روزنامه کیهان

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از مشرق، روزنامه کیهان در ستون اخبار ویژه خود نوشت: «احمد – ز» در روزنامه زنجیره‌ای آرمان می‌نویسد: از صمیم قلب آرزو دارم بخشی از نیروهای باسابقه «اصلاح‌طلب» اعتبار اجتماعی خود را به دست آورند و در جغرافیای سیاسی ایران نقش طبیعی خود را بازی کنند.

با این حال، به نظرم چهره‌های اصلی اصلاح‌طلب، جز تعداد انگشت‌شماری، از زاویه حفظ اعتبار اجتماعی به موقعیت‌شان نمی‌نگرند. آنها سیاست را که امری پیچیده، سیال، چندوجهی و متناقض‌نماست، در حد یک کمپین انتخاباتی ساده و ملال‌انگیز تنزل داده‌اند و اکثر اوقات خود را به آن اختصاص می‌دهند. در همین مورد نیز، داده‌های مورد اتکای آنها سطحی و گزینشی و دستگاه تحلیلی‌شان معیوب است! طبعاً وقتی داده‌های ناقص و غیردقیق وارد یک دستگاه تحلیلی معیوب شود، برونداد آن، نسبتی متوازن با واقعیت‌های محیط پیدا نمی‌کند و نهایتاً به بیراهه ختم می‌شود. گمان من بر این بود که تجربه دولت دوم حسن روحانی به آنها تکانی داده است، اما اکنون پس از پیروزی جو بایدن در انتخابات آمریکا، آنها در حال ترویج این تصورند که اشکال عمده‌ای در رویکردهای پیشین‌شان نبوده و همه مشکلات جاری به موجودی به نام ترامپ مربوط می‌شود که او هم با شکست در انتخابات روزگارش به سر آمده و اینک با حضور دمکرات‌ها در کاخ سفید، باید به نقطه همیشگی بازگشت و سیاست را در همان قالب تلاش برای کسب پاره‌ای از قدرت اجرایی از سر گرفت. خلاصه روز از نو، روزی از نو! وقتی اغلبِ اصلاح‌طلبان به این نتیجه رسیده‌اند یا برسند طبعاً کوشش کسی مثل من برای تغییر نگاه آنان نافرجام خواهد ماند و تنها اثرش این خواهد شد که اگر انتخابات را ببازند، با هر تصمیم نادرستِ طرفِ برنده، هدفی سهل و آسان و بی‌پناه برای شکستن تمام کاسه – کوزه‌ها بر سر او، در اختیارشان خواهد بود! این اتفاق در سال ۱۳۸۴ هم رخ داد. به محض پیروزی احمدی‌نژاد در انتخابات آن سال، اما در هر محفلی حاضر شدم نخستین انتقاد حاضران این بود که با بی‌تفاوتی و انفعالِ خود نسبت به انتخابات، زمینه‌ساز پیروزی احمدی‌نژاد شده‌ام و باید در برابر تک‌تک اقدامات او پاسخگو باشم! من با تکیه به چه ابزار و توسل به چه نوع استدلالی می‌توانستم آنها را مجاب کنم که اگر هاشمی هم پیروز می‌شد، اوضاع حتی می‌توانست از جهاتی برای آنها سخت‌تر باشد؟ طبعاً هیچ ابزار و استدلالی در کار نبود چرا که تاریخ فقط به یک صورت اتفاق می‌افتد و صورت‌های موازی و بدیل آن، فقط با تکیه بر استدلال‌های صوری و منطقی قابل تصور است! همان اتفاق سال ۸۴ در سال ۹۶ هم تکرار شد. در سال ۹۶ به دوستان اصلاح‌طلب به شدت هشدار دادم که اگر روحانی دوباره پیروز شود، با توجه به چشم‌انداز آینده، دولتش در مشکلات غرق خواهد شد و تمام سرمایه و اعتبار اصلاح‌طلبان هم خواهد سوخت. اصلاح‌طلبان اما این نگرانی را بی‌پایه و اساس دانستند و آن را به خیالات انتزاعی و مجرّد نسبت دادند.

