روزه داری

به گزار گروه حماسه و جهاد دفاع‌پرس، یکی از عرصه‌های مبارزه و مجاهدت در دوران دفاع مقدس به مقاومت و ایستادگی آزادگان در بند اسارتگاه‌های رژیم بعثی برمی‌گردد. گرچه تمام لحظات اسارت برای رزمندگان سخت می‌گذشت، اما آنان با استقامتی مثال‌زدنی آن روز‌ها را پشت سر می‌گذاشتند و مهم‌تر از همه این‌که شرایط سخت زندان‌های بعثی آنان را از انجام فرایض دینی بازنمی‌داشت. این ایستادگی و مقاومت، در ماه رمضان و به گاه روزه‌داری بیشتر بروز و ظهور می‌یافت و متبلور می‌شد.

سرگرد آزاده «حسن زارعی» یکی از اسرای هشت سال دفاع مقدس در این باره اظهار داشت: روزهاى آغاز اسارت با فرا رسیدن ماه مبارک رمضان هم‌زمان بود. بچه‌ها از مدت‌ها پیش، خودشان را براى استقبال از این ماه پر برکت آماده کرده بودند. آن‌ها از چند هفته پیش، سهمیه‌ى پنیر و خرماى خود را نگه داشته بودند تا هنگام سحر و افطار، چیزى براى خوردن داشته باشند. از طرف دیگر، بعثی‌ها به شدت با روزه گرفتن بچه‌ها مخالفت مى‌کردند و مى‌گفتند: «شما مجوس هستید و دلیلى براى روزه گرفتن شما وجود ندارد». بچه‌ها هم با صبر و بردبارى اهانت‌هاى آن‌ها را تحمل مى‌کردند تا بیش از این به آن‌ها فرصت آزار و اذیت ندهند.

در طول ماه مبارک رمضان، بچه‌ها با همان خرما و پنیر و تکه نانى که روزانه مى‌گرفتند روزه‌هایشان را مى‌گشودند. هر روز بعد از ظهر هم به هر نفر یک لیوان چاى مى‌دادند که آن را نگه مى‌داشتیم و هنگام سحر مى‌خوردیم. در مدتى که در اردوگاه بودیم، تعدادى از اسرا با انجام دادن کارهاى جالب و شگفت‌انگیز، زمینه‌ى سرگرمى دیگران را فراهم مى‌کردند. نیت آن‌ها این بود که بچه‌ها را از آن حالت رخوت و بى‌حوصلگى خارج کنند، به همین علت، کلاس‌هاى تئاتر، ورزش و آموزش‌هاى مختلفى در اردوگاه تشکیل دادند.

انتهای پیام/ 141

به گزارش مجاهدت از گروه سایر رسانه‌های دفاع‌پرس، «مرتضی احمدی» کارشناس مسائل مذهبی در گفت‌وگویی پیرامون دعای روز سیزدهم ماه مبارک رمضان، اظهار داشت: دعای روز سیزدهم ماه مبارک رمضان مضامین بلندی دارد که توجه و تفکر پیرامون آن مسیر سعادت دنیا و آخرت را برای ما هموار می‌کند.

وی در مورد دعای روز سیزدهم ماه مبارک رمضان بیان کرد: در دعای روز سیزدهم ماه مبارک رمضان بیان شده است: «اللَّهُمَّ طَهِّرْنِی فِیهِ مِنَ الدَّنَسِ وَ الْأَقْذَارِ وَ صَبِّرْنِی فِیهِ عَلَی کائِنَاتِ الْأَقْدَارِ وَ وَفِّقْنِی فِیهِ لِلتُّقَی وَ صُحْبَةِ الْأَبْرَارِ بِعَوْنِک یا قُرَّةَ عَینِ الْمَسَاکین،‌ای خدا در این روز مرا از پلیدی و کثافات پاک ساز و بر حوادث خیر و شر قضا و قدرت صبر و تحمل عطا کن و بر تقوی و پرهیزکاری و مصاحبت نیکوکاران موفق دار به یاری خود‌ای مایه شادی و اطمینان خاطر مسکینان».

