سالمندان

به گزارش مجاهدت از مشرق، سید جواد حسینی؛ معاون وزیر و رئیس سازمان بهزیستی کشور با اشاره به سرعت بالای رشد سالمندی در کشورمان اظهار کرد: جمعیت ایران تا سال ۱۴۳۰ یکی از سالمندترین جوامع جهان خواهد شد و نیازمند برنامه‌ریزی اصولی و زیرساختی برای مقابله با پیامدهای آن هستیم.

وی به برخی از سرفصل‌های اقدامات بنیادین سازمان بهزیستی پرداخت و گفت: ایجاد اشتغال و حمایت از سالمندان، ایجاد اشتغال سبک و مشاغل زودبازده برای سالمندان، مانند آموزش سالمندیاران و مراقبان، اختصاص بخشی از تسهیلات بهزیستی برای ایجاد مشاغل مناسب برای سالمندان، تغییر رویکرد خانه‌های سالمندان، حرکت به سمت خانواده‌محوری و خانه‌های سالمندان روزانه و استفاده از ظرفیت محلات، تشکل‌ها و گروه‌های داوطلب برای مراقبت از سالمندان در منازل برخی از این موارد محسوب می‌شوند.

حسینی درباره بازنگری اسناد مرتبط با سالمندی تاکید کرد: بازنگری سند سالمندی و تدوین سند محیط دوستدار سالمند، رونمایی از ۱۰ شهر دوستدار سالمند و آغاز طرح آموزش سالمندیاران در ۱۷ استان از موضوعاتی است که در دستور کار قرار گرفته است.

به گفته معاون وزیر رفاه ارتقای ساختار و اعتبارات، پیشنهاد ارتقای ریاست شورای ملی سالمندی به سطح ریاست جمهوری، تدوین لایحه حمایت از حقوق سالمندان و ارائه آن به مجلس، ایجاد پایگاه اطلاعاتی سالمندان و اجرای پیمایش ملی سالمندی برای رصد وضعیت سالمندان و برنامه‌ریزی دقیق و رونمایی از سایت خدمات و پایگاه اطلاعاتی سالمندان از از دیگر مواردی است که در دستور کار سازمان بهزیستی قرار گرفته است.

حسینی تأکید کرد: سالمندی موضوعی فراتر از وظایف بهزیستی است و نیازمند مشارکت همه دستگاه‌های دولتی، حاکمیتی و حتی مجلس و قوه قضاییه است.

به گزارش مجاهدت از مشرق، در دنیای شلوغ و پرمشغله امروزی، بسیاری از والدین سالمند به دلیل مشغله زیاد فرزندانشان در خانه تنها می‌مانند؛ چراکه فرزندانشان نیز تشکیل خانواده داده‌اند و درگیر کار و کسب درآمد و مسائل مربوط به خانواده‌هایشان هستند و از همین رو زمان کمتری را در کنار پدر و مادر سالمند خود می‌گذرانند. برای برخی از فرزندان نیز نگهداری از سالمندان به یک معضل بزرگ تبدیل شده است.

اگرچه برخی والدین سالمند بیماری خاصی ندارند و از پس کارهای روزانه خود برمی‌آیند، اما افرادی هم هستند که علاوه بر ساعات کاری طولانی و خسته‌کننده و دغدغه‌های زندگی و همسر و فرزند، پدر یا مادر بسیار پیر، بیمار و یا حتی ناتوانی دارند که زمان کافی برای رسیدگی به او را ندارند. در چنین شرایطی است که نگهداری از سالمندان به امری خسته‌کننده تبدیل می‌شود و فرزندان تصمیم می‌گیرند والدین خود را به آسایشگاه سالمندان منتقل کنند. این کار دو نگرش مثبت و منفی را به همراه خواهد داشت.

