زیردریایی اتمی

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از سرویس دفاع و امنیت مشرق، ناوگان شمال نیروی دریایی روسیه یک فروند زیردریایی اتمی تهاجمی جدید از کلاس Yasen-M را با نام Kazan دریافت کرد. این زیردریایی در حقیقت دومین زیردریایی از کلاس Yasen به حساب می آید اما به خاطر تغییرات نسبت به نمونه اول باقی زیردریایی های این کلاس به نام Yasen-M یا پروژه 885 ام شناخته می شوند.

این زیردریایی که مجهز به پیشران هسته ای است طولی در حدود 130 متر داشته و وزن آن در سطح آب در حدود 8300 تن و در زیر آب در حدود 13 هزار و 800 تن است. این شناور از یک راکتور هسته ای با توان 200 مگاوات نیرو گرفته و می تواند به سرعت نهایی 65 کیلومتر در ساعت در زیر آب برسد. این شناور دارای 64 نفر خدمه بوده و عمق نهایی برای غوص کردن آن در حدود 658 متر است.

بر اساس گزارش های موجود این زیردریایی با 8 پرتاب گر عمودی مجهز شده است که هر پرتاب گر حامل 4 موشک کروز است که می تواند بسته به انتخاب از نوع کلاب یا یاخونت باشد و در نقش های ضد کشتی یا حمله به اهداف زمینی مورد استفاده قرار بگیرد. همچنین این زیردریایی به 10 پرتاب گر 533 میلی متری اژدر و همچنین موشک های دوش پرتاب ضد هوایی سری ایگلا نیز مجهز شده است.

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از سرویس دفاع و امنیت مشرق، دولت انگلیس در جریان برآورد جدید دفاعی خود، تصمیمات مهمی در خصوص آینده نیروهای مسلح این کشور خصوصا تا افق ۲۰۲۵ میلادی اعلام کرده است که یکی از جنجالی ترین بخش های این سند مربوط به افزایش کلاهک های هسته ای برای نیروهای مسلح انگلستان و نحوه فعال شدن گزینه هسته ای برای این کشور است تا مشخص شود فشارها و خبرهای دروغین برخی کشورهای غربی علیه برنامه صلح آمیز هسته ای کشورمان، ربطی به ادعاهای آنها برای کاهش سلاح های هسته ای در جهان ندارد. قبل از طرح مسائل جدید مربوط به این برنامه جدید اتمی انگلستان بد نیست نگاهی فشرده به برنامه تسلیحات اتمی و خصوصا زیردریایی های اتمی این کشور باشیم.

بیشتر بخوانید:

ارتش انگلیس هم متوجه بدعهدی آمریکا شد اما برخی در داخل هنوز امیدوارند/ جزییات تحول بزرگ در سیاست‌های نظامی متحد مشهور ایالات متحده +عکس

جزییات جدید از کلاهبرداری آمریکا بابت فروش اف-۳۵ به انگلیس/ «ملکه الیزابت»؛ اولین ناوهواپیمابر جهان که هواپیمای عملیاتی ندارد! +عکس

آمارهایی تکان‌دهنده از آمادگی نظامی «تروئیکای اروپایی» / زمینگیری ۹۵ درصد ناوگان دریایی انگلیس، خانه‌نشینی زیردریایی‌های آلمان و فلج شدن نیروی هوایی فرانسه +عکس

ارتش بریتانیای کبیر؛ نیرویی با نفراتی کمتر از آرایشگران انگلیسی!

