سلامت

به گزارش مجاهدت از مشرق، تیمی به رهبری دکتر «باپتیست گرنیر»، از دانشگاه پاریس سیته، می‌گوید: «با توجه به بار عمده زوال شناختی و فقدان درمان، شناسایی عوامل خطر قابل اصلاح مهم است.»

به گفته محققان، «مهارت های تفکر نه تنها افراد مبتلا به کم شنوایی را از نظر اجتماعی منزوی می‌کند، همچنین باعث می‌شود آنها برای دوره‌های طولانی بدون ورودی شنوایی به سر ببرند.»

علاوه بر این، کاهش شنوایی با کاهش حجم در نواحی حیاتی مغز مرتبط است.

با این حال، محققان گفتند سمعک برای بیماران مبتلا به کم شنوایی ناتوان باید بر اساس مزایای بالقوه برای کیفیت زندگی و نه کاهش زوال شناختی تجویز شود.

برای این مطالعه، تیم گرنیر داده‌های بیش از ۶۲۰۰۰ نفر در فرانسه (میانگین سنی: ۵۷ سال) را که بین ژانویه ۲۰۱۲ تا دسامبر ۲۰۲۰ تحت نظر بودند، تجزیه و تحلیل کردند. شرکت‌کنندگان ۴۵ ساله و بالاتر در ابتدا تحت آزمایش‌های شناختی قرار گرفتند.

در مجموع، ۴۹ درصد شنوایی طبیعی داشتند. ۳۸ درصد کم شنوایی خفیف داشتند. و ۱۰% کم شنوایی ناتوان کننده داشتند اما از سمعک استفاده نمی‌کردند. ۳ درصد از سمعک استفاده می‌کردند.

شرکت کنندگان در هر دو آزمون شنوایی و شناختی شرکت کردند.

در مجموع، ۲۷ درصد از شرکت کنندگان با کم شنوایی خفیف و ۳۷ درصد با کم شنوایی ناتوان کننده، نمرات شناختی شأن نشان دهنده اختلال بود.

محققان هیچ تفاوت معناداری در خطر ابتلاء به اختلالات شناختی بین افراد مبتلا به کم شنوایی ناتوان که از سمعک استفاده می‌کردند و افرادی که سمعک استفاده نمی‌کردند، پیدا نکردند.

تجزیه و تحلیل مرتبط نشان داد که سمعک ممکن است خطر ابتلاء به اختلالات شناختی را در افرادی که کم شنوایی ناتوان کننده و همچنین افسردگی دارند کاهش دهد.

به گزارش مجاهدت از مشرق، معمولاً اکثر ما در دوره هایی از زندگی مجبور می شویم دارو استفاده کنیم. بعضی از ما که در کل زندگی باید بعضی از داروها را استفاده کنیم و نمی توانیم آن ها را کنار بگذاریم اما گاهی اوقات مصرف دارو باعث ایجاد مشکلاتی می شود و متخصصان در این باره هشدار می دهند که مراقب آسیب های دارو باشید. آن ها اعلام کرده اند که انجام یک کار خاص هنگام استفاده از قرص، ممکن است به کبد آسیب وارد کند که شما بدون مشاوره با پزشک نباید این کار را انجام دهید.

نصف کردن قرص از وسط خطرناک است

طبق گزارشات اخیر، نیمی از مردم دنیا هنگامی که می خواهند قرص مصرف کنند، آن را از وسط نصف می کنند. در واقع با انجام این کار می خواهند پول بیشتری ذخیره کنند و صرفه جویی داشته باشند اما چنانچه پیش از این هم بارها در بخش بهداشت و سلامت نمناک گفتیم، در چنین مواردی متخصصان هشدار می دهند که ممکن است اثرات مخربی روی کبد داشته باشد و بهتر است که قرص را نصف نکنید؛ مگر این که خود پزشک تجویز کرده باشد.

نصف کردن قرص می تواند باعث مشکلات کبدی باشد

این که شما بخواهید دوز دارو را تغییر دهید، ممکن است باعث نارسایی حاد کبد شود. حتی در مورد دارو های بدون نسخه مانند استامینوفن هم چنین موضوعی صدق می کند و تاثیر منفی روی کبد دارد. پس حتما باید آن را دقیقاً طبق دستور پزشک استفاده کنید. نصف کردن قرص بدون تجویز پزشک، باعث می شود که میزان دوز دارو به هم بریزد.

هرگز قرص را به سه قسمت تقسیم نکنید

بعضی از قرص ها به گونه ای طراحی شده اند که دیر جذب بدن می شوند و خیلی آهسته اثر می گذارند. هنگامی که شما آن ها را نصف می کنید یا به سه قسمت تقسیم می کنید ، دوز دارو به هم می ریزد و ممکن است جذب آن سریع تر باشد که این کار خطرناک است، زیرا روند طبیعی اش را به هم خواهد ریخت.

