روزنامه آرمان ملی

سرویس سیاست مشرق- در میان انبوهی از گزارش‌ها و تیترهای خبری، در یک بسته کامل با نام «ویژه‌های مشرق» شما را در جریان مسائل مهم و اثرگذار از نگاه روزنامه‌های کشور قرار می‌دهیم.

در این ویژه‌نامه، نگاهی به آخرین مواضع جناح‌های سیاسی و تحولات مهم داخلی، خارجی، اوضاع اقتصادی و اجتماعی کشور انداخته می‌شود که مخاطبان بامطالعه آن به رهیافت‌های مهم، نکات و تأملات از سیر وقایع اثرگذار دست خواهند یافت، در این بخش با ما همراه باشید.

*********

توافقنامه برجام بعد از آنکه نتوانتس توانست تحریم‌های سازمان ملل بر علیه ایران را متوقف کند در آستانه رسیدن به تاریخ انقضای خود است، حالا باتوجه به‌ غبارآلود بودن فضای بین ایران و غرب و تحولات خاورمیانه بسیاری از کارشناسان پیش‌بینی می‌کنند که شاید مذاکرات در این مدت به نتیجه نرسد و باتوجه به حضور دوباره رئیس‌جمهور جنجالی آمریکا در کاخ سفید، بیم آن می‌رود که غربی‌ها با هدایت ترامپ بخواهند فضای بین‌المللی را برای تهران محدودتر کنند.

در این میان برخی رسانه‌های اصلاح‌طلب معتقدند که با پایان برجام دولت باید بار دیگر مذاکراتی را آغاز کند که مخاطب آن آمریکا است، روزنامه اعتماد تنها نسخه باقی مانده پیش پای پزشکیان را گفتگو با ترامپ خوانده و نوشته است:

مشکل این است که هم امریکا برای حل مشکلاتش با ایران جدی نبوده و هم ما برای حل مسائل‌مان با غرب اراده‌ای نداشته‌ایم. ما همواره گفته‌ایم امریکا خائن است و امریکا هم همواره ایران را محور شرارت دانسته است! به نظرم نه تنها به خاطر حضور ترامپ، بلکه به خاطر شرایط منطقه‌ای، شرایط اقتصادی داخلی ایران، مطالبات مردم، ضرورت حل ناترازی‌های بنیادین و… باید برای این پایان باز، یک پایان مشخص بنویسیم.

این روزنامه با ارائه طرح یا رومی روم یا زنگی زنگ نوشته است:

یا با امریکا باید به یک توافق برسیم یا وارد رویارویی جدی شویم. معلق ماندن برای مردم بدل به مرگ تدریجی شده است. تصور من این است که ایران میلی به جنگ ندارد، مساله امریکا هم جنگ با ایران نیست. نه اینکه ایران خیلی قوی است و باعث ترس جهانیان است، بلکه مشکل این است که ایران پس از جنگ یک دردسر جدی و اساسی برای منطقه و جهان خواهد بود. با این استدلال، ترامپ وارد جنگ با ایران نمی‌شود. اما با هر وسیله ممکن باید تلاش کنیم که با امریکای مدل ترامپ مذاکره کرده و به یک نتیجه برای حل مسائل برسیم. به نظرم هنگامه پایان نزاع ایران و امریکافرا رسیده است.

اعتماد در ادامه با ارائه طرحی عجیب می‌نویسد:

در صورت پایان این منازعه، استعاره امپریالیسم جهانی و امریکا به عنوان دشمن بزرگ فرو ریخته و این کشور به همکار ایران برای حل معضلات بدل می‌شود. دولت باید از رهبری اجازه بگیرد و به عرصه جهانی ورود کند. البته دولت در ابتدای فعالیت‌هایش به این زمینه ورود کرد و بعد به خاطر آغاز جنگ‌های منطقه‌ای دست نگه داشت. دوباره آقای رییس‌جمهور برای اجرای سیاست تنش‌زدایی باید اقدام کرده و نمایندگانی را به اروپا، امریکای جنوبی، کانادا، آسیا و… گسیل دارد.

