ستاره های ادوار جام جهانی

سرویس ورزش مشرق – در جام جهانی ۱۹۹۰ ایتالیا ستارگان زیادی حضور داشتند و انتظار می رفت درخشش یکی از این ستارگان قهرمانی تیمش را رقم بزند، اما در پایان جام یک بازیکن غیرقابل انتظار از ایتالیا به نام «سالواتوره اسکیلاچی» علی رغم قهرمان نشدن تیمش به عنوان بهترین بازیکن و آقای گل مسابقات انتخاب شد. بازیکنی که تنها یکسال پیراهن تیم ملی را پوشید تا یکی از عجیب ترین ستارگان تاریخ جام جهانی لقب بگیرد.

سالواتوره توتو اسکیلاچی در اول دسامبر سال ۱۹۶۴ در پالرمو واقع در جزیره سیسیل ایتالیا به دنیا آمد.

اسکیلاچی فوتبال حرفه‌ای را در فصل ۱۹۸۲/۸۳ آغاز کرد. او در آن زمان در باشگاه مسینا توپ می‌زد. در فصل ۱۹۸۹/۹۰ به یوونتوس پیوست و در آنجا فصل درخشانی را پشت سر گذاشت و آن دوره پیش‌درآمد خوبی برای او برای جام جهانی ۱۹۹۰ در کشور خودش، ایتالیا شد. بالاخره هم برای این جام به تیم ملی فراخوانده شد.

سالواتوره اسکیلاچی که با ۱۷۵ سانتی‌متر قد، به خاطر تکنیک ناب و شیوه چشمگیر فوتبالش معروف بود، در جام جهانی ۱۹۹۰ با گل‌هایش راه تیم ملی فوتبال ایتالیا را تا مرحله نیمه نهایی جام هموار کرد و نامش را در تاریخ فوتبال این کشور ثبت کرد. ایتالیا در این مرحله اما در ضربات پنالتی مغلوب آرژانتین شد، اما موفق شد در دیدار رده بندی در برابر انگلیس که یک بر یک مساوی پیش می‌رفت، با گل دقیقه ۸۵ اسکیلاچی از روی نقطه پنالتی که به آقای گلی وی نیز انجامید،‌ مقام سوم جهان را از آن خود کند.

او در جام جهانی ۱۹۹۰ در هفت بازی در مجموع ۶ گل زد و در رده اول فهرست برترین گلزنان این جام قرار گرفت. وی همچنین توپ طلای برترین بازیکن جام را نیز نصیب خود کرد. جالب است که وی تنها ۱۶ بار پیراهن ایتالیا را بر تن کرد و یک گل دیگرش را در مقدماتی یورو ۹۲ مقابل نروژ به ثمر رساند.

توتو پس از جام جهانی هم تا پایان فصل ۹۲_۱۹۹۱ برای یووه به میدان رفت. پس از آن به باشگاه اینتر میلان رفت و در این تیم بود که کم کم به فراموشی سپرده شد.

در سال ۱۹۹۴ ایتالیا را ترک کرد و راهی ژاپن و باشگاه جوبیلو ایواتا شد و به عنوان اولین ایتالیایی فعالیتش را در جی لیگ آغاز کرد. در سال ۱۹۹۶ دوران کوتاه اما موفقیت‌آمیز فوتبالش را به پایان برد.
 

تیم‌هایی که در آنها بازی کرده است:

۱۹۸۲ – ۱۹۸۹ مسینا (۲۱۹ بازی، ۶۱ گل)

۱۹۸۹ – ۱۹۹۲ یوونتوس تورین (۹۰ بازی،‌۲۶ گل)

۱۹۹۲ – ۱۹۹۴ اینتر میلان (۳۰ بازی، ۱۱ گل)

۱۹۹۴ – ۱۹۹۹ جوبیلو ایواتا (۷۸ بازی، ۵۶ گل)

۲۰۰۸ لئونسا آلتامورا (۱ بازی، ۰ گل)

۱۹۸۹ تیم ملی زیر ۲۱ سال ایتالیا (۱ بازی، ۰ گل)

۱۹۹۰ – ۱۹۹۱ تیم ملی ایتالیا (۱۶ بازی، ۷ گل)

اسکیلاچی به خوبی واقف است که در فوتبال چقدر زود همه چیز تغییر می کند و گاهی تیم ها در اوج قدرت ناگهان سقوط می کنند و یا به عکس آن. او می گوید: جام جهانی ۹۰ زندگی مرا تغییر داد. بازی های خوبی که به نمایش گذاشتم موجب شد در خارج از ایتالیا شهرت فراوانی کسب کنم و در فوتبال دنیا نامی برای خود دست و پا کنم. حضور در ژاپن نیز ماحصل درخشش در جام جهانی ۹۰ بود. رفتن به آنجا باعث شد افق های فکری ام گسترش یابند و تجربیات گران‌بهایی به دست آورم. به هر صورت من همیشه از رویدادهای شگفت انگیز در زندگی لذت برده ام.