صف طولانی محافظان نفتکش‌ها در مراکز تعمیراتی انگلستان/ ارتش بی غروب ملکه فقط ۱۰ شناور عملیاتی دارد! +عکس

انگلستان بعد از آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی سومین کشور جهان بود که با موفقیت سلاح اتمی را آزمایش کرد. اولین بمب اتمی کشور انگلستان در سال ۱۹۵۲ و اولین بمب هیدروژنی این کشور نیز در سال ۱۹۵۷ میلادی آزمایش شده است. انگلیسی ها در ابتدای امر به مانند دو قدرت اتمی دیگر آن زمان وضعیت حمل و به عبارت دیگر رساندن سلاح اتمی خود به هدف را بمب های سقوط آزاد هوایی تعریف کردند. سه بمب افکن معروف انگلیسی در مدل های Valiant، Victor و Vulcan ماموریت اصلی حمل سلاح اتمی به قلب اتحاد جماهیر شوروی سابق را در صورت بروز جنگ جهانی سوم بر عهده داشتند.

با افزایش سطح تهدید موشک های سطح به هوا و همچنین پیشرفت جنگنده های رهگیر شوروی در نقش دفاع هوایی بحث حمل و پرتاب بمب های سقوط آزاد اتمی تبدیل به ماموریتی تقریبا ناممکن برای نیروی هوایی سلطنتی انگلستان شد.

بمب افکن های Valiant

بمب افکن Victor

انگلستان در این برهه به دو حرکت دست زد. یکی بحث توسعه موشک های هوا به سطح سری پولاد آبی بود. این موشک ها برای بمب افکن های سری V که در بالا به آنها اشاره شد، طراحی شدند. این موشک ها از موتور جت بهره برده و بردی بیش از ۹۰۰ کیلومتر داشتند و می توانستند سر جنگی به قدرت بیش از ۱ مگاتن را با خود حمل کنند. به ظاهر گزینه انگلیس ها که توان رسیدن به سرعت ۳ برابر سرعت صوت را نیز داشت یک سلاح ایده آل بود ولی در حوزه زمان آماده سازی و درصد اطمینان پذیری وضعیت مناسبی نداشتند.

بر اساس برآورد های نیروی هوایی انگلیس این موشک ها ۷ ساعت برای آماده سازی قبل از پرتاب زمان نیاز داشت و در نهایت چیزی نزدیک به نیمی از زرادخانه ۵۳ فروندی انگلیسی ها به احتمالا فراوان توان شلیک و رسیدن به هدف نداشتند.

موشک هوا پرتاب پولاد آبی

امید بعدی انگلیس ها رفتن به سراغ پروژه موشک هوا پرتاب آمریکایی اسکای بولت بود که این طرح نیز در آمریکا متوقف شد. این مشکلات باعث شد که انگلستان به سمت یک تغییر آشکار رفته و بحث سلاح های اتمی استراتژیک به طور کلی از نیروی هوایی به نیروی دریایی این کشور منتقل شد. اما سلاح هسته ای برای نیروی دریایی، آن هم در فاز استراتژیک به معنای موشک های بالستیک زیردریایی پرتاب بود و از اینجا به بعد بود که واژه روابط خاص بین لندن و واشنگتن بین دو کشور ایجاد شد. البته تا پایان جنگ سرد بحث حمل بمب های اتمی تاکتیکی عمدتا ساخت آمریکا در چارچوب پیمان ناتو وجود داشت و بخشی از این مسئولیت نیز بر عهده پرنده های تاکتیکی انگلیسی بود.

اما در حوزه دریا و زیردریایی هایی با پیشران هسته ای و قابلیت حمل موشک های بالستیک قاره پیما بود که آمریکایی ها به کمک انگلیس آمدند. انگلستان ۴ فروند زیردریایی کلاس Resolution را طراحی کرده و ساختند. سلاح اصلی این زیردریایی ها ۱۶ تیر موشک بالستیک قاره پیمای پولاریس ساخت آمریکا بود. موشک های پولاریس تحویل داده شده به انگلیس از نوع A-۳ بوده و از بردی در حدود ۴۶۰۰ کیلومتر داشتند. این موشک ها به سه سر جنگی دبلیو ۵۸ در مدل آمریکایی مجهز بودند ولی انگلستان بسیاری از استانداردهای این سر جنگی را نپذیرفته و در نهایت سر جنگی ساخت خود به نام ET.۳۱۷ را بر روی این موشک ها نصب کرد.