به هر حال این داستان باز هم در حال تکرار است! با این حال، این را هم می‌دانم که اگر کاندیدای مورد حمایت اصلاح‌طلبان به پاستور راه نیابد، از فردای آن روز مرا مسئول تمام مشکلات معرفی خواهند کرد! با این وضع بهتر نیست من پایم را از این گلیم بیرون بکشم و به دوستان بگویم هر چه خود صلاح می‌دانید! من نظری ندارم!

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از مشرق، روزنامه کیهان در ستون اخبار ویژه خود نوشت: سید حمید حسینی در روزنامه ایران نوشت: ما نباید تجربه دفعه گذشته را تکرار کنیم. در آن برهه همه تجربیاتی که در دوران تحریم، راه‌های دور زدن تحریم، یا مقاومت در برابر تحریم داشتیم به‌راحتی کنار گذاشتیم و فکر کردیم با امضای توافق برجام یک عضو عادی جامعه جهانی شدیم و دیگر تحریم نخواهیم شد.

در حالی که می‌دانیم برجام یک توافق و آن توافق با حزب دموکرات بود. این توافق در مجلس سنا آمریکا تصویب نشد و به همین دلیل ترامپ توانست با یک فرمان از توافق خارج شود و اروپایی‌ها هم نتوانستند در مقابل آمریکا بایستند و همه قول‌هایی که داده بودند، به خاطر فشارهای آمریکا بی‌نتیجه ماند.

در دوران مذاکرات آمریکایی‌ها، اروپایی‌ها می‌گفتند که ما مثل اعداد صفر هستیم که وقتی آمریکا جلوی ما قرار می‌گیرد، ما معنا پیدا می‌کنیم و عملاً اروپایی‌ها نشان دادند واقعاً صفر هستند. اروپایی‌ها در برابر قدرت نظامی، تسلیحاتی و اقتصادی آمریکا هیچ قدرتی ندارند و حتی نمی‌توانند مقاومت کنند.

وی با انتقاد تلویحی از قراردادهای نقض توتال و پژو و ایرباس و بوئینگ می‌افزاید: این تجربیات نشان می‌دهد که اگر این بار آمریکا به برجام برگردد، نباید دلخوش به همکاری غربی‌ها باشیم و تا آنجا که می‌شود دستاوردهایی را که از تحریم به دست آمده است حفظ کنیم. ما در چند زمینه طی این سال‌ها (قبل از تحریم‌های ظالمانه) به شرکت‌های خارجی وابسته بودیم، این شرکت‌ها پیمانکاری و فنی و مهندسی بوده است. ما در انجام پروژه‌های بزرگ فنی و مهندسی و پیمانکاری در کشور توانایی نداشتیم و نه تنها در اجرا بلکه در طراحی پایه کاملا وابسته بودیم. در جریان تحریم دوره‌های قبل ما مجبور شدیم که تعدادی از فازهای توسعه‌ای پروژه‌های بزرگ پارس جنوبی را برای اولین بار توسط شرکت‌های پیمانکار ایرانی اجرایی کنیم. اگر چه هزینه و مدت زمان اجرای آن طولانی شد، ولی حداقل به این توانایی رسیدیم که امکان انجام پروژه‌های بزرگ را داریم و نیازی به پیمانکاران خارجی نداریم.

این امر یکی از دستاوردهای تحریم است چرا که ما به خودمان جرات و جسارت دادیم و همچنین به شرکت‌های داخلی اعتماد کردیم. شرکت‌های داخلی با توجه به تجارب قبلی توانستند پروژه‌های بزرگ نفتی، سازه‌های شهری، سدسازی و سایر پروژه‌ها را انجام دهند.

عرصه دیگری که تحریم باعث شد تا بتوانیم کارهای خوبی انجام دهیم حوزه دانش‌بنیان‌ها است. در این بخش فعالیت‌های منحصر به فردی انجام شده به‌گونه‌ای که فاصله علمی ما با جهان بسیار کم شده است. مورد بعدی که وابستگی ما به خارج زیاد بود خطوط تولید و تجهیزات صنعتی بود. بدین جهت موفق شدیم پروژه‌های فولادی، ریل قطار، لوله‌های حفاری و توربین‌های گاز را با سخت‌ترین شرایط تحریمی تولید کنیم.