البته گاهی اوقات نصف کردن قرص کار خطرناکی نیست

قرص هایی که خطی برای نصف شدن دارند و خودشان جایی را مشخص کرده اند؛ معمولاً برای نصف شدن خطرناک نیستند. یعنی تمام مواد به طور مساوی در دو طرف قرص پخش شده است و دوم این که شما می توانید با خط هایی که وجود دارد، وسط قرص را مشخص کنید و آن را نصف کنید، و آسیب وارد نمی شود اما اگر قرصی جایی برای نصف کردن ندارد ، حتما باید از پزشک مشورت بگیرید .

به گزارش مجاهدت از مشرق، مه فروز سادات مرعشی، در تشریح علائم و راه‌های پیشگیری از آبله میمونی، گفت: ویروس آبله میمونی از ۳ طریق انسان به انسان، حیوان آلوده به انسان و انتقال از محیط به انسان قابل انتقال است.

عضو هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران افزود: دوره کمون ویروس آبله میمونی ۳ تا ۷ روز است و علائم آن شبیه به آنفلوانزا است.

وی ادامه داد: بیمار دچار تب، بدن درد، سردرد و بعد از چند روز دچار ضایعات پوستی خواهد شد.

متخصص بیماری‌های عفونی گفت: امکان دارد علائم بیماری تا ۲ هفته به طول انجامد و گفته می‌شود این بیماری تا زمانی که ضایعات پوستی به صورت کامل برطرف نشود، پوست جدید پس از افتادن دلمه‌های ضایعات نمایان نگردیده است، می‌تواند مسری باشد.

به گزارش مجاهدت از مشرق، امروزه بسیاری از خانواده‌ها از خشونت و پرخاشگری فرزندان خود شکایت دارند. آنها تمایل دارند علت این رفتارها را بدانند و راه‌های پیشگیری و اصلاح رفتار را در این زمینه به کار گیرند.

رفتار پرخاشگرانه که از انگیزه پرخاشگری سرچشمه می‌گیرد واکنشی است انفجاری و آتشین نسبت به محرومیت و ناکامی. در واقع پرخاشگری وسیله‌ای رفتاری است برای رسیدن به هدفی مشخص. گاهی پرخاشگری نتیجه عدم توانایی کودک در کنترل خود است که به شکل‌های مختلف بدنی (زدن، لگد پراندن، گاز گرفتن)، یا لفظی (فریاد زدن، رنجاندن) یا به صورت تجاوز به حقوق دیگری مانند (چیزی را به زور گرفتن) یا وسیله‌ای (مانند گرفتن اسباب بازی از کودک دیگر) و یا خصمانه باشد که مقصود از آن آسیب رساندن به دیگری است ظاهر می‌شود.

روانشناسان می‌گویند نوع پرخاشگری رابطه مستقیم با سن، شخصیت، نیرومندی جسمانی، جنسیت و… دارد. همچنین موقعیت و طبقه اجتماعی در تنوع تظاهرات پرخاشگرانه مؤثر است. کارشناسان معتقدند پرخاشگری را باید از جرأت ورزی متمایز دانست جرأت ورزی، دفاع از حقوق یا متعلقات (مانند ممانعت کودک از اینکه کسی به اسباب بازی‌اش دست بزند) یا بیان امیال و آرزوها را بر می‌گیرد.

کودکان هنگامی که با وقایع تنش‌زایی همچون جدایی پدر و مادر یا به دنیا آمدن کودکی جدید رو به رو می‌شوند بیشتر پرخاشگر می‌شوند. البته عوامل دیگری همچون علل ارثی، علل جسمانی (مانند کم کاری یا پرکاری برخی غدد) تنبیه بدنی، تقلید از پرخاشگری والدین، دوستان و فیلم‌های پرخاشگرانه که می‌بینند، نابسامانی خانواده، اعتیاد یکی از والدین، رفتار متضاد والدین، غیبت‌های طولانی والدین و هم چنین تبعیض بین خواهر و برادران نیز موجب پرخاشگری در کودکان می‌شود.

برخی مطالعات نشان می‌دهد که ثبات پرخاشگری دخترها در طول زمان کمتر از پسرهاست در بیشتر جوامع پسرها بیش از دخترها تشویق به ابراز خشونت و پرخاشگری می‌شوند.

به گفته روانشناسان کودک رفتار پرخاشگرانه حدوداً بعد از ۱۸ ماهگی ظاهر می‌شود و قبل از آن اثری از پرخاشگری نیست. از طرفی دیگر عدم توازن در مقابله با رفتار کودک از طرف والدین، مانند نوازش فرزند پس از تنبیه وی، در او حالت تضاد به وجود می‌آورد و کودک را پرخاشگر می‌سازد. این حالت معمولاً به کودک زیانی نمی‌رساند اما اگر ادامه یابد موجب عدم رشد. اجتماعی و وجدان اخلاقی می‌شود و در نتیجه در مراحل بعدی زندگی ممکن است به اختلالات شخصیتی منجر شود.

متأسفانه در بسیاری از موارد در خانواده‌هایی که فرزندان به شدت پرخاشگرند کنش‌های متقابل، غالباً وضعیتی ایجاد می‌کنند، که الگوی رفتار پرخاشگرانه را در خانواده افزایش می‌دهد. وقتی که واکنش خشونت آمیزی بروز می‌کند سایر اعضای خانواده کاری می‌کنند که موجب دامن زدن به رفتار پرخاشگرانه می‌شود.