در برابر طرح وادادگی در برابر آمریکا روزنامه آرمان ملی از طرحی پرده برداشته که ۱۸۰ درجه با نگاه ارتباط با غرب فاصله دارد، این روزنامه می‌نویسد:

مکانیزم ماشه اگر فعال شود تحریم‌های سازمان ملل باز می‌گردد ولی توجه داشته باشید آن تحریم‌هایی که برای ایران چالش‌زا بوده تحریم‌هایی است که توسط کنگره آمریکا در حوزه نفتی و بانکی وضع شده است. فعال شدن این گزینه نمی‌تواند خبر خوبی باشد ولی باید بدانیم که تحریم‌های آمریکا مهم‌تر از تحریم‌های سازمان ملل است. اینکه آیا دکترین هسته‌ای ایران نیاز به بررسی دارد یا خیر؟ اگر نیاز به تغییر داشته باشیم آن‌وقت خروج از NPT لازم است زیرا نمی‌توانیم هم در چارچوب NPT حضور داشته باشیم و هم دکترین هسته‌ای را تغییر دهیم. آیا عضو NPT بودن برای ما لازم است؟

اصلاح‌طلبان همواره نشان داده‌اند که در سیاست خارجی قائل به حفظ تعادل نبوده و یا از این سوی بوم افتاده و یا آن سویش!

در حالی بخشی از اصلاح‌طلبان به رویای باز شدن درها توسط ترامپ را دارند که دولت ترامپ برای مذاکره با دولت روحانی و تیم ظریف، ۱۳ شرط توهین‌آمیز گذاشته بود.

هنگامی هم که ظریف چهار با اشپیگل مصاحبه کرد و تداعی درخواست مذاکره از آن گفت‌وگو شد، ترامپ پاسخ داد: نه مرسی! اصلاح‌طلبان رادیکال با دادن طرح ترک مخاصمه درصدد هستن که منابع بازدارنده اقتدار را واگذار کنند و تهدید بسازند.

سرویس سیاست مشرق- در میان انبوهی از گزارش‌ها و تیترهای خبری، در یک بسته کامل با نام «ویژه‌های مشرق» شما را در جریان مسائل مهم و اثرگذار از نگاه روزنامه‌های کشور قرار می‌دهیم.

در این ویژه‌نامه، نگاهی به آخرین مواضع جناح‌های سیاسی و تحولات مهم داخلی، خارجی، اوضاع اقتصادی و اجتماعی کشور انداخته می‌شود که مخاطبان بامطالعه آن به رهیافت‌های مهم، نکات و تأملات از سیر وقایع اثرگذار دست خواهند یافت، در این بخش با ما همراه باشید.

*********

هر چه به ساعت ورود ترامپ به کاخ سفید نزدیک می‌شویم، تحلیل‌های عجیب همراه با پیام‌های غلط برای آمریکایی‌ها افزایش پیدا می‌کند.

در نمونه آخر حسین مرعشی دبیرکل حزب کارگزاران سازندگی مقاومت را امری بیهوده در آینده خوانده و گفته است:

دکترینی که از انقلاب و بعداً جنگ بیرون آمده است، مبارزه با استکبار است. این دکترین نمی‌تواند نیازهای روزافزون جامعه شما را برای رقابت با کشورهای منطقه یا جهان تامین کند. همان‌طور که در چین رخ داد و در این کشور تا قبل از آنکه دکترین خود را تغییر دهد، هیچ اتفاق مثبتی نمی‌افتاد. بالاخره آقای مائو آمد و برای آخرین کار، کشاورزی را به‌عنوان جهش بزرگ دولتی کرد. مواد غذایی تحت تاثیر این جهش بزرگ، آنقدر کم شد که چند ده میلیون نفر از گرسنگی مردند. مائو فهمید نمی‌شود و رها کرد و دکترین چین تغییر کرد. دکترین چین در زمان مائو این بود که قدرت چین به تعداد تانک، توپ، کلاهک هسته‌ای و سربازانش است. سپس دکترینی که آوردند این بود که قدرت چین، اقتصاد چین است. چین را ظرف ۴۷ سال از سرانه ۲۰۰ دلار برای هر نفر به ۱۲ هزار دلار هر نفر رساندند!

روزنامه ستاره صبح یکی از روزنامه‌های زرد نویس نزدیک به اصلاح‌طلبان نیز در گزارشی با همین خط تسلیم در برابر غرب نوشته است:

مام تحریم‌هایی که در قالب تحریم‌های ۲۲۳۱ لغو شده بود دوباره بر سر ملت آوار خواهد شده. مردم نان، آب، هوا، برق، گاز و … می‌خواهند. می‌خواهند خوب زندگی کنند نه در میانه مشکلات اقتصادی و دود بمانند.