احمدی به فراز نخست دعای روز سیزدهم ماه مبارک رمضان اشاره و بیان کرد: در دعای روز سیزدهم ماه مبارک رمضان بندگان از خداوند می‌خواهند آنان را از پلیدی و چرک گناه و معصیت دور نگاه دارد لذا ماه مبارک رمضان را باید ماه شستشوی انسان از گناهان و بدی‌ها دانست و برای این مهم قدم برداشت، در بخشی از دعای حضرت «ولی عصر (عج)» سخن از دوری از گناه و ترک آن آمده، آنجا که می‌خوانیم: «توفیق الطّاعة و بعد المعصیة؛ خدایا توفیق اطاعت و دوری از گناه را به من عنایت فرما.»

کارشناس علوم قرآنی در همین راستا ادامه داد: خداوند متعال ماه مبارک رمضان را زمانی برای بازگشت گنه‌کاران و بندگان مومن به سوی خود قرار داده بنابراین باید از عوامل زمینه ساز و سوق دهنده به سوی گناه مانند محیط فاسد و آلوده و غذای حرام و دوست نامناسب که زمینه را برای لغزندگی و سقوط در درّه گناه ایجاد می‌کنند دوری کنیم، «امیرمؤمنین (ع)» فرمودند: «من کان یؤمن باللّه و الیوم الآخر فلایقوم مکان ریبةٍ؛ کسی که ایمان به خدا و روز قیامت دارد، در مکانی که موجب تهمت و شک او می‌شود نمی‌ایستد، همچنین «امام صادق (ع)» در مورد دوری از گناهان فرموده‌اند: «انسانی که به خدا و قیامت ایمان دارد در مجلسی که امامی را سرزنش کنند، یا مؤمنی را عیب جویی نمایند نمی‌نشیند.

احمدی به فراز دوم دعای روز سیزدهم ماه مبارک رمضان اشاره و ابراز کرد: در فراز دوم دعای روز سیزدهم ماه مبارک رمضان بندگان از پروردگار صبر و تحمل در برابر پستی و بلندی‌های زندگی طلب می‌کنند صبر یکی از کلیدی‌ترین نکات اخلاقی محسوب می‌شود، امری که در بسیاری از موارد مورد تاکید بزرگان دین بوده است، خداوند متعال در آیه ۵۴ سوره بقره می‌فرماید: «وَاسْتَعِینُواْ بِالصَّبْرِ وَالصَّلاَةِ وَإِنَّهَا لَکَبِیرَةٌ إِلاَّ عَلَى الْخَاشِعِینَ، و طلب یارى کنید از خدا به صبر کردن در مصائب، بعضى گفته ‏اند: مراد، روزه، و صبر در تشنگى و گرسنگى آن است و طلب یارى کنید و مساعدت بخواهید در رستگارى دنیا و آخرت از خدا، بر کسانى که حال خضوع و ذلت به درگاه خدا دارند و آنان از نماز سنگینى نبینند و بلکه لذت می‌برند.

وی در همین رابطه اظهار کرد: در دعای روز سیزدهم ماه مبارک رمضان از خدا می‌خواهیم که ما را در برابر قضا و قدر خویش راضی کند، بنابراین از خدا درخواست می‌کنیم که خدایا مرا بر تقدیر خودت صابر قرار بده، منظور از «کَائِنَاتِ الْأَقْدَارِ»، قضا و قدر حتمی الهی است، هر کس در لوح محفوظ قضا و قدری دارد که نمی‌داند صلاح او در آن امر است لذا راضی به راضی پروردگار بودن نکته بسیار مهمی است که در دعای روز سیزدهم ماه مبارک رمضان بیان شده، «سیدالشهدا (ع)» نمومنه فردی است که سر به رضای پروردگار فرود آورد همین امر مقام ایشان را بسیار بالا برد و نام این امام بزرگوار را ماندگار کرد لذا باید توجه داشت که صبر مومنان در مقابل سختی‌هایی که در پیش راهشان قرار گرفته نوعی عبادت و فضیلت است.

احمدی به فراز آخر دعای روز سیزدهم ماه مبارک رمضان اشاره و بیان کرد: نکته‌ای دیگر که در دعای روز سیزدهم ماه مبارک رمضان مطرح شده است رابطه تنگاتنگی بین تقوا و مصاحبت با نیکان می‌باشد، زیرا که انسان تقوا پیشه هیچ گاه با بدکرداران و کسانی که معصیت پروردگار خویش را انجام می‌دهند مصاحبت و معاشرت نمی‌کند.