زیردریایی HMS Repulse یکی از زیردریایی های کلاس Resolution

شلیک آزمایشی موشک پولاریس از زیردریایی انگلیسی Resolution در سال ۱۹۸۳ میلادی

از اواخر دهه ۱۹۷۰ و در اوایل دهه ۱۹۸۰ میلادی لزوم ورود نسل جدید زیردریایی های حامل موشک اتمی و البته موشک های جدید به طور کامل در بلوک غرب حس شد. انگلستان نیز مثل همیشه مذاکرات را با آمریکا آغاز کرده و دوباره در دوره ریگان موفق شد تا امکان خریداری کردن نسل جدید موشک های زیردریایی پرتاب آمریکایی یعنی ترایدنت II در مدل دی ۵ را فراهم کنند. انگلیسی ها ۴ فروند زیردریایی کلاس ونگارد را ساختند که هم اکنون نیز در خدمت هستند. این زیردریایی ها می توانند تا ۱۶ تیر موشک ترایدنت را با خود حمل کنند.

سر جنگی موشک های در خدمت انگلیس مثل سری قبل ساخت خود این کشور بوده و Holbrook نام دارد و بنا بر اطلاعات موجود قدرتی در حدود ۱۰۰ کیلوتن دارد. این موشک ها می توانند تا ۸ سر جنگی را حمل کرده و بسته به میزان سرهای جنگی در حال حمل بردی بین ۷۵۰۰ تا بیش از ۱۲ هزار کیلومتر داشته باشند.

زیردریایی اچ ام اس ونگارد از کلاس ونگارد نیروی دریایی انگلیس

شلیک آزمایشی یک تیر موشک قاره پیما ترایدنت از یکی از زیردیایی های کلاس ونگارد نیروی دریایی انگلیس

در حال حاضر انگلستان به دنبال ساخت نسل جدید زیردریایی های اتمی حامل موشک های قاره پیما است که این کلاس جدید به عنوان Dreadnought شناخته شده و باز هم به مانند دو کلاس قبل از خود شامل ۴ زیردریایی است که ۲ فروند از آنها در حال حاضر مراحل مختلف ساخت را طی می کنند. برآوردهای فعلی اعلام کرده که هزینه طراحی، ساخت و عملیاتی بودن این ۴ زیردریایی در یک دوره حداقل ۲۵ ساله چیزی در حدود ۳۱ میلیارد پوند خواهد بود.

با این مقدمه بسیار فشرده از بحث سلاح های اتمی در کشور انگلستان به سراغ مصوبه جنجالی اخیر بوریس جانسون و افزایش سلاح های اتمی این کشور برویم.

بیشترین افزایش سرهای جنگی اتمی بعد از جنگ سرد

برآورد قبلی دفاعی دولت انگلستان بر این مبنا بود که تعداد کل سرهای جنگی موشک های ترایدنت برای نیروی دریایی این کشور در میانه دهه فعلی میلادی از عدد ۲۲۵ سر جنگی در نهایت به ۱۸۰ سر جنگی در نهایت برسد. حالا و در بازبینی جدید دفاعی قرار شده با یک افزایش ۴۰ درصدی، از ۱۸۰ به ۲۶۰ فروند سر جنگی اتمی خواهد رسید. البته برخی برآوردها حاکی از این است که عدد ۲۶۰ صرفا یک هدف اولیه بوده و رقم مورد نظر افزایش پیدا خواهد کرد.