در ادامه خط نرمال سازی ارتباط با آمریکا آمده است:

ریشه همه این مشکلات در سیاست خارجی تهاجمی است که بستر را برای انزوای کشور و افزایش تحریم‌ها فراهم کرده است. قانون گذاران آرمان گرا قانونی نوشتند و برای غرب خط و نشان کشیدند که تحریم‌ها باید برداشته شوند ولی در عمل تحریم‌ها بیشتر شد. اگر در اداره کشور به جای نگاه آرمانی نگاه ملی باشد همه سیاست ها با نگاه به درون، منافع ملی و منافع مردم تنظیم می شود.

روزنامه آرمان ملی نیز از مدل مواجهه با آمریکا در سرمقاله خود پرده برداشته و می‌نویسد:

نگاه آمریکایی‌ها به مذاکره با ایران بر پایه ایجاد شرایط برای یک مذاکره جامع با تهران است. آنها همواره بر این مورد تاکید کرده‌اند که در مذاکره با ایران علاوه بر مساله هسته‌ای باید بتوانند در مورد مسائل مختلفی از جمله مسائل موشکی و حتی مسائل مربوط به منطقه مذاکره کنند که البته مقامات در تهران اینگونه مذاکرات را نپذیرفته‌اند.

اصلاح‌طلبان در حالی خواستار «حل مشکل پرونده هسته‌ای و احیای توافق برجام به منظور رفع تحریم‌های ظالمانه» و «پذیرش هنجارهای بین‌المللی از جمله پیوستن به گروه ویژه اقدام مالی، FATF» شده که اولا تمرکز آمریکا در شرایطی فعلی روی حمایت حداکثری از رژیم صهیونیستی برای مقابله با حماس است و بی‌تردید در این فضای قطبیده، اساسا حل مشکل پرونده هسته‌ای، وقعی برای آمریکایی‌ها ندارد.

بالاگرفتن سطح آشوب در منطقه‌ی غرب آسیا، بار دیگر نیروهای تجدیدنظرطلب را برای پیش‌برد ایده‌های ضد ملی خود از جمله «مذاکره به هر قیمت» و «سازش بدون دستاورد»، فعال کرده است.

بیست و دو سال پیش و پس از حمله‌ی آمریکا به افغانستان و همزمان با طرح برخی گمانه‌زنی‌ها درباره قریب‌الوقوع‌بودن حمله به عراق، تعدادی از نمایندگان مجلس ششم در نامه‌ای موسوم به جام زهر، از رهبر انقلاب خواستند که با آمریکا وارد مذاکره شود. این نمایندگان مدعی شدند: «اگر جام زهری باید نوشید، قبل از آنکه کیان نظام و مهمتر از آن، استقلال و تمامیت ارضی کشور در مخاطره قرار گیرد، باید نوشیده شود».

به نظر می‌رسد آنچه اصلاح‌طلبان ساختاری پیرامون احیای مذاکرات مطالبه کرده، چیزی شبیه همان نامه‌نگاری خیانت‌آلود نمایندگان مجلس ششم باشد. به تعبیری این جریان می‌کوشد از شرایط آشوبناک و اضطراری منطقه، برای تحقق چیزی سوءاستفاده کند که هشت سال تمام، از انجامش عاجز مانده بود.

کشاندن ایران به پای میز مذاکره‌ای که در ازای خلع سلاح دفاعی و منطقه‌ای ایران، هیچ دستاوردی برای کشورمان به همراه نداشته باشد، هدف سیاسی غایی جریان موسوم به اعتدالی و بخشی از حامیان اصلاح‌طلب است. این هدف سیاسی غایی، علی‌القاعده با توجیه اخلاقی لزوم «توجه بیشتر به معیشت مردم» پیگیری خواهد شد.

سرویس سیاست مشرق- در میان انبوهی از گزارش‌ها و تیترهای خبری، در یک بسته کامل با نام «ویژه‌های مشرق» شما را در جریان مسائل مهم و اثرگذار از نگاه روزنامه‌های کشور قرار می‌دهیم.

در این ویژه‌نامه، نگاهی به آخرین مواضع جناح‌های سیاسی و تحولات مهم داخلی، خارجی، اوضاع اقتصادی و اجتماعی کشور انداخته می‌شود که مخاطبان بامطالعه آن به رهیافت‌های مهم، نکات و تأملات از سیر وقایع اثرگذار دست خواهند یافت، در این بخش با ما همراه باشید.