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از مشرق، روزنامه کیهان در ستون اخبار ویژه خود نوشت: فرشاد مؤمنی در یک نشست مجازی گفته است: زمانی که دلار چهار هزار و دویست تومانی اعلام شد ما جزو جدّی‌ترین مخالفان آن بودیم ولی مخالفت ما از جنس مخالفت رانت جوها نبود. ما مطالبه می‌کردیم تا اینها یک گزارش پنج صفحه‌ای رو کنند و بگویند این تصمیم که تا این درجه برای کشور تصمیم ساز هست حتی به اندازه‌ گزارش دو صفحه‌ای هم مطالعه پشت سر خودش دارد یا ندارد. سپس بحث این بود که دلار چهار هزار و دویست تومانی اسم رمز باز کردن باب تضعیف جدیدی از ارزش پولی ملّی است.

ما می‌گفتیم دلار سه هزار تومانی هم برای مردم ما لایطاق است. این مسئله باعث شده مردم در زمینه‌ تامین بدیهی‌ترین و ابتدایی‌ترین نیازهای معیشتی خودشان برای بقاء هم دچار بحران شوند. بنابراین تحت این عنوان و اینکه می‌خواهیم یکسان سازی کنیم به طرح بحث می‌پرداختند. ما می‌گفتیم این یک فریب بزرگ و بازی رانتی هست و آنها این بازی را برای جهش‌های بعدی در نرخ ارز مقدمه چینی می‌کنند که با کمال تأسف تمام پیش‌بینی‌های ما درست درآمد. اما علیرغم همه‌ خطاهایی که در اصل ماجرا وجود داشت گروه‌های رانتی از این موضع با دلار چهار هزار و دویست تومانی مخالفت می‌کردند که می‌گفتند اگر قرار باشد نرخ روی این رقم قرار بگیرد و بایستد آن گونه که قاعده‌گذاران ادعای توخالی می‌کردند می‌گفتند منافع ما چه می‌شود. بدین دلیل که منافع رانت خورها، رباخورها و دلال‌ها در قیمت‌های بالاتر دلار است و در حالی که منافع حکومت و تولیدکنندگان و عامه‌ مردم بویژه فرودستان در این است که قیمت دلار پایین‌تر باشد. پس اصل ماجرا از اساس نادرست بود.

این اقتصاددان خاطرنشان کرد: بازی رانتی شماره‌ یک این بود که گفتند این کار خلق رانت می‌کند و در حالی نرخ ارز در بازار آزاد بیشتر است تمرکز به قیمت‌های پایین‌تر نرخ ارز برای فقرا و تولیدکننده‌ها رانت و فساد ایجاد می‌کنند. ما گفتیم اگر مسئله حساسیت اینها درباره‌ رانت هست واقعاً با موازین علمی قابل محاسبه است. ما الگو و روش شناسی توماس پیکتی برای اندازه‌گیری رانت ایجاد شده در اثر سیاست‌های تورم‌زا را مبنا قرار دادیم و من عدد و رقم‌های آن را در همان زمان منتشر کردم و نشان دادم اینکه اینها می‌گویند ما نرخ چهار هزار و دویست تومانی را برای مایحتاج مردم و مواد اولیه‌ تولیدکننده‌ها روی قیمت ارز نیمایی و ارز آزاد بیاوریم حدود ۳۰۰ تا ۳۵۰ برابر رانت ناشی از دلار چهار هزار و دویست تومانی در توصیه‌ گروه‌های رانتی خلق رانت اتفاق می‌افتد. خوب نسبت‌ها را توجه کنید. ۳۵۰ برابر رانت ایجاد می‌شد ولی اینها رانت ۳۵۰ برابری را کم اهمیت جلوه دادند و تمام تمرکزشان را روی این گذاشتند که دلار چهار هزار و دویست تومانی رانت ایجاد می‌کند.

 نیمه‌ اول امسال زمانی که آثار و نتایج آن سیاست ظاهر شد آقای رئیس‌جمهور از افزایش قیمت مایحتاج اساسی مردم اظهار شگفتی فرمود. در مصاحبه‌ای گفتم واقعاً اگر حساب و کتابی در کار کشور بود همگان باید از اظهار شگفتی آقای رئیس‌جمهور در شگفت می‌ماندند که سیاست تورم زا را اتخاذ می‌کنید، اکنون اظهار شگفتی می‌کنید. زمانی که نرخ ارز را بالا می‌برید معلوم است اینها گران می‌شوند!

