‌کنند را به واسطه عملکرد خود نقض می‌کنند.»

جای خالی دانش و ایدئولوژی در میان براندازان

فارغ از اینها، چهره مخدوش و معدوم افراد ائتلافِ از هم‌گسسته همبستگی، نقطه ضعفی بود که از سوی کارشناسان و صاحب‌نظران سیاسی و اجتماعی همواره مورد نقد جدی قرار داشت. آنها معتقدند کسانی که به عنوان سردمداران براندازی دور هم جمع شده‌اند که دانش، تخصص، اعتبار و جایگاهی برای پیشبرد یک کنش سیاسی در مقیاس مقابله با یک حکومت ۴۰ ساله و قدرتمند را ندارند و فاقد هرگونه ایدئولوژی برای تحقق شعارهایی هستند که از آن دم می‌زنند.

«محمدکاظم انبارلویی» فعال سیاسی سیاست داخلی کشور در این باره می‌گوید: «یکی از نعمات بزرگی که خدا به ملت ما داده است، وجود اپوزیسیون روسیاه، بدسابقه و احمق هست. ما در برابر اپوزیسیونی قرار داریم که نه تنها کم‌ترین ریشه اجتماعی و سیاسی در داخل ایران را ندارند؛ بلکه با کارنامه ننگین خود به عنوان منفورترین چهره‌ها شناخته می‌شوند.»

صحت اظهارات انبارلویی با نگاهی به پیشینه جریان‌های سیاسی حاضر در ائتلاف همبستگی محرز است؛ چراکه بخش مهمی از حامیان اپوزیسیون همان کسانی هستند که با کمک به صدام در تجاوز به ملت ایران بدترین سابقه را دارند و ۱۷ هزار نفر از ایرانیان را به شهادت رساندند.

دومین گروه از اپوزیسیون، سلطنت‌طلب‌ها هستند که کارنامه آنها در تاریخ ایران به عنوان ننگین‌ترین دوران وطن‌فروشی و غارت ملت ایران مطرح است و رضا پهلوی به عنوان بازمانده این رژیم هر بار با اقدامی که به خودزنی شبیه است، دست خالی خود را روتر می‌کند. انبارلویی با اشاره به سفر اخیر پهلوی به سرزمین اشغالی فلسطین می‌گوید: «رضا پهلوی در سفر اخیرش به سرزمین‌های اشغالی ثابت کرد که هیچ حظ و بهره‌ای از سیاست نبرده است چراکه در شرایطی که رژیم صیهونیستی دچار فروپاشی است این اقدام را انجام داده است.»

وی ادامه می‌دهد: «اغلب افرادی که در این ائتلاف حضور داشتند از جمله اسماعیلیون، از لحاظ اعتباری عددی نیستند و هیچ گونه ریشه و دانش اجتماعی، تاریخی و سیاسی ندارند. از طرف دیگر افرادی دور هم جمع شده بودند که هیچ‌گونه اتحاد و همبستگی با هم نداشتند.»

کاریکارتوریست شعارهای مدنی و کاسبان سیاسی

علیرغم آنکه جریان براندازی پس از تلاش‌های بسیار، نتوانست کاری از پیش ببرد و به نتایج و اهداف خود نرسید، اما نگاهی دقیق‌تر و موشکافانه‌تر به ما نشان می‌دهد که این جریان توانست در بخش کمی از فضای جامعه رسوخ کند و بر روی آن اثرگذار باشد و این موضوع را القا کند که جمهوری اسلامی رفتنی است! صاحب‌نظران معتقدند علت عمده این اثرگذاری فعالیت گسترده آنها در فضای مجازی و تاخت و تاز بی‌سابقه حساب‌های کاربری منسوب به طرفداران آنها بوده است.

جریان براندازی در این سال‌ها به واسطه بودجه‌های کلانی که دریافت می‌کرد، لشکرهای مجازی به راه انداخت. آنها با ایجاد لشکرها و مؤسسات مجازی تحت عناوین مؤسسات حقوق بشری یا دفاع از حقوق زنان، کاریکاتوری از نهادهای مدنی را در خارج از کشور ایجاد کردند و زیر سایه عناوین خوش آب و رنگی که برای خود ساخته بودند، فعالیت‌های ضد بشری، ضد انسانی و ضد ایرانی انجام می‌دادند.

فلاحتی درباره بودجه‌هایی که از طریق مداخله‌جویان به دست اپوزیسیون می‌رسیده و همچنان می‌رسد، بیان می‌کند: «آنها بودجه‌ها و منابع هنگفت و مختلفی از دولت‌های متخاصم و سرویس‌های امنیتی دریافت کرده و از طرف دیگر مبالغی را از مردم عادی به شیوه‌های مختلف کلاهبرداری می‌کنند. بخشی از درآمدشان نیز از طریق صندوق‌هایی که به بهانه جلب کمک‌های مالی راه‌اندازی کرده به دست می‌آید و از این طریق ارتزاق می‌کنند.»

