سازمان صدا و سیما

به گزارش مجاهدت از مشرق، مهرماه ۱۴۰۱، درست در همان زمانی که دوران کرونا به پایان رسیده و چند روز از یک‌سالگی دوره مدیریت جبلی بر سازمان صداوسیما می‌گذشت، او به همراه جمعی از بازیگران و هنرمندان، مرکزی را در سازمان صداوسیما احداث کرد که قرار بود بخش «مغفول‌مانده‌ای» در مهم‌ترین بازوی رسانه‌ای کشور را احیا کند. جبلی ماژیک آبی‌رنگی را در دست گرفت و سه خط کنار لوگوی مرکز تازه‌تأسیس سیمرغ متنی نوشت.

نوشته جبلی به منزله آغاز به کار مرکزی بود که از این پس یکی از مهم‌ترین استراتژی‌های تحولی سازمان را به دوش می‌کشید. در آن مراسم، مهدی فرجی تهیه‌کننده، جواد افشار کارگردان و امین زندگانی بازیگر، پشت تریبون می‌روند و از مزایای تاکتیک جدید صداوسیما می‌گویند. مراسمی که به‌جز فرجی و افشار، افرادی همچون بهروز افخمی، سعید سلطانی، احمد نجفی، سید جواد هاشمی، جعفر دهقان، بهروز مفید، حسین طاهری، محمود رضوی، محسن علی‌اکبری و حبیب والی‌نژاد هم در آن حضور دارند. حالا از آن روز سه سال می‌گذرد و عملکرد یکی از مهم‌ترین استراتژی‌های سازمان برای پرداختن به بخش مغفول‌مانده در تحول باید مورد بررسی قرار گیرد. بخشی که قرار بود مهم‌ترین تولیدات سازمان برای رقابت با آثار نمایش خانگی از آن سرچشمه بگیرد.

با این حال، تولیدات مرکز سیمرغ طی این سه سال داده‌های پرنوسانی منتج شده که از پربیننده‌ترین مجموعه نمایشی شبکه دو سیما تا کم‌مخاطب‌ترین آثار تلویزیون را شامل می‌شود؛ تولیداتی که باید آن‌ها را روی ترازوی ارزیابی قرار داد تا مشخص شود یکی از ارکان اصلی تحول صداوسیما چه عملکردی داشته است.

اصلاً چرا سیمرغ بال گرفت؟

مرکز سیمرغ از همان ابتدا قرار بود در کنار «سیمافیلم» و «مرکز تولیدات صبا»، سه بازوی اصلی تولیدات سازمان را بر عهده بگیرد و ذیل استراتژی مدیران تازه ساختمان شیشه‌ای، نظام تولید را از نظام پخش جدا کند. یعنی به جای آنکه تولیدات در شبکه‌ها انجام شود، سیمرغ، سیمافیلم و صبا بودند که تولید را بر عهده گرفته و پخش را به شبکه‌های مختلف می‌سپردند.

تأسیس مرکزی چون سیمرغ را می‌توان پیامد ضعیف شدن شبکه‌های سازمان و گرفته شدن بسیاری از اختیاراتشان دانست. بعد از کاهش اقبال هنرمندان به کار کردن با تلویزیون در سال‌های اخیر، که با اتفاقات ۱۴۰۱ شدت گرفت، سازمان در ابتدا تلاش کرد به دنبال جایگزینی برای خارج‌شدگان از دایره پیدا کند و مرکز سیمرغ قرار بود همان نیرویی باشد که سازمان به آن احتیاج داشت. سیمافیلم ذیل همین رویکرد، ساخت سریال‌های الف ویژه و پرهزینه‌تر را بر عهده گرفت و مرکز صبا هم تولیدات کودک و نوجوان را پوشش می‌داد. حالا سیمرغ قرار بود چه کاری انجام بدهد؟

این مرکز تازه‌تأسیس قرار بود تولیدات کار اولی‌ها و جوان‌های فیلم‌سازِ متعهدی را پوشش بدهد که با بودجه‌های کم، تولیداتی مبتنی بر بوم و نظام مسائل تعریف‌شده در سازمان را پیش ببرند. به نوعی مرکز سیمرغ بدل می‌شد به بازوی جوان سازمان. با این حال، این همه وظایف سیمرغ نبود.

در همان مهرماه ۱۴۰۱ اعلام شد که سیمرغ می‌خواهد تمرکزش را بگذارد روی تولیداتی که در این سال‌ها مغفول مانده و به تنوع ژانر و بوم در آثار نمایشی تلویزیونی کمک کند. در وهله اول، این اقدام امیدوارکننده به نظر می‌رسید چون به معنای توجه بیشتر به سینمای مستند، مسابقه، برنامه ترکیبی، تله‌تئاتر و گونه‌های متفاوت سریال‌سازی همچون سیتکام بود.