نظریاتش در مورد مباحث ورزشی بسیار راه گشا بوده به طوری که وی سمت مشاور ورزشی مسئولان شهری و منطقه ای را بر عهده گرفت. او در سال ۲۰۰۳ داستان زندگی اش را از زمان بچگی که در خیابان های پالرمو به دنبال توپ می دوید تا تبدیل شدن به یک قهرمان ملی در مصاحبه ای با نبونتو کامینیتی تعریف کرد. شش گلی که در جام جهانی زد باعث شد تا از گمنامی محض درآید و تبدیل به بازیکن محبوب تیفوسی های ایتالیایی شود. شهرت اسکیلاچی قطعاً موجب دلگرمی بازیکنان جوان می شود و امروز او از زندگی اش رضایت کامل دارد و در جامعه سیسیلی یک انسان محترم محسوب می شود چرا که هیچ گاه عشق به سیسیل و پالرمو را فراموش نکرده و نخواهد کرد.

در پایان به درخشش اسکیلاچی در جام ۹۰ نگاه کنید:

سرویس ورزش مشرق – پس از برگزاری جام جهانی در آرژانتین، بار دیگر میزبانی به قاره اروپا بازگشت. بسیاری از کارشناسان بر این باور بودند که اروپا میزبان بهتری برای جام جهانی است و حداقل از لحاظ امکانات برگ برنده های بیشتری دارد. دیگر زمان درخشش فرا رسیده بود: تیم های بزرگ، گل های بزرگ، ستاره های بین المللی و این بار طبق تصویب فیفا، لباس های تنگ.

ایتالیا که در مرحله گروهی با ۳ تساوی و با تفاضل برابر و فقط به لطف یک گل زده بیشتر نسبت به کامرون تازه وارد صعود کرده بود در نهایت با درخشش پائولو روسی که آقای گل مسابقات شد به فینال رسید و در آنجا هم آلمان غربی را – که اتفاقا در اولین دیدار خود مغلوب الجزایر تازه وارد شده بود – برد و سومین عنوان قهرمانی خود را کسب کرد.

با حضور ستارگانی چون زیکو، سوکراتس (برزیل)، دیه‌گو مارادونا (آرژانتین)، پائولو روسی و دینو زوف (ایتالیا)، کارل هاینتس رومنیگه و هارالد شوماخر (آلمان‌غربی) و ژان تیگانا و میشل پلاتینی (فرانسه) این جام، به جام ستارگان شناخته شد و مردم از تماشای این همه ابرستاره در یک تورنمنت لذت می بردند.

پائولو روسی به خاطر رشوه دو سال از بازی محروم بود. چند هفته مانده به شروع جام جهانی ۱۹۸۲ محرومیت او پایان یافت و انزو سرمربی ایتالیا با وجود مخالفت همگان روسی را با خود به جام جهانی برد. او در ۴ بازی شرکت کرد و نتوانست گلزنی کند. انتقادات به اوج خود رسید و همه از انزو می خواستند روسی را از تیم اخراج کند، اما ناگهان موتور پائولو روشن شد. برابر برزیل هت تریک کرد، دو گل به لهستان در نیمه نهایی زد و در فینال هم گل اول بازی را برابر آلمان غربی به ثمر رساند تا ایتالیا ۳-۱ پیروز میدان شود. روسی با این ۶ گل گلزن برتر تورنمنت لقب گرفت!

زاده شهر سانتا لوچا در پراتو ایتالیا و متولد ۲۳ سپتامبر سال ۱۹۵۶ است، در نوجوانی توسط باشگاه یوونتوس کشف شد، اما به اجبار تا سال ۱۹۷۵ در باشگاه آ. ث. کومو در سری ب بازی کرد تا تجربه کافی به دست آورد.

