سردشت

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از گروه حماسه و جهاد دفاع‌پرس، بسیجی پاسدار محمدهادی امینی از مربیان جهادی تهران، سه‌شنبه حین انجام ماموریت آموزشی، مورد اصابت گلوله قرار گرفت و سحرگاه چهارشنبه (۱۳ مرداد) با وجود تلاش‌ پزشکان برای مداوا و احیا، در حالی که دستش در دستان پدر بزرگوارش بود، به شهادت رسید.

گفتنی است عموی محمدهادی نیز شهید مسعود امینی از شهدای دوران دفاع مقدس است که در سردشت بر اثر شکنجه و اصابت گلوله توسط گروه‌های ضدانقلاب به شهادت رسید.

همچنین مراسم تشییع شهید امینی با رعایت همه شیوه‌نامه‌های بهداشتی روز جمعه (۱۵ مرداد) در تهران برگزار شد.

این مراسم از مسجد مهدیه بالاتر از میدان آیت‌الله سعیدی آغاز و در میدان و بلوار آیت‌الله سعیدی تا حد فاصل چهارراه مخبر با استقبال پرشور ملت شهید پرور و همسنگران بسیجی شهید ادامه یافت.

سرانجام پیکر پاک این شهید عزیز پس از طواف از مقابل مزار عموی شهیدش بنا به وصیتش در قطعه ۵۰ بهشت زهرا (س) در پایین قبر شهید معزز غلامی از شهدای مدافع حرم آرام گرفت.

انتهای پیام/ 118

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از گروه حماسه و جهاد دفاع‌پرس، روز هشتم تیر، سالروز بمباران شیمیایی سردشت توسط رژیم بعثی است و به همین علت این روز، روز «مقابله با سلاح‌های شیمیایی و میکروبی» نام گرفته است. به همین مناسبت، موزه ملی انقلاب اسلامی و دفاع مقدس بیانیه‌ای را منتشر کرد که به شرح زیر است:

«در طول هشت سال جنگ تحمیلی صدام علیه کشورمان بسیاری از کشور‌ها از هیچ گونه کمکی به این رژیم دریغ نکردند که تسلیحات شیمیایی از ظالمانه‌ترین آن‌ها بود.

صدام جنایتکار وقتی به رغم همکاری‌های گسترده غرب و شرق نتوانست از طریق جنگ متعارف، سپاه اسلام را از مقاومت باز دارد با پشتیبانی شرکت‌های اروپایی و با چراغ سبز دولت‌هایشان به سلاح‌های شیمیایی روی آورد. از این رو در روز‌های هفتم و هشتم تیر سال ۱۳۶۶ هواپیما‌های عراقی با بمباران مناطق پرازدحام و متراکم جمعیتی شهر سردشت هزاران انسان بی‌گناه اعم از زن، مرد و کودک را آماج انواع گاز‌های کشنده شیمیایی قراردادند. پس از این جنایت هولناک، شهر سردشت نخستین شهر قربانی جنگ‌افزار‌های شیمیایی در جهان پس از بمباران هسته‌ای هیروشیما نام گرفت.

نقض آشکار حقوق بشر امری بود که هم از سوی خود دولت عراق که از این تسلیحات استفاده می‌کرد صورت گرفت و هم از سوی کشور‌هایی که ارتش بعث را به اینگونه سلاح‌های ممنوعه تجهیز می‌کردند. اوج قصاوت و ماهیت ضدبشری این مدعیان حقوق بشر زمانی آشکار شد که نه تنها این حملات با سکوت کامل رسانه‌های غربی مواجه شد، بلکه حتی در مواردی اقدام به انکار آن نیز کردند.

در پی این جنایت، جمهوری اسلامی ایران با اعزام مجروحان شیمیایی سردشت به کشور‌های مختلف سعی در نشان دادن این فاجعه کرد. سرانجام پس از مشاهده آثار و شدت جراحات وارده بر مجروحان، نشست‌های متعددی در مجامع بین‌المللی برگزار شد و کنفرانس خلع سلاح مستقر در ژنو پیش‌نویس و طرح کنوانسیون منع استفاده از سلاح‌های شیمیایی را تهیه و به سازمان ملل تقدیم کرد و در سال ۱۹۹۳ پس از دو دهه مذاکره پیرامون این موضوع سرانجام این معاهده در پاریس به امضا رسید و از سال ۱۹۹۷ به اجرا درآمد.