انبارلویی نیز تاکید دارد که سرویس‌های سیا، موساد، انگلیس و فرانسه مخارج کارهای تبلیغاتی و سازمانی این گروه را تأمین کرده و اظهار می‌کند: «این افراد یک مشت کاسب سیاسی هستند و خودشان هم می‌دانند که پایگاهی در میان مردم ندارند. شاید بتوانند مدتی با توزیع پول و شبکه‌سازی کارهایی انجام دهند اما هرگز نمی‌توانند به عنوان یک اپوزیسیون دارای ایدئولوژی، طرح یا برنامه و… ظاهر شوند.»

نظر به آنچه گفته شد، براندازان گروهی از افراد را در فضای مجازی سامان دادند تا هرگاه به آنها نیاز داشته باشند اهداف خود را در عرصه مجازی پیش ببرند. همچنین با راه‌اندازی مؤسسات نظرسنجی روی ذهن ایرانیان کار می‌کنند. البته فلاحتی نظرسنجی‌هایی که توسط جریان اپوزیسیون به کمک بودجه‌های تزریقی از سوی کشورهای و قدرت‌های مداخله‌جو صورت می‌گرفت را نوعی نظرسازی معرفی می‌کند و متذکر می‌شود: «گرچه شیوه‌های به کار رفته در این نظرسنجی‌ها از نگاه بسیاری کارشناسانِ مستقل، غیرعلمی، ضعیف و غیرقابل استناد بودند اما اثرگذاری آنها بر درصدی از جامعه غیرقابل انکار است؛ بخشی از مردم که در فضای مجازی حضور دارند ممکن است در پی فعالیت‌های سازماندهی شده مجازی جریان مخالف تصور کنند نظرات این گروه در جامعه غالب است در حالی که این راهکار جریان براندازی است که می‌خواهد دروغی را در لفافه واقعیت به داخل کشور القا کنند.»

سلبریتی‌ها؛ خدمتکاران بی‌جیره مواجب

نکته قابل ذکر آن است که علاوه بر حامیان مالی غرب‌نشین، براندازان از طرف تعدادی از چهره‌های شناخته شده داخلی مورد حمایت قرار می‌گرفتند. برخی «سلبریتی‌ها» در فضای مجازی به مثابه نماینده اپوزیسیون در داخل کشور عمل کرده و به بلندگوی آنها تبدیل شده بودند.

اپوزیسیون صراحتاً اعلام کرده بود که یکی از راهبردهای آنها در اجرای اهداف براندازانه و دشمنی کردن با جمهوری اسلامی، «بهره‌برداری از سلبریتی‌ها» است؛ البته فلاحتی چنین نگاهی به سلبریتی‌ها را توهین به آنها می‌داند و می‌گوید: «چنین عبارتی برای افراد سرشناس در عرصه‌های مختلف توهین بسیار بزرگی است. براندازان در اظهارات شفاف خود تاکید کرده‌اند که برای رسیدن به اهداف خود از چهره‌های مشهور استفاده می‌کنیم.»

از نگاه او بخشی از علت این موضوع به ضعف دستگاه‌های فرهنگی کشور برمی‌گردد: «این ضعف فرهنگی جامعه ما است که جامعه تا حد زیادی به پدیده سلبریتی سوق پیدا می‌کند. متأسفانه اغلب سلبریتی‌های ما مطالعه کافی و تخصصی ندارند؛ اغلب قوه تحلیل به ویژه در مسائل کلان سیاسی و امنیتی را ندارند و سطح برداشت آنها از مسائل، بسیار نازل است. این افراد به واسطه القائات فضای مجازی احساس می‌کنند که چون فردی شناخته شده هستند می‌توانند در همه حوزه‌ها نظر بدهند و در همه ساختارها ورود کنند.»

به نظر می‌رسد وقتی راهبری الگوهای فکری از طبقه فرهیخته به قشر سلبریتی تنزل پیدا کند، بخشی از جامعه به لحاظ فرهنگی دچار اشکال خواهد شد. این پژوهشگر بیان می‌کند: «سلبریتی‌ها در پی فقدان دانش مورد نیاز به راحتی در دام گروه‌های معارض و براندازی قرار می‌گیرند و آگاهانه یا ناآگاهانه خدمتکاران بی‌جیره و مواجب گروه‌های ضدمیهنی و ضدوطنی می‌شوند.»