یکی از دلایل عمده‌ای که موجب پرخاشگری و گاه حتی فراتر رفته و تبدیل به شکستن هنجارها و بزهکاری می‌شود سرزنش و نکوهش‌های بسیار والدین در دوران کودکی و نوجوانی است.سرزنش‌هایی که در انتها موجب از بین رفتن اعتماد به نفس کودکان نسبت به عملکرد خود می‌شود و به همین منظور دائم تلاش می‌کنند تا به جای برآورد و بیان خواسته‌های خود به خواسته‌های دیگران توجه کنند.

متأسفانه این عملکرد والدین در بسیاری مواقع با شکست رو به رو می‌شود زیرا هنگامی که کودک کاری مورد انتظار را انجام می‌دهد ولی نوازش دریافت نمی‌کند احساس می‌کند که به او خیانت شده است به همین دلیل بعدها کودک دچار مشکل شده و راه حل را در گرفتن انتقام با شکستن هنجارها یا پرخاشگری می‌بیند.

متخصصین تاکید دارند که به طور کلی خشونت و پرخاشگری بیشتر عامل بیرونی دارد و فقط در موارد خاص به علل درونی مربوط می‌شود والدین در درجه اول باید محرک‌های محیطی را که موجب تحریک خشم و ایجاد خشونت در فرزندانشان می‌شود شناسایی و سپس برای رفع آن به کمک روان شناسان و متخصصان اقدام کنند.

چند راهکار توصیه شده توسط روان شناسان در درمان پرخاشگری کودکان وجود دارد که بررسی آنها می‌پردازیم:

۱- محدودیت‌هایی برای کنترل پرخاشگری وضع کنید و آنها را با کودک در میان بگذارید.

۲- مدل‌های پرخاشگری را به حداقل برسانید می‌توانید از راهکارهای زیر استفاده کنید

ساعاتی را که کودک فیلم‌های خشونت‌آمیز تلویزیونی می‌بیند محدود کنید. فیلم‌ها، تصاویر، مجلات و شبکه‌های اجتماعی مورد استفاده کودک را به دقت انتخاب کنید تلاش کنید الگوهایی را در اختیار کودک بگذارید که پرخاشگرانه نباشد.

۳- همدلی را افزایش دهید. آگاهی کودک را نسبت به رنجی که بر اثر پرخاشگری او در افراد یا حیوانات به وجود می‌آید، افزایش دهید.

۴- رفتارهایی را که مغایر با رفتار پرخاشگرانه است، تقویت کنید.

۵- به جای کودک پرخاشگر به کودکی که به وی پرخاش شده توجه کنید.

۶- نحوه ارتباط کودک را با افرادی که با او زندگی می‌کنند مورد بررسی قرار دهید.

۷- دقت داشته باشید اگر قرار است کودک به دلیل رفتار خشونت آمیزش تنبیه شود بهتر است به طریقی باشد که منجر به حمله انتقامی و تلافی‌جویانه از طرف کودک نشود.

۸- فرصت تخلیه هیجانات را برای کودک خود فراهم کنید.

۹- مباحث گروهی یا خانوادگی را که تاکید بر همکاری با دیگران دارد به کار گیرید.

۱۰ – همکاری ، مسئولیت و پیگیری مسائل مورد علاقه کودک را با دادن مسئولیت به کودکان تشویق کنید.

۱۱ – برای مهار رفتار کودکان فنون محروم سازی ممکن است تا حدودی مفید واقع شود. بنابراین رفتارهای پسندیده را به وضوح تشریح و پاداش‌ها و کیفرهای آنها را بیان کنید.

۱۲ – فعالیت‌های ساعتی او را در صورت امکان با همراهی کودکی دیگر طراحی کنید.

۱۳ – جدا از تنبیهات بدنی پرهیز کنید.

۱۴ – علت رفتار پرخاشگرانه کودک را بیابید.

۱۵ – ثبت وقایع روزانه، بازی درمانی، بازی‌های جالب جمله سازی و گوش دادن فعال خوب است به عنوان کمکی برای درک کودکان خشن به کار گرفته شود.

۱۶ – به کودک بفهمانید که با هر رفتار خشونت‌آمیز خود را از شما بیشتر دور می‌کند.

۱۷ – از کودک پرخاشگر بخواهید الگوی مطلوبی برای خود بیابد و فهرستی از رفتارهای الگو را در کوتاه مدت اجرا کند. برای رفتارهای مطلوبش جایزه‌ای به او بدهید و برای اعمال نامطلوبش ممنوعاتی به کار ببرید مانند ندیدن برنامه کودک اما فراموش نکنید تنبیه هرگز.

و در نهایت برای درمان پرخاشگری یا خشونت کودکان این نکته حائز اهمیت است که والدین و مربیان کودک شرایطی فراهم آورند که از پرخاش‌های کودک بکاهند بنا بر این فضایی در اختیار کودک قرار دهید که در آنجا کاملاً احساس آزادی کند و اجازه تحرک داشته باشد.