در سال ۱۹۷۶ به تیم دسته دومی دیگری به نام ویچنزا منتقل شد. در آنجا بود که انزو بیرزوت، سرمربی تیم ملی فوتبال ایتالیا، او را برای بازی در تیم ملی انتخاب کرد. او در آن فصل آقای گل لیگ دسته دوم شده و سهمی عمده در اولین صعود ویچنزا به سری A باشگاه‌های ایتالیا داشت.

مراحل رشد یک اسطوره

ستاره اقبال روسی کوچک وظریف اندام با گل‌های زیادی که در جام جهانی ۱۹۷۸ آرژانتین به ثمر رساند، طلوع کرد. بازیکن ۲۱ ساله آن زمان که پیراهن شماره ۲۱ تیم ملی را بر تن داشت، در اولین بازی مرحله گروهی این جام، در مقابل فرانسه گل تساوی تمیش را وارد دروازه تیم حریف کرد. ایتالیا در آن جام چهارم شد. در همان فصل، روسی با ویچنزا به نایب قهرمانی لیگ هم رسید و برای فصل جدید راهی پروجا شد. اما این انتقال برای او خوش یمن نبود.

در سال ۱۹۷۹ وی متهم به دست داشتن در رسوایی تبانی برای تغییر نتیجه یکی از بازی‌های لیگ شده و از سوی فدراسیون فوتبال ایتالیا به سه سال محرومیت مواجه شد. البته خود وی همواره بر بی‌گناهی‌اش تاکید می‌کرد و دلیلش هم این بود که کل مبلغ رشوه (۴۰۰ مارک آلمان)، برای بازیکنی مثل او، مبلغ خنده‌داری است. به علاوه هر دو گل پروجا را هم، او به ثمر رسانده بود.
 

مدتی بعد، محرومیت وی به دو سال کاهش پیدا کرد و از آوریل سال ۱۹۸۲ دوباره اجازه بازی پیدا کرد. پس از آن، با وجود بازی‌های کمی که انجام داده بود، از سوی انزو بیرزوت، سرمربی آن زمان تیم ملی، به این تیم فراخوانده شد.

این مربی درباره روسی می‌گوید: «می دانستم که اگر روسی در اسپانیا نباشد، من مهاجمی فرصت طلب در محوطه جریمه را نخواهم داشت. در محوطه جریمه او واقعا خوب بود، بسیار سریع و همیشه آماده فریب دادن حریف. در خط حمله داشتن یک مهاجم سریع ضروری است. یک مهاجم خوب نباید لزوما بلند قد باشد بلکه باید برای استفاده از ضد حملات به اندازه کافی سریع و چابک باشد.»
 

در جام جهانی ۱۹۸۲ اسپانیا، روسی تبدیل به اسطوره فوتبال ایتالیا شد. پس از بازی‌های ضعیف دور مقدماتی که در آن ایتالیا به سه تساوی رضایت داد و روسی هم مورد انتقاد شدید محافل فوتبالی وقت ایتالیا قرار گرفت که چرا حتی یک گل هم نزده‌ است، برخی از روزنامه‌های ایتالیا نیز رفتارهایی غیراخلاقی را به او و آنتونیو کابرینی، مدافع تیم نسبت می‌دادند که باعث تحریم مطبوعات از سوی تیم ملی شد.

نمایش درخشان وی در دیدار دوم مرحله دوم نهایی رقابت‌ها مقابل برزیل، شانس بزرگ قهرمانی جام، آغاز شد. روسی هر سه گل تیمش را که منجر به پیروزی ۳ بر ۲ بر برزیل شد، وارد دروازه این تیم کرد. سپس ایتالیا لهستان را هم در نیمه نهایی با دو گل روسی شکست داد.

در فینال این مسابقات برابر آلمان غربی، روسی اولین گل ایتالیا را زد. در پایان، ایتالیا با نتیجه ۳ بر ۱ پیروز شد و سومین قهرمانی جهان را به دست آورد و پائولو روسی هم با زدن ۶ گل، آقای گل جام و بهترین بازیکن جام جهانی اسپانیا لقب گرفت. به علاوه وی در همان سال، عنوان بهترین فوتبالیست اروپا و جهان را هم از آن خودش کرد.

