به گزارش مجاهدت از مشرق، با وجود اینکه گروه تروریستی داعش مسئولیت این اقدام غیرانسانی را به عهده گرفت و پس از آن بسیاری از شخصیت ها و سازمان‌های بین‌المللی آنرا جنایت علیه بشریت خوانده و فعالان افغانستانی نیز آن را مصداق کامل نسل‌کشی هزاره‌ها نامیدند، اما در این میان هیچ کشور برجسته غربی و به ویژه عربی حساسیتی نسبت به این موضوع نشان نداد و شاید به عمد در برابر این جنایت ضد بشری سکوت کردند.
در حالی که کشورهای غربی برای تحولات اوکراین نشست های مختلف برگزار می کنند و وقت کمیته های مختلف سازمان ملل را صرف جنجال آفرینی های خود در اوکراین می کنند، انتظار می رود از استاندارهای دوگانه دست بردارند و برای جنایت بزرگی که دیروز در افغانستان رخ داد نیز حداقل یک نشست ویژه برگزار کرده و تصمیم جدی برای جلوگیری از تکرار این این قبیل فجایع انسانی اتخاذ کنند.
اگرچه کشورهای غربی به تشدید بحران اوکراین علاقه مند بوده و خواستار صلح در این کشور نیستند، اما هر روز در رسانه های خود حوادث ولو کم اهمیت آن کشور را برجسته سازی می کنند، اما چشم خود را بر روی حوادث بزرگ در دیگرهای جهان به ویژه در افغانستان می بندند. این موضوع را ژاک بو، یک افسر اطلاعاتی سوئیس و مشاور سابق سازمان ملل و پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) اخیرا به وضوح بیان کرده است.
پس جا دارد که نهادهای جامعه مدنی در افغانستان و کشورهای اسلامی از سازمان ملل متحد بخواهند که این جنایت را به‌عنوان نسل‌کُشی هزاره‌ها شناسایی کرده و گروه‌های تروریستی را که در پس این جنایت ها قرار دارند مورد پیگرد جدی قرار دهند.
بنابراین بی ربط نخواهد بود بگوییم همانگونه که کشورهای غربی به کمک رسانه های هدفمند خود تلاش می کنند حوادث در شرق اروپا و بطور خاص در اوکراین را برجسته سازی کنند، در شرق سیاسی جهان یعنی در افغانستان نیز گروه‌های تروریستی را تحت فشار قرار دهند تا از ارتکاب به این چنین جنایت‌های هولناکی دست بردارند.
صبح روز سه‌شنبه بود که اولین انفجار در آموزشگاه «ممتاز» واقع در ناحیه سیزدهم، در غرب شهر کابل رخ داد و شماری زخمی بر جای گذاشت. در ادامه، ساعتی بعد، حین تعطیلی دانش‌آموزان مدرسه عبدالرحیم شهید در غرب کابل، انفجاری هولناک در میان هجوم دانشجویان که در حال خروج از مدرسه بودند رخ داد. هنگامی که مردم و آموزگاران مدرسه برای کمک به قربانیان جمع شدند، انفجار دوم به وقوع پیوست و قربانیان بیشتری برجا گذاشت.
به گزارش مجاهدت از روزنامه “اطلاعات روز” افغانستان، خالد زدران سخنگوی فرماندهی امنیتی طالبان در کابل در توییتی نوشته است که در دو انفجار جداگانه در مدرسه «عبدالرحیم شهید» تعدادی از «هم‌وطنان شیعه» نیز جان باخته اند.
البته که حمله‌های تروریستی به مدارس و مراکز آموزشی در غرب کابل اتفاق جدیدی نیست چون در ۵ سال گذشته نیز چندین حمله مرگبار به آموزشگاه‌های موعود، کوثر دانش، مدرسه دخترانه سیدالشهدا و برخی دیگر از مکان‌های فرهنگی و آموزشی در غرب کابل، نیروهای جوان در مسیر علم و دانش را هدف قرار دادند. غرب کابل که بیشتر ساکنان آن مردم هزاره و شیعه مذهب‌اند، در یک دهه اخیر، در زمینه آموزش‌وپرورش، فعالیت‌های فرهنگی و مدنی، پیشتاز بود. حمله‌های مرگبار به مراکز آموزشی و فرهنگی در این سمت کابل، تاکنون مشخصا نیروی جوان و فعال قوم هزاره را هدف گرفته است.