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از مشرق، روزنامه کیهان در ستون اخبار ویژه خود نوشت: کاترین ‌اشتون سیاستمدار انگلیسی که در اولین مذاکرات هسته‌ای ظریف، طرف اروپایی مذاکرات بود، ضمن یادداشتی در مجله تایم نوشت: «برای بایدن، بازگشت به برجام، آسان نخواهد بود. اولین مانع هم این است که بسیاری از اعضای کنگره، هرگز به ایده توافق با ایران روی خوشی نشان نداده‌اند. حتی در سال ۲۰۱۳ که به توافق موقتی با ایران دست یافتیم، برخی خواهان اعمال تحریم‌های تازه بر ایران بودند.»

وی در ادامه نوشت: «ایرانی‌ها از این دشمنی خبر داشتند و در گفت‌وگوها، این نگرانی را مطرح می‌کردند که آیا یک دولت تازه در آمریکا، به این توافق احترام خواهد گذاشت؟

پاسخ این بود که دلیلی ندارد گمان کنیم که یک توافق «موثر» کنار گذاشته شود. مشکل همین‌جاست: برای برخی، یک توافق «موثر» به ایران اجازه داشتن یک برنامه صلح‌آمیز هسته‌ای نمی‌دهد. برخی دیگر می‌گویند که ایران باید رفتار منطقه‌ای‌اش را تغییر دهد. برخی هم هستند که خواهان طولانی‌تر شدن مهلت محدودیت‌های توافق هستند.»

اشتون تاکید کرد: «یافتن راهی برای جلب حمایت کنگره در شرایطی که دموکرات‌ها در سنا اکثریت ندارند، یک چالش است. بایدن برای آن‌که برجام را بر بنیان محکمی بگذارد، باید تضمین دهد که اگر ایران به تعهدات خودش پایبند باشد، آمریکا هم پایبند خواهد ماند.»

اشتون با ‌اشاره به از هم گسیختگی 5+1 در چند سال گذشته، می‌افزاید: «ایرانی‌ها البته با رفع فشار حداکثری ترامپ، نفسی تازه خواهند کرد اما بی‌گمان اگر چیز بیشتری از آنان خواسته شود، چندان علاقه‌ای نشان نخواهند داد.»

اشتون تاکید کرد: «ایران انتظار دارد که آسیب اقتصادی دو سال گذشته‌اش به رسمیت شناخته شود. در حالی که میانه‌روهای ایران، از بازگشت به این توافق استقبال می‌کنند، دیگران این‌گونه نیستند. تندروها همچنان خواهند گفت که نمی‌توان به آمریکا اعتماد کرد. پس جو بایدن چه باید بکند؟

نخست، باید یک تیم تشکیل دهد: از اتحادیه اروپایی بخواهد که 5+1 را گرد هم آورد. برجام را به‌عنوان نخستین توافق منظور کند و نه آخرین توافق. هرگز قرار نبوده که برجام، خانه آخر و نقطه پایان باشد. تا زمانی که ترامپ از برجام بیرون رفت، ایران به تعهدات خود پایبند بود.

همه ما از دیگر مسائلی که باید چاره شوند، آگاهیم؛ از موشک‌های بالستیک تا بلندپروازی‌های منطقه‌ای ایران. اما این مانع باید از سر راه برداشته می‌شد تا در برای دیگر گفت‌وگوها باز شود.» مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا در پایان نوشت: «برجام را بر بنیان محکم‌تری بگذارد. بازگشت به برجام، صرفاً با فرمان اجرایی رئیس‌جمهوری در کوتاه‌مدت کار می‌کند اما یک رویکرد پایدار نیست.»

نکته‌ مهمی که ‌اشتون به جزئیات آن نپرداخته، اتفاق نظر پیوسته دموکرات‌ها و جمهوری‌خواهان مجلس نمایندگان و سنای آمریکا بر تشدید پیاپی تحریم‌ها، بلافاصله پس از انعقاد برجام تا به امروز بوده است. همچنین حتی در زمان حضور آمریکا در برجام نیز، مصوبه الزام گزارش 3 سال یک بار دولت آمریکا به کنگره و گرفتن مجوز ادامه توافق، عملاً تعهدات لغو تحریم‌ها را بی‌اثر می‌کرد و سرمایه‌گذاران و تجار خارجی را از همکاری با ایران بازمی‌داشت.