روضه

به گزارش مجاهدت از گروه فرهنگ وهنر دفاع‌پرس،حجت الاسلام و المسلمین مسعود عالی، کارشناس و سخنران مذهبی، درمورد شخصیت والای حضرت زهرا (س) بیان کرد: حضرت علی (ع) در نهج البلاغه فرمودند: اجر کسی که در راه خدا مجاهدت کرده و به شهادت رسیده است بالاتر از کسی نیست که قدرت بر هرزگی دارد، ولی عفیفانه زندگی می‌کند و با عفت و حیاست. به تعبیر ساده تر، اجر کسی که عفیف است و هتاک و پرده در نیست و از خودش در محضر پروردگار عالم مراقبت می‌کند، از شهید کمتر نیست. چون همان طور که شهید در راه خدا فداکاری کرده است، فردی هم که عفیفانه زندگی می‌کند پا روی نفس خود گذاشته است و این صفتی است که امروزه، خیلی به آن احتیاج داریم و حضرت زهرا (س) از ویژگی عفیف و با حیا برخوردار بودند.

این سخنران مذهبی گفت: پس از رحلت حضرت محمد (ص)، در مدتی که حضرت زهرا (س) زنده بودند پیوسته، جبرئیل به محضر حضرت زهرا (س) وارد می‌شد و با حضرت (س) مراوده داشت که امام خمینی (ره) فرمودند: من از این فضیلت بالاتر، چیزی برای حضرت زهرا (س) نمی‌دانم و نمی‌بینم. زیرا جبرئیل، مَلکِ مقرب الهی که انبیاء اولوالعزم نمی‌توانستند این طور با او ارتباط داشته باشند به محضر حضرت زهرا (س) وارد می‌شد و برای ایشان مطالبی را می‌گفت که محصول آن ها، مطالبی شد که حضرت زهرا (س) به امیر مومنان (ع) فرمودند و این گفته ها، مواریث امامت شدند و در حال حاضر، در دستان مبارک امام زمان (عج) است.

حجت الاسلام عالی ادامه داد: حضرت علی (ع) پس از شهادت حضرت زهرا (س) فرمودند: نه سالی که زهرا در خانه من بود یک بار دل من را نشکست و مرا غضبناک نکرد و من هم با او چنین نکردم که این نشان می‌دهد رابطه امیر مومنان (ع) و حضرت زهرا (س) صمیمانه بوده است.

به گفته این سخنران مذهبی، در برخی از روایات آمده است که گاهی اوقات، حضرت زهرا (س) و حضرت علی (ع) با هم بیرون می‌رفتند و با یکدیگر شوخی‌هایی داشته و رابطه بسیار صمیمانه‌ای با یکدیگر داشتند؛ به طوری که پس از بیعت، وقتی حضرت زهرا (س) دیدند حضرت علی (ع) از مسجد بیرون آمدند به ایشان فرمودند که من همیشه، در سختی ها، ناخوشی‌ها و خوشی‌ها با شما هستم و جان من فدای شما شود که این موضوع نشان دهنده ارتباط نزدیک و صمیمی این دو بزرگوار با یکدیگر است.

حجت الاسلام عالی گفت: حضرت علی (ع) فرمودند که زهرا برای یک بار، نافرمانی من را نکرد و حتی کاری انجام نداد که خجل شوم؛ به طوری که یک بار حضرت امیر مومنان (ع) به منزل رفتند و به حضرت زهرا (س) فرمودند: زهرا جان چیزی در خانه است که بخورم؟ و حضرت زهرا (س) فرمودند: یاابالحسن! دو روز است که غذای خودم را هم به بچه‌ها داده ام و خودم چیزی نخورده ام و سپس، دل حضرت امیر مومنان (ع) خیلی سوخت و فرمودند: خانم چرا به من نگفتی؟ حضرت زهرا (س) فرمودند: من از خدای خودم خجالت می‌کِشم چیزی را بر عهده شما بگذارم که نتوانید انجام دهید.

این سخنران مذهبی افزود: در روز‌های آخر زندگی حضرت زهرا (س)، حضرت علی (ع) به ایشان می‌فرمودند که زهرا جان! من خجالت می‌کِشم از این که نتوانستم کاری کنم و این موضوع، مصداق این روضه است که «غریب و بی کَس و تنها به کنج خانه بنشستم/ مدینه گریه کن با من که زهرا رفته از دستم/ غریبی مرا مردم همه با چشم خود دیدند / میان شعله آتش گلم را با لگد چیدند»

انتهای پیام/933

به گزارش مجاهدت از گروه سایر رسانه‌های دفاع‌پرس؛ فاطمه معصومی شاعر جوان، به مناسبت ایام تاسوعا و عاشورای حسینی، شعری سروده که در ادامه می‌خوانید:

مگر نبضم از آشوب تپیدن دست بردارد
که خواهر از به دنبالت دویدن دست بردارد

چنان خون می‌چکد با هر تپش از زخم‌های تو
که قلبم کاش دیگر از تپیدن دست بردارد

هزار و نهصد و پنجاه چشمه خون به تن داری
چگونه پیکرت از خون چکیدن دست بردارد؟

کسی ای کاش می‌شد بشکند دست حرامی را
که پیش فاطمه از سر بریدن دست بردارد

کنار خیمه‌ها از داغ و غصه آب خواهم شد
بگو آتش از این شعله کشیدن دست بردارد…

زنان از التهاب ردّ سیلی ها پریشانند
الهی باد دیگر از وزیدن دست بردارد

شدی خورشید خاکسترنشین و کاشکی خولی
از این در آتشِ پنهان دمیدن دست بردارد

همیشه اشک‌هایم شور عاشورا به خود دیده ست
مبادا چشمم از روضه شنیدن دست بردارد

منبع:مهر

انتهای پیام/ 241

انتهای پیام/801

به گزارش مجاهدت از خبرنگار اخبار داخلی دفاع‌پرس، بانوی فضیلت و شرافت ‏‏حضرت فاطمه معصومه (س) ‏‏ ‏‏این نگین درخشان آسمان ایران، ‏در اوّلین روز ماه ذى‌القعده سال 173 هـ ق، ۲۵ سال بعد از تولد حضرت امام رضا (ع) در شهر مدینه منوّره چشم به جهان گشود.

مرقد مطهر آن حضرت در طول قرن‌های متمادی از زمان رحلت تا کنون ‏‏همچون خورشیدی در قلب ایران می‌درخشد ‏‏و همواره منبع فیوضات و نورافشان دل‌های تشنه معارف الهی است‏‎. ‎‏ به مناسبت ‏ولادت کریمه اهل بیت (س)، ‏‏ توجه مخاطبان را به چند خاطره از توجه امام خمینی (ره) به اهمیت و جایگاه حضرت معصومه (س) و زیارت ایشان، جلب می‌کنیم:‏

‏‏‏امام تا وقتی که در قم بودند به طور مرتب هر روز پس از درس صبح و گاهی هم پس از درس عصر به حرم مطهر‏‏ حضرت ‏‏معصومه (س) و هنگامی که در نجف اشرف بودند ‏‏هر شب ساعت سه از شب گذشته به حرم مطهر امیر المومنین(ع) مشرف می شدند و معمولا هم زیارت جامعه را می خواندند‏‎.‎

‏‏منبع: خاطره ای از ‏‏حجت الاسلام و المسلمین رسولی محلاتی، حوزه-ش ۳۷ و ۳۸

‏‎ایامی که در محضر مبارک امام در قم بودم هر روز بعد از ظهر شاهد بودم که پس از اتمام جلسه درس ایشان به حرم مطهر معصومه(س) مشرف می شدند و ‏‏من هیچ به یاد ندارم که به حرم رفتن ایشان تعطیل شده باشد و در حوزه هم معروف بودند که مقید به زیارت هستند‏‎.‎

‏‏منبع: خاطره ای از آیت الله امامی کاشانی

‏‎در سال ۱۳۲۸ شمسی که برای ادامه تحصیل به شهر مقدس قم آمدم و آیت الله العظمی امام خمینی -رضوان الله علیه- را در مجالس عزاداری می دیدم‏‎.‎‏ امام در بعضی از مجالس سوگواری ائمه اطهار-علیهم السلام- که در مسجد بالاسر حضرت معصومه- سلام الله علیها- یا منزل مرحوم آیت الله العظمی بروجردی برگزار می شد، چنان با وقار و آرام می نشستند و گوش به سخنان واعظ یا روضه خوان داشتند که نظر هر بیننده ای را به خود جلب می کرد.‏

امام در آن زمان، استاد سرشناس حوزه و مدرس علوم عقلی بودند. ‏‏قامت رسا و قیافه جالب و آرامش خاص ایشان طوری بود که چه در راه رفتن و چه در نشستن در مجالس نظر بینندگان را جلب می کرد‏‏ و کسی را در میان جمع علمای حوزه مانند ایشان نمی دیدیم.‏

‏‏هنگامی که واعظ به «گریز» می رسید، یا روضه خوان شروع به خواندن روضه می کرد، ‏‏حاج آقا روح الله خمینی نخستین کسی بود که دستمال سفید و تمیز خود را از جیب درمی آورد و به صورت می گرفت و گریه را سر می داد‏‏. اگر تکیه بر دیوار داده بودند، بدون حرکت و تکانی می گریستند و چنانچه خم می شدند، می دیدی که چطور می لرزند و اشک می ریزند و همین که دستمال از صورت برمی گرفتند، صورتی پراشک و چشمانی اشک ریخته را می دیدی که همان نیز دیگران را به گریستن و اشک ریختن در عزای شهیدان کربلا یا ائمه اطهار(ع) ترغیب می کرد.‏

‏‎اصولا نشستن امام در مجالس عزاداری و گوش دادن به وعظِ واعظ یا روضه ی روضه خوان حال و هوای خاصی داشت، آرام، ساکت، موثر و تمام گوش و چشم بودند، گوش به مطلب و چشم به گوینده داشتند. این طرز نشستن در مجالس سوگواری و آمادگی برای گریستن در عزای امام حسین-علیه السلام- و شهیدان کربلا را در کمتر عالمی دیده ام: «‏‏و ذلک فضل الله یوتیه من یشاء‏‏» حتی در یک مورد هم دیده نشد که امام در پای منبر و هنگام سخنرانی واعظ- هر که بود- با ذکر مصیبت ذاکر، با اشخاص پهلو دست خودشان صحبت کنند، زیرا بی احترامی به منبر و منبری بود، بعکس آنچه میان بسیاری از علما مرسوم است، بخصوص علمای نجف که آن را شانی برای خود می دانستند.‏

‏‏منبع: یادداشتی از مرحوم حجت الاسلام و المسلمین علی دوانی

‏انتهای پیام/341