*********

دور جدیدی از گفت‌وگوهای ایران با اتحادیه اروپا و سه قدرت اروپایی از پنج‌شنبه هفته گذشته در ژنو آغاز شد. این گفت‌وگوها بعد از یک دوره تنش شدید در روابط ایران و اروپا شکل گرفته‌است. در شرایطی که دولت چهاردهم با شعار بهبود روابط با غرب و از سرگیری مذاکرات روی کار آمد، بعد از نزدیک به چهار ماه از آغاز به کار این دولت نه‌تنها شرایط روابط با اروپا بهبود پیدا نکرده‌است، بلکه تنش‌ها به شکل کم‌سابقه‌ای افزایش پیدا کرده‌است.

روزنامه هم‌میهن درباره مذاکرات در ژنو آن را مقدمه سازش خوانده و نوشته است:

حالا رئیس‌جمهوری می‌تواند در منطقه و جهان موضوع وفاق را مطرح کند که در عمل قائل به گفت‌وگو باشد، سپس باید سازش کرد و آنگاه وفاق یا اجماع. سازش که جای خود، آقایان حتی گفت‌وگو را بر نمی‌تابند. پس چگونه وفاق پزشکیان مورد استقبال قرار گیرد؟ چون به نظر من برای وفاق باید عزم جدی هم برای سازش و سازگاری داشت. سازش به چه معنا؛ به آن معنای منفی که برخی تندروها در نظر دارند نیست به معنای اینکه واقعاً ما با نُرم جهانی سازگار شویم هنجارها را بپذیریم و بر اساس منافع و اهداف ملی خود بتوانیم با همه کشورهای منطقه و جهان مناسباتی عادی داشته باشیم این به معنای سازش است یعنی سازگار شدن با شرایط بین‌الملل اما متاسفانه ما می‌بینیم در بیش از ۱۰۰ روزی که دولت آقای پزشکان روی کار آمده است این دولت حتی تلاش جدی برای گفت‌وگو ندارد.

این روزنامه در ادمه ادعای عجیب خود نوشته است:

سازش که جای خود، طبیعتاً با توجه به همین رفتارهاست که کشورهای اروپایی و آمریکا همانگونه با تهران رفتار می‌کنند چون می‌بینند که آنچه از زبان پزشکیان یا عراقچی مطرح می‌شود فعلاً یک بلوف دیپلماتیک است و خبری از مذاکره و سازش نیست یا بهتر بگویم سازگاری نیست. نکته دیگری که شاید به مذاق دولت چهاردهم خوش نیاید اما من به صراحت آن را اعلام می‌کنم این است که آقای مسعود پزشکیان هیچ وقت در حد و قواره فردی مانند سیدمحمد خاتمی نبوده و نخواهد بود.

روزنامه اعتماد دیگر روزنامه اصلاح‌طلب نیز مذاکرات ژنو را مقدمه مذاکره با آمریکا خوانده و می‌نویسد:

ایران برای حل مشکلات اساسی کشور به آرامش نیاز دارد. کوبیدن بر طبل تنش ایران را به جایی نمی‌رساند. البته مهم است ایران به دشمنان منطقه‌ای‌اش به‌خصوص اسراییل نشان بدهد از رویارویی نظامی واهمه‌ای ندارد. اما به استقبال تنش رفتن هم در جزو برنامه‌های دولت نیست. اصولا مسعود پزشکیان با این وعده، رای و توجه مردم را جلب کرد که بتواند به مشکلات مدیریتی، سیاسی و اجتماعی کشور رسیدگی جدی کند. متاسفانه ترور اسماعیل هنیه در نخستین روزهای کار پزشکیان کار را سخت کرد. در کل رویکرد آقای پزشکیان رویکرد تنش‌زدایی بوده و در ادامه هم خواهد بود.

خط سازش مسیری است که از سال‌های پس از انقلاب اسلامی تاکنون و بویژه از زمان رحلت امام عظیم الشأن به این سو، توسط برخی از سیاسیون ایرانی بارها و بارها مورد اشاره و حتی تأکید قرار گرفته است.

نخستین گام سازشکاران و سازش خواهان همواره با طرح مسئله “هزینه” برداشته می‌شود. البته کنایه‌های مفهومی اصلاح طلبان تنها به این نقطه ختم نمی‌شود، آنها گاه بر سر مصداق نیز صریحاً از این می‌گویند که حاضر به پرداخت هزینه نیستیم!