 کارشناس علوم قرآنی در همین راستا خاطرنشان کرد: خداوند نیز در قرآن می‌فرماید: «قُلْ لَا یَسْتَوِی الْخَبِیثُ وَالطَّیِّبُ وَلَوْ أَعْجَبَکَ کَثْرَةُ الْخَبِیثِ فَاتَّقُوا اللَّهَ یَا أُولِی الْأَلْبَابِ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ، بگو‌ای پیغمبر هرگز مردم پاک و ناپاک یکسان نخواهند بود هر چند (در جهان) بسیاریِ پلیدان تو را به شگفت آرد. پس‌ای خردمندان از خدا بترسید، باشد که رستگار شوید.» بگو که خبیث و آلوده به کثافات و طاهر و پاکیزه مساوی نمی‌باشند تنها مصاحبت تقواپیشگان با نیکان و ابرار است چرا که خود نیز از نیکان و ابرار هستند، زیرا کسی به درجه ابرار و نیکان نرسد مگر اینکه تقوای الهی را پیشه سازد.

منبع: میزان

انتهای پیام/ ۹۱۱

به گزارش مجاهدت از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، اسرای ایرانی دربند رژیم بعث در شرایط سختی مجبور به تحمل فضای اسارت بودند، این در حالی بود که ماه مبارک رمضان سختی اسارت را دوچندان می‌کرد.

وضعیت نامطلوب اردوگاه‌های اسرای ایرانی در همه ایام سال وجود داشت و در ایام ماه مبارک رمضان تغییری در این شرایط حاصل نمی‌شد. تجربه سخت روزه‌داری در اسارت باعث شد تا خاطره روز‌های ماه مبارک رمضان در ذهن اسرا، خاطره‌ای فراموش‌نشدنی از آن دوران سخت و البته ارزشمند را به یادگار بگذارد.

در ادامه روایت‌هایی از آزادگان در دوران اسارت را می‌خوانید.

شکنجه در اسارت تعطیل نمی‌شد/ محدودیت‌ها باعث نمی‌شد بچه‌ها روزه نگیرند

سید «روح‌الله موسوی» از آزادگان هشت سال دفاع مقدس استان کرمانشاه: بعثی‌ها جوری نگهبانان اردوگاه را شست و شوی مغزی داده بودند که فکر می‌کردند ما مسلمان نیستم و کافریم؛ وقتی روز اول ماه رمضان نماز ظهر و عصر را می‌خواندم نگهبان عراقی گوشش را آورد نزدیک و گفت: نماز می‌خوانی؟ بخوان ببینم چه جوری می‌خوانی؟ وقتی بلند، بلند الله اکبر، الله اکبر گفتم و شروع به نماز خواندن کردم، گفت ببینم مگر شما کافر نیستی؟ و خیلی تعجب کرد که ما مانند آن‌ها نماز می‌خوانیم. در ماه مبارک رمضان نماز جماعت را به خاطر رعایت خط قرمز‌های اردوگاه جوری برپا می‌کردیم تا پیش نماز شناسایی و شکنجه نشود، زیرا هرگز شکنجه‌های دوران اسارت در ماه رمضان تعطیل نمی‌شد و طبق معمول روز‌های دیگر ادامه داشت.

اردوگاه با پیشنهادمان سحری به جای صبحانه، و افطار به جای نهار موافقت نکردند روز‌های اول عملا با مشکل سحری و افطار مواجهه بودیم و ظرفی برای نگهداری غذای صبحانه و نهار برای خوردن سحری و افطار نداشتیم ناچار بودیم غذای ظهر در نایلون و پلاستیک بریزیم تا سحری نگه داریم و با توجه با آب و هوای گرم عراق زود خراب و فساد می‌شد، اما هر جور بود بچه‌ها روزه می‌گرفتند.

یک مشکل بسیار مهم دیگر اسرا در ماه مبارک رمضان، نبود آب برای غسل کردن بود و این مشکل تا پایان اسارت هم لاینحل ماند، عراقی‌ها اجازه نمی‌دادند برای حمام بیرون بیایم یا آب به داخل آسایشگاه ببریم که باز با نایلون آب را داخل آسایشگاه می‌بردیم و این محدودیت هم باعث نشد بچه‌ها روزه نگیرند.