اما برای فهم بهتر این تغییر ناگهانی بایستی نگاهی به برخی از مطالب طرح شده دیگر در این سند دفاعی جدید انگلستان داشته باشیم. در این سند جدید روسیه به عنوان تهدید اصلی برای این کشور برآورد و در خصوص چین نیز صحبت های تامل برانگیزی طرح شده است. بر اساس تفکر جدید از دیدگاه لندن، پکن بدل به مهم ترین تهدید در شکل یک دولت برای امنیت اقتصادی این کشور شده و چین مهم ترین بازیگر در صحنه ژئوپولتیک جهانی در دهه میلادی فعلی خواهد بود. در خصوص چین و انگلستان این مسئله را نیز بایستی به خاطر داشت که در سال جاری میلادی، برای اولین پس از چندین دهه ناو گروه رزمی ناو هواپیمابر ملکه الیزابت نیروی دریایی انگلیس قرار است در یک سفر طولانی در ابتدا در دریای مدیترانه، سپس منطقه خلیج فارس و در نهایت در شرق آسیا حضور پیدا کند. امری که به نظر میرسد یک سیگنال قوی از میل انگلستان برای بازگشت به رفتارهای استعماری قدیمی این کشور دارد.

نمایه گرافیکی از نسل آینده زیردریایی های حامل موشک قاره پیمای انگلستان موسوم به کلاس Dreadnought

کارشناسان از چند جهت نسبت به سیاست های جدید اتمی انگلستان ابزار نگرانی کرده اند. اولا این کشور همچنان خود را یک عضو پیمان NPT می داند که یکی از مهم ترین بحث ها در آن تلاش اعضای مسلح به تسلیحات هسته ای برای کاهش تعداد آنها است. مسئله بعدی که نگرانی ها را افزایش داده و در چند سال پیش توسط آمریکا مطرح و حالا به نظر توسط انگلستان هم مورد اشاره قرار گرفته، بحث مربوط به شرایط استفاده از سلاح اتمی است. به صورت سنتی بسیاری از کشورهای مسلح به تسلیحات هسته ای اعلام کرده اند که سیاست آنها عدم استفاده یا تهدید به استفاده اولیه از تسلیحات اتمی است و صرفا زمانی به سمت این گزینه خواهند رفت که توسط این تسلیحات تحدید شده یا برای نمونه بخشی از خاک آن ها در معرض سقوط به دلیل تهاجم دشمن قرار گرفته باشد.

در عین حال انگلستان اعلام کرده بود که این کشور به دنبال استفاده از تسلیحات هسته ای علیه کشورهای فاقد سلاح اتمی که از مفاد پیمان NPT پیروی کنند نیز نخواهد بود اما حق استفاده از تسلیحات اتمی علیه کشورهایی که پیمان NPT را نقض کرده باشند یا برای نمونه از تسلیحات شیمیایی یا میکروبی استفاده کند، خواهد داشت.

در دوره ترزا می، نخست وزیر قبلی این کشور صحبتی در این خصوص مطرح شد که نخست وزیر در شرایطی خاص که حتی اگر خاک اصلی انگلستان نیز در معرض خطر حملات سلاح های کشتار جمعی نباشد امکان استفاده از تسلیحات اتمی را در نظر دارد. صحبت ها و سوالات احزاب مخالف در خصوص توضیح درباره این شرایط خاص البته راه به جایی نبرد و در نهایت در آن دوره دولت انگلیس اعلام کرد که این کشور به نوعی سیاست ” نه تایید و نه رد ” استفاده اولیه از تسلیحات اتمی را در پیش گرفته است. اما در سند جدید به یک نکته بسیار مهم اشاره شده و آن هم استفاده از گزینه هسته ای در برابر تهدیدهای در حال ظهور بر اساس فناوری های جدید است. در این سند به مصادیق این فناوری ها اشاره نشده اما کارشناسان بحث هایی مثل حملات سایبری، هوش مصنوعی و توانایی های فضایی را از جمله این فناوری ها می دانند. بر اساس سند جدید اگر این فناوری ها آسیب سنگینی به انگلستان وارد کنند دست این کشور برای استفاده از تسلیحات هسته ای بر علیه منبع حملات باز خواهد بود.