ذیل همین نگاه، بخشی از بودجه سازمان به ساخت تولیداتی همچون «آقای قاضی» و «جام جم» تخصیص پیدا کرد و تولیدات موفقی همچون «ایرانگرد» و «زندگی پس از زندگی» به این مرکز انتقال داده شد. این یعنی بخشی از قدیمی‌ها به دلیل تقسیم‌بندی جدید سازمان به سیمرغ می‌رفتند و برخی از تولیدات هم منحصراً مربوط به سیستم تغییر یافته بودند.

با همه این احوالات، تأسیس مرکزی چون سیمرغ را می‌توان پیامد ضعیف شدن شبکه‌های سازمان و گرفته شدن بسیاری از اختیاراتشان دانست. بعد از کاهش اقبال هنرمندان به کار کردن با تلویزیون در سال‌های اخیر، که با اتفاقات ۱۴۰۱ شدت گرفت، سازمان در ابتدا تلاش کرد به دنبال جایگزینی برای خارج‌شدگان از دایره پیدا کند و مرکز سیمرغ قرار بود همان نیرویی باشد که سازمان به آن احتیاج داشت. نیرویی که سازمان با آن می‌توانست فرایند قدرت‌گرفتن سلبریتی‌ها را کنترل کند و بازار را در دست بگیرد؛ بازاری که تجربه سال‌های اخیر تلویزیون و نمایش خانگی نشان داده به این راحتی‌ها هم رام‌شدنی نیست.

اسماعیل بهمن‌آبادی، رئیس مرکز تولیدات جوان سیمرغ، گفته است: «شاید جنس چالشی که من در خانه تولیدات جوان مرکز سیمرغ تجربه کردم، در قیاس با سایر گروه‌ها در این مرکز در سه سال گذشته شدیدتر بود؛ هم باید کمبود نیروی انسانی هنرمند، متعهد و متخصص را در فرصت محدود و شروعی که داشتیم جبران می‌کردیم و هم باید برای حضور کسانی که از قبل در صف انتظار بودند، فرصتی فراهم می‌شد و برنامه‌ریزی می‌کردیم تا وارد چرخه تولید شوند. سخت‌ترین چالش ما این بود که هم‌زمان با هم باید این کارها را انجام می‌دادیم؛ آن هم در شرایطی که مرکز سیمرغ تازه‌تأسیس بود و تحقق مواردی که بیان کردم با طول و عرض این مرکز به‌راحتی اتفاق نمی‌افتاد.

اکثریت سریال‌های مرکز سیمرغ یا شکست خورده بودند یا شرایطی نزدیک به شکست را تجربه کردند. «دم زندگی»، «رویای ریحانه»، «لمندگان»، «دوقلوها در شهر پرستاره»، «حکایت‌های کمال»، «جایی برای همه»، «دستچین» و «چرخ گردون» از دیگر سریال‌های مرکز سیمرغ در یک سال اخیر بودند که عمده آن‌ها نتوانستند از ده درصد مخاطب عبور کنند و برخی آثار چون «لمندگان» که ۴۰ قسمت تولید شد، در نهایت (بنابر آمار مرکز تحقیقات دانشگاه امام صادق) مخاطبی ۹درصدی کسب کرد و از بی‌مخاطب‌ترین آثار تلویزیون و نمایش خانگی در شش‌ماهه نخست امسال بود.سیمرغ در بازار سریال

با گذشت چند هفته از تأسیس رسمی این سازمان، مرکز سیمرغ عملکرد قابل‌توجهی را با سریال «آقای قاضی» از خود نشان داد. آقای قاضی در برهوت تولیدات تلویزیون، اثر موفقی بود که توانست به آمار بیش از۴۰ درصد مخاطب هم دست پیدا کند و سجاد مهرگان، کارگردان آقای قاضی، خیلی زود به عنوان مهم‌ترین آورده مرکز سیمرغ شناخته شد. آمارهای آقای قاضی و البته تولیدات ضعیف سیمافیلم باعث شد این سریال در برخی نظرسنجی‌ها به عنوان بهترین تولید سال ۱۴۰۳ شناخته شود. با این حال، آقای قاضی یک تولید تمام‌سیمرغی نیست و محصول مشترک تلویزیون و حوزه هنری است و نمی‌توان آن را دستاورد تمام‌وکمال این مرکز تازه‌تأسیس دانست.

به‌جز این اثر، عملاً اکثریت سریال‌های مرکز سیمرغ یا شکست خورده بودند یا شرایطی نزدیک به شکست را تجربه کردند. «دم زندگی»، «رویای ریحانه»، «لمندگان»، «دوقلوها در شهر پرستاره»، «حکایت‌های کمال»، «جایی برای همه»، «دستچین» و «چرخ گردون» از دیگر سریال‌های مرکز سیمرغ در یک سال اخیر بودند که عمده آن‌ها نتوانستند از ده درصد مخاطب عبور کنند و برخی آثار چون «لمندگان» که ۴۰ قسمت تولید شد، در نهایت (بنابر آمار مرکز تحقیقات دانشگاه امام صادق) مخاطبی ۹درصدی کسب کرد و از بی‌مخاطب‌ترین آثار تلویزیون و نمایش خانگی در شش‌ماهه نخست امسال بود.