در بحث نگهداری از سالمندان باید دانست که این کهولت سن و پیری و یا حتی مریضی نیست که روز به روز حال سالمندان را بدتر می‌کند. مواجه شدن با احساس تنهایی، عدم مشارکت در فعالیت‌های اجتماعی، احساس ناتوانی و غیر مفید بودن به مراتب می‌تواند حال یک فرد جوان را هم دگرگون کرده و او را افسرده کند.

افرادی که پرمشغله هستند، اگر والدین آن‌ها تمایلی به خانه سالمندان ندارند، باید شرایط نگهداری از سالمندان در منزل را فراهم کنند. کمک گرفتن از پرستار یا فردی که بتواند در غیاب آن‌ها از والدین نگهداری کند (در صورتی که والدین بیماری خاصی داشته باشند و یا نیاز شدید به مراقبت و پرستاری داشته و توانایی لازم در انجام امور روزانه را نداشته باشند) یک امر ضروری است.

پرستار هرگز نمی‌تواند جای فرزند را برای والدین پر کند. بنابراین فرزندان باید با تمام مشغله و فاصله مکانی که با والدین خود دارند، برای گذراندن وقت با آن‌ها زمانی را در نظر بگیرند. بسیاری از افراد هستند که دور از شهر خود و دور از والدین خود زندگی می‌کنند و شرایط زندگی و معیشتی آن‌ها اجازه نمی‌دهد در فواصل زمانی کوتاه‌مدت به دیدار والدین خود بروند. پس تکلیف چیست؟ هیچ چیزی نمی‌تواند فرزندان را از نگهداری و مراقبت از والدینشان به طرق مختلف باز دارد. حتی تکنولوژی هم به سمتی حرکت کرده است که این امر را آسان می‌کند تا زمانی که فرزندان از والدین‌شان دور هستند نیز بتوانند از آن‌ها خبر داشته باشند و با آن‌ها در تماس باشند.

براساس مقاله منتشر شده موسسه خیریه کهریزک، چند مورد در خصوص نگهداری از سالمندان باید رعایت شود، از جمله اینکه فرزندان با والدین خود دائما در تماس باشند، تا جایی که می‌توانند به ملاقات آنها بروند، والدین خود را تشویق به شرکت در گردهمایی‌های اجتماعی کنند، با والدین برای خرید همراه شوند و به آنها نحوه استفاده از تکنولوژی مدرن را بیاموزند.

با والدین خود مرتب و دائم در تماس باشید

پیشرفت تکنولوژی حتی در زمینه نگهداری از سالمندان نیز رسوخ کرده است. فرزندانی که به دور از والدین خود هستند و امکان دیدار زود به زود برای آن‌ها وجود ندارد، می‌توانند از طریق برقراری تماس تلفنی، تماس تصویری یا پیام‌های مکرر، از حال آن‌ها باخبر شوند.

هیچ چیزی نمی‌تواند مانع از تماس فرزندان با والدین شود. اگر نمی‌توانید هر روز با آن‌ها ارتباط برقرار کنید، حداقل ۲ یا ۳ روز در هفته با آن‌ها در ارتباط باشید و از طریق تماس تصویری اجازه دهید که شما را ببینند تا خیالشان از بابت سلامت شما راحت شود و مطمئن شوند که سلامت هستید. از این طریق، دلتنگی آن‌ها نیز کمی کاهش خواهد یافت.

زمانی را برای تماس با آن‌ها در میان برنامه روزانه خود در نظر بگیرید. شاید صبح در راه رفتن به شرکت یا عصر به هنگام بازگشت زمان مناسبی باشد. در هر صورت زمانی را برای این کار خالی کنید. تماس مرتب و هر روز شما، آن‌ها را از خطر ابتلا و یا تشدید افسردگی محفوظ می‌کند.

