سردار حق بین

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از گروه حماسه و جهاد دفاع‌پرس، سعید اوحدی، رئیس بنیاد شهید و امور ایثارگران، در پیامی عروج آسمانی سردار حق‎‌بین را تسلیت گفت.

متن این پیام  به شرح زیر است:

«انا لله و انا الیه راجعون

خانواده محترم سردار سرتیپ دوم پاسدار محمدعلی حق‌بین؛

سلام علیکم

عروج مجاهد مخلص و جانباز سرافراز سردار محمدعلی حق‌بین، فرمانده سابق لشکر پرافتخار ۱۶ قدس گیلان و از فرماندهان و پیشکسوتان هشت سال دفاع مقدس موجب تأثر و تألم فراوان گردید.

آن مجاهد بصیر و خستگی ناپذیر فی سبیل الله در دوران دفاع مقدس و پس از آن در مسئولیت‌های مختلف، خدمات ارزشمندی برای نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران داشته‌ است. آن جانباز معزز، با ایثار، پایداری و ازخودگذشتگی در جنگ تحمیلی هشت ساله در کنار سایر ایثارگران برای ملت شریف ایران افتخارآفرین شد.

اینجانب؛ درگذشت این سردار مخلص، با ایمان و متعهد را به همرزمان و همراهان وی و ملت شریف ایران و خانواده محترم او تسلیت عرض می‌نمایم و برای آن عزیز سفرکرده، اجر عظیم و برای بازماندگان صبر جمیل از خداوند متعال مسألت می‌نمایم.»

سعید اوحدی

معاون رییس جمهور و رئیس بنیاد شهید و امور ایثارگران

انتهای پیام/ ۱۱۸

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از گروه حماسه و جهاد دفاع‌پرس، سردار «محمدعلی حق‌بین» فرمانده گردان «کمیل» از لشکر ۱۶ قدس گیلان در دوران هشت سال دفاع مقدس، در بخشی از کتاب «گیل‌مانا» که توسط نشر «مرز و بوم» به چاپ رسیده است، از شدت عطش رزمندگان پس از درگیری با دشمن این‌گونه روایت می‌کند:

«از «نقده» عبور کردیم و به داخل «پیرانشهر» رفتیم. از آن‌جا هم به منطقه «حاج‌عمران»، ارتفاع دو هزار و ۵۱۹ منتقل شدیم. «محمود کاوه» بعد‌ها در همین ارتفاع به شهادت رسید. آن‌ها را هم از وجود گروهک‌ها آزاد کردیم. به‌خاطر حضور فراوان نیرو‌های خودی (تیپ شهید بروجردی و تیپ قدس)، دشمن مجبور به تخلیه ارتفاعات و روستا‌های مرزی شد. روز بعد عراقی‌ها متوجه حضور ما شدند؛ احتمالاً از طریق دیده‌بان نفوذی‌ای که در میان جنگل داشتند.

آن‌ها ما را زیر آتش شدید توپخانه گرفتند. چندین نفر از نیرو‌های ما در آن‌جا شهید یا مجروح شدند. در همان‌روز با گروهک‌ها درگیر شدیم. یکی از مقر‌های اصلی حزب کومه‌له، آن‌جا بود. تمام منطقه را گلوله‌باران و تارومار کردیم. ظهر آن روز غذارسانی انجام نشد؛ چون همه در فکر انتقال شهدا و مجروحان بودند. دو روز در منطقه ۱۶۱۶ با کمترین جیره آب و غذا سپری کردیم.

آب در قسمت شیار‌های پایین ارتفاع بود، اما دشمن کنار چشمه‌ها بود و اجازه نمی‌دادند به آب دسترسی پیدا کنیم. نیرو‌ها از تشنگی له‌له می‌زدند. از مقر لشکر تقاضا کردیم هرطور شده به ما آب برسانند. هشت گالن بیست لیتری آب را با چهار قاطر به محل درگیری فرستادند. تعدادی از نیرو‌های گردان «کمیل» و گردان «میثم» با دیدن قاطر‌های حامل آب به‌سمت قاطر‌ها حمله‌ور شدند. هرکاری کردیم آن‌ها را از گالن‌ها جدا کنیم، نمی‌شد. قاطر‌ها وحشت کرده و رم کردند.

گالن‌ها داخل گونی‌های کنفی بودند. هنوز آب را از بالای قاطر‌ها پایین نیاورده بودند که هرکدام از نیرو‌ها با نوک سرنیزه خود گوشه‌ای از گالن‌ها را سوراخ کردند و دهان‌شان را روی آن گذاشتند و قطره‌های آب را مکیدند. چند نفر هم کمی محترمانه‌تر لیوان قمقمه‌های‌شان را زیر گالن گرفتند و قطره‌های آب را که سمت زمین. می‌چکید جمع کردند و سر کشیدند. به‌زور آن‌ها را از اطراف قاطر‌ها متفرق کردیم!

چند نفر انگشتان خود را روی سوراخ گالن‌ها گذاشتند تا از هدر رفتن آب جلوگیری شود. چند نفر دیگر هم گالن‌ها را از قاطر پایین آوردند. به همه آب دادیم، اما مقدار آب برای همه نیرو‌ها کافی نبود. برای این‌که به همه آب برسد، به هرکدام از نیرو‌ها به‌اندازه یک‌پنجم قمقمه، آب دادیم».

شما می‌توانید برای تهیه کتاب «گیل‌مانا» این‌جا را کلیک کنید.

انتهای پیام/ ۱۱۳