وضعیت «لمندگان» برای دیگر آثار نمایشی هم تکرار شد و تولیداتی همچون «رویای ریحانه» با آنکه در قسمت‌های اول در تلوبیون به عدد ۲۳ هزار مخاطب رسیده بودند، اما با گذشت زمان این عدد به دو یا سه هزار مخاطب رسید که نشان می‌دهد مهم‌ترین تولید مرکز سیمرغ در حوزه فرزندآوری در جذب مخاطب موفق عمل نکرده است. حتی سریال‌هایی چون «حکایت‌های کمال» و «چرخ گردون» که اعلام می‌شد در جذب مخاطب موفق عمل کرده‌اند و با همین استدلال توانستند مجوز ساخت فصل دوم را بگیرند، تولیدات متوسطی بودند و فصل دوم‌شان با افول جدی مخاطب مواجه شد. شاهد مثال این موضوع هم مخاطب ۷ درصدی «چرخ گردون ۲» است که نشان می‌دهد پروژه دنباله‌سازی برای این مجموعه با شکستی فاحش مواجه شده است.

دنباله‌سازی البته تنها استراتژی ناموفق مرکز سیمرغ در چند سال اخیر نبود. این مرکز با دادن بودجه به برخی از بلاگرها هم در چند ماه اخیر تلاش کرد از ظرفیت صفحات مجازی برای دیده شدن آثارش استفاده کند و با دادن بودجه به مصطفی آزاد (بلاگر)، «دستچین» را روانه آنتن شبکه دو کرد. البته این سریال هم موفق نبود و با گذشت چند هفته از پخشش، نتوانست مخاطبان شبکه دو را افزایش دهد.

این مرکز با دادن بودجه به برخی از بلاگرها هم در چند ماه اخیر تلاش کرد از ظرفیت صفحات مجازی برای دیده شدن آثارش استفاده کند و با دادن بودجه به مصطفی آزاد (بلاگر)، «دستچین» را روانه آنتن شبکه دو کرد. البته این سریال هم موفق نبود و با گذشت چند هفته از پخشش، نتوانست مخاطبان شبکه دو را افزایش دهد.

البته نباید این نکته را فراموش کرد که مرکز سیمرغ با برخی تولیدات همچون «دوقلوها» و «شهر پرستاره» آثار نسبتاً موفقی را روانه آنتن کرد؛ آثاری که نشان می‌دهد دنباله‌سازی از تولیدات دوران موفق تلویزیون و همچنین استفاده از چهره‌ها هنوز در جذب مخاطب مؤثر است.

شاید مهم‌ترین مشکلات تولیدات سیمرغ در چند سال اخیر را بتوان مربوط به عدم حضور چهره‌ها و همچنین ضعف جدی در فیلمنامه و کارگردانی دانست. آثاری که برخی از آن‌ها مانند «آقای قاضی» موفق ظاهر می‌شوند، اما بخش مهم و حدود ۸۰ تا ۹۰ درصد از تولیدات، ضعف جدی در فیلمنامه دارند و پرداختشان به محتوا به شکل مشهودی کلیشه‌ای است؛ موضوعی که در آثار کمدی مرکز سیمرغ بیشتر و بهتر به چشم می‌آید.

نوسان در برنامه‌ها هم ادامه دارد

مرکز سیمرغ از همان ابتدای تأسیسش تمرکز جدی روی مستندمسابقه گذاشته بود و در همین راستا، تولیداتی همچون «خونه مونه»، «مزرعه فراوری»، «خانه» و «خانه سبز» را روانه آنتن کرد. برنامه‌هایی که بنا داشتند روی مفاهیمی همچون کارآفرینی، تمرکززدایی و خانواده متمرکز شوند اما درنهایت نتوانستند مخاطب چندانی را به آنتن تلویزیون بازگردانند و درمجموع ناموفق ارزیابی می‌شوند. به‌عنوان مثال، مستندمسابقه‌ای چون «خونه مونه» در هیچ‌کدام از قسمت‌هایش در تلوبیون نتوانست بیش از سه هزار مخاطب بگیرد، با آنکه در یکی از پنج شبکه اصلی تلویزیون هم پخش می‌شد.