او در دوران فعالیتش به افتخارات زیادی دست یافت و تنها،‌جام یوفا و قهرمانی در جام ملت‌های اروپا را در کلکسیون افتخاراتش کم دارد. وی در ۴۸ بازی ملی برای ایتالیا ۲۰ گل، و در ۲۱۵ بازی در سری آ، ۸۲ گل به ثمر رساند.

سرویس ورزش مشرق – در ۲۸ اکتبر سال ۱۹۳۳ در پائو گرانده ریودوژانیرو کودکی به دنیا آمد که شاید تکنیکی ترین فوتبالیست تاریخ فوتبال باشد اما به خاطر زندگی بد و فاسدش و البته هم عصری با ستاره ای به نام پله باعث شد نامش کمتر در تاریخ فوتبال شنیده و به نسلهای بعد منتقل شود؛ این کودک کسی نبود جز مانه گارینشا (Garrincha)

مانوئل فرانچسکو دوس سانتوس از همان بدو تولد دارای مشکلات جسمی متعدد بود. ستون فقرات او شکل گیری مناسبی نداشت، به علاوه پاهایش نیز می‌لنگید. گفته اند که پای چپ او ۶ سانتیمتر کوتاه‌تر از پای راستش بود. پس از چندین عمل جراحی، حرکتش تا حدی بهبود پیدا کرد که می‌توانست بدود. از همین جا هم بود که نام گارینشا را که نام یک پرنده جنگلی برزیلی است بر روی او گذاشتند. نام کوچک او را هم مانه انتخاب کردند ( شکل کوتاه شده مانوئل،‌ که البته در برزیل به کسانی که کمی عقب‌ماندگی ذهنی دارند هم گفته می‌شود) اما هواداران او را Alegria do Povo (شادی مردم) نیز صدا می‌زدند. عده ای او را چارلی چاپلین دنیای فوتبال می دانند.

گارینشا برای این که بتواند پاهایش را تقویت کند به بازی فوتبال روی آورد و در همان سال‌های کودکی به پیشرفت‌های چشمگیری رسید. اندام کوچک او باعث شده بود تا چرخش‌ها و حرکات سریعی داشته باشد. وی از این توانایی‌ها به شکل بی‌نقصی برای دریبل‌های سریع در جناح راست استفاده می‌کرد و اغلب از آنجا با باز کردن راه، برای ارسال توپ به هم‌تیمی‌ که موقعیت بهتری داشت استفاده می‌کرد.

 او فوتبال را در تیم پاو گرانده (۱۹۵۳-۱۹۴۷) شروع کرد. وی که با هردو پا قادر به دریبل‌زدن بود، در سال ۱۹۵۳ پس از اولین تمرین آزمایشی با تیم بوتافوگو قرارداد حرفه‌ای امضاء کرد. مانه در مجموع ۵۸۱ بازی برای بوتافوگو انجام داد و ۲۳۲ گل نیز به ثمر رساند.

گارینشا برای تیم ملی برزیل هم بین سال‌های ۱۹۵۵ و ۱۹۶۶،‌ ۵۶ بازی انجام داد و ۱۵ گل نیز وارد دروازه حریفان کرد. او تنها یک بازی را از دست داد، دیدار آخر برزیل در جام جهانی ۱۹۶۶ در مقابل مجارستان. او در مجموع در سه جام جهانی (۱۹۵۸، ۱۹۶۲ و ۱۹۶۶) حضور پیدا کرد و ۱۵ بازی در این سه جام انجام داد.

در سال‌ های ۱۹۵۸ و ۱۹۶۲ با تیم ملی برزیل قهرمان جهان شد. در سال ۱۹۶۲ در شیلی به همراه پنج بازیکن دیگر به نام‌های آلبرت از مجارستان، ایوانوف از شوروی،‌ یرکوویچ از یوگسلاوی، سانچز از  شیلی و واوا از برزیل،‌ با ۴ گل زده،‌ آقای گل جام شد.

گارینشا اولین بازیکن تاریخ فوتبال بود که موفق شد در سال ۱۹۶۲ علاوه بر جام جهانی صاحب توپ طلا و کفش طلای این تورنمت شود پس از او ماریو کمپس و پائولو روسی موفق شدند همزمان با قهرمانی جهان صاحب توپ و کفش طلای جام جهانی شوند.

