رژیم پهلوی

به گزارش مجاهدت از خبرنگار اخبار داخلی دفاع‌پرس، هرچه از زمان پیروزی انقلاب اسلامی فاصله گرفته شود، اهمیت پرداختن به موضوع دستاورد‌های انقلاب اسلامی و اهمیت تبیین دستاورد‌ها و پیشرفت‌های جمهوری اسلامی بیش‌تر می‌شود.

انقلاب اسلامی را باید سرآغاز تحولات بزرگ و بنیادین در ایران، منطقه، جهان اسلام و جهان غیراسلام دانست. رهبر کبیر انقلاب اسلامی حضرت امام خمینی (ره) از انقلاب اسلامی با عناوینی، چون «معجزه قرن» و «انفجار نور» یاد کرده و همین کلمات برای توصیف عظمت انقلاب اسلامی کفایت می‌کند.

دهه فجر و فرارسیدن سالروز پیروزی انقلاب اسلامی، فرصت مغتنمی برای بازخوانی انقلاب اسلامی و دستاورد‌های آن در حوزه‌های گوناگون است. هرچه از زمان پیروزی انقلاب اسلامی فاصله گرفته شود، اهمیت پرداختن به موضوع دستاورد‌های انقلاب اسلامی و اهمیت تبیین دستاورد‌ها و پیشرفت‌های جمهوری اسلامی بیش‌تر می‌شود.

یکی از اهداف راهبردی دشمنان در جنگ نرم علیه انقلاب و جمهوری اسلامی، ایجاد یأس و ناامیدی در جامعه و به‌ویژه در نسل جوان نسبت به آینده از طریق سیاه‌نمایی، بزرگ کردن مشکلات، زیر سؤال بردن و یا کم‌ارزش جلوه دادن دستاورد‌های انقلاب و ناکارآمد نشان دادن نظام دینی است.

دشمنان تلاش می‌کنند تا از طریق قدرت رسانه‌ای خود، جلوی درک واقعیات انقلاب اسلامی و دستاورد‌های ارزشمند جمهوری اسلامی از سوی جوانان ایرانی را گرفته و با نوع واقعیت‌پنداری برای آنان، در پشتوانه‌های مردمی انقلاب و نظام جمهوری اسلامی خلل وارد سازند. در چنین شرایطی، اهمیت تبیین دستاورد‌های انقلاب و جمهوری اسلامی به‌عنوان یک وظیفه آشکار می‌شود.

امروز انقلاب اسلامی ایران علیرغم هجمه همه‌جانبه استکبار جهانی و تحریم‌های ناجوانمردانه، در اعماق قلوب مردم آزادی‌خواه جهان جای گرفته و هرروز بر پیشرفت و عظمت آن افزوده می‌شود بنابراین پیشرفت ایران اسلامی در طول این چهار دهه بر کسی پوشیده نیست و بیان این دستاورد‌ها نیز در سطح جامعه موج امیدآفرینی و ایستادگی بیش‌ازپیش مردم در برابر این توطئه‌ها خواهد شد.

پس از پیروزی انقلاب اسلامی و سرنگونی رژیم پهلوی و به دنبال قطع روابط ایران و آمریکا، اکثر قرارداد‌های تسلیحاتی که بین ایران و آمریکا بسته شده بود به صورت یک طرفه از سوی آمریکا فسخ شد و پول‌هایی که ایران برای اجرای این قرارداد‌ها پرداخته بود، از سوی آمریکا بلوکه شد.

کشوری که تا دیروز در وابستگی کامل نظامی به آمریکا به سر می‌برد، حالا به یک باره از تمامی پشتیبانی‌های نظامی و تسلیحاتی آمریکا و حتی سایر کشور‌ها نیز محروم شده و عملا انقلاب نوپای ملت ایران در کوران حوادث بعد از انقلاب، با مشکلات زیادی در حوزه امنیتی – دفاعی روبرو شده و بیش از هر زمان دیگری به پشتیبانی از تجهیزات نظامی خود نیازمند است.

یکی از اولین کار‌ها پس از وقوع انقلاب اسلامی، ایجاد تغییر در ساختار نیرو‌های مسلح بود که از جمله این تغییرات، ایجاد نهاد‌ها و سازمان‌های جدید برای دفاع از انقلاب مانند سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، کمیته انقلاب اسلامی و وزارت اطلاعات است.

درست در همین اوضاع که ساختار نظامی و امنیتی جمهوری اسلامی هنوز قوام پیدا نکرده بود، آمریکایی‌ها که اطلاع کاملی از وضعیت نظامی ایران داشتند، صدام را به حمله همه جانبه به ایران ترغیب می‌کنند و ارتش صدام حسین در ۳۱ شهریور سال ۵۹ به ایران حمله کرد.

