روز قدس

به گزارش مجاهدت از دفاع‌پرس از لرستان، حجت‌الاسلام «بهروز شمسی فر» نماینده ولی فقیه در لرستان و امام جمعه خرم آباد، در خطبه‌های این هفته نمازجمعه خرم‌آباد در مصلای الغدیر این شهر در سخنانی با سفارش همگان به رعایت تقوای الهی و با اشاره به مناسبت ۲۰ فروردین، سالروز فناوری هسته‌ای اظهار داشت: جهان به سمتی می‌رود که اگر کشوری فناوری هسته‌ای نداشته باشد، در اکثر زمینه‌ها وابسته خواهد شد.

اسرائیل و آمریکا به هیچ قانون و پیمانی پایبند نیستند

وی با بیان اینکه کشور عزیز ما به این فناوری رسیده، اما دشمن، چون نمی‌خواهد کشور ما مستقل و مقتدر باشد، تمام تلاشش را می‌کند که این فناوری و توان را از این کشور و جوانان بگیرد، گفت: با رهبری‌ها مقام معظم رهبری، این جوانان متعهد و متخصص، در اوج تحریم‌ها ما را به این فناوری رساندند.

امام‌جمعه موقت خرم‌آباد در بخش دیگری از سخنان خود با اشاره به مناسبت شهادت امیر سپهبد صیاد شیرازی، گفت: ایشان شخصیتی شجاع، متقی، متدین و ولایت‌مدار بود که در دوران دفاع مقدس هم خدمات بسیاری را به کشور انجام داد.

حجت‌الاسلام شمسی فر، بیان داشت: مهم‌ترین مسئله، مسئله جهان اسلام و بشریت، مسئله فلسطین و غزه هست، هر انسانی که وجدان داشته باشد، این صحنه‌ها را که می‌بیند، واقعاً می‌سوزد، اسرائیل مانند حامی خودش آمریکا به هیچ تعهدی پایبند نیست، به هیچ پیمانی پایبند نیست، هیچ قانون بین‌المللی را پایبند نیست، آتش‌بس را زیر پا گذاشت، همان‌طوری که آمریکا مسئله برجام را زیر پا گذاشت.

وی ادامه داد: این در حالی هست که متأسفانه بعضی‌ها فکر می‌کنند اگر ما یک امضا دیگری از آمریکا بگیریم، ممکن هست مشکلات حل شوند، با چه اطمینان و تعهدی؟ با چه کسی؟ آن هم کسی مانند ترامپ.

ملت‌های اسلامی وظیفه دارند به غزه و فلسطین کمک کنند

امام‌جمعه موقت خرم‌آباد با تأکید بر اینکه اینها به هیچ قانون و ارزش انسانی پایبند نیستند، گفت: دم از حقوق بشر، زن و کودک می‌زنند، آن وقت جلوی چشم جهانیان زنان و کودکان غزه را تکه‌تکه می‌کنند، بمب‌های چندتنی بر روی چادر زنان و کودکان می‌ریزند.

حجت‌الاسلام شمسی فر، افزود: این صحنه‌های دلخراش، وجدان هر انسانی را به درد می‌آورد، آزادی بیان آنها را هم می‌بینیم، رسانه‌ها و فضای مجازی که در مورد غزه و فلسطین می‌نویسند را بایکوت می‌کنند.

وی با بیان اینکه امت اسلامی وظیفه دارد کمک کند، چون حماس درخواست کرده هست، گفت: امت اسلامی به حمایت از این ملت مظلوم و مقتدر، علیه این خون‌آشام‌های غربی، آمریکا و اسرائیل فریاد برآورند، فریاد مظلومیت این مردم را به گوش جهانیان برسانند، امت اسلامی وظیفه دارد حمایت مالی، معنوی و سیاسی کنند.