پوشش ضعف نظامی با تسلیحات اتمی

شاید برای بسیاری این سوال پیش بیاید که انگلستان چرا و چطور به سمت این سیاست تهاجمی در حوزه سلاح های هسته ای کشیده شده است؟ شاید بتوان یکی از اصلی ترین دلایل در این بخش را مشکلات و ضعف در سایر شاخه های نیروهای مسلح این کشور دانست. از دوره پس از پایان جنگ سرد کشورهای اروپای غربی خصوصا انگلستان و آلمان برنامه های کاهش اندازه نیروهای مسلح خود را به مرحله اجرا قرار دادند و این سیاست ها تقریبا تا میانه های دهه گذشته میلادی نیز به قوت در جای خود باقی بود. بعد از ماجراهای شرق اوکراین در سال ۲۰۱۴ تا به امروز بود که این کشورها به این نتیجه رسیدند که بایستی در مسیر متفاوتی قدم بردارند و مدرن سازی نیروهای نظامی و افزایش بودجه دفاعی را در دستور کار قرار دهند.

البته بیش از دو دهه کاهش ادامه دار در توان نظامی مسئله ای نیست که به این سرعت قابل جبران باشد. در بخش بیشتر بخوانید گزارش هایی قابل توجه از وضعیت قابل توجه ارتش های اروپایی خصوصا انگلستان در سالهای اخیر آمده که مطالعه آنها می تواند به فهم بهتر این ماجرا به شما کمک کند. از طرف دیگر تهدیداتی مثل روسیه و چین که در این سند جدید نیز مورد نظر انگلستان هستند در سالهای اخیر، خصوصا در مورد چین، برنامه بسیار وسیع و گسترده ای در بحث افزایش توان نظامی داشتند. در حقیقت سلاح هسته ای به نوعی تنها گزینه باقی مانده قابل اتکاء برای کشوری مثل انگلستان در شرایط امروز جهان است. با شرایط فعلی شاید بعد از مدتها هزینه کردن این کشور بتواند تا حدی توان نظامی گذشته خود را بازیابی کرده و از اتکای بیش از حد به تسلیحات هسته ای دوری کند ما فعلا در این وضعیت ضعیف و پر از مشکل، اتکا به سلاح هسته ای همچون یک عصا برای ارتش ضعیف و فرتوت استعمار پیر است.

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از سرویس دفاع و امنیت مشرق، در روزهای اخیر و با نزدیک شدن به زمان خروج ترامپ از کاخ سفید که نشانه ای از شکست راهبرد فشار حداکثری چه در عرصه های اقتصادی و چه در جبهه های نظامی علیه جمهوری اسلامی ایران است، شاهد برخی اظهار نظرها و تحرکات عملیات روانی از طرف دولت و ارتش آمریکا به کمک رسانه ها و شبکه های اجتماعی، علیه کشورمان هستیم که البته بحثی جدید نیست و دهه ها سابقه دارد. این دور عملیات روانی، از اوایل هفته اخیر وارد فاز جدیدی شده و بر این اساس، نیروی دریایی آمریکا اعلام کرده یک فروند زیردریایی اتمی از کلاس اوهایو با حمل دهها موشک کروز را به خلیج فارس فرستاده تا در کنار دو رزم نام کلاس تیکاندروگا به منطقه وارد شود.

قبل از پرداختن به حضور این میهمان های ناخوانده جدید در منطقه و چرایی رسانه ای شدن آن در این زمان بهتر است نگاهی به کارنامه اخیر آمریکا در زمینه ارسال تجهیزات و جنگ افزارهای مختلف به منطقه و حوالی مرزهای کشورمان داشته باشیم.