با آغاز جنگ تحمیلی جمهوری اسلامی ایران تحریم‌های گسترده تسلیحاتی را نیز تجربه می‌کند و برای تعمیر و نگهداری تجهیزات پیشرفته خود، دچار مشکل جدی می‌شود. اما در مقابل، کشور عراق از پشتیبانی کامل قدرت‌های شرقی و غربی بهره‌مند بود و روز به روز تجهیزات و تسلیحات پیشرفته تری را دریافت می‌کرد.

در چنین شرایطی، ایران نیز می‌بایست برای اداره جنگ فکری می‌کرد. در همین زمان، متخصصان جوان ایرانی کار طراحی و ساخت تجهیزات مورد نیاز را شروع می‌کنند و به پیشرفت‌های قابل توجهی هم می‌رسند که از آن‌جمله می‌توان به ساخت راکت و گلوله‌های توپخانه برای شلیک به سوی مواضع دشمن بعثی اشاره کرد.

پیشرفت بیشتر در عرصه دفاعی کشور

در سال ۶۳ و در کوران جنگ تحمیلی، اولین پایه‌های فناوری موشکی در ایران گذاشته می‌شود که در سال‌های پایان جنگ با تولید راکت‌های زلزال به ثمر می‌نشیند و در اوایل دهه ۸۰ نیز با ارتقا راکت زلزال، موشک‌های فاتح ۱۱۰ طراحی و تولید می‌شوند.

اما دوران پس از جنگ فرصت مناسب‌تری را در اختیار نیرو‌های مسلح ایران قرار می‌دهد که فعالیت‌های علمی خود را که از دوران دفاع مقدس آغاز کرده بودند را با سرعت بیشتری ادامه دهند. این فعالیت‌ها که در دهه ۷۰ شمسی کم کم به ثمر می‌نشیند، نوید آن را می‌دهد که ایران در آینده به یکی از قدرت‌های نظامی منطقه تبدیل می‌شود. در اواسط دهه ۷۰ شمسی رونمایی ایران از موشک‌های سری شهاب و به ویژه موشک شهاب ۳ حیرت جهان را برمی‌انگیزد. هیچ کس فکر نمی‌کرد کشوری که تا دو دهه پیش کاملا وابسته به آمریکا و غرب بود، حالا بدون کمک خارجی به یکی از پیشرفته‌ترین علوم نظامی دست پیدا کرده و موشکی با برد قریب به ۱۲۰۰ کیلومتر ساخته است.

در سال‌های بعدی، اما با گسترش سطح تهدیدات علیه انقلاب اسلامی می‌بایست پیشرفت‌های بیشتری در عرصه دفاعی کشور صورت می‌گرفت. بر همین اساس و متناسب با تهدیدات، کار برای طراحی و ساخت سامانه‌های مورد نیاز نیرو‌های مسلح نیز آغاز شد.

این فعالیت‌ها در حوزه موشکی منجر به ساخت طیف متنوعی از موشک‌های بالستیک و نقطه‌زن مانند قدر، فاتح، سجیل، عماد، ذوالفقار و خرمشهر در حوزه بالستیک‌ها شد که قادرند با دقت بالا، اهداف خود را در فواصل مختلف مورد اصابت قرار دهند.

انتهای پیام/341

به گزارش مجاهدت از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، کتاب «تنها گریه کن» روایت زندگی مادر شهید محمد معماریان از خودش است. در بخشی از این کتاب وی به مبارزات علیه رژیم پهلوی اشاره دارد که بخش‌هایی از آن را در ادامه می‌خوانید.

برای نماز می‌رفتم مسجد. از حرف‌های بین نماز و درگوشی‌های همسایه‌ها در صف نماز فهمیدم در مملکت خبر‌هایی شده است. تظاهرات و راهپیمایی‌هایی که قبلاً مخفی بود، حالا علنی شده بود.
از مسجد پایم به تظاهرات باز شد؛ البته قبل‌تر هم بالای پشت بام الله اکبر می‌گفتیم. شب که می‌شد، رأس ساعت نُه، صدای مردم، قم را بر می‌داشت. این کار دلم را راضی نمی‌کرد. باید می‌رفتم بین مردمی که توی خیابان شعار می‌دادند و مبارزه می‌کردند. صبح به صبح، حاجی را راهی می‌کردم، کارهایم را سر و سامان می‌دادم و بعد خودم را می‌رساندم به خیابان. هر جا شلوغ بود من هم آنجا بودم.

بالگردها نزدیک زمین می‌شدند و کماندو‌ها می‌پریدند پایین… می‌افتادند به جان جوان‌ها و بچه‌های مردم، یک ذره هم رحم نداشتند. پیر و جوان سرشان نمی‌شد، زن و مرد هم همین طور، یکهو می‌ریختند سر مردم و اگر کسی گیرشان می‌افتاد، حسابش با کرام الکاتبین بود.

