نبودنت هم رمز وحدت ما شد
گروه حماسه و جهاد دفاع‌پرس-سیده فاطمه کیایی؛ هرچه زمان می‌گذرد بیشتر به این نکته پی می‌برم که سردار حقیقتا خدایی بود و راه خدایی شدن را نه از منظومه‌های سخت ریاضت و عرفان که از میان جمع صمیمی مردم، با کار‌های ساده و البته پا گذاشتن در میدان‌های سخت یافته بود.
هرچه بیشتر می‌گذرد و هر روزی که تقویم بر تاریخ رفتنش اضافه می‌کند می‌فهمم انسان‌های بزرگ به همان میزان که روحشان بزرگ و آسمانی می‌شود بیشتر خاکسار مردمند و کوچک کردن خود را مقدمه بزرگی نفسشان می‌بینند.
کافی است با یک جستجوی ساده درباره رفتار او با همرزمانش در دوران دفاع مقدس، با خانواده شهدایی که عاشقانه به آن‌ها عشق می‌ورزید، با همشهری‌ها و هم استانی‌هایش، با فرزندان شهدا و افراد معمولی که با او در ارتباط بودند مطلع شویم، او در عین صلابت، برای همه پدری مهربان بود و به این منش، نه فقط در ظاهر که در باطن هم پایبند بود، چرا که آنچه از دل برآید بر دل می‌نشیند و کار دلی حاج قاسم را آن‌ها که مهر او را دیده‌اند به خوبی درک کرده‌اند.
صوت زیبایش را در مکالمه تلفنی با دختر یکی از شهدا حتما شنیده‌اید، وقتی در اوج سادگی و مهربانی با او سخن می‌گوید، آنجا خود را فرمانده نمی‌بیند، آنجا او پدر است و پدرانه مهرش را نثار دختر شهید می‌کند. یا فیلمی که او را هنگام اقامه نماز در حال گرفتن گل از پسر شهید نشان می‌دهد.
روز‌های کرونایی دو سال قبل و آشوب و اغتشاشات اخیر را که از سر گذراندیم، انگار درد نبودن او را بیشتر درک شد، وقتی در مصیبت‌ها کنارمان بود، سیل خوزستان به میان مردم خوزستان رفت و برای حل مشکلاتشان تلاش کرد، در زلزله بم او که یکی از مسوولان کرمانی محسوب می‌شد هرچه در توان داشت را به میدان آورد و در وقایع دیگر نیز دلگرمی مردم ایران بود. مهربانی‌های حاج قاسم و دستگیری‌هایش فراتر از ایران به خارج از مرز‌ها نیز رسید. اصلا حضور او در میدان نبرد با داعش هم به همین نگاه مهربانانه و پر عطوفت او برمی‌گشت.
حاج قاسم هم حضورش در میدان رمز وحدت بود و هم نامش پس از شهادت. اصلا نام و یاد او محوری بود که آدم‌ها را با سلیقه‌های مختلف کنار هم جمع می‌کرد. این ویژگی مردان بزرگ است که چه در زمان بودن و چه در زمان نبودن منشا خیرات و برکات هستند. یادمان نمی‌رود تشییع میلیونی او در همه شهر‌ها را که چگونه مردم مختلف را به میدان قدردانی از او کشاند. اشک‌ها در بدرقه او سرازیر بود و امت اسلام با محوریت نام او هویت دوباره گرفت.
حالا دنیا، در سومین سالگرد حاج قاسم تمام قد ایستاده است تا قدردان کسی باشد که آزادگی را با ایستادگی مقابل ظلم فریاد زد. میدان حاج قاسم شدن حالا دیگر محدود به ایران نمی‌شود، پدرانگی او مرز‌ها را درنوردیده و مهرش را به دل میلیون‌ها انسان انداخته. با اینکه می‌گویم کاش امروز حاج قاسم بود و تصویر دست‌های او در حال دستگیری از کودکان و ضعیفان، در حال گرفتن بی سیم در میدان نبرد، در حال سلام نظامی مقابل رهبر انقلاب و موقعیت‌های دیگر مقابل چشمانمان قرار داشت، اما می‌دانم او از راه دور هم دستگیر ما هست.
انتهای پیام/ ۱۴۱
این مطلب به صورت خودکار از این صفحه بارنشر گردیده است
نبودنت هم رمز وحدت ما شد بیشتر بخوانید »
