سلاح شیمیایی

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از گروه حماسه و جهاد دفاع‌پرس، رزمندگان دلیر ایرانی در عملیات «خیبر»، متأثر از پیام رهبر محبوب‌شان حضرت امام خمینی (ره) که قبل از عملیات فرموده بودند: «شما در نهایت پیروزید، اما لازمه آن حسین‌وار جنگیدن است»، شجاعانه در نبردی نابرابر از مناطق متصرفاتی عملیات در جزایر جنوبی و شمالی مجنون دفاع می‌کردند.

نظامیان عراقی که مستأصل از پاتک‌های سنگین و بی‌شمار خود شده بودند، با مشاوره مستشاران جنگ‌های نوین آمریکایی، روسی، انگلیسی و… از صبح ۶ اسفند سال ۱۳۶۲ هم‌زمان با بمباران‌های بسیار شدید، با استفاده از سلاح‌های متعارف، به بمباران بسیار گسترده و بی‌سابقه شیمیایی روی آوردند.

این جنگ شیمیایی غافلگیرانه به‌قصد انتقام از رزمندگان از جان گذشته ایرانی که مقابل پاتک‌ها و بمباران‌های دشمن مردانه مقاومت می‌کردند، انجام گرفت. دشمن بعثی، هرروز صبح تا ساعتی پس از طلوع آفتاب و هنگام عصر تا غروب آفتاب، در چند نوبت، سراسر جبهه‌ها و خطوط پشتیبانی را بمباران شیمیایی می‌کرد.

عراق در عملیات «خیبر» با اجرای حدود یک‌صد حمله شیمیایی، نزدیک به هزار بمب و راکت حامل عوامل شیمیایی و بیش از ۳ هزار گلوله توپ شیمیایی علیه مواضع ایران شلیک کرد.

شورای امنیت سازمان ملل که از ابتدای جنگ تا این زمان در خصوص اعتراضات کتبی جمهوری اسلامی در قبال حملات شیمیایی محدود عراقی‌ها واکنشی نشان نداده بود، این‌بار و پس از اعتراض رسمی ایران، هیئتی را برای بررسی استفاده عراق از سلاح شیمیایی علیه رزمندگان ایرانی اعزام کرد.

پس از دریافت گزارش هیئت اعزامی و بعد از پیگیری‌های ایران در خصوص جنایت رژیم بعثی در استفاده وسیع از سلاح و بمب شیمیایی در عملیات خیبر، بیانیه‌ای توسط شورای امنیت سازمان ملل صادر شد. در این بیانیه بدون نام بردن از کشور استفاده‌کننده از سلاح شیمیایی، صرفاً استفاده از این سلاح محکوم شده بود. درحالی‌که در گزارش هیئت اعزامی، استفاده عراق از سلاح‌های شیمیایی علیه ایران تائید شده بود؛ اما به‌دلیل اعمال‌نفوذ آمریکا و هم‌پیمانان آمریکا، در این بیانیه از کشور عراق به‌عنوان متجاوز و به‌کارگیرنده سلاح، ذکری به میان نیامد.

صدور بیانیه ۳۰ مارس ۱۹۸۴ (۱۰ فروردین ۱۳۶۳) شورای امنیت را می‌توان چراغ سبز این شورا به حکومت عراق قلمداد کرد. پیام روشن این بیانیه، بی‌توجهی به مقررات بین‌المللی و خواسته‌های به‌حق ایران مبنی بر محکومیت و تنبیه کشور به‌کاربرنده سلاح‌های کشتارجمعی و ممنوعه شیمیایی و نشانه بی‌اعتنایی سازمان ملل به جنایات جنگی صدام بود.

این بیانیه حصول اطمینانی بود برای جنایتکاران عراق که استفاده آنان از چنین تسلیحاتی مجاز و محکومیتی در پی نخواهد داشت. این آغاز فاجعه‌ای بود که تا پایان جنگ تحمیلی دامن‌گیر رزمندگان ایران به‌ویژه در عملیات‌هایی همچون «بدر» در سال ۱۳۶۳ و «والفجر هشت» در سال ۱۳۶۴ شد و از سال ۱۳۶۶ علاوه بر رزمندگان، غیرنظامیان و شهروندان ایران را در برگرفت و آنان را قربانی جانب‌داری شورای امنیت از حکومت عراق و عدم قاطعیت آن با صدور بیانیه‌ای بی‌خاصیت، به‌جای قطع‌نامه‌ای با ضمانت اجرایی کرد.