با این حال، این مرکز در ساختن برنامه نسبتاً موفق‌تر عمل کرد و مهم‌ترین برنامه‌ای که مسئله نقد تلویزیون را به دوش می‌کشید، روی آنتن برد. برنامه جام جم تا حدودی توانست بخشی از انتقادها نسبت به عدم مورد نقد قرار گرفتن خود سازمان در میان شبکه‌های سیما را پوشش دهد و مخاطب قابل قبولی هم بخصوص در فصل ابتدایی- پای آنتن بنشاند، با این حال جام جم هم مثل آقای قاضی و زندگی پس از زندگی نسیمِ موقت بودند و برخی تولیدات چون دوکوهه ادبیات، مشاور، هموطنز، تو بگو ماه کجاست(نوروز و محرم) و دیده بگشا(تولیدات نوروزی) نتوانستند چندان مخاطبی را برای مرکز سیمرغ جذب کنند. هرچند استراتژی استفاده از برنامه‌های گذشته همچنان در دستور کار مرکز سیمرغ قرار گرفته و قرار است فصل جدید «قندپهلو» به عنوان یکی از تولیدات موفق سال‌های قبل به آنتن تلویزیون بازگردد.

در سینمایی و مستند چیزی به جز ایرانگرد قابل ارائه است؟

مرکز سیمرغ در سه سال اخیر به جز تولیدات مختص به تلویزیون تلاش کرد به سمت آثار سینمایی هم حرکت کند و بلندپروازانه‌تر از تله‌فیلم آینده‌ای برای تولیداتش ترسیم کند. ساختن آثاری چون «خوناب» و «شکلات ششم» هم از این دست اقدامات بود.

هرچند که این دو فیلم فرصت حضور در جشنواره‌های درجه اول کشور را پیدا نکردند و شکلات ششم از ورود به جشنواره فجر بازماند و مهم‌ترین دستاوردش بردن جایزه بهترین فیلم کم‌هزینه از جشنواره فیلم مقاومت بود.

خوناب هم به عنوان دیگر اثر ساخته‌شده در این سه سال توانست با برنده شدن جایزه بهترین فیلمنامه در جشنواره مقاومت موفقیت دیگری را برای مرکز سیمرغ پدید بیاورد. به جز جشنواره مقاومت محصولات مرکز سیمرغ در سال‌های اخیر پای ثابت جشنواره عمار هم بودند و چندباری ازشان با فانوس عمار و لوح افتخار تقدیر شد. با این حال گویا این تولیدات صرفاً آثار تجربی‌ای بودند که قرار نبود به سمع و نظر مخاطب برسند.

این دست آثار در میان تولیدات مستند هم بسیار قابل توجه بود، هرچند کیفیت بسیاری از آثار مستند به نسبت آثار داستانی مرکز سیمرغ بهتر است و قابلیت ارزیابی بیشتری دارد؛ آثاری همچون «امیرعلی»، «همه فرزندان من»، «اسماعیل»، «سه روز قبل پرواز»، «جمعه سیاه‌»، «آلبوم خانوادگی من‌»، «پلاک ۱۱»، «ماه بالاسر آبادی»، «وداع تهران»، «تاریخ ورزشی ایران»(با جواد خیابانی)، «لیلی من»، «تا آخرین نفس»، «آقای وزیر»، «آذربایجان آتاسی»، «عهدنامه»، «مرگ پشت دیوارهای سبز»، «سید فیصل»، «باقر شمر» و «اربعین».

شاید مهم‌ترین نکته‌ای که در مستندها و آثار کوتاه داستانی تولیدشده در مرکز سیمرغ به چشم می‌خورد، تولیدات مناسبتی است که به نظر هدفی جز تکمیل کنداکتور سیما در مناسبت‌های خاص ندارد و عمده آثار از این دست تولیدات سفارشی ناموفق است. در بین همین آثار تولیدشده هم مهم‌ترین اثر ایرانگردِ جواد قارایی‌ است که آن هم به مدیریت سه دور قبل سازمان صداوسیما برمی‌گردد.

شاید مهم‌ترین سؤال اینجا باشد که چند درصد از تولیدات مرکز سیمرغ در سه سال اخیر توانسته‌اند بیش از ۵۰۰هزار مخاطب را پای تلویزیون بنشانند؟ آیا تعدادشان به انگشتان یک دست می‌رسد؟ برآیندها نشان می‌دهد، این مرکز با آنکه تا کنون بیش از ۵۰ اثر داستانی و غیرداستانی را روی آنتن برده اما حدود ۹۰ درصد از این آثار نتوانسته مخاطبی به تماشاگران اصلی رسانه ملی اضافه کند یا حتی باعث جذب همان تماشاگران پای ثابت شود.

برآیند تولیدات موفق را اعلام کنید

شاید مهم‌ترین سؤال اینجا باشد که چند درصد از تولیدات مرکز سیمرغ در سه سال اخیر توانسته‌اند بیش از ۵۰۰هزار مخاطب را پای تلویزیون بنشانند؟ آیا تعدادشان به انگشتان یک دست می‌رسد؟ برآیندها نشان می‌دهد، این مرکز با آنکه تا کنون بیش از ۵۰ اثر داستانی و غیرداستانی را روی آنتن برده اما حدود ۹۰ درصد از این آثار نتوانسته مخاطبی به تماشاگران اصلی رسانه ملی اضافه کند یا حتی باعث جذب همان تماشاگران پای ثابت شود.