بیشتر بخوانید:

امارات برای اشغال جزایر ایرانی دست به دامن ارتش آمریکا شد/ تزریق روحیه به نظامیان عرب با شناور مستأصل آمریکایی! +عکس

ناو ۱.۵ میلیارد دلاری ارتش آمریکا در آتش سوخت/ شناور استراتژیک ایالات متحده قربانی سوء مدیریت و کمبود امکانات آتش‌نشانی+ عکس و فیلم

تذکر مهم موشکی سپاه به آمریکا با حمله به رادار «AN/TPY-۲» / چشم و گوش پدافندی ایالات متحده در تیررس نسل جدید خانواده فاتح +عکس

تابستان گرم مجازی برای ایران به وسیله بمب افکن ۷۰ ساله !

تقریبا بهار سال گذشته بود که ارتش آمریکا کرد تعدادی از بمب افکن های بی ۵۲ و یک ناو گروه رزمی هواپیمابر را به منطقه خلیج فارس اعزام می کند و هدف از این کار، مقابله با تهدیدات ایران است. بعد از اعلام این خبر مرسوم، به ناگهان یک طوفان رسانه ای در شبکه های اجتماعی و رسانه های خصوصا فارسی زبان خارجی آغاز شد که تقریبا تا اواخر تابستان سال گذشته نیز ادامه داشت و در نهایت نیز همچون سنوات و دفعات قبل، بدون وقوع رفتار خاصی به پایان رسید. رسانه های منطقه ای و بعضا داخلی به گونه ای این خبر را اعلام می کردند که گویی، این اولین بار است که بمب افکن های آمریکایی در اطراف ایران مستقر شده اند و قرار است اتفاقات خاصی بیفتد.

بمب افکن بی ۵۲ آمریکا در قطر

بمب افکن های بی ۵۲ که از اوایل دهه ۱۹۵۰ میلادی وارد خدمت ارتش آمریکا شده اند به صورت مرتب در سالهای اخیر برای مدت های مختلفی در پایگاه های نزدیک ایران چه در قطر چه در دیگوگارسیا مستقر می شدند و از آن زمان به این طرف نیز همچنان این پروسه چندین بار تکرار شده است. حضور ناوهای هواپیمابر آمریکا نیز در منطقه خلیج فارس یا شمال اقیانوس هند تقریبا یک امر روتین و همیشگی است که حتی از قبل از پیروزی انقلاب اسلامی نیز در جریان بوده و صرفا در موارد مختلف ممکن است بیش از یک ناوهواپیمابر به منطقه آمده یا مدت زمان حضور آنها کم و زیاد شود.

از این بحث تکراری نیز باید گذر کنیم که اصولا ورود یک ناو هواپیمابر به منطقه خلیج فارس برای فرماندهان و نظامیان ایرانی، حتی با فرض محال بروز درگیری، کار را راحت تر کرده و شناور مورد نظر در تیرس حجم بسیار بیشتری از تسلیحات ایرانی قرار خواهد داشت. رفتن این شناورها نیز ضمن سخت تر کردن هر نوع عملیات هوایی، کشورهایی که نقش گاو شیرده را برای آمریکا ایفا می کردند، در مقابل قدرت کشورمان تنها خواهد گذاشت که این هم با سیاست های ایالات متحده برای پول گرفتن از این کشورها همخوانی ندارد و این رودخانه جاری باج دادن را خشک می کند.

قبل از پرداختن به چرایی اینکه اصولا حرکت آغاز شده از طرف آمریکا، یک شانتاژ رسانه ای بیش نیست بهتر است در ابتدا کمی با این شناور جدید زیرسطحی آشنا شویم. زیردریایی یو اس اس جورجیا از کلاس اوهایو با شماره بدنه SSGN-۷۲۹ یک زیردریایی مجهز به پیشران اتمی ( نه موشک اتمی) و مجهز به موشک های کروز سری تاماهاوک است. شاید برای برخی از علاقمندان به این حوزه این سوال پیش بیاید که کلاس اوهایو به عنوان یک زیردریایی حامل موشک های قاره پیمای اتمی ساخته شده و ماجرای حمل موشک های کروز چیست؟

