سلاح شیمیایی

گروه دفاعی امنیتی دفاع‌پرس‌ ـ رحیم محمدی؛ هر ساله ششم تا ۱۲ تیر به نام هفته حقوق بشر آمریکایی نامیده می‌شود هفته‌ای که قرار است در آن به موضوع حقوق بشر از دیدگاه دولتمردان آمریکایی نگاهی ویژه صورت گیرد و اقدامات دوگانه دولتمردان این کشور در استفاده از واژه حقوق بشر بازخوانی شود.

اما چرا حقوق بشر؟ حقوق بشر، اساسی‌ترین و ابتدایی‌ترین حقوقی است که هر فرد به‌طور ذاتی، فطری، به صِرف انسان بودن از آن بهره‌مند می‌شود و همه افراد فارغ از عواملی چون نژاد، ملیت، جنسیت، مذهب، گرایش جنسی، رنگ، زبان و … در برخورداری از این حقوق با هم برابرند و هیچ‌گونه تمایز، ارجحیت، محدودیت و محرومیت در بهره‌مندی از این حقوق ندارند و حتی این حقوق قابل نقض هم نیست.

بر این اساس اگر به مجموعه اقدامات دولتمردان آمریکایی در برابر واژه حقوق بشر نگاه گذرا بیندازیم به نکات بسیاری پی می‌بریم که حاکی از استفاده ابزاری از عبارت «حقوق بشر» است؛ به چه معنی؛ به این معنی که هر گاه آمریکا قصد انجام اقدامی در راستای منافع خود داشته باشد، دفاع از حقوق بشر را دست‌آویز قرار داده و هر آنچه می‌خواهد را تحت همین عنوان انجام می‌دهد که در ادامه به نمونه‌هایی از آن اشاره خواهد شد.

به عنوان مثال چنانچه نخواهیم خیلی گذشته‌های دور را مرور کنیم به چند مورد در سده اخیر تیتر وار اشاره می‌کنیم؛ آمریکا در ویتنام، لائوس و کامبوج بیش از ۲۰ میلیون بشکه عامل نارنجی علیه مردم این کشور‌ها استفاده کرد که باعث افزایش شدید بیماری‌های سرطان و تغییرات ژنتیکی در نسل‌های آتی شد.

در دوران جنگ تحمیلی عراق علیه ایران نیز که ارتش عراق از انواع بمب‌های شیمیایی ساخت کارخانه‌های شیمایی هلند و آلمان غربی استفاده کرد، آمریکا به عنوان کشور عضو دایم شورای امنیت سازمان ملل نه تنها در قبال چنین جنایت عراق سکوت اختیار کرد بلکه به صورت پنهان و غیر مستقیم از اقدامات صدام حمایت به عمل آورد. چگونه؟ آمریکا با سوء استفاده از دلار به عنوان پول بین المللی همواره دیگر کشور‌ها را مورد تهدید و تحریم قرار داده تا بدین وسیله خواسته‌های نامشروع اش را به همگان تحمیل کند لذا در رابطه با ایران نیز به دلیل اعمال تحریم‌های متعدد اقتصادی و سیاسی از دستیابی کشورمان به برخی کالا‌های استراتژیک و حیاتی همچون مواد غذایی و دارو مانع‌هایی ایجاد کرده است.

این نوع رفتار امریکا باعث شد تا با استفاده مکرر عراق از سلاح‌های شیمیایی بیش از ۲۰ هزار نفر از رزمندگان کشورمان بر اثر استنشاق گاز‌های شیمیایی به شهادت برسند و حدود ۴۰۰ هزار نفر هم در معرض استنشاق این گونه گاز‌ها قرار گیرند؛ در آن دوران که ریگان رئیس جمهور آمریکا بود با حمایت‌هایی که از صدام به عمل آورد باعث شد این کشور از سلاح‌های شیمیایی علیه مردم بی دفاع سردشت در ایران و حلبچه در عراق نیز استفاده کند که فقط در حلبچه ۵ هزار نفر در یک روز جان خود را از دست دادند، ولی با این وجود هیچ صدایی نه تنها از سوی امریکا بلکه از هیچ مجمع بین المللی هم بلند نشد.