فجایع انسانی نظیر فاجعه «یک‌شنبه سیاه» با حمله شیمیایی به مردم بی‌پناه «سردشت» در ۷ تیر سال ۱۳۶۶، فاجعه «جمعه سیاه» در ۲۸ اسفند سال ۱۳۶۶ در «حلبچه» که طی آن بیش از ۵ هزار نفر کشته و ۷ هزار نفر مجروح شدند، کشتار بی‌رحمانه زنان و کودکان در «دیره» و «زرده» در ۳۱ تیر سال ۱۳۶۷ و شیخ عثمان «اشنویه» در ۱۱ مرداد سال ۱۳۶۷، همگی محصول این جانب‌داری و بی‌تفاوتی سازمان ملل در خصوص جنایت جنگی رژیم بعثی در عملیات «خیبر» بود.

در این سال‌ها حجم به‌کارگیری سلاح‌های شیمیایی توسط رژیم بعثی به‌حدی رسید که پزشکان و کادر درمان برای معالجه انبوه بیماران و مصدومان شیمیایی به اماکن غیر بیمارستانی و درمانی همچون ورزشگاه‌ها و… پناه می‌بردند که در یک مورداستفاده از فضای استادیوم ۱۲ هزار نفری آزادی تهران حکایت از عمق فاجعه داشت.

یکی از نکات قابل‌توجه این است که آثار شوم این جنایت‌ها و کاربرد سلاح‌های کشتارجمعی نه‌تن‌ها تاکنون، بلکه سالیان سال بر نسل‌های آتی باقی خواهد ماند.

منابع:

– فصلنامه نگین ایران شماره ۴۳، مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس، تهران، زمستان ۱۳۹۱
– فصلنامه نگین ایران شماره ۷، مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس، تهران، زمستان ۱۳۸۲
– باقری، محمدرضا، تاریخ شفاهی دفاع مقدس، (طبیب زندان دولتو)، مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس، تهران، چاپ اول، ۱۳۹۹

انتهای پیام/ 113

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، دستور رهبر معظم انقلاب اسلامی مبنی بر ممنوعیت ورود واکسن آمریکایی، انگلیسی و فرانسوی کرونا، خاطرات زیادی را برای ملت ایران، خصوصاً جانبازان شیمیایی که سال‌هاست نفس‌های آن‌ها بالا نمی‌آید، تازه کرد.

«حمید داودآبادی» نویسنده و پیشکسوت دفاع مقدس که خود نیز یکی از جانبازان شیمایی است، در این باره نوشت: «در طول دوران هشت سال دفاع مقدس، آمریکا، فرانسه، انگلیس، آلمان و اتریش، کشور‌هایی بودند که بیشترین مواد خطرناک شیمیایی را به عراق صادر کردند، تا «صدام» از آن‌ها برای تولید مرگ‌بارترین گاز‌های شیمیایی استفاده کند؛ همان گاز‌های شیمیایی که هزاران رزمنده، صد‌ها تن از مردم بی‌دفاع سردشت و بیش از ۵ هزار تن از مردم «حلبچه» عراق را به فجیع‌ترین شکل ممکن، به کام مرگ بکشاند.

هیچ‌کدام از کشور‌های صادرکننده گاز‌های شیمیایی به عراق، تاکنون در هیچ دادگاه و مجمع بین‌المللی، نه محاکمه و نه محکوم شده‌اند؛ بلکه آن‌ها عمل جنایتکارانه خود را تاکتیکی برای مقابله با پیروزی ایران علیه صدام می‌دانند.

آلمان، اولین کشوری بود که مجروحین و مصدومین شیمیایی را به بهانه درمان می‌پذیرفت و آن‌ها را در بیمارستان‌هایی خاص بستری می‌کرد. این‌که در مدت بیش از ۳۰ سال، چند مصدوم شیمیایی توسط آلمان‌ها معالجه و درمان شدند، جای سوال دارد؛ اما واقعیت و علت این کار، حس انسان‌دوستی غربی‌ها نبود، بلکه هدف، تکمیل تحقیقات پزشکی آن‌ها بود تا بفهمند که شدت تاثیر گاز‌های تولیدشده در کارخانه‌های‌شان، بر روی انسان‌ها چقدر و دوام آن در بدن چه مدت است! غربی‌ها با این کار، تحقیقات خود را برای خطرناک‌تر کردن گاز‌های شیمیایی تکمیل و به‌روز می‌کردند.