دوران اسارت در ماه رمضان، ایام محرم، ایام اربعین و ماه رجب و شعبان هر کدام حال و هوای خاص خودش داشت و مراسمات مذهبی به ترتیب برگزار می‌کردیم، اما ماه مبارک رمضان بهترین هدیه به اسرا بود به خاطر تاثیر بسزائی که در خودسازی و آینده سازی، افزایش اعتقادات و مقاومت بچه‌ها در برابر شکنجه روحی و جسمی بعثی‌ها داشت.

قدم زدن در هوای گرم رمضان

آزاده عمران احمدی: در حالت عادی گرسنگی دایم حکم فرما بود. ماه رمضان، اولین تجربه روزه داری در اسارت بود. فکر می‌کردیم شاید بیشتر اسرا نتوانند روزه بگیرند، اما با این اوصاف سحرگاهان با نصف لیوان آب و مقدار اندکی نان (نصف نان صمون) اکثر قریب به اتفاق اسرا روزه ماه مبارک رمضان را شروع کردند. صبح‌ها باید پنج ساعت در هوای گرم به دور از سایه قدم می‌زدند، حتی راه رفتن در سایه ممنوع بود. بعد از استراحت در بعد از ظهر ۲ ساعت مجددًا باید در جلوی آفتاب قدم می‌زدیم.

بر این مشکلات شکنجه با کابل را باید اضافه کرد با این وجود توکل بر خدا باعث شد تا ماه رمضان را با تمام مشکلات بدون شکستن حرمتش با صبر و استقامت و کمک خداوند به اتمام برسانیم. روزه‌ای را گرفتیم که شاید تاریخ به خودش ندیده است. اما با این همه درد و رنج در اوج غربت وقتی مؤذن آهسته اذان می‌گفت و غریبانه نماز جماعتی را برپا می‌کردیم دل‌ها به آرامش خاص غیر قابل تصوری دست می‌یافت.

خوردن آش فاسد/ «بک یا الله» اسارت فراموش نشدنی است

مهدی طحانیان از کم سن و سال‌ترین اسرای ایرانی دربند رژیم بعث عراق: مناجات‌های شبانه ماه رمضان، با همه سختی‌ها، ترک نشد. شیرینی این مناجات‌ها و اشک ریختن‌ها آن‌قدر زیاد بود که پیه همه‌چیزش را به تن می‌مالیدیم. با هزار استرس برای مراسم‌مان نگهبان می‌گذاشتیم، اما حاضر نبودیم یک شب – بی‌دلیل – بی‌خیالش شویم… شب‌های قدر، با شور و حال خوبی گذشت. در حد بضاعت‌مان احیا گرفتیم. شب‌های قشنگی بود. مطمئنیم در و دیوار آسایشگاه و اردوگاه تا عمر دارد صدای «بک یا الله» بچه‌ها و گریه‌هایشان را فراموش نمی‌کند.

عراقی‌ها با اینکه مثلا مسلمان بودند و خبر داشتند که ماه رمضان آمده، اما هیچ تغییری در برنامه غذایی‌مان ندادند. از سحری و افطاری خبری نبود. همان شام و ناهار و صبحانه همیشگی‌مان را داشتیم. صبحانه همان شوربا بود و ناهار هم همان چند قاشق برنج و آب جوش رنگی‌ای که اسمش را خدایی نمی‌شد گذاشت خورش. شام را هم که عراقی‌ها هیچ‌وقت جدی نمی‌گرفتند. مجبور بودیم غذاهایمان را همان‌طوری در آسایشگاه نگه داریم برای سحر و افطار. آش صبح و شام برای افطار و ناهار را برای سحر نگه می‌داشتیم. در گرمای خرماپزان جنوب، ده دوزاده ساعت نگه داشتن آش در محیط آسایشگاه، مسخره بود. گرما پدر صاحب همه‌چیز را درمی‌آورد. عصر نشده، آش کف می‌کرد و ترش می‌شد. وقت افطار در ظرفش را که برمی‌داشتیم بوی ترشیدگی بدجوری می‌زد زیر بینی‌مان، اما وقتی بعد از پانزده شانزده ساعت گرسنگی چیز دیگری نداشتیم که بخوریم، مجبور بودیم به روی خودمان نیاوریم چه بلایی سر آش آمده!

انتهای پیام/ ۱۴۱