زیردریایی هسته ای یو اس اس جورجیا در حال عبور از تنگه هرمز

در پاسخ به این سوال باید گفت که بعد از تمام شدن جنگ سرد و از بین رفتن تهدید شوروی سابق ، در سال ۱۹۹۴ آمریکا برآورد جدیدی از نیازهای مربوط به بازدارندگی هسته ای خود داشت و بر آن اساس به این نتیجه رسید که ۱۸ فروند زیردریایی موجود در این کلاس ۱۴ فروند از آنها برای بحث انجام گشت های بازدارندگی اتمی کافی است. ذکر این نکته نیز مهم است که برنامه اصلی آمریکا برای این کلاس تولید ۲۴ فروند از آنها بود که اصولا به دلیل اتمام جنگ سرد ۶ زیردریایی آخر نیز هرگز ساخته نشد. در کنار بحث حمل موشک های کروز این زیردریایی ها توان حمل بیش از ۶۰ نفر نیروی ویژه برای انجام عملیات را نیز دارند.

با این تصمیم گیری فرماندهان آمریکایی به این فکر افتادند که با قراردادن مخزن های موشک های کروز سری تاماهاوک در داخل سیلوهای موشک بالستیک ترایدنت، این شناورها را بدل به یک حامل موشک کروز کنند. چهار فروند زیردریایی اول این کلاس به نام های اوهایو ، میشیگان ، فلوریدا و جورجیا به این منظور انتخاب شده و بین سالهای ۲۰۰۲ تا ۲۰۰۸ میلادی به گونه حامل موشک کروز بدل شدند.

 زیردریایی یو اس اس جورجیا به صورت رسمی در ۱۱ فوریه ۱۹۸۴ میلادی وارد خدمت نیروی دریایی آمریکا شده و توسط شرکت General Dynamics Electric Boat از زیرمجموعه های شرکت جنرال دینامیکز ساخته شده است که وزنی در حدود نوزده هزار تن داشته و طول آن نیز ۱۷۰ متر است. این زیردریایی از یک راکتور هسته ای و دو موتور کمکی نیرو گرفته و می تواند به عمق بیش از ۲۵۰ متری دریا برود. این زیردریایی می تواند ۱۵۴ تیر موشک تاماهاوک را در پرتابگرهای عمودی خود حمل کند و سلاح دیگر آن نیز ۴ پرتابگر اژدر ۵۳۳ میلی متری است. مقر اصلی حضور این شناور نیز پایگاه دریایی کینگ بی در ایالت جورجیای آمریکا است.

زیردریایی یو اس اس جورجیا در روز ورود به خدمت – ۱۱ فوریه ۱۹۸۴ میلادی

چرا حرکت آمریکا یک نمایش تبلیغاتی است ؟

اولا باید گفت که مسئله حضور زیردریایی های هسته ای آمریکا در منطقه خلیج فارس مسئله تازه ای نیست و سابقه تقریبا طولانی و البته پر حاشیه دارد. دو مورد قابل توجه آن در ادامه خواهد آمد. در ۸ ژانویه ۲۰۰۷ میلادی زیردریایی اتمی تهاجمی USS Newport News از کلاس لس آنجلس با یک نفت کش ژاپنی به اسم Mogamigawa در جنوب تنگه هرمز برخورد کرد. مقامات آمریکایی اعلام کردند که به دلیل عبور شناور ژاپنی از بالای سر زیردریایی آمریکایی، پدیده اثر ونتوری رخ داده که نوعی مکش ایجاد کرده و باعث شده است که زیردریایی آمریکایی به سمت بالا کشیده شده و به شناور ژاپنی برخورد کند. افسر فرمانده این زیردریایی پس از این حادثه برکنار شد. این زیردریایی پس از تعمیرات به خدمت بازگشت و البته نیروی دریایی آمریکا مبلغ نامشخصی را نیز به شرکت صاحب شناور ژاپنی به دلیل آسیب پرداخت کرد.