این روزها که روابط قالیباف و اصلاح‌طلبان تا حدودی خاطره پیش از انتخابات اسفند ۱۴۰۲ را تداعی می‌کند، روزنامه آرمان ملی نوشته است:

چرخش عجیب رییس مجلس از همراهی به تقابل با دولت نیز بسیار شگفت‌انگیز است. درحالی که به نظر می‌رسید قالیباف از آنچه در جریان انتخابات مجلس و ریاست‌جمهوری اخیر بر وی رفت اندکی درس گرفته و به درک بهتری از پیرامون خود و رویکرد و روش تندروها رسیده باشد و جایگاه خود را به عنوان یکی از ستون‌های وحدت و عقلانیت در نظام سیاسی کشور بازیابد و وجهه همت خود را بر محدود کردن تندروها در فضای مجلس قرار دهد، اما موضع‌گیری‌های اخیر نشان می‌دهد دوباره در پی تکرار اشتباهات قبلی است. بعید است قالیباف پس از دو دهه سیاست‌ورزی در ایران نداند که در پازل سیاسی تندروها هیچ‌گاه جایی نداشته و ندارد و به موقعیت مطلوب بازسازی برند سیاسی خود پشت پا بزند!

در بخش دیگری از این گزارش آمده است:

اگر هم این موضع‌گیری‌ها چنان‌که شنیده می‌شود در پی برخی تغییرات و انتصابات مدیریتی در دولت باشد که محل تاسف فراوان است به ویژه آنکه قالیباف تاکنون نیز سهم مناسبی در تقسیم دولت گرفته است.

به نظر می‌رسد که اصلاح‌طلبان رادیکال در تلاش هستند تا دولت را در مواجهه با مجلس دچار انحراف از زمین کنند، دولت برای تداوم معنوی و مادی خود چاره‌ای جز تقویت منطقه میانه سیاست ندارد. بنابراین هرگونه معطل گذاشتن تعیین تکلیف با رادیکال‌های اصلاحات علیه خود دولت است. آلترناتیو دیگری وجود ندارد و درعین‌حال دولت چاره‌ای جز شروع با مسائل اقتصادی نخواهد داشت. به همین منظور باید با پیش انداختن حوزه اقتصاد و معیشت، فضای لازم برای تداوم خود را ایجاد کند.

سرویس سیاست مشرق- در میان انبوهی از گزارش‌ها و تیترهای خبری، در یک بسته کامل با نام «ویژه‌های مشرق» شما را در جریان مسائل مهم و اثرگذار از نگاه روزنامه‌های کشور قرار می‌دهیم.

در این ویژه‌نامه، نگاهی به آخرین مواضع جناح‌های سیاسی و تحولات مهم داخلی، خارجی، اوضاع اقتصادی و اجتماعی کشور انداخته می‌شود که مخاطبان بامطالعه آن به رهیافت‌های مهم، نکات و تأملات از سیر وقایع اثرگذار دست خواهند یافت، در این بخش با ما همراه باشید.

*********

روز گذشته بررسی تقاضای یک‌فوریت لایحه اصلاح قانون نحوه انتصاب اشخاص در مشاغل حساس در جلسه علنی مجلس در دستور کار نمایندگان قرار گرفت اما رأی مخالف ۲۰۷ نماینده در برابر ۳۸ رأی موافق و ۷ رأی ممتنع، این لایحه یک‌فوریتی را به لایحه اصلاحی عادی تبدیل کرد تا در صف بررسی طرح‌ها و لوایح عادی صحن علنی مجلس قرار گیرد.

پاسخ منفی مجلس به ماندن ظریف در دولت مورد توجه روزنامه‌های اصلاح‌طلب قرار گرفته و آن را در تضاد با وفاق خوانده‌اند، روزنامه سازندگی ارگان سیاسی حزب کارگزاران درباره این ماجرا نوشته است:

آنچه دیروز در مجلس و هنگام بررسی فوریت لایحه «اصلاح قانون انتصاب اشخاص در مشاغل حساس» رخ داد عملا یک نه بزرگ به رئیس جمهور و هواداران او بود. اگرچه نمایندگان پایداریچی مجلس آنچنان که حمیدرضا رسایی گفته است پس از انتصاب ظریف (که فرزندانش تابعیت قهری آمریکا دارند) به دنبال اثبات تخلف رئیس جمهور(!) و احیانا بعدش دادگاهی کردن مسعود پزشکیان هستند اما دیروز اکثریت مجلس به طرحی که بوی وفاق و همراهی با دولت را داشت، پشت کردند و خواسته حداقلی دولت را نادیده گرفتند.