در واقع حمله دیروز به مرکز آموزشی کوثر اولین حمله بر مراکز آموزشی در منطقه غرب کابل نیست بلکه سال گذشته نیز داعش به مرکز آموزشی «موعود» نیز حمله کرد که در آن صدها تن را شهید و زخمی کرد.
در هر صورت با توجه به منطقه ای که انفجار در آن صورت گرفته، مکان‌هایی که مورد حمله واقع شده و شیعه نشین بودن منطقه، می‌توان پیش بینی کرد که این حملات خونین از سوی گروه تروریستی و خون آشام داعش صورت گرفته است، کما اینکه این گروه اخیراً هشدارهایی نیز داده و مدعی پرتاب ۱۰ راکت کاتیوشا از خاک افغانستان به خاک ازبکستان نیز شده است، اقدامی که موجب شد دولت ازبکستان امروز بطور غیرمترقبه در این منطقه رزمایش نظامی برگزار کند.
در نخستین ساعات بعد از وقوع این حمله بود که سازمان حمایت از کودکان (Save the Children) با انتشار اعلامیه‌ای، هدف قرار دادن کودکان و مراکز آموزشی را به‌شدت محکوم کرد و گفت: «هیچ مدرسه‌ای نباید عمدا هدف قرار گیرد و هیچ کودکی نباید از آسیب جسمی در مدرسه یا در راه رسیدن به آن بترسد.»
در این بین عبدالله عبدالله رئیس پیشین شورای عالی مصالحه ملی افغانستان، حامد کرزی رئیس جمهوری پیشین این کشور، محمد محقق، رهبر حزب وحدت اسلامی مردم افغانستان، «رحمت الله نبیل» رییس پیشین اداره امنیت ملی افغانستان و “محمدکریم خلیلی” رهبر حزب وحدت اسلامی افغانستان و رییس پیشین شورای عالی صلح و برخی دیگر از مقام‌های پیشین سیاسی افغانستان این حمله مرگبار را تقبیح کردند و آن را کار دشمنان صلح و پیشرفت افغانستان دانستند.
یادآوری می شود که محمد محقق، رهبر حزب وحدت اسلامی افغانستان در واکنش به حادثه خونین انفجار در مدرسه عبدالرحیم شهید، با انتشار پیامی در صفحه فیسبوک خود، این حادثه را نسل‌کشی هزاره‌ها نامید و از جامعه جهانی خواست تا برای پایان بخشیدن به این جنایت‌ها، بر طالبان فشار بیشتر وارد کنند.
این رهبر قومی، با اشاره به تقدیر سراج الدین حقانی، وزیر داخلی (کشور) طالبان از گروه‌های انتحاری، نوشت: «مسئولان بلندپایه طالبان، در رسانه‌ها، رسما عمل انتحاری را تشویق و ترویج می‌کنند و این گونه تبلیغ‌ها طبعا بازار انتحار و تروریسم را برای کشتن مردم گرم‌تر می‌کند”.
در مقابل، مقامات رسمی افغانستان از جمله انعام الله سمنگانی معاون سخنگوی طالبان در خصوص این اقدامات تروریستی در کابل صرفا گفت که حمله به کودکان بسیار دردآور و غم‌انگیز بود. لطیف نظری معاون وزیر اقتصاد دولت موقت طالبان نیز آنرا محکوم کرد و عبدالنافع تکور سخنگوی وزارت امور داخله (کشور) افغانستان نیز می‌گوید که با تمام توان تلاش می‌کنیم که عاملان رویدادهای کابل را شناسایی کنیم و به سزای اعمال شان برسانیم، ادعایی که برای حوادث مشابه قبلی نیز از سوی طالبان صورت گرفته بود.
از طرف دیگر منابع خبری افغان اعلام کردند که پس از انفجارها؛ طالبان به خبرنگاران اجازه پوشش خبری انفجارها را نداده‌است و حتی گفته می شود که آنها دوربین‌های شماری از خبرنگاران را گرفته‌اند و با آنان بد رفتاری کرده‌اند.
علاوه بر تصاویر و ویدیوهای هولناکی که از حواشی حمله به مدرسه و آموزشگاه در غرب کابل منتشر شد، خبرهایی نیز از بدرفتاری نیروهای طالبان در بیمارستان و محل حادثه با خانواده‌های قربانیان، خبرساز شد.