تا جایی که می‌توانید به ملاقات والدین خود بروید

ملاقات با والدین بهترین هدیه‌ای‌ است که می‌توانید به آن‌ها بدهید. انرژی که از دیدار با شما می‌گیرند بسیار بیشتر از ملاقات با افراد دیگر است. در بسیاری موارد چنین ملاقات‌هایی حتی شبیه به قرص و دارو عمل می‌کنند. اگر شما نیز صاحب فرزند هستید، حتما فرزندان‌تان را برای ملاقات پدربزرگ و مادربزرگ‌شان ببرید. این کار برای هر دوی آنان لازم است. حتی به هنگام مکالمات تصویری اجازه دهید فرزندتان با پدربزرگ یا مادربزرگش صحبت کند.

والدین خود را تشویق به شرکت در گردهمایی‌های اجتماعی کنید

در راستای نگهداری از سالمندان و تامین سلامتی جسمی و روانی آنان، فعالیت‌ها و همایش‌های اجتماعی زیادی برگذاری می‌شود. والدین خود را به رفتن به کلاس‌های ورزشی به همراه دوستانشان، پیاده روی در هوای آزاد با همراهی همسالان، برگزاری جشن تولد و جشن‌های مناسبتی،موسیقی و آواز و غیره تشویق کنید. سپری کردن زمان در کنار دوستان هم سن و سال می‌تواند برای آن‌ها بسیار لذت‌بخش باشد زیرا به خوبی همدیگر را درک می‌کنند. در میان همسالان بودن و سپری کردن اوقاتی خوش با آن‌ها، می‌تواند تاثیر مثبت بسیار زیادی در سلامتی روانی و حتی سلامت جسمانی آنان داشته باشد.

با والدین‌تان برای خرید همراه شوید

اگر والدین شما در وضعیتی به سر می‌برند که می‌توانند به راحتی راه بروند، با آن‌ها به مراکز خرید و مناطق فروشگاهی شهر بروید تا از خرید لذت ببرند و از تغییراتی که در شهر رخ می‌دهد، لذت ببرند. در صورتی هم که توانایی راه رفتن را ندارند و بیماری خاصی ندارند، آن‌ها را با استفاده از صندلی چرخدار بیرون ببرید و وقت خود را در کنار آن‌ها سپری کنید.

با آن‌ها به کنسرت، پارک و سینما بروید. اگر به فعالیت خاصی علاقه دارند، برای مثال، موزه دوست دارند، آن‌ها را همراهی کنید، چراکه همراهی شما به آن‌ها انرژی می‌بخشد.

به والدین خود نحوه استفاده از تکنولوژی مدرن را بیاموزید

اگرچه ممکن است این کار بسیار سرگرم کننده باشد ولی در عین حال صبر و حوصله فراوان می‌طلبد. دو دلیل وجود دارد که یادگیری استفاده از وسایل دیجیتالی برای افراد مسن و کهنسال ضروری است. اگر آن‌ها نحوه استفاده از وسایل دیجیتالی را بلد باشند، شما به راحتی می‌توانید با آن‌ها از طریق نرم‌افزارهای تماس تصویری و چت هر لحظه که اراده کنید، در ارتباط باشید.

دلیل دومی که نیاز است آن‌ها استفاده از وسایل دیجیتالی را بلد باشند به خاطر خودشان است. نه تنها پلتفرم‌های مختلف و مفیدی برای آنان وجود دارد، بلکه می‌توانند از طریق شبکه‌های اجتماعی با دوستانشان در ارتباط باشند.

هیچ محدودیتی در ارتباط با استفاده از تکنولوژی نیست. بنابراین می‌توانند مناسب با علایق‌شان برنامه‌ها و نرم‌افزارهای مربوط را نصب و استفاده کنند. حتی در بستر اینترنت، برنامه‌های آموزشی بسیار زیادی وجود دارد که برای سالمندان بسیار سودمنداند.