امام‌جمعه موقت خرم‌آباد، تأکید کرد: دولت‌های اسلامی هم بدانند که این سکوت مرگبار آنها در مقابل این جنایات، موجب رسوایشان نزد امت‌های خودشان می‌شود، مردم خودشان هم مقابل این دولت‌های وابسته که جرأت کوچک‌ترین حرکت را مقابل این خون‌آشام‌ها ندارند، خواهند ایستاد.

ملت شجاع ایران به هیچ زورگویی امتیاز نمی‌دهد

حجت‌الاسلام شمسی فر، تصریح کرد: برعکس مردم شجاع یمن که وظیفه انسانی و اسلامی خودشان را انجام می‌دهند، آمریکا به آنها حمله می‌کند؛ چون آنها از مظلوم را یاری کرده‌اند، اما ایستاده‌اند و تسلیم نمی‌شوند.

وی در بخش دیگری از سخنان خود، افزود: ترامپ از موقعی که آمده تهدید می‌کند، ۴۶ سال هست که ما این تهدید‌های آمریکا و ریاست‌جمهوری آمریکا را دیده‌ایم، این تهدید‌های ترامپ برای این هست که مسئولان را تحت‌تأثیر قرار دهد و اینکه شاید بتواند بر روحیه مردم اثر بگذارد و وحدت و انسجام مردم را به هم بزند.

امام‌جمعه موقت خرم‌آباد، گفت:، اما باید بدانند مردم شجاع ایران به تاسی از مولای خودشان امام حسین (ع) و حضرت علی (ع) در مقابل هیچ زورگویی بالاتر از ترامپ هم امتیاز نخواهند داد. 
 
انتهای پیام/

به گزارش مجاهدت از گروه سیاسی دفاع‌پرس، سرمقاله چهارصد و نود ویکمین شماره خط حزب‌الله به مناسبت تجلیل رهبر انقلاب از راهپیمایی امسال روز قدس در خطبه‌های نماز عید سعید فطر تحلیلی بر راهپیمایی متفاوت روز قدس در شرایط خاص منطقه داشته هست.

نیرو‌های مؤمن و انقلابی سراسر کشور می‌توانند در چاپ و توزیع این هفته‌نامه در مساجد و هیئت‌های مذهبی شهر و منطقه سکونت خود مشارکت کنند.

جدول کلمات متقاطع «نشانی» بخش جدید نشریه خط حزب‌الله هست. هفته‌نامه‌ی خط حزب‌الله در بخش جدید خود، جدول کلمات متقاطع «نشانی» را با محوریت بیانات رهبر معظم انقلاب طراحی و منتشر می‌کند.

«خط حزب الله» را اینجا بخوانید.

انتهای پیام/ ۲۷۱

گروه حماسه و جهاد دفاع‌پرس ـ محمدمهدی دارا؛ از روی تخت درمانگاه بلند شدم، با فکی که هنوز از بخیه‌ها تیر می‌کشید. درد، ضربان داشت، اما چیزی در درونم قوی‌تر از آن می‌تپید. راه رفتن سخت بود، اما باید می‌رفتم. درس حضور را در لبنان، زیر تابوت سید حسن، آموخته بودم. آن روز، میان هجوم جمعیت، یاد گرفتم که تعهد، با درد سنجیده نمی‌شود. امروز هم، در روز قدس، همان درس دوباره گوشزد شد.

به خبرگزاری رفتم، دوربین و تجهیزات را برداشتم. این فقط ابزار کار نبود، سلاحی بود برای ثبت حقیقت، برای روایت لحظاتی که فراموش نمی‌شوند. دوربین را روی شانه جابه‌جا کردم. وزنش همیشه برایم آشنا بود؛ نه فقط وزن تجهیزات، که سنگینی لحظه‌هایی که باید ثبت می‌کردم. بار‌ها در خیابان‌های سوخته فلوجه، زیر باران گلوله در موصل و تلعفر، میان خاکسترِ به‌جامانده از بمباران در ضاحیه بیروت ایستاده بودم. عکاسی بحران یعنی روایت درد، روایت امید، روایت حقیقت. اما امروز، بحران نه در ویرانه‌های یک جنگ بود، نه در چهره‌های خاک‌آلود یک زلزله‌زده. امروز، بحران چیزی دیگر بود: جهان، همچنان در برابر فلسطین کر شده بود، اما این مردم آمده بودند که بگویند ما نشنیدن را نمی‌پذیریم.