یک بار نوجوانی را گرفتند زیر مشت و لگد. آن قدر بچه را زدند که مجال پیدا نمی‌کرد سرش را بالا بیاورد. ترسِ جانش را کردند یا خدا رحم انداخت توی دلشان نمی‌دانم، دست از کتک زدن برداشتند. طفلک افتاد روی زمین و خون از دهان و بینی اش می‌ریخت روی آسفالت خیابان.

یک بار هم کماندو‌ها توی کوچه افتاده بودند دنبال یک جوان. من از پشت بام خانه‌ی خودمان داشتم نگاه می‌کردم. طفل معصوم را گیر انداختند و چند نفری افتادند به جانش. صدای ناله اش، کوچه را برداشته بود. آن قدر به سر و صورتش زدند و پرتش کردند که از حال رفت. ولش می‌کردند، تا کمی تکان می‌خورد، دوباره مثل گرگ حمله ور می‌شدند. دیگر نمی‌شد صورتش را دید؛ غرق خون بود. رنگِ پیراهنِ تنش معلوم نبود، انگار پیراهن و شلوارش از اول قرمز بودند. هی زدند و وحشی شدند. زدند و وحشی‌تر شدند، تا اینکه جوان دیگر تکان نخورد. ناله نکرد. یکی آمد دستش را گذاشت روی گردنش. تمام کرده بود. زیر لگد و ضربه. جوان مردم را شهید کردند. جنازه اش را هم انداختند پشت وانت و با خودشان بردند.

هیچ جای دنیا با زن حامله کار ندارند. اگر با چشم‌های خودم نمی‌دیدم و با دست‌های خودم، دست آن زن را نمی‌گرفتم و نمی‌کشاندم داخل حیاط، قبول نمی‌کردم که آن رژیمِ از خدا بی خبر با مردم چه‌ها که نکرد. چهارراه فاطمی شلوغ شده بود. تیر اندازی بالا گرفت. آن موقع، فلکه کوچکی وسط چهارراه بود. دور فلکه تا چشم کار می‌کرد، عبا و عمامه و کفش و لباس ریخته و قیامتی شده بود. پیش چشمم یک زن را نشانه گرفتند. طفلک باردار بود و نمی‌توانست خوب راه برود، چه برسد به اینکه بدود. بقچه‌ی حمام به دست، داشت یک گوشه راه می‌رفت که تیر خورد و افتاد. دویدم طرفش. داغی گلوله، شکمش را شکافته بود.

مچ دستهایش را گرفتم، قدرتم را جمع کردم و همان طور که عقب عقب می‌رفتم، به زحمت می‌کشیدمش سمت خودم. پاهایش تکان می‌خوردو ردّ خون می‌ماند روی زمین. نگاهش از خاطرم دور نمی‌شود. مات شده بود. با کمک دو خانم بردیمش داخل حیاط خانه. رنگ به رخسار زن نمانده بود. زدم توی صورتش و فریاد کشیدم: «نفس بکش!»، ولی بی جان‌تر از این حرف‌ها بود. محکم‌تر زدم شاید به هوش بیاید؛ فایده نداشت. دست انداختم و بچه را از شکمِ پاره‌ی زن بیرون آوردم، به این امید که حداقل بتوانم طفل معصومش را نجات دهم؛ ولی بدن سرخ و سفید نوزاد ماند روی دستم؛ بی اینکه مجال داشته باشد گریه کند یا حتی یک نفس در این دنیا بشکد. این رقمی اش را ندیده بودم. دلم می‌خواست فریاد بزنم.

از گوشه‌ی در سرک کشیدم، دیدم یک مامور، پسر نوجوانی را گیر انداخته، نگهش داشته روی لاستیک داغ نیم سوخته و این بچه جرأت ندارد فرار کند. بچه از داغیِ زیر پایش، نه می‌توانست بایستد و نه دل داشت از دست مامور فرار کند. هی پایش را بر می‌داشت و می‌گذاشت. زیر لب زمزمه کردم: «یا حضرت زهرا! مادر! کمک کن این بچه رو از دست این نامرد نجات بدم.» چادرم را دور کمرم محکم کردم و از چایخانه پریدم بیرون، دست بچه را کشیدم دنبال خودم و گفتم: «بدو، نترس.» حالا من بدو، بچه بدو، مامور بدو. همین طور که می‌دویدیم، به بچه گفتم: «بپیچ تو کوچه بعدی، برو کاریت ندارن.» می‌دانستم مامور از من لجش گرفته، با بچه کاری ندارد و می‌آید دنبال من. همین هم شد. کوچه به کوچه می‌دویدم و مامور سمج خسته نمی‌شد و ول کن نبود. نفس کم آوردم، وسط یک کوچه چشمم خورد به تیر چراغ برق. پای تیر، دستم را گرفتم به جا‌های خالی و رفتم بالا. مامور پشت سرم بالا آمد. همین که کمی نزدیکم شد، با پا محکم کوبیدم تختِ سینه اش و پرت شد پایین.

انتهای پیام/ 141