این موضوع نشان می‌دهد مرکز سیمرغ در مخاطب‌سنجی ایرادی جدی دارد. با آنکه در برنامه‌های این مرکز احیای موضوعاتی چون تله‌فیلم و تله‌تئاتر گنجانده شده بود اما آمار و ارقام و کیفیت محصولات نشان می‌دهد این ایده مرکز سیمرغ خیلی زود به بن‌بست رسیده و با واقعیت مواجه شده.

مجموعه این عملکردها چه در مرکز سیمرغ و حتی سیما فیلم یک پرسش جدی را ایجاد می‌کند؛ آیا ایده جداسازی پخش از تولید از اساس ایده درستی بود؟ آیا به جای بهره‌وری بیشتر ایده‌های بهتری به جز تولید سازمان‌های جایگزین وجود نداشت؟

به گزارش مجاهدت از مشرق، حالا نزدیک به یک دهه از تأسیس نخستین سرویس‌های تلویزیون اینترنتی در ایران گذشته؛ سرویس‌هایی که در تمام این سال‌ها، زیر سایه صنعت پررونق و پرسروصدای سریال‌سازی خانگی در وی‌اودی‌ها چندان دیده نشدند و بعد از شکست سنگین پروژه راه‌اندازی ۵ تلویزیون اینترنتی در اواسط دهه ۹۰، در یکی دو سال اخیر بار دیگر بازگشته‌اند تا سهم خود را از سبد مصرف فرهنگی خانوارهای ایرانی بردارند. تفاوت آن است که این بار تقریباً همگی این سرویس‌ها به منابع دولتی و حاکمیتی وابسته‌اند و هنوز تا جذب آگهی و سودآوری مسیری طولانی در پیش دارند.

تلویزیون‌های اینترنتی یا همان آی‌پی‌تی‌وی‌ها، دسته‌ای از سرویس‌های انتشار محتوای آنلاین به شمار می‌روند که مثل تلویزیون‌های سنتی، جدول پخش دارند و بسیاری از محصولات‌شان به شکل زنده منتشر می‌شود. اگرچه فهرست سرویس‌های دارای پخش زنده در ایران بسیار بیش از انگشتان ۲ دست است، ولی اگر آنهایی را که سروشکل نسبتاً استاندارد و شمار حداقلی کاربران دارند، جدا کنیم، محدود به همین تعداد می‌شود که در ادامه درباره‌شان می‌خوانید.

البته این نکته هم قابل اشاره است که فعالیت این نوع رسانه‌ها را باید از وی‌اودی‌ها جدا کرد؛ هرچند ممکن است بعضی وی‌اودی‌ها به این حوزه هم ورود کنند. وی‌اودی‌ها ارائه‌دهنده ویدئو به شرط درخواست هستند و غالباً محتوای سرگرمی مثل فیلم، سریال، تاک شو یا مسابقات سرگرمی ارائه می‌دهند، در حالی که این رسانه‌ها منتشرکننده محتوای تلویزیونی با موضوعات اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و فرهنگی هستند و بسیاری اوقات این محتوا را به صورت زنده ارائه می‌دهند.

تلویزیون اینترنتی همشهری

اجرا و کارشناسی اغلب برنامه‌های تلویزیون اینترنتی همشهری بر عهده خبرنگاران این روزنامه است. اما چهره‌های شناخته‌شده رسانه‌ای نیز در این رسانه فعالیت می‌کنند که سرآمدشان مسعود فراستی، مجری برنامه سینمایی «کات» و مژده لواسانی، مجری برنامه گفت‌وگو با چهره‌های «درجه‌یک» به شمار می‌روند.این شبکه همان‌طور که از نامش پیداست، به شهرداری تهران وابسته است.«تلویزیون اینترنتی همشهری» را که در کنار «آن»، احتمالاً از بیشترین امکانات لجستیکی برخوردار است و برای راه‌اندازی‌اش هزینه‌های قابل توجهی شده، پرسروصداترین شبکه میان این عناوین می‌توان دانست. در واقع جز «تلویزیون اینترنتی همشهری» هیچ‌کدام از رسانه‌های این فهرست بر سر نام‌شان با سازمان صداوسیما چالش نداشته‌اند! خلاصه ماجرا این است که اهالی رسانه ملی (احتمالاً برای آنکه آلترناتیوی برای تلویزیون وجود نداشته نباشد) می‌خواستند این شبکه به جای عنوان «تلویزیون اینترنتی همشهری» از عنوان «سیمای همشهری» استفاده کند و مدیران شهرداری چنین قصدی نداشتند. بنابراین بین طرفین برخورد رسانه‌ای شکل گرفت و در رسانه‌ها از خجالت همدیگر درآمدند.

