به گزارش مجاهدت از مشرق، جلسه شورای هماهنگی ستاد حقوق بشر با حضور کاظم غریبآبادی؛ معاون امور بینالملل قوه قضائیه و دبیر ستاد حقوق بشر، اسدالله اسدی؛ دیپلمات آزادشده ایرانی از زندانهای آلمان و بلژیک، اعضای ستاد حقوق بشر و جمعی از اصحاب رسانه در محل این ستاد برگزار شد.
غریبآبادی در ابتدای این نشست، اظهار کرد: دستور کار نخست نشست، مروری بر رویدادهایی است که در طول ۵ سال زندان بر آقای اسدی در زندان های آلمان و بلژیک تحمیل شده است و اکنون یک سال از آزادی ایشان می گذرد.
وی با اشاره به مدت طولانی که دیپلمات ایرانی در اسارت به سر برده است، گفت: تقریبا یک سال از آزادی آقای اسدی می گذرد؛ اقدام دولت آلمان در دستگیری و بازداشت ایشان نقص حقوق بینالملل و کنوانسیون ۱۹۶۱ وین ناظر بر روابط دیپلماتیک میان کشورها بود. دولت آلمان بدون هیچ دلیل و مستنداتی، انواع شکنجه های روحی و روانی را بر آقای اسدی وارد کرد.
دبیر ستاد حقوق بشر در ادامه بیان کرد: آقای اسدی پس از انتقال از آلمان در بلژیک زندانی بودند و بیشترین زمان را در آنجا گذرانده اند و ظلمهای زیادی در حقشان روا شده که تنها برخی از آنها رسانه ای شد؛ تلاش ما این است که کشورهایی که خود را مدعی حق بشر میدانند، رسوا کنیم.
وی با اشاره به موارد نقض حقوق بشر در قبال این دیپلمات ایرانی در آلمان و بلژیک، تصریح کرد: آقای اسدی حق تماس با خانواده را نداشتند، حق بر سلامت ایشان نقض شد و تحت شکنجه های روحی و روانی مختلف قرار گرفتند.
غریب آبادی ادامه داد: ایشان زمانی که در زندان بودند، تمامی این موارد را مستند کردند و سپس در اختیار ستاد قرار دادند و ما این اسناد را مبنای مکاتبات مختلف با ساز و کارهای بینالمللی و حقوق بشری از جمله کمیسر عالی حقوق بشر و رئیس شورای حقوق بشر قرار دادیم و با خود آن دولت ها این نقض ها را مطرح و ضمن اعتراض جدی، از آنها توضیح خواستیم. ما باید نقضهای حقوق بشری کشورهای غربی را افشا کنیم، همانند آنچه در نوار غزه و دانشگاههای اروپا و آمریکا میگذرد.
وی در ادامه با اشاره به سایر نقض های حقوق بشری صورت گرفته در کشورهای غربی علیه هموطنان ایرانی، عنوان کرد: غربی ها حتی به کودکان هم رحم نمی کنند؛ کودکی به نام «داریوش سلامتی» در دانمارک را که یک کودک معلول است از خانواده جدا کردند و سرپرستی این کودک را به خانواده ای دانمارکی سپردند، حتی پدر و مادر او را از دانمارک اخراج کردند.
غریب آبادی در ادامه به وضعیت اسفناک حمید نوری در سوئد و ریچارد جان، هموطن ایرانی ارمنی در انگلیس نیز اشاره کرد و از رسانه ها خواست به این موارد بپردازند. این است حقوق بشر غربی.
دبیر ستاد حقوق بشر در پایان به نقش مهم رسانه ها اشاره کرد و گفت: رسانه ها باید به وظایف خود عمل کنند، در ایران اگر یک اروپایی یا یک آمریکایی جرمی مرتکب و زندانی شوند هیاهو به راه می اندازند و از طریق رسانهها میخواهند به جمهوری اسلامی ایران فشار وارد کنند. رسانه های ما نیز باید نقض های حقوق بشری غرب را افشا کنند. رسانههای ما نیز باید موارد خاص را تبدیل به سوژه کنند و به طور مستقل باید به آنها بپردازند. امیدواریم بتوانیم هر هموطن ایرانی که به ناحق در خارج از کشور زندانی و گرفتار شده را به دامان خانواده برگردانیم.
روایت دیپلمات ایرانی آزاد شده از زندانهای آلمان و بلژیک
در ادامه این نشست، «اسدالله اسدی» با شرح حوادث روز بازداشت خود در آلمان، گفت: در حال رانندگی به سمت محل ماموریت خود در وین بودم و روز قبل، مسافرت شخصی من به پایان رسیده بود که از سوی پلیس آلمان در منطقهای متوقف شدیم و بدون این که به ما بگویند قصد بازداشت دارند، از ما مدارک خواستند؛ من توضیح دادم که دیپلمات بوده و در حال حرکت به محل ماموریت خود هستم؛ من را بدون هیچ توضیحی به نقطهای دورتر منتقل کردند و به من دستبند زده و در صندلی عقب ماشین پلیس قرار دادند؛ آنها سپس من را به ایستگاه پلیس منتقل کردند.
وی ادامه داد: همسرم به دلیل بیماری باید داروهایی را مصرف میکرد و من مدام این موضوع را گوشزد میکردم؛ شرایطی که ذکر میکنم هم درباره من و هم درباره خانواده من روی داده و آنها را هم در شرایطی مشابه من بازداشت کرده بودند.
به گفته این دیپلمات ایرانی، یک نقض قانون بیسابقه در دنیا اتفاق افتاد و دیپلمات ایرانی که از مصونیت دیپلماتیک برخوردار است، بازداشت شد.
وی درباره شرایط دوران حبس خود اظهار کرد: آنها تمام تجهیزات من را ضبط کردند؛ در سلولی حبس شدم که هیچ امکان گرمایشی نداشت و فقط یک پتوی کوچک بر روی یک سکوی بتنی قرار داشت؛ آنها دسترسی من را به آب قطع کرده بودند و همین شرایط برای خانواده هم بود؛ به افسران پلیس یادآوری کردم که حق دارم از وکیل استفاده کنم، وکیلی که کنسولگری ما تایید کند و باید کنسولگری ایران را از بازداشت من مطلع کنید، اما بعدها متوجه شدم که این کار را نکرده بودند.
اسدی همچنین گفت: آنها از فرزند کوچک من که زیر سن قانونی بود، بازجویی کردند؛ من بیشتر از ۲۴ ساعت را بدون اطلاع از خانواده و بدون اینکه بتوانم به کنسولگری اطلاع دهم، در آن سلول بازداشت بودم؛ بعدازظهر روز بعد آنها من را به یک دادگاه بردند و آنجا متوجه شدم که به چه دلیل من را بازداشت کردند.
دیپلمات ایرانی با اشاره به اینکه ۱۰۱ روز در آلمان با سختی گذشت، گفت: در رژیمهای بازداشت در زندانهای اروپایی ۲ رژیم وجود دارد: یکی رژیم باز و یکی رژیم بسته؛ من را برخلاف وضعیتم در کنار زندانیانی قرار دادند که یا از ابتدا زوال عقلی داشتند یا بعدها دچار مشکلات شده بودند؛ آنها من را معاینه کردند و گفتند که باید به بخش عادی زندان منتقل شوم، اما این دستور اجرایی نشد؛ این دوران طی شد و همین رژیم سختگیرانه تا پایان دوران حبس در بلژیک نیز وجود داشت و من در بندی نگهداری میشدم که افراد خاص در آنها نگهداری میشدند؛ تا یک ماه مانده به آزادی در سلول انفرادی بودم و چنین چیزی برای افرادی که شرایط من را دارند، تجویز نمیشود.
وی درباره نقض حقوق خود در دوران حبس در بلژیک و آلمان، گفت: مشکل موجود در موضوع ارتباط با خانواده، این بود که به دلایل واهی حق ارتباط با خانواده نادیده گرفته میشد و در پنج سال هیچ ملاقات با خانواده نداشتم و تنها یک سال حق داشتم با خانواده صحبت کنم؛ ضمن اینکه ارتباط با رسانهها و بیرون نداشتم و این امور برای من امکانپذیر نبود.