امروز پس از گذشت ۳۴ سال از فاجعه سردشت جامعه بین‌الملل می‌بایست با کنار گذاشتن برخورد‌های دوگانه خود نسبت به پدیده گسترش سلاح‌های غیر متعارف رژیم غاصب صهیونیستی را ملزم به نابودی زرادخانه تسلیحات شیمیایی خود کرده و این تهدید بزرگ برای صلح و امنیت جهان و منطقه را از پیش رو بردارد.

موزه ملی انقلاب اسلامی و دفاع مقدس ضمن گرامیداشت یاد و خاطره شهدا و جانبازان سرافراز هشت سال دفاع مقدس به ویژه شهدا و جانبازان شیمیایی، بار دیگر توجه مجامع بین‌المللی را به لزوم ممانعت از به کارگیری و انبارسازی سلاح‌های غیر متعارف کشتار جمعی و همچنین احقاق حقوق قربانیان این حوادث معطوف می‌کند.»

انتهای پیام/118

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، انتشارات مرز و بوم در صفحه اینستاگرامی خود روایت مصطفی اسدزاده مردی از اهالی سردشت را منتشر کرده است که در بمباران شیمیایی ۷ تیر سال ۱۳۶۶ تمام اعضای خانواده‌اش را از دست داد. در ادامه این روایت را می‌خوانید.

من در آن زمان سرباز ۲٠ ماه خدمت در کرمان بودم. زنگ زدند و گفتند سردشت بمباران شده. تمام مردم سردشت را به بیمارستان‌های تبریز آورده بودند. وقتی به تبریز رسیدم منظره‌ی بسیار وحشتناکی دیدم. بیمارستان پر از بیمار بود. بین آن‌ها گشتم تا اینکه یکی از برادرهایم به اسم هادی ۱۴ ساله به اتفاق دو نفر دیگر را توی اتاقی دیدم. حالشان خیلی بد بود. بدن‌هایشان تاول زده بود و دستگاهی در حلقشان تعبیه کرده بودند.
یکی از آشنا‌ها را دیدم گفت یک سری به بیمارستان ۲۲ بهمن بزن خانواده‌ات را پیدا می‌کنی. به آنجا رفتم. گفتم دنبال خانواده اسدزاده می‌گردم. گفت متاسفیم چند تا جنازه داریم اگر طاقت دارید بیایید نشانتان بدهیم. اولین کشو داداشم علی ۱۸ ساله بود، دومی مادربزرگم. من این صحنه را که دیدم از حال رفتم.

به تهران رفتم. داخل بیمارستان که آمدیم دیدیم یک برانکاردی آوردند که رویش ملحفه کشیده‌اند. قلبم به‌شدت شروع کرد به تپیدن. فهمیدم پدر من بود. یک حالت شوک عجیبی بهم دست داده بود. پرسیدم از مادر اطلاع دارید؟ گفتند در بیمارستان چمران بستری است. وقتی رسیدیم گفتند ساعت ده صبح مادر فوت کرده. خواهرم به اسم جمیله هم در آن بیمارستان بستری بود، وقتی به‌سراغش رفتم دیدم دو تا از خواهرهایم در آنجا شهید شدند. ۲٠ روز بعد جنازه‌ی رحمت ۲ ساله را در پزشکی قانونی پیدا کردم…

بعد از گذشت ۲ ماه هادی خیلی به من فشار می‌آورد که خانواده کجا هستند. می‌ترسیدم واقعیت را به او بگویم. یک روز یکی از خانم‌های همسایه می‌گوید هادی شکر خدا حالت خوب شده، خدا پدر و مادرت را بیامرزد. هادی می‌گوید چی شده؟ خانم همسایه می‌گوید مگر نمی‌دانی پدر و مادر و خواهر و برادرهایت همه مرده‌اند؟ هادی بلافاصله حالش بهم خورد. او را به بیمارستان بردم. روز پنجم بستری وقتی رسیدم دیدم که آخرین بازمانده‌ی خانواده‌ام هم شهید شده است.

در طول ۱۵ روز ۹ نفر از اعضای خانواده‌ام به شهادت رسیدند. بعد از چهار ماه هادی را هم از دست دادم. بسیار روز‌های سخت و طاقت‌فرسایی بود که برای همیشه و تا آخرین روز زندگی‌ام، آثار روحی و روانی آن موجب آزار و اذیت شدید است و هرگز قابل جبران نخواهد بود.

انتهای پیام/ 141