این شبکه که به نوعی امتداد فعالیت روزنامه همشهری در عرصه تصویر شمرده می‌شود، تقریباً با همان عناوین روزنامه چاپی همشهری فعالیت می‌کند و برنامه‌های سیاسی، فرهنگی و ورزشی متنوعی دارد که عملاً هر روز ۵ یا ۶ عنوان برنامه تولیدی را شامل می‌شود تا تولیدات این شبکه اینترنتی از بعضی شبکه‌های تلویزیونی بیشتر باشد! جالب آنکه عناوین برنامه‌های تلویزیون همشهری بر اساس عناوین محصولات این مؤسسه انتخاب شده که از جمله آن می‌توان به برنامه سینمایی «همشهری ۲۴»، برنامه حوادث «سرنخ» و برنامه ورزشی «تماشاگر» اشاره کرد که عناوین مجلات وابسته مؤسسه همشهری هم است.

اجرا و کارشناسی اغلب برنامه‌های تلویزیون اینترنتی همشهری بر عهده خبرنگاران این روزنامه است. اما چهره‌های شناخته‌شده رسانه‌ای نیز در این رسانه فعالیت می‌کنند که سرآمدشان مسعود فراستی، مجری برنامه سینمایی «کات» و مژده لواسانی، مجری برنامه گفت‌وگو با چهره‌های «درجه‌یک» به شمار می‌روند.این شبکه همان‌طور که از نامش پیداست، به شهرداری تهران وابسته است.
همشهری را احتمالاً تنها تلویزیون اینترنتی کشور می‌توان دانست که بعد از ماه‌ها فعالیت آزمایشی، مراسم افتتاح رسمی و با پوشش قابل توجه رسانه‌ای برگزار کرد. صفحه اینستاگرام این شبکه ۲۰۱ هزار دنبال‌کننده دارد و تاکنون بیش از یک‌هزار و ۱۰۰ پست منتشر کرده است.

تلویزیون اینترنتی خبرگزاری دانشجو

خبرگزاری دانشجو که عنوان «اولین تلویزیون اینترنتی خبری در بین خبرگزاری‌های داخلی» را در بیوی شبکه‌های اجتماعی‌اش منتشر کرده، بیش از هر چیز شبیه شبکه خبر تلویزیون است: بیش از هر چیز به پخش زنده رویدادهایی مثل نشست‌های خبری و سخنرانی‌های عمومی می‌پردازد و برنامه‌های تولیدی گفت‌وگومحور در آن کمتر است. نکته جالب آنکه این شبکه، بعضی رویدادهای ورزشی را هم به صورت کوتاه و در لابلای برنامه‌ها پوشش می‌دهد که کمتر در سایر تلویزیون‌های اینترنتی دیده می‌شود. گزارش‌های میدانی برای پوشش رویدادهای مختلف سطح شهر نیز از جمله دیگر محتواهای این شبکه است که آن را تا حدی نسبت به رقبا متمایز می‌کند.
این شبکه از خبرنگاران خبرگزاری در جایگاه گزارشگر و مجری استفاده می‌کند و شبکه پخش زنده دوم را نیز راه‌اندازی کرده که در بعضی مواقع خاص مثل همزمانی رویدادهای خبری، دارای محتواست و پخش دارد.
محتوای اختصاصی تلویزیون اینترنتی خبرگزاری دانشجو تحت عنوان برنامه خاصی پخش نمی‌شود و گفت‌وگوهای تولیدی آن با یک استودیو و دکور ثابت روی آنتن می‌رود.
صفحه اینستاگرام این رسانه از رقبا جلوتر است؛ یک میلیون دنبال‌کننده و نزدیک به ۱۴ هزار پست دارد که البته بخش اعظم این پست‌ها محتوای خود شبکه نیست و شمار قابل توجهی از آنها را بریده‌های ویدئویی برنامه‌های صداوسیما تشکیل می‌دهد.

شبکه‌های فیلیمو

از میان پلتفرم‌های وی‌اودی که فیلم و سریال نمایش می‌دهند، تنها پلتفرمی که شبکه‌های پخش زنده هم دارد، فیلیمو است. این پلتفرم تا مدتی پیش ۳ کانال کودک، خردسال و موسیقی داشت که ۲ مورد اول به پخش کارتون می‌پرداختند و سومی وظیفه نمایش موزیک‌ویدئو داشت. با شروع ماه محرم شبکه موسیقی چند روزی به شبکه «محرم ۱۴۰۴» ویژه پخش نوحه و مداحی تبدیل شد اما حالا در دسترس قرار ندارد و احتمالاً بعد از ایام عزا به شیوه سابق بازخواهد گشت.