آمریکایی‌ها در مواجهه با مردم عراق در جریان اشغال این کشور نیز خود از سلاح‌های ممنوعه حاوی بمب‌های شیمیایی فسفر سفید و اورانیوم ضعیف شده استفاده کردند که نتایج آن همانند نتایجی بود که در آسیای جنوب شرقی بعد‌ها خود را نشان داد.

این گونه رفتار‌ها فقط در حمایت از استفاده کنندگان سلاح‌های شیمیایی محدود نمی‌شود؛ زیرا در اواخر جنگ تحمیلی ناو نیروی دریایی ارتش ایالات متحده در اقدامی جنایتکارانه با شلیک دو فروند موشک، هواپیمای مسافربری کشورمان را بر فراز خلیج فارس با ۲۹۰ سرنشین آن ساقط کرد و همگی را به شهادت رساند و بعد از آن به جای تنبیه و دادگاهی کردن عوامل این اقدام جنایتگارانه، به فرمانده ناو مورد اشاره مدال اعطا و از اقدام آن تقدیر به عمل آورد.

همچنین زمانی که سازمان منافقین در کشورمان حضور داشتند با حمایت‌های خود، آن‌ها را پشتیبانی می‌کردند که نتیجه آن به شهادت رسیدن ۱۷ هزار نفر بواسطه ترور‌های عوامل تروریستی این گروهک است؛ از سوی دیگر آمریکا هم در شکل گیری و هم در تغذیه مالی، پشتیبانی‌های تسلیحاتی و اطلاعاتی داعش نقش مستقیم دارد و این هم مطلبی است که مسئولان آمریکایی خود به صراحت به آن اقرار کردند.

البته لیست اقدامات آمریکا در نقض اولیه حقوق بشر بسیار بلند بالاست، چون مثال‌های بسیاری را می‌توان ذکر کرد که اگر بخواهیم تمام آن‌ها را ذکر کنیم، شاید از حوصله این مطلب خارج باشد، چون فقط جنایاتی که در زندان گوانتانامو با نقض حقوق اولیه زندانیان انجام دادند، جای نگارش مطالب بسیاری را دارد.

حال با توجه به آنچه اشاره شد اگر بازگردیم به تعریف حقوق بشر، متوجه می‌شویم کشوری که خود را مدافع حقوق بشر معرفی می‌کند تا چه اندازه به مفاهیم اولیه حقوق انسانی یعنی همان برابری از حقوق انسانی فارغ از هر گونه نژاد، ملیت و مذهب است، پایبند است!

انتهای پیام/ 231

گروه استان‌های دفاع‌پرس ـ «سید صالح ایمانی» پژوهشگر دفاع مقدس؛ جنگ تحمیلی عراق علیه ایران که هشت سال به طول انجامید، گستره‌ای به مساحت بیش از ۱۶۰۰ کیلومتر مربع را در بر گرفت و یکی از بزرگ‌ترین جنگ‌های قرن بیستم را رقم زد. پهنه عملیاتی این جنگ از ویژگی‌های گوناگون جغرافیای انسانی و طبیعی برخوردار بود و انواع مختلف عملیات نظامی در آن انجام گرفت.

«شهرستان دهلران در مسیر جاده مهران اندیمشک واقع شده است. این شهرستان با داشتن ۲۲۰ کیلومتر مرز مشترک با کشور عراق به عنوان یک شهرستان استراتژیک در دوران جنگ برای رژیم بعث عراق محسوب می‌شد، چرا که دهلران به عنوان یک نقطه ثقل بین غرب و جنوب یکی از معابر هجوم رژیم بعث برای اشغال استان خوزستان در دستور کار قرارگرفته بود.