آلمان همچنین یکی ار تولیدکنندگان اصلی ماسک و فیلتر مقابله با گاز بود که آن را به ایران می‌فروخت! زمستان سال ۱۳۶۴، هنگام عملیات «والفجر هشت»، به نیرو‌ها ماسک، همراه با فیلتر نو تحویل دادند. مسئول آموزش شیمیایی برای تکمیل آموزش، نیرو‌ها را به اتاقی برد و بین آن‌ها گاز اشک‌آور انداخت؛ اما رزمندگان ناگهان متوجه شدند که فیلتر‌های ماسک‌ها خراب است و گاز به‌طرز وحشتناکی وارد گلوی آن‌ها می‌شود!

رنگ داخل فیلتر‌های جنگی که «زرد» بود، نشان می‌داد که این فیلتر‌ها در برابر گاز مقاوم هستند و رنگ داخل فیلتر‌های آموزشی که مقداری گاز مثل اشک‌آور را برای تمرین عبور می‌داد «آبی» است. در حالی‌که آن‌روز فیلتر‌های همه «زرد» یعنی جنگی بود، ولی معلوم شد در کارخانه‌های سازنده، رنگ فیلتر‌ها را عوض کرده و عمداً فیلتر‌های آسیب‌پذیر به ایران صادر کرده‌اند.

این یعنی؛ معلوم نیست چه تعداد زیادی از رزمندگان ایرانی که باخیال راحت ماسک با فیلتر جنگی بر صورت زدند، در برابر گاز‌های سمی اهدایی غربی‌ها به صدام، به سادگی آسیب دیده و جان دادند، یا برای (مثلا) درمان، راهی بیمارستان‌های سازندگان همان گاز‌های شیمیایی در کشور‌های غربی شدند؟ حالا همان‌ها امروز می‌خواهند واکسن کرونا به ما بدهند!»

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از دفاع‌پرس، رهبر معظم انقلاب اسلامی در سخنرانی خود در تاریخ ۱۹ دی سال جاری، ورود واکسن آمریکایی، انگلیسی و فرانسوی کرونا را ممنوع اعلام کرده و فرمودند: «این‌ها اگر بلدند واکسن درست کنند، اگر کارخانه «فایزر» شان می‌تواند واکسن درست کند، چرا می‌خواهند به ما بدهند؟ خب خودشان مصرف کنند که این‌قدر کشته زیاد نداشته باشند. انگلیس هم همین‌جور. بنابر‌این، به این‌ها اعتماد نیست؛ من واقعاً اعتماد هم ندارم، نمی‌دانم، گاهی اوقات هست که این‌ها می‌خواهند واکسن را روی ملّت‌های دیگر امتحان کنند، ببینند اثر می‌کند یا نمی‌کند؛ بنابر‌این، از آمریکا و از انگلیس [واکسن تهیه نشود]. البتّه به فرانسه هم من خوش‌بین نیستم، علتش هم این است که سابقه آن خون‌های آلوده را این‌ها دارند.» (بیشتر بخوانید)

انتهای پیام/ 113

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، دستور رهبر معظم انقلاب اسلامی مبنی بر ممنوعیت ورود واکسن آمریکایی، انگلیسی و فرانسوی کرونا، خاطرات زیادی را برای ملت ایران، خصوصاً جانبازان شیمیایی که سال‌هاست نفس‌های آن‌ها بالا نمی‌آید، تازه کرد.

«حمید داودآبادی» نویسنده و پیشکسوت دفاع مقدس که خود نیز یکی از جانبازان شیمایی است، در این باره نوشت: «در طول دوران هشت سال دفاع مقدس، آمریکا، فرانسه، انگلیس، آلمان و اتریش، کشور‌هایی بودند که بیشترین مواد خطرناک شیمیایی را به عراق صادر کردند، تا «صدام» از آن‌ها برای تولید مرگ‌بارترین گاز‌های شیمیایی استفاده کند؛ همان گاز‌های شیمیایی که هزاران رزمنده، صد‌ها تن از مردم بی‌دفاع سردشت و بیش از ۵ هزار تن از مردم «حلبچه» عراق را به فجیع‌ترین شکل ممکن، به کام مرگ بکشاند.