در روزهای اخیر ۳ شبکه پخش فیلم و سریال به این پلتفرم اضافه شده که «شبکه درام»، «شبکه علمی – تخیلی» و «شبکه اکشن» نام دارند و همین محتوا را از میان فیلم‌ها و سریال‌های خارجی به پخش می‌رسانند. نکته مهم اینکه شبکه‌های فیلیمو به نظر بخش چندان مستقلی از این پلتفرم نیستند و صرفاً به شکل متوالی برنامه‌های موجود در این پلتفرم را به پخش می‌رسانند تا جایی که هیچ جدول پخش، زیرنویس معرفی‌کننده محصول یا برنامه تولیدی ندارند. در واقع تنها کارکرد این ۳ شبکه، انتشار رایگان و متوالی محتوای اشتراکی فیلیموست که آن هم بدون برنامه از پیش اعلام‌شده رخ می‌دهد و شاید برای خیلی از کاربران چندان قابل استفاده نباشد. این شبکه‌ها صفحات اینستاگرام مستقلی هم ندارند.

ایرنا ۲۴

خبرگزاری جمهوری اسلامی که یکی از قدیمی‌ترین رسانه‌های فعال حال حاضر کشورمان محسوب می‌شود، تلویزیون اینترنتی‌ای دارد که «ایرنا TV» یا «ایرنا ۲۴» نامیده می‌شود. این شبکه تولیدات مختلفی دارد که از جمله آنها می‌توان به برنامه ورزشی «جام»، ویژه‌برنامه جنگ «ایرانم» و برنامه مناظره‌محور «تلاقی» اشاره کرد که به صورت زنده از استودیوی این رسانه پخش می‌شوند.

مجری شناخته‌شده ایرنا ۲۴، جهانگیر کوثری فوتبالیست سابق و تهیه‌کننده فعلی سینماست که سال‌ها اجرای برنامه «ورزش از نگاه دو» شبکه ۲ سیما را بر عهده داشت. باقی مجریان این شبکه را خبرنگاران این خبرگزاری تشکیل می‌دهند. ایرنا ۲۴ یک برنامه «اتاق خبر» هم دارد که در میان تلویزیون‌های اینترنتی کم‌نظیر است و به یک بخش مشروح خبری تلویزیونی شباهت دارد.

تلویزیون اینترنتی خبرگزاری جمهوری اسلامی در کنار برنامه‌های گفت‌وگومحور، گزارش‌های ویدئویی و پوشش بعضی رویدادها را هم در دستور کار دارد. گزارش‌های ویدئویی این رسانه به طور معمول بین ۳ تا ۵ دقیقه زمان دارند و در قالب «اتاق خبر» نیز پخش می‌شوند.
این تلویزیون اینترنتی که به سازمان خبرگزاری جمهوری اسلامی زیرمجموعه وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی تعلق دارد، در شبکه‌های اجتماعی حضور بسیار کمرنگی دارد و صفحه اینستاگرام مستقل آن از افزون بر یک سال است به‌روز نشده است!

شبکه اینترنتی عصر

با وجود آنکه تقریباً تمام تلویزیون‌های اینترنتی عمومی، محتوای زیادی درباره محور مقاومت خصوصاً تجاوز نظامی رژیم اشغالگر قدس به خاک کشورمان تولید و پخش می‌کنند، احتمالاً تنها شبکه‌ای که به صورت تخصصی این مسائل را دنبال می‌کند، شبکه عصر است.

عصر ۴ عنوان اختصاصی دارد که ۲ برنامه زنده و ۲ برنامه تولیدی‌اند اما همگی جدول پخش مشخصی دارند تا در نهایت در اغلب روزها حدود ۳۰ تا ۴۰ دقیقه برنامه اختصاصی از طریق تلویزیون اینترنتی عصر پخش شود. جالب آنکه برنامه «میدان» این شبکه با همان شمایل، دکور، مجری و مهمان روی آنتن شبکه یک سیما نیز می‌رود و هر ۲ برنامه به شکل جداگانه ساخته می‌شوند.

عصر که وابسته به سازمان هنری – رسانه‌ای اوج است، توسط آقای تورانلو مدیریت می‌شود. صفحه اینستاگرام این شبکه با انتشار ۲۶۶ پست از محتوای تولیدی خود حدود ۲۶ هزار دنبال‌کننده دارد.

ایسنا ۲۴

تلویزیون اینترنتی خبرگزاری دانشجویان ایران که در همان ماه‌های اول و پس از بعضی مخالفت‌ها «ایسنا ۲۴» نامیده شد، یک محصول جمع‌وجور و احتمالاً کم‌بودجه است که بعضی گفت‌وگوها و گزارش‌های ویدئویی این خبرگزاری را پخش می‌کند. حجم محتوای تولیدی ایسنا ۲۴ بالا نیست و جز تعداد محدودی گفت‌وگوی سیاسی و اقتصادی، بیشتر آن را گزارش‌های ویدئویی کوتاه تشکیل می‌دهد. مشخصه اصلی این شبکه، روزانه ۴ یا ۵ کپشن‌ویدئوی خبری یک یا ۳ دقیقه‌ای است که در حوزه‌های مختلف به تولید می‌رسد.

ایسنا ۲۴ با شروع جنگ تحمیلی رژیم صهیونیستی علیه کشورمان، ویژه‌برنامه‌ای با عنوان «برای وطن» با اجرای امین صبحی، معاون خبر این خبرگزاری روی آنتن برد که به گفت‌وگو با چهره‌های سیاسی می‌پرداخت.
صفحه اینستاگرام معاونت چندرسانه‌ای ایسنا که به‌تازگی پادکست نیز منتشر می‌کند، ۶ هزار و ۴۱۰ دنبال‌کننده دارد و تاکنون یک‌هزار و ۶۴۲ پست منتشر کرده که بخش زیادی از آنها را تولیدات اینفوگرافی تشکیل می‌دهد. ایسنا ۲۴ زیرمجموعه خبرگزاری ایسنا وابسته به سازمان جهاد دانشگاهی است.

شبکه کتاب

یکی از معدود تلویزیون‌های اینترنتی تخصصی ایران که با سرمایه‌گذاری قابل توجهی به سامان رسیده، «شبکه کتاب» است که در ابتدا به عنوان «تلویزیون اینترنتی کتاب» و زیرمجموعه پلتفرم تلوبیون سازمان صداوسیما فعالیت می‌کرد ولی با جدایی از این پلتفرم، ری‌برند کرد و به نام «شبکه کتاب» درآمد.
این شبکه که در دور جدید فعالیت هنوز پخش زنده را راه‌اندازی نکرده و فعلاً به شکل یک وی‌اودی فعالیت می‌کند، رویدادهای مرتبط با صنعت نشر را نیز پوشش می‌دهد و البته گزارش‌ها و گفت‌وگوهای کوتاه متعددی در حاشیه رویدادهای فرهنگی تولید و پخش می‌کند.
با وجود آنکه شبکه کتاب فعلا پخش زنده ندارد، ولی در ایام نمایشگاه کتاب فعال بود و در ۲ کانال به صورت همزمان به پخش زنده می‌پرداخت.

شبکه کتاب هم‌اکنون برنامه‌های متعددی با موضوع کتاب دارد که چند شکل گفت‌وگو با نویسندگان در چند برنامه مختلف، انواع و اقسام پیشنهادهای کتاب و خوانش شعر و قصه را شامل می‌شود. بعضی از این برنامه‌ها البته شمایل ویدئوکست دارند و چندان تلویزیونی نیستند. با این حال نگاهی به سروشکل آنها نشان می‌دهد نسبت به برخی تلویزیون‌های اینترنتی خبرگزاری‌ها، حرفه‌ای‌تر طراحی و اجرا شده‌اند. شبکه کتاب از امتیاز ویژه سایت چشم‌نواز و کاربرپسند نیز بهره می‌برد که خروجی این رسانه را نسبت به رقبا در جایگاهی بهتر قرار می‌دهد.

شبکه کتاب وابسته به خانه کتاب و ادبیات ایران، زیرمجموعه وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی است و با مدیریت مجید شمس‌الدین‌نژاد فعالیت می‌کند. مجری طرح این شبکه مهدی صالح‌پور، برنامه‌ساز تلویزیون و نمایش خانگی است. صفحه اینستاگرام رسمی شبکه کتاب پس از انتشار ۲۳۵ پست، حدود ۱۲ هزار دنبال‌کننده دارد.

رسانه تصویری آن

احتمالاً مابین تمام شبکه‌های اینترنتی که در این گزارش آمده، یکی از آنهایی که بیشترین انطباق را با مفهوم تلویزیون دارد، «رسانه تصویری آن» است. این شبکه روزانه ۶ ساعت پخش محتوای اختصاصی دارد و بیشتر برنامه‌های خبری و تحلیلی روی آنتن می‌برد که در موضوعات مختلف سیاسی، ورزشی، سینمایی، دانش و فناوری، تاریخی، حوادث و… دسته‌بندی می‌شوند.

با این حال، این جزئیات بیشتر متعلق به پیش از ایام جنگ مستقیم با رژیم صهیونیستی بود و بعد از وقوع جنگ، برنامه‌های این شبکه دستخوش تغییراتی شده که از جمله آن می‌توان به توقف موقت بعضی برنامه‌ها و پخش ویژه‌برنامه‌های خبری درباره جنگ اشاره کرد؛ اگرچه به‌تدریج اوضاع در این شبکه نیز در حال بازگشت به وضعیت عادی است.

از جمله چهره‌هایی که با «آن» همکاری می‌کنند، می‌توان به هاشم بیک‌زاده بازیکن سابق استقلال اشاره کرد که در برنامه‌ای با عنوان «حاشیه با هاشم» حضور دارد و از حواشی فوتبال می‌گوید. وحید یامین‌پور هم برنامه «زاویه دید» را با نگاهی به فرهنگ، هنر و اندیشه اجرا می‌کند. «آن» شبکه پخش زنده دومی هم دارد که در برخی مواقع خاص به پخش محتوا می‌پردازد. با وجودی آنکه به نظر می‌رسد.

منبع: وطن امروز