فلاحتی یادآوری می‌کند که مناسبات فرهنگی ما نامناسب و ناسالم هستند و در حوزه قانونی و برخوردهای قضائی نیز دچار ضعف هستیم چراکه در خصوص تخلفات مختلف افراد مشهور با آنها با تسامح برخورد می‌شود.

جهان وهم‌آلود براندازان

با وجود حامیان مادی خارجی و مدافعان معنوی داخلی، پایگاه اجتماعی حقیقی جریان براندازی در دنیای واقعی فاصله قابل توجهی با چینش و ارقامی که در فضای مجازی به ارائه می‌شد داشت. برخی بر این باورند اختلاف فاحش میان حامیان مجازی براندازان و طرفداران آنها در دنیای واقعی به علت آن است که اپوزیسیون، گروهی از افرادی را به خط کرده بود که به صورت شبانه روزی و شیفتی کار می‌کنند تا برای جریان‌سازی فکری در فضای اجتماعی فعالیت داشته باشند.

به هر شکل، با وجود همه تلاش براندازان و حامیان آنها، این جریان نه در دنیای حقیقی و نه در فضای مجازی نتوانست راه به جایی ببرد. گرچه آنها تا حدی توانستند در فضای مجازی جریان‌سازی کنند و با تحمیل نظر خود در ایام اعتراضات، با اعمال نوعی دیکتاتوری مجازی گروهی از مردم را تحت فشار گذاشتند و آنها را از کسب و کار روزانه و فعالیت‌های اجتماعی منع کردند اما در نهایت امر و با گذشت زمان، با سنگ محک‌هایی مختلفی به خود و همگان اعتراف کردند که پایگاه اجتماعی لازم برای کنش‌گری سیاسی را ندارند. «انبارلویی» در این خصوص می‌گوید: «آخرین تلاش براندازان فتنه پاییز ۱۴۰۱ بود و خودشان هم فهمیدند که لشکری در ایران ندارند و فقط می‌توانند روی سرویس‌های امنیتی و جاسوسی خودشان حساب کنند.»

به نظر می‌رسد دو مشکل عمده درباره اپوزیسیون وجود دارد. اول؛ نداشتن «پایگاه اجتماعی مؤثر» است. یعنی پایگاهی که در تعارف سیاسی بگنجد و منجر به خیزش یا ایجاد تغییری محسوس شود که کارکردهای جریان سیاسی متبوع خود را محقق کند و دوم؛ فقدان دانش وسیع نسبت به اطلاعات داخل و مناسبات حاکم بر جامعه ایرانی.

کاستی‌ها و کوتاه‌قدی‌های جریان براندازی باعث شد آنها به ناچار به دنیایی از اوهام روی بیاورند و با ساختن فضایی حباب‌گونه به خود و اندک اعضای پایگاه اجتماعی روحیه ببخشند؛ تا جایی که بعضاً امر بر خود آنها نیز مشتبه شد و با خیال آنکه که طرفداران میلیونی یا لشکری از حامیان و نظامیان دارند، سیرک‌های متعدد همچون «نشست دانشگاه جرج تاون» و کمپین «من وکالت می‌دهم» را به راه انداختند.

رقیب سبک‌وزن جمهوری اسلامی

بنا بر آنچه گفته شد براندازان به واسطه مجموعه اختلافاتی که داشتند نه تنها به کرسی قدرت نرسیدند بلکه حتی به آن نزدیک هم نشدند؛ اما نکته قابل توجه آن است که آنها در همین شرایطی ابتدایی هم بر سر قدرتی که برابر با هیچ است، به جان هم افتادند.

ائتلافی که بعد از ۴۴ سال دشمنی با جمهوری اسلامی شکل گرفته بود در مدت کوتاهی از هم گسست، این در حالی است که جمهوری اسلامی و مردم ایران دخالت چندانی در این فروپاشی نداشتند و براندازان خودشان به علت طمع قدرت داخلی، اختلافات بنیادین و حملاتی که در فضای مجازی به یکدیگر می‌کردند به این سرانجام دچار شدند. آنها تلاش کردند که حتی در حد یک نمایش، پیام اتحاد، همنشینی و همبستگی خود را منعکس و منتقل کنند اما توان آنها حتی برای یک بازی نمایشی هم کفایت نکرد.