طالبان چندین خبرنگار را به‌دلیل پوشش خبری حادثه، مورد ضرب‌وشتم قرار دادند و حتی خانواده‌های قربانیان را که تلاش می‌کردند برای یافتن فرزندانشان وارد بیمارستان شوند، تحقیر و شکنجه کردند. تصاویر منتشرشده از بیمارستان محمد علی جناح – بزرگترین بیمارستان در غرب کابل – نشان می‌دهد طالبان جسدهای کشته‌شدگان را در یک کانیتنر انبار کرده‌اند و خانواده‌های قربانیان مجبورند جسدها را زیرورو کنند تا جسدهای فرزندانشان را بیابند. این برخورد طالبان با قربانیان و خانواده‌ها، باعث افزایش خشم و نفرت مردم شد.
پس از این حادثه تروریستی سفارت جمهوری اسلامی ایران در کابل، سعید خطیب زاده سخنگوی وزارت خارجه ایران، “آنتونیو گوترش” دبیرکل سازمان ملل، رامیز آلاکباروف، معاون نماینده ویژه دبیرکل و هماهنگ کننده امور بشردوستانه سازمان ملل، خانم دبورا لاینز هیات معاونت سازمان ملل متحد در افغانستان (یوناما)، فیلیپو گراندی کمیسر عالی سازمان ملل در امور پناهندگان سازمان ملل، “سمیرا حمیدی” فعال عفو بین‌الملل در آسیای جنوبی، “توماس نیکلاسن” نماینده ویژه اتحادیه اروپا برای افغانستان، نماینده ویژه آلمان برای افغانستان و پاکستان و وزارت امور خارجه آمریکا نسبت به این حادثه واکنش نشان دادند و البته برخی کشورهای غربی و مدعیان حقوق بشر واکنش چندانی نشان ندادند در حالی که انتظار می رود با توجه به افزایش بسامد حوادث مشابه در این منطقه شیعه نشین در افغانستان اقدامی جدی تری از سوی جامعه جهانی شاهد باشیم.
البته سفارت آمریکا در کابل و زلمای خلیل زاد فرستاده ویژه واشنگتن به افغانستان که در حملات طالبان و یا حملات هوایی ارتش علیه این گروه از نخستین کسانی است که واکنش نشان می‌دهد، در رابطه با این حمله و کشتار هدفمند کودکان و دانش آموزان هزاره در کابل سکوت کرده اند.
با وجود اینکه همه نهادهای بین المللی اذعان می دارند به اینکه کودکان در هیچ آیینی گناهکار و در نتیجه مهدورالدم محسوب نمی‌شوند، این فرضیه قوت می‌گیرد که این کشتار با انگیزه سیاسی برای نابودی کلی و یا جزئی هزاره‌ها صورت می‌گیرد. یعنی این کشتار حتی در دستگاه مخوف‌ترین گروه فاقد توجیه است، اما جامعه جهانی به ویژه کشورهای غربی این اصل را برای مردم اوکراین صادق می دانند اما به راحتی از کنار حوادث مشابه در کشورهای اسلامی می گذرند.
در واقع باید اعتراف کرد که افکار عمومی جهان به‌تدریج تفاوت رفتارها را درک خواهند کرد و خواهند فهمید که نوع حاکمیت (طالبان) و حمایت قدرت های جهانی از آن چگونه بر رفتارهای دولت مردان جهان تاثیر می‌گذارند. همین مردم و افکار عمومی جهان به راحتی متوجه می شوند که کشورهای غربی چگونه از یک استاندارد دوگانه در مواجهه با حوادث اوکراین و برخورد با حوادث ضد بشری در افغانستان استفاده می کنند.
کوتاه سخن اینکه غربی ها در برابر تحولات سیاسی دو منطقه از جهان یعنی اوکراین و افغانستان سیاست دوگانه در پیش گرفته و می گیرند، بنابراین نمی توان انتظار داشت آنها (غرب به سرکردگی آمریکا) که برای اوکراینی های قربانی سیاست غرب (به ظاهر) دل می سوزانند برای حفاظت از جان شیعیان نیز اقدامی در مجامع بین المللی صورت دهند.