همه افراد به نوعی درگیر هستند و با محدودیت زمانی دست و پنجه نرم می‌کنند. نگهداری از سالمندان کاری زمان‌بر است و این فرد است که می‌تواند تصمیم بگیرد تا چه حد زمان برای نگهداری از والدینش می‌تواند مصرف کند. والدین پیر بیش از هر چیزی نیاز به توجه فرزندانشان دارند.

به گزارش مجاهدت از مشرق، متخصصان دانشگاه هاروارد در این تحقیق داده‌های بیش از ۱۲ هزار بزرگسال ۵۰ ساله و بالاتر را بررسی و میزان تنهایی آنها را دو بار با فاصله چهار سال پیگیری کردند.

سپس سطح تنهایی آنها را با تعداد سکته‌های مغزی روی داده مقایسه و یافته‌های خود را در قالب گزارشی در مجله eClinicalMedicine منتشر کردند.

افزایش ۵۶ درصدی خطر سکته مغزی

بررسی‌ها نشان داد شرکت کنندگانی که در اولین ارزیابی «تنها» شناسایی شدند، در مقایسه با کسانی که تنها نبودند، ۲۵ درصد بیشتر احتمال داشت که دچار سکته مغزی شوند.

همچنین خطر سکته مغزی در کسانی که در هر دو ارزیابی به عنوان افرادی با «تنهایی مداوم» طبقه بندی شدند، در مقایسه با افرادی که احساس انزوای دائمی نداشتند، ۵۶ درصد بیشتر بود.

«ینی سو» از اعضای تیم تحقیق در بخش علوم اجتماعی و رفتاری دانشگاه هاروارد در این باره می‌گوید: اکنون تنهایی بیش از هر زمانی به عنوان یک مسئله مهم بهداشت عمومی در نظر گرفته می‌شود و یافته‌های ما نشان می‌دهد که چرا چنین است.

او می‌افزاید: یافته‌های ما نشان داد که تنهایی به ویژه هنگامی که به طور مزمن تجربه شود، ممکن است نقش مهمی در بروز سکته مغزی داشته باشد که در حال حاضر یکی از علل اصلی ناتوانی طولانی‌مدت و مرگ و میر در سراسر جهان است.

در این تحقیق، افرادی که تنهایی موقتی را تجربه کرده بودند (چه در ابتدا یا در ادامه تحقیق) افزایش واضحی در خطر سکته مغزی نشان ندادند.

مقابله با اپیدمی تنهایی

ینی سو می‌گوید: ارزیابی‌های مکرر وضعیت «تنهایی» افراد ممکن است به شناسایی افرادی که به طور مزمن تنها هستند و بنابراین در معرض خطر بیشتری برای سکته هستند، کمک کند. اگر ما نتوانیم احساس تنهایی آنها را در مقیاس کوچک و کلان برطرف کنیم، ممکن است با پیامدهای سنگین این مشکل برای سلامتی روبرو شویم.

او تاکید دارد که در این بررسی‌ها، باید به طور خاص مسئله تنهایی هدف گرفته شود که یک ادراک ذهنی است و نباید آن را با «انزوای اجتماعی» ترکیب کرد.

به گزارش مجاهدت از یورونیوز، تنهایی مسئله‌ای است که میلیون‌ها نفر را در سراسر اروپا تحت تأثیر قرار داده است. در نظرسنجی که در سال ۲۰۲۲ میلادی انجام شد، به طور متوسط حدود ۱۳ درصد از پاسخ دهندگان اعلام کردند که «بیشتر اوقات یا همیشه» احساس تنهایی می‌کنند.

تنهایی فقط منجر به افزایش خطر سکته مغزی نمی‌شود. به گفته مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ایالات متحده، انزوای اجتماعی با حدود ۵۰ درصد افزایش خطر ابتلا به زوال عقل و ۲۹ درصد افزایش خطر بیماری‌های قلبی همراه است.

از نظر روانشناختی نیز تنهایی با نرخ بالاتر افسردگی، اضطراب و خودکشی همراه است.