انبارلویی با تاکید بر اینکه این جریان در آینده نیز فرجامی نخواهد داشت، عنوان می‌کند: «حتی اگر تحت شرایطی اتحادی میان آنها حاصل شود و کار خود را ادامه دهند، باز هم اعتبار و وزنه لازم برای آنکه مقابل انقلابی که بر دنیا و منطقه تأثیر گذاشته و معادلات قدرت جهانی را تغییر داده بایستند را ندارند و نمی‌توانند در برابر ملت ایران قد علم کنند»

منبع: مهر

این مطلب به صورت خودکار از این صفحه بارنشر گردیده است

پرده آخر از نمایش دورهمی براندازان/ اپوزیسیون پَر! بیشتر بخوانید »

رضا پهلوی، ناشی‌ترین اوپوزیسیون تاریخ جمهوری اسلامی

رضا پهلوی، ناشی‌ترین اوپوزیسیون تاریخ جمهوری اسلامی



شاه می‌دانست در حالی که احساسات ضداسرائیلی در کشورهای مسلمان و مردم ایران در اوج است، ارتباط و حتی نزدیکی با اسرائیلی یک امتیاز منفی بزرگ است؛ چیزی که فرزندش از درک آن عاجز است.

به گزارش مجاهدت از مشرق، امین فرج‌اللهی، پژوهشگر و برنامه‌ساز در حوزه تاریخ انقلاب اسلامی در صفحه شخصی اینستاگرام خود درباره سفر رضا پهلوی به اسرائیل نوشت:

انکار یا پنهان اسرائیل از سوی اپوزیسیون

این روزها رسانه‌های ضدانقلاب دارند با آب و تاب سفر رضا پهلوی به اسرائیل را پوشش می‌دهند. واقعیت آن است که این سفر هرچند یک اقدام بی‌سابقه بود، اما بیش از آن‌که برای او سود داشته باشد به زیانش است. چهل و چند سال است که جمهوری اسلامی برپاست و گروه‌های مختلف ضد انقلاب، از تروریست‌های مجاهدین خلق و کومله و دموکرات گرفته تا طیف‌های مختلف سلطنت‌طلبان و جمهوری‌خواهان و سوسیالیست‌ها بر علیهش فعال هستند. اینها در تمام این چهار دهه با وجود تفاوت نظر و مشی عملیشان در یک خط قرمز مشترک بودند و آن اسرائیل است. نه اینکه با اسرائیل پیوند یا به آن تمایل داشته باشند، نه، بلکه همیشه آن را پنهان یا انکار کرده‌اند.

ارتباط با صهیونیست‌ها یک امتیاز بزرگ منفی

آخرین موردش همین سال گذشته بود که وقتی وزارت اطلاعات اعلام کرد برخی تیم‌های کومله با هدایت موساد مشغول عملیات در ایران هستند، که کومله آن را تکذیب کرد. اطلاعات ایران درست بود، اما ننگ همکاری با اسرائیل آنقدر سنگین است که حتی کومله هم حاضر به اعلامش نیست. سال‌ها پس از اولین افشاگری منافقین راجع به برنامه هسته‌ای ایران در سال ۸۱ مشخص شد اطلاعات این افشاگری توسط موساد کسب شده و برای افشایش سراغ همین رضا پهلوی رفتند و پس از عدم موافقتش گزینه بعدی منافقین بوده‌اند که پذیرفتند. ارتباطشان با اسرائیل هم بیش از اینهاست اما هنوز که هنوز است و حاضر نیستند آن را علنی کنند. چرا؟ چون می‌دانند در نگاه ایرانیان اسرائیل یعنی نماد دشمنی با مردم ایران که آرزویش شخم زدن ایران است و کوچک‌ترین انتساب به آن یک پوئن بزرگ منفی محسوب می‌شود.

چیزی که فرزند شاه از درک آن عاجز است

تازه این‌ها مربوط به چهار دهه اخیر است. اسرائیل سال ۱۳۲۷ شمسی تشکیل شد، یک سال بعد ایران اسرائیل را شناسایی موقت کرد. در سال‌های بعد روابط غیررسمی ایران و اسرائیل بسیار گسترده شد، نمایندگان سیاسی در پایتخت‌ها مستقر شدند و رفت و آمد هنرمندان و دانشجویان برقرار شد. روابط اطلاعاتی موساد و ساواک در حیطه‌های مختلف منطقه‌ای توسعه یافت. ارتش اسرائیل و ارتش ایران در سطوح عالی با هم در تعامل قرار گرفتند. اما مسئولین ایران هیچگاه جرات نکردند این رابطه را علمی و رسمی و به آن افتخار کنند. مسئولین اطلاعاتی و سیاسی عالی رتبه اسرائیلی به ایران آمده و با شاه هم دیدار می‌کردند، اما نه سفر و نه دیدارشان خبری نمی‌شد. شاه می‌دانست در حالی که احساسات ضداسرائیلی در کشورهای مسلمان و مردم ایران در اوج است ارتباط و حتی نزدیکی با اسرائیلی یک پوئن منفی بزرگ است، چیزی که فرزندش از درک آن عاجز است.

این مطلب به صورت خودکار از این صفحه بارنشر گردیده است

رضا پهلوی، ناشی‌ترین اوپوزیسیون تاریخ جمهوری اسلامی بیشتر بخوانید »