به گزارش مجاهدت از خبرنگار دفاعپرس از زاهدان، «حبیبالله پودینه» فرزند محمد در 18 فروردین سال 1342 در زابل دیده به جهان گشود و سرانجام در 30 بهمن سال 1365 در شلمچه به شهادت رسید.
در وصیت نامه این شهید آمده است:
بسم رب الشهداء و الصدیقین
با سلام به منجی عالم بشریت مهدی (عج) و نایب برحقش خمینی کبیر و شهدای راه حق و حقیقت از صدر اسلام تا کنون. «همانا خداوند دوست می دارد کسانی که مبارزه میکنند و استقامت و پایداری میکردند».
ما عاشقان شهادت با آغوش باز به سوی شهادت میرویم. پس اگر شهادت نصیب ما شد به آنچه که آرزوی قلبی هر فردی است، رسیدهایم. پدر و مادرم اگر خبر شهادت من را شنیدید افتخار کنید و هیچ ناراحت نشوید و در فقدان من گریه و شیون نکنید. خدایا زندگی آن وقت برایم زیباست که در راه معبودم که تو هستی کوله بار سفر بربنـدم و در راه جهاد پیش گیرم و در سرزمین کربلا به رزمگاه حق و باطل بروم تا به انسانیت خویش برسم و در نهایت امر به رهروان راه حسین (ع) بپیوندم.
پیام من به برادران حزب الله: امام را تنها نگذارید و پیرو خط او باشید. امام و رزمندگان را دعا کنید. و هر گونه توطئه ابرقدرتهای و گروههای منحرف را خنثی کنید، اگر خنثی نکنید خون شهدا را پایمال کردهاید و در برابر آن مسئولید. خدایا آمدهام کربلای تو را زیارت کنم و آمدهام بـه نینوای حسین (ع) جایی که او شهید شد.
اکنون در این برهه از زمان جان من در مقابل مکتبم چه ارزشی دارد؟ جان را تقدیمش میدارم و به سوی او باز میگردم. آنگاه کـه به دست دشمن بدنم تکه تکه و پاره پاره شود آن زمان احساس راحتی خواهم کرد.
مادرم میخواستم بزرگ شوم و زحمات شما را جبران کنم ولی نتوانستم مرا ببخشید. خوشحالم از اینکه توانستم در این جنگ شرکت کنم. میجنگم تا پیروز شوم و کربلا و سرانجام قدس را آزاد کنم. از دست دادن من شاید برایتان سنگین باشد، ولی مگر غم از دست دادن حسین (ع) بر فاطمه زهرا (س) سنگین نبود؟ مگر آنها نبودند که کشته شدند تا دین اسلام پابرجا باشد.
من آموختم که زندگی مادی نکبت بار است و نباید منتظر باشیم که مرگ ما را دربرگیرد افسوس که یک جان بیشتر ندارم که در راه نایب امام زمان (عج) و در راه اسلام و در راه برپا شدن حق و عدالت هدیه نمایم.
انتهای پیام/