این روزنامه در ادامه با گره زذن حذف ظریف به بحران سازی سیاسی گفته است:

۲۰۷ نفر از نمایندگان مجلس با فوریت لایحه دولت برای اصلاح قانون انتصاب اشخاص به مشاغل حساس مخالفت کردند و بدین ترتیب فشار را برای خروج “محمدجواد ظریف” از دولت بیشتر کردند تا به وفاقی که “مسعود پزشکیان” به دنبال آن بود، نه بگویند!

روزنامه آرمان‌ملی دیگر روزنامه اصلاح‌طلب که سمپاتی شدید به ظریف دارد هم از هجمه‌های تمام نشدنی علیه ظریف خبر داده و می‌نویسد:

اما واقعیت امر بر آن است که از همان ابتدا نیز مشخص بود که دلواپسان و تندروها اساسا وقعی به آنچه از سوی پزشکیان مطرح می‌شود نمی‌نهند و صرفا به‌دنبال پیاده‌سازی منویات خود هستند. چه اینکه رگه‌هایی از این موضوع را در همان روزهای رای اعتماد از سوی تندروها مشاهده کردیم. اما اینکه هنوز هم با وجود مخالفت‌های مکرر تندروها در مجلس پزشکیان به‌دنبال وفاق با آنها است امری قابل تامل است. چرا که به‌وضوح پیدا است دلواپسان بهارستان اساسا به‌دنبال وفاق یا همگرایی با دولت نیستند و رویکردهای دولت را قبول ندارند و هر جا ببینند منویات‌شان اجرا و رعایت نمی‌شود بازی را در هر کجا و هر موضوعی که باشد به هم می‌ریزند!

در حالی که این روزها عموم جامعه درباره مسائل روز به ویژه مشکلات معیشتی مسئله داشته و نگران قطعی برق و گاز در زمستان هستند باز کردن ماجرای ظریف و تبدیل آن به یک بحران سیاسی با هدف شکاف آفرینی میان مجلس و دولت عاقبت خوبی نداشته و تنها از جانب کسانی حمایت می‌شود که بحران زیست هستند.

واقعیت آن است که نه پرونده ظریف بلکه هر مسئله سیاسی در میان آحاد مردم فاقد اهمیت بوده و اصلاح‌طلبان با دادن آدرس غلط در حال انحراف دولت از مسائل اصلی هستند.

روزنامه هم‌میهن گویی بیش از رسانه‌های اصلاح‌طلب مسئله بحران‌های پیش رو را درک کرده است، جایی که به جای مانور روی مسئله ظریف به سراغ پاشنه آشیل دولت یعنی مسائل روزمره و اقتصادی رفته است، این روزنامه نوشته است:

گزارش مرکز پژوهش‌های مجلس نشان می‌دهد که تصمیم‌گیری‌های نادرست دولت در مدیریت منابع انرژی، از جمله افزایش ناترازی گاز و کاهش ذخایر سوخت نیروگاه‌ها، به بحران برق در کشور دامن زده است. قاچاق گسترده سوخت به دلیل اختلاف قیمت شدید نیز بر وخامت اوضاع افزوده است. در حالی که مردم با خاموشی‌های طولانی دست و پنجه نرم می‌کنند، دولت همچنان در کنترل این بحران ناکام مانده است. از سوی دیگر مصرف سوخت مایع در نیروگاه‌های حرارتی افزایش یافته و در زمان حاضر ذخایر گازوئیل و نفت‌کوره نیروگاه‌ها در ۶ ماهه اول ۱۴۰۳ نسبت به مدت مشابه سال قبل کاهش پیدا کرده و افزایش ناترازی گاز و عدم امکان تأمین سوخت مایع جایگزین، چالش‌هایی را برای تأمین برق در زمستان به وجود آورده است!

استفاده دولت و ترغیب آن به انتخاب «قید فوریت» روی موضوعی چون «جواد ظریف» بیش از هر چیز هدر دادن وقت خود و مجلس را به اموری است که جنبه سیاسی دارد و میان مردم فاقد ارزش‌گذاری خواهد بود.