هیچ‌کدام از کشور‌های صادرکننده گاز‌های شیمیایی به عراق، تاکنون در هیچ دادگاه و مجمع بین‌المللی، نه محاکمه و نه محکوم شده‌اند؛ بلکه آن‌ها عمل جنایتکارانه خود را تاکتیکی برای مقابله با پیروزی ایران علیه صدام می‌دانند.

آلمان، اولین کشوری بود که مجروحین و مصدومین شیمیایی را به بهانه درمان می‌پذیرفت و آن‌ها را در بیمارستان‌هایی خاص بستری می‌کرد. این‌که در مدت بیش از ۳۰ سال، چند مصدوم شیمیایی توسط آلمان‌ها معالجه و درمان شدند، جای سوال دارد؛ اما واقعیت و علت این کار، حس انسان‌دوستی غربی‌ها نبود، بلکه هدف، تکمیل تحقیقات پزشکی آن‌ها بود تا بفهمند که شدت تاثیر گاز‌های تولیدشده در کارخانه‌های‌شان، بر روی انسان‌ها چقدر و دوام آن در بدن چه مدت است! غربی‌ها با این کار، تحقیقات خود را برای خطرناک‌تر کردن گاز‌های شیمیایی تکمیل و به‌روز می‌کردند.

آلمان همچنین یکی ار تولیدکنندگان اصلی ماسک و فیلتر مقابله با گاز بود که آن را به ایران می‌فروخت! زمستان سال ۱۳۶۴، هنگام عملیات «والفجر هشت»، به نیرو‌ها ماسک، همراه با فیلتر نو تحویل دادند. مسئول آموزش شیمیایی برای تکمیل آموزش، نیرو‌ها را به اتاقی برد و بین آن‌ها گاز اشک‌آور انداخت؛ اما رزمندگان ناگهان متوجه شدند که فیلتر‌های ماسک‌ها خراب است و گاز به‌طرز وحشتناکی وارد گلوی آن‌ها می‌شود!

رنگ داخل فیلتر‌های جنگی که «زرد» بود، نشان می‌داد که این فیلتر‌ها در برابر گاز مقاوم هستند و رنگ داخل فیلتر‌های آموزشی که مقداری گاز مثل اشک‌آور را برای تمرین عبور می‌داد «آبی» است. در حالی‌که آن‌روز فیلتر‌های همه «زرد» یعنی جنگی بود، ولی معلوم شد در کارخانه‌های سازنده، رنگ فیلتر‌ها را عوض کرده و عمداً فیلتر‌های آسیب‌پذیر به ایران صادر کرده‌اند.

این یعنی؛ معلوم نیست چه تعداد زیادی از رزمندگان ایرانی که باخیال راحت ماسک با فیلتر جنگی بر صورت زدند، در برابر گاز‌های سمی اهدایی غربی‌ها به صدام، به سادگی آسیب دیده و جان دادند، یا برای (مثلا) درمان، راهی بیمارستان‌های سازندگان همان گاز‌های شیمیایی در کشور‌های غربی شدند؟ حالا همان‌ها امروز می‌خواهند واکسن کرونا به ما بدهند!»

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از دفاع‌پرس، رهبر معظم انقلاب اسلامی در سخنرانی خود در تاریخ ۱۹ دی سال جاری، ورود واکسن آمریکایی، انگلیسی و فرانسوی کرونا را ممنوع اعلام کرده و فرمودند: «این‌ها اگر بلدند واکسن درست کنند، اگر کارخانه «فایزر» شان می‌تواند واکسن درست کند، چرا می‌خواهند به ما بدهند؟ خب خودشان مصرف کنند که این‌قدر کشته زیاد نداشته باشند. انگلیس هم همین‌جور. بنابر‌این، به این‌ها اعتماد نیست؛ من واقعاً اعتماد هم ندارم، نمی‌دانم، گاهی اوقات هست که این‌ها می‌خواهند واکسن را روی ملّت‌های دیگر امتحان کنند، ببینند اثر می‌کند یا نمی‌کند؛ بنابر‌این، از آمریکا و از انگلیس [واکسن تهیه نشود]. البتّه به فرانسه هم من خوش‌بین نیستم، علتش هم این است که سابقه آن خون‌های آلوده را این‌ها دارند.» (بیشتر بخوانید)

انتهای پیام/ 113