او را به عنوان یکی از تکنیکی‌ترین، بهترین و محبوب‌ترین بازیکنان تاریخ فوتبال می‌شناسند. مهارت بی‌نظیر او در دریبل‌زدن و تک‌روی مشهور است و یکی از بهترین گوش راست های تاریخ فوتبال دنیا به شمار می رود.

اگر سوار بر اتومبیل به اندازه یک ساعت از ریودوژانیرو دور شوید، به پائوگرانده و قبر گارینشا می رسید. یک قبر بسیار معمولی و پیش پا افتاده و رنگ و رو رفته در میان قبور پاک و شیک تر اما روی سنگ قبر نوشته شده است: اینجا کسی آرمیده است که مایه شادمانی مردم بود؛ مانه گارینشا.

این یک آرامگاه محقر برای یکی از بهترین و فنی ترین فوتبالیست های تاریخ است. اما گارینشا هیچ گاه از اصل و ریشه های خود دور نشد و فقیرانه زیست.

گارینشا به صورت مطلق یک اسطوره پاک و دوست داشتنی نبود و بخشهایی از زندگی او اتفاقا سیاه شد، گارینشا صاحب روابطی مذموم در زندگی خصوصی اش بود، و مصرف بیش از حد الکل باعث تباهی و سیاهی زندگی اش شد. مادر زن خود را در یک تصادف رانندگی به کشتن داد، پول و ثروتش را دود کرد و در سال ۱۹۸۳ در ۴۹ سالگی درگذشت و به واقع قبر خود را با دست خود کند.

در نقطه مقابل، گارینشا در دوران اوج بازیگری خود یک فوتبالیست استثنایی و دست نیافتنی بود و همگان از دیدن استعداد ها و مهارت های فوق العاده او در پست گوش راست به وجد می آمدند و این چنین و بر پایه کارآیی او بود که برزیل در جام های جهانی ۱۹۵۸ و ۱۹۶۲ به رتبه نخست رسید و اولین قهرمانی هایش را در این مسابقات تجربه کرد.

 برزیل هیچ گاه وقتی او و پله کنار هم بازی می کردند، شکست نخورد. تماشاگران از آغاز او را دوست داشتند زیرا با دریبل های ریز و زیبایش در سمت راست از هر خط دفاعی ای عبور می کرد و واقعاً یک جادوگر بود و شاید هنوز هم هیچ بازیکنی فراتر از او در پست گوش راست ظهور نکرده باشد.

درباره گارینشا گفته‌اند: او هیچ گاه فراموش نکرد که از کجا برخاسته است. مردم به پله احترام می گذارند اما او را از خود نمی دانند، در حالی که گارینشا یکی از خود آنها بود. امروز بر خلاف گذشته مردم پائو گرانده از دست او ناراحت نیستند و دوباره به نیکی از او یاد می کنند. یک مجسمه از او در میدان مرکزی شهر نصب شده است و استادیوم شهر به نام او نام گذاری شده است و عکس های او بر در و دیوار بسیاری از نقاط شهر دیده می شود.
 

او بازی‌های زیادی انجام می‌داد و پاهایش دیگر تحمل این فشار دائمی را نداشتند. مصدومیت‌های او به قدری بود که در سال ۱۹۶۵ دوباره تحت عمل جراحی قرار گرفت. با وجود این، در سال بعد از آن، در جام جهانی حضور پیدا کرد،‌ اما نتوانست توانایی قبلی‌اش را به نمایش بگذارد. او که برای هواداران مانند یک بت بود، تا سال ۱۹۷۲ نیز در فوتبال حرفه‌ای فعالیت داشت که پایان آن در کشور کلمبیا بود.

او فقط یک فوتبالیست با استعداد نبود، بلکه خود شگردهایی را در بازی فوتبال ابداع می‌کرد که به نام خودش خوانده می‌شدند، مثل قیچی دوبل گارینشا.

او پس از دوران پرفروغش در فوتبال،‌ از دولت برزیل ماهیانه مبلغی به عنوان حقوق بازنشستگی دریافت می‌کرد، اما این مبلغ تمام هزینه‌های زندگی او را پوشش نمی‌داد. گارینشا فقط با ۴۹ سال سن در فقر و تنهایی در گذشت. در مراسم خاکسپاری‌اش، ‌هزاران هوادار برای آخرین بار نسبت به او ادای احترام کردند.

در پایان فیلمی کوتاه و جالب از زندگی و مهارت فوتبالی او را ببینید:

دانلود