در ۲۰ مارس ۲۰۰۹ میلادی نیز زیردریایی اتمی تهاجمی USS Hartford و شناور USS New Orleans با یک دیگر در تنگه هرمز برخورد کردند. این برخورد آسیب شدیدی به برجک زیردریایی آمریکایی وارد کرد و بر اساس تحقیقات به عمل آمده در زمان برخورد، زیردریایی مذکور ۸۵ درجه چرخیده است. ۱۵ نفر از خدمه این زیردریایی مجروح شدند اما کسی از خدمه دو شناور کشته نشد.

زیردریایی USS Hartford بعد از برخورد در بحرین

بر اساس تحقیقات به عمل آمده توسط نیروی دریایی آمریکا کل این حادثه به دلیل قصور خدمه زیردریایی بوده و فرماندهان این شناور فاقد طرح صحیح برای عبور از منطقه تنگه هرمز بودند، افسر فرمانده در زمان عبور از تنگه در محل پست خود حضور نداشته و مسیریاب زیردریایی نیز در آن زمان در حال گوش دادن به موسیقی بوده است. بر اساس آمار رسمی ۱۲۰ میلیون دلار صرف بازسازی این زیردریایی شد و در سال ۲۰۱۱ میلادی به خدمت بازگشت. شناور USS New Orleans نیز با صرف هزینه ۲ میلیون و سیصد هزار دلار در بحرین تعمیر شده و به خدمت بازگشت. افسر فرمانده زیردریایی مذکور نیز پس از این حادثه از خدمت برکنار شد.

در خصوص زیردریایی اتمی جورجیا نیز باید گفت که اولا این نخستین حضور زیردریایی های کلاس اوهایو در منطقه نبوده و منابع غربی اعلام کرده اند که ۸ سال پیش و قبل از آن نیز شناورهای این کلاس سابقه حضور در این منطقه را داشته اند. اما نکته جالب دیگر توسط تصاویر ماهواره ای افشاء می شود و آن هم جایی که بر اساس تصاویر تهیه شده از منطقه خلیج فارس، مربوط به ماه اکتبر (اوایل مهر تا اوایل آبان) سال جاری است که حضور یک زیردریایی بزرگ را در منطقه خلیج فارس نشان می دهد. برآورد ها در بحث اندازه گیری مشخص می کند که زیردریایی مشخص شده در این تصویر از کلاس اوهایو بوده و به احتمال فراوان همین شناور یو اس اس جورجیا است که از اوایل مهرماه در حوالی ایران به سر می برد.

تصویر ماهواره ای از حضور یک زیردریایی در ماه اکتبر در خلیج فارس

تفاوت این روزها و آن روزها در ماه اکتبر و عدم اعلام رسمی و مانور رسانه ای بر روی این خبر، چه بسا آن باشد که در آن زمان هنوز انتخابات ریاست جمهوری آمریکا برگزار نشده بود و تاجر نیویورکی خود را برای ۴ سال دیگر ساکن کاخ سفید می دانست اما حالا دنبال آخرین عرض اندام ها برای تحقق آرزوی تماس مسئولا ایرانی با کاخ سفید است. مشخص است از ماجرای سال گذشته بی ۵۲ و ناو هواپیمابر تا پروپاگاندای زیردریایی یو اس اس جورجیا در روزهای اخیر، آمریکا نه به دنبال یک آزایش نظامی متفاوت یا حرکت خاص نیست و صرفا به دنبال دور کردن اذهان از مسائل فعلی داخلی کشور خود است و گرنه هر کس با اندک اطلاعی از مسائل نظامی می داند که بزرگترین نقطه ضعف یک زیردریایی، شکسته شدن اصل غافلگیری و پنهانکاری تحرکات آن است .