ارتش عراق پس از پیروزی انقلاب، با سازماندهی افراد ضدانقلاب و نفوذ دادن برخی عناصر حاشیه‌نشین مرز به منطقه ایلام و با توسل به اقدامات رعب‌آور، کوشید حاکمین نظام جمهوری اسلامی ایران را در این مناطق تضعیف کند. این تعرضات در شهریور ۱۳۵۹ افزایش پیدا کرد و در آخرین روز این ماه به هجوم سراسری سپاه سوم ارتش عراق به خاک دهلران انجامید.

هم‌زمان با هجوم سراسری ارتش بعث عراق و نفوذ به محورهای مهم و مواصلاتی دهلران، بمباران هوایی جنگنده‌های این رژیم علیه مرکز شهرستان مانند دیگر نقاط کشور، شروع شد. مردم دهلران با وجود اینکه چند ماهی بود از تحرکات عراقی‌ها در مرز مطلع بودند، هنوز باور نمی‌کردند که عراق روزی جرأت کند به این مرزوبوم حمله کرده و چشم طمع به آن داشته باشد.

مردم برای نخستین‌بار بود که هواپیمای جنگی می‌دیدند. همه به هواپیماها نگاه می‌کردند و حتی برای آنها دست تکان می‌دادند. از آنها نمی‌ترسیدند چون نمی‌دانستند هواپیمای دشمن هستند و آمده‌اند تا شهرشان را بمباران کنند. هواپیماها چند بمب و راکت انداختند و نقاطی از شهر از جمله نیروگاه برق را بم‌باران کردند. آن زمان بود که مردم متوجه شدند صحنه، صحنه جنگ است و شوخی‌بردار نیست.

شهر مهران قبل از دهلران سقوط کرد و جاده‎ دهلران-ایلام به‌طور کامل قطع بود. عراقی‌ها از محور فکه- شرهانی- موسیان حمله می‌کردند تا بتوانند جاده‎ دهلران-اندیمشک را به اشغال درآورند. با گرفتن این جاده، در واقع مسیر ایلام به خوزستان در دست عراقی‌ها قرار می‌گرفت. هدف دشمن اشغال شهر موسیان و دهلران و سپس حرکت به سوی شمال خوزستان و گرفتن شهرهای دزفول، اندیمشک و شوش بود.

درگیری عراقی‌ها از سر مرز به عمق خاک ایران ادامه داشت. نیروهای عراق از جاده‎ شرهانی تا عین‌خوش پیش آمدند و جاده‎ی دهلران-اندیمشک را در این نقطه تصرف کردند. با قطع شدن مسیر غرب و شرق شهر دهلران عملاً مردم در محاصره قرار گرفته بودند و راهی جز نجات جان زنان و کودکان نداشتند اما با این اوضاع و احوال ۱۸ روز تمام در مقابل دشمن تا دندان مسلح ایستادگی کردند و اجازه ندادند که دشمن به آنها تعرض کنند.

دهلران کلکسیونی از همه جنایت‌های جنگی صدام را در خود جای داده و تقریباً تمام ترفندهای دشمن بعثی در این منطقه انجام شده است. به‌کارگیری سلاح شیمیایی برای نخستین‌بار در عملیات محرم و مسلح کردن تمام مرز دهلران به انواع مین‌ها و مواد منفجره و موانع ایذایی در این منطقه منحصربه‌فرد است. یکی از تلخ‌ترین حوادث تاریخی دوران دفاع مقدس، بیست‌ویکم تیرماه سال ۱۳۶۷ در این شهرستان به وقوع پیوسته است.

در حملات هوایی ارتش بعث عراق، ۴۵ تن از ساکنان دهلران شهید و ۶۰ تن مجروح شدند. در مقابل، رزمندگان اسلام نیز با اجرای عملیات‌های متعدد، مناطق تحت اشغال متجاوزین را آزاد کردند. دهلران شاهد دلاوری‌ها و فداکاری‌های مردان بزرگ بسیاری بود و هنوز بر تارک شهر دهلران نام و تصویر مردان آسمانی چون شهید عبدالصالح امینیان و شهید هدایت صحرایی به چشم می‌خورد.

انتهای پیام/