سازمان ملل متحد

به گزارش مجاهدت از مشرق، «ژان پی‌یر لاکروآ»، معاون دبیرکل سازمان ملل در امور عملیات‌های صلح در مصاحبه با شبکه «یورو نیوز» پیش از رفتن به نشست شورای وزرای دفاع اتحادیه اروپا در شهر بروکسل بر ضرورت کاستن از تنش‌ها در غرب آسیا تاکید کرد.

این مقام سازمان ملل خاطرنشان کرد: «ریسک تشدید تنش‌ها بسیار بسیار جدی است. ما به این دلیل درباره تشدید تنش منطقه‌ای هشدار می‌دهیم چون وضعیت در نوار غزه و وضعیت‌های دیگر در خاور میانه همگی بسیار در هم تنیده هستند.»

از زمانی که رژیم صهیونیستی عملیات و محاصره جنایتکارانه علیه نوار غزه را در پی عملیات هفتم اکتبر طوفان الاقصی توسط رزمندگان حماس به جریان انداخته تنش‌ها را در منطقه غرب آسیا بیش از پیش تشدید کرده است.

لاکروآ عنوان کرد: «ما به دفعات شاهد حملات تلافی‌جویانه‌ای بوده‌ایم که موجب ریسک بالای تشدید تنش منطقه‌ای فراتر از آنچه که ما تا کنون در نوار غزه دیده‌ایم بوده‌اند. بنا بر این واضح است تلاش‌های جاری در مذاکرات صلح در غزه اهمیت بسیار زیادی دارند.»

رژیم صهیونیستی در اول آوریل سال جاری میلادی (۱۳ فروردین ۱۴۰۳) با دست زدن به حملات هوایی علیه ساختمان کنسولگری ایران در شهر دمشق،‌ پایتخت سوریه و به شهادت رساندن چند مستشار نظامی ارشد ایران در سوریه، عامل یکی از شدیدترین تشنج‌ها و تنش‌ها در منطقه غرب آسیا شد که ۲ هفته بعد از آن با حمله تنبیهی ایران با شلیک صدها موشک و پهپاد به مواضع خود در سرزمین‌های اشغالی مواجه شد.

این رژیم اما به این حد از تشدید تنش بسنده نکرده و در ۳۰ ژوئیه در یک حمله هوایی «فواد شکر» فرمانده ارشد حزب‌الله را در بیروت به شهادت رساند و یک روز بعد، «اسماعیل هنیه» رهبر سیاسی حماس در تهران در حمله‌ای به شهادت رسید که رژیم صهیونیستی مسئولیت مستقیم آن را برعهده نگرفته، اما عاملیت تل‌آویو در شهادت هنیه بر کسی پوشیده نیست.

یک روز بعد از شهادت رئیس دفتر سیاسی جنبش حماس، ارتش آمریکا آرایش تجهیزات نظامی خود در غرب آسیا را در پی وعده انتقام و خونخواهی ایران و حزب‌الله علیه رژیم صهیونیستی، تشدید کرد.

معاون دبیرکل سازمان ملل متحد خاطرنشان کرد: «ایران به وضوح بازیگر مهمی در منطقه بوده و به طُرُق مختلف در بحث‌هایی که با هدف تلاش برای تحقق صلح انجام می‌شوند دخیل است. بعد از اتفاقاتی که در تهران افتاد گمانه‌زنی‌هایی در ارتباط با واکنش احتمالی ایران صورت گرفته که من نمی‌خواهم آنها را تشدید کنم.»

این مقام مسئول سازمان ملل همچنین به مذاکرات اخیر چند عضو شورای امنیت سازمان ملل درباره امکان ایجاد یک هیات صلحبانی در آینده برای نوار غزه واکنش نشان داده و گفت یک چنین مذاکراتی «زودهنگام» است چون لازم است برای استقرار چنین نیروی طرف‌هایی که مستقیم و غیرمستقیم در جنگ دخیل هستند توافق کرده و همه پنج عضو دائم شورای امنیت سازمان ملل نیز به آن رای مثبت دهند.

لاکروآ همچنین اظهار کرد: «باید جوامع و طرف‌های محلی نیز با حضور هر طرف ثالثی که مطمئنا هیات‌های صلحبانی سازمان ملل هم شاملش است موافقت کنند. آنها باید در نظر داشته باشند که چنین هیاتی باعث یک تغییر مثبت در زندگی آنها می‌شود.»

اخیرا رژیم صهیونیستی و جنبش حماس با یک آتش‌بس به منظور اجازه به اجرای عملیات واکسیناسیون فلج اطفال برای حدود ۶۴۰ هزار کودک در نوار غزه موافقت کرد. شورای امنیت سازمان ملل متحد شامگاه پنج‌شنبه (۸ شهریور) در جلسه‌ای که با هدف بررسی شیوع ویروس فلج اطفال در نوار غزه برگزار شد، پیشنهاد آتش‌بس انسانی هفت روزه در نوار غزه را مطرح کرد که آن مورد تایید حماس و اسرائیل قرار گرفت.

اما از سوی دیگر مذاکرات بر سر حصول توافق بر سر آتش‌بس بلندمدت که توسط ایالات متحده آمریکا پیشنهاد شده و با میانجی‌گری قطر و مصر در دست مذاکرات است در یک بن‌بست قرار گرفته است.

لاکروآ به یورونیوز اظهار کرد آتش‌بس به منظور اجرای واکسیناسیون «یک تلاش انساندوستانه مهم برای یک دوره بسیار کوتاه است» اما فقط متوقف شدن کامل جنگ باعث کاسته شدن از ریسک گسترش جنگ در سطح منطقه‌ای شده و به همین دلیل اتحادیه اروپا باید به اعمال فشارهای دیپلماتیک ادامه دهد.

او گفت: «اتحادیه اروپا و چند کشور عضو آن در حال مشارکت سیاسی و با اختصاص دادن سرباز به عملیات‌های صلح‌بانی در خاورمیانه هستند.»

او افزود: «کشورهای عضو باید در رابطه با ماموریت‌های صلحبانی به ارائه پشتیبانی سیاسی بیشتر علاوه بر اعزام سرباز بپردازند. ماموریت‌های صلحبانی اهداف نظامی نداشته بلکه اهداف سیاسی دارند.»

سرویس جهان مشرق – در هفته های اخیر، تنش میان حزب الله لبنان و ارتش رژیم صهیونیستی به شکل قابل توجهی شدت گرفته است. حزب الله لبنان در حمایت از مقاومت فلسطین اعلام کرد تا زمانی که حملات به غزه ادامه داشته باشد، حملات خود به شمال سرزمین های اشغالی را متوقف نخواهد کرد.

از هفت اکتبر حزب الله لبنان مواضع ارتش رژیم صهیونیستی در شمال فلسطین اشغالی را مورد هدف قرار داده و خسارات گسترده ای به صهیونیست‌ها وارد کرده است. با وجود آنکه حملات حزب الله تنها مواضع نظامی ارتش رژیم صهیونیستی را به عنوان اهداف مشروع را هدف قرار داده است، ارتش این رژیم، به شکل گسترده ای اهداف غیر نظامی را در جنوب لبنان مورد حمله قرار داده است.

دولت رژیم صهیونیستی که اکنون خود را در خطر سقوط می بیند، تلاش خود را میکند تا با گسترش تنش و درگیری و وارد کردن بازیگران دیگر منطقه و جهان به این تنش، خود را از زیر بار سنگین شکست نجات دهد. مقامات تندروی رژیم صهیونیستی اینگونه ارزیابی میکنند که حمله به لبنان و درگیری با حزب الله لبنان، میتواند این هدف آن را محقق سازد و جنگ احتمالی با لبنان، پای آمریکا و دیگر قدرت‌های منطقه‌ای و فرا منطقه‌ای را به این جنگ باز می‌کند.

باوجود هشدار کشورهای غربی نسبت به هرگونه حمله به لبنان و وقوع تنش گسترده در منطقه، مقامات رژیم صهیونیستی اظهارات خود مبنی بر تجاوز به جنوب لبنان را کنار نگذاشته و اقدام به عملیات روانی در جهت حمله به جنوب لبنان کردند.

اما نکته قابل توجهی در رابطه با واکنش جمهوری اسلامی ایران در رابطه با این مسئله وجود دارد. پس از اظهارات مقامات رژیم صهیونیستی مبنی بر حمله به جنوب لبنان، نمایندگی ایران در سازمان ملل در یک پیام در توئیتر سخنان مقامات رژیم صهیونیستی برای حمله به لبنان را «جنگ روانی» خواند و نوشت: ایران اگرچه تبلیغات رژیم صهیونیستی مبنی بر قصد حمله به لبنان را جنگ روانی می‌داند، اما در صورت دست زدن به تهاجم نظامی تمام عیار، جنگی نابودکننده رخ خواهد داد». نمایندگی ایران در سازمان ملل هشدار داد که «همه گزینه‌ها از جمله مشارکت کامل همه جبهه‌های مقاومت روی میز است».