خیابان‌ها، پر از مردمی بود که عهدشان را از یاد نبرده بودند. شعار‌ها طنین‌انداز شده بود: علی العهد یا قدس! گام‌ها استوار، نگاه‌ها مصمم. اینجا، تهران بود، اما انگار در هر چشم، تصویری از قدس منعکس شده بود.

قدم‌هایم را تندتر کردم. از میدان فلسطین تا خیابان انقلاب، از مقابل دانشگاه تهران تا مسیر‌هایی که مردم، پرچم به دست، با اشتیاق حرکت می‌کردند. چهره‌های خندان، اشک‌های جاری، دست‌هایی که در هوای بهاری تهران به نشانه مقاومت بالا می‌رفت. حضور نه فقط جسم، که روح بود. نه فقط فریاد، که ایمان.

از لحظه‌ای که وارد خیابان شدم، چشمم روی چهره‌ها قفل شد. تمرکزم همیشه روی آدم‌هاست، روی دست‌ها، روی نگاه‌ها. اینها همان مردم عادی بودند که همیشه سوژه عکس‌هایم بودند. اما امروز چیزی در صورت‌هایشان بود که در لبنان دیده بودم، در بغداد، در تصاویر عکاسان که از غزه عکس گرفته بودند. یک جور عزم، یک جور صلابت که فقط در لحظات سرنوشت‌ساز خودش را نشان می‌دهد.

کودکی پرچم فلسطین را با دو دست گرفته بود، انگار از زمین کندنی نبود. در کرمانشاه هم همین را دیده بودم، پسربچه‌ای که اسباب‌بازی‌اش را از زیر آوار بیرون کشیده بود و حاضر نبود رهایش کند. آدم‌ها وقتی چیزی برایشان مقدس می‌شود، دیگر از آن دست نمی‌کشند، حتی اگر دنیا بر سرشان خراب شود.

پیرمردی عصایش را محکم روی زمین می‌کوبید و شعار می‌داد. دیدن این صحنه برایم ناآشنا نبود. پیرمرد‌های عراقی را دیده بودم که با وجود درد و ضعف، بعد از آزادی شهرشان علیه اشغالگران تروریست‌ها مشتشان را گره می‌کردند. بدنشان شاید پیر شده بود، اما روحشان هنوز جوان بود؛ و آن زن که کودکش را در آغوش داشت و زمزمه‌کنان شعار‌ها را با او تکرار می‌کرد. در ضاحیه بیروت هم چنین زنی را دیده بودم. خانه‌اش زیر بمباران خاکستر شده بود، اما در گوش نوزادش آیه‌های مقاومت را می‌خواند. انگار می‌خواست ایمان را در جانش حک کند، از همان روز‌های نوزادی.

دوربینم را بالا آوردم، یکی از همان لحظه‌ها را ثبت کردم. نمی‌دانستم این عکس روزی در کنار تصاویر جنگ، آوار، خون و آتش قرار می‌گیرد یا نه، اما این را می‌دانستم که مبارزه فقط در میدان جنگ نیست. گاهی، میدان مبارزه، خیابانی در تهران هست.

درد فکم هنوز بود، اما دیگر حسش نمی‌کردم. مثل تمام مسیری که آمده بودم، مثل تمام عکس‌هایی که ثبت کرده بودم، مثل تمام قول‌هایی که با رفیق‌های شهیدم داشتم. امروز، یک روز معمولی نبود. امروز، روز قدس بود.

زیر لب زمزمه کردم:
«امر ولی باشد، باید رفت، از جان گذشت.»

امروز آمده بودیم، مثل همه‌ی کسانی که آمده بودند، که بگویند:
«سیدالقاعد تنها نیست، هدف او، هدف ماست.»

انتهای پیام/ ۱۱۲