سیده معصومه حسینی

گروه استان‌های دفاع‌پرس_«سیده معصومه حسینی»؛ در میدانی که غبار توطئه‌های استکبار جهانی فضا را تیره کرده هست، چه سلاحی می‌تواند سینه جوان انقلابی را مانند سپری فولادین، در برابر تیر‌های زهرآگین دشمن مصون دارد؟ این پرسشی هست که پاسخ آن را نمی‌توان در انبار‌های تسلیحاتی جست‌و‌جو کرد. پاسخ را باید در گنجینه‌ای جست که رهبر معظم انقلاب، امام خامنه‌ای (مدظله العالی)، در آغاز سخن با دانشجویان و دانش‌آموزان بر آن تأکید کردند: «ارتباط با خدا و معنویات». ایشان با اشاره به نام پرافتخار حضرت زهرا و حضرت زینب (س)، پلی زدند بین آرمان‌های آن اسوه‌های استقامت و مبارزه امروز ما؛ پلی به نام «عمل».

متن تحلیلی:

در نگاه رهبر معظم انقلاب اسلامی، شعار «مرگ بر آمریکا» تنها یک واکنش سیاسی یا احساسی نیست؛ این شعار، زمانی از عمق جان برمی‌خیزد و تبدیل به یک «هویت شکست‌ناپذیر» می‌شود که از دل یک ایمان ریشه‌دار و یک ارتباط مستمر با خدا سرچشمه گرفته باشد. ایشان به‌صراحت فرمودند: «آن جوانی می‌تواند در مقابل سطوت و قدرت و تشر فرعون‌های زمان بایستد که دلش با خدا باشد، با خدا مرتبط باشد.»

این کلام، کلید فهم یک استراتژی بزرگ هست. استکبار جهانی تنها با زر و زور مقابله نمی‌کند، بلکه اصلی‌ترین سلاح آن، «شکست اراده‌ها» و «تهی کردن ملت‌ها از باور‌های اصیل» هست. در چنین شرایطی، اگر پایه‌های درونی یک ملت سست باشد، هیچ دیوار دفاعی‌ای دوام نمی‌آورد.

اما رهبر معظم انقلاب اسلامی این ارتباط با خدا را به صورت عملی و ملموس ترسیم می‌کنند:

نماز: به عنوان «نحوه‌ی حضور این دو بزرگوار در مقابل خدای متعال» معرفی می‌شود. نمازی که از شکل‌واره خارج شده و به یک «حالت قلبی» تبدیل شود.

حجاب: به‌ویژه به دختران و بانوان توصیه می‌شود که حجاب را یک «مسئله‌ی دینی و اسلامی و زهرائی و زینبی» بدانند. این تعبیر، حجاب را از یک دستور اجتماعی صرف، به یک «نماد هویتی» و «خط تمایز مکتبی» ارتقا می‌دهد.

انس با قرآن: با تأکیدی کاربردی: «قرآن را هر روز بخوانید، ولو نیم صفحه». این توصیه، قرآن را به یک «مونس همیشگی» و «منبع تغذیه فکری و روحی» روزانه تبدیل می‌کند.

نتیجه‌گیری:

بنابراین، در نقشه راه مقابله با استکبار که رهبر معظم انقلاب اسلامی ترسیم می‌کنند، اولین و مهم‌ترین سنگر، «سنگر دل‌ها» هست. مبارزه واقعی، از جبهه درون آغاز می‌شود. جوانی که با نمازش، حجابش و