باتوجه به قوانین و عرف سازمان ملل که نمایندگی‌های کشورهای مختلف باید به آنها پایبند باشند، اقدام نمایندگی ایران در سازمان ملل، احتمالا به لحاظ چهارچوب حقوقی و منشور سازمان ملل، اقدامی غیر متعارف محسوب میشود، چرا که بر اساس قوانین این سازمان، دولت‌ها نباید به هر طریقی که با هداف سازمان ملل مغایرت داشته باشد، دولت‌های دیگر را تهدید کنند.

در ابتدا ذکر این نکته ضروری است که جمهوری اسلامی ایران به صراحت اعلام کرده است که از موازین حقوقی بین المللی، حاکمیت رژیم صهیونیستی بر سرزمین های اشغالی فلسطین را به رسمیت نمی شناسد و از این رو تهدید ایران علیه رژیم صهیونیستی، تهدید علیه حاکمیت و یا استقلال سیاسی یک واحد سیاسی رسمی محسوب نمی شود.

نکته دیگری که باید به آن اشاره کرد، این است که نمایندگی ایران در سازمان ملل، نمایندگی تمام حاکمیت جمهوری اسلامی ایران محسوب میشود و این تهدید، یک تهدید نمایشی در سطح یک هیئت دیپلماتیک نیست، بلکه در واقع تهدید نظام جمهوری اسلامی ایران علیه رژیم صهیونیستی است و انتشار چنین پیامی در صفحه توییتر رسمی هیئت ایران در سازمان ملل، با چراغ سبز از تهران انجام شده است.

اما نکته ای که شاید کمتر به آن پرداخته شد، نوع واکنش‌ها به این اقدام نمایندگی ایران درسازمان ملل در تهدید رژیم صهیونسیتی مبنی بر یک پاسخ گسترده در صورت حمله به لبنان است. در واقع این انتظار وجود داشت که کشورهای غربی و همچنین، ریاست سازمان ملل، نسبت به این تهدید ایران از خود واکنش نشان داده و این اقدام ایران را مورد انتقاد قرار دهند. به لحاظ حقوقی، آنتونیو گوترش و یا اعضای هیئت رئیسه این سازمان، این اختیار را دارند که نسبت به چنین موضعی از سوی نمایندگی ایران در سازمان ملل، واکنش نشان داده و خواستار تغییر و یا اصلاح آن باشند. اما پس از این تهدید و بلند شدن صدای صهیونیست‌ها نسبت به آن، ما شاهد این مسئله بودیم که نه تنها بسیاری از کشورها از جمله دولت های غربی واکنش چندان قابل توجهی نسبت به این تهدید ایران نشان نداند، بلکه رئیس سازمان ملل و دیگر اشخاص مرتبط با هیئت رئیسه فعلی، نسبت به آن سکوت کردند.

مسئله این است که شرارت‌ها و جنایت‌های رژیم صهیونیستی در نُه ماه گذشته و تلاش آن برای افزایش تنش در منطقه و تخطی‌آشکار آن از موازین و قوانین بین المللی در هر سطحی و همچنین محکومیت‌ آن در مجامع بین المللی از جمله دادگاه لاهه، باعث شده است که کشورهای غربی و همچنین سازمان ملل که سابقه حمایت یک طرفه از صهیونیست ها را در کارنامه خود دارد، با سکوت در برابر تهدید رسمی و بی سابقه این رژیم توسط جمهوری اسلامی ایران، سیگنال واضحی را به صهیونیست‌ها ارسال کنند.

واقعیت امر این است که جامعه بین المللی از اقدامات وحشیانه و مختل کننده نظم و قوانین بین المللی از سوی رژیم صهیونیستی به ستوده آمده و نسبت به تهدیدات جمهوری اسلامی ایران برای توقف خودکامگی‌های رژیم صهیونیستی، به شکلی غیر مستقیمی ابراز رضایت می کند.

هزینه اقدامات تبهکارانه و ضد انسانی رژیم صهیونیستی، آسیب نظم بین المللی است که کشورهای غربی بنیانگذار و ترویج دهنده آن هستند، نظمی که در صورت نبود آن، غرب از جمله آمریکا، دیگر قدرت کنشگری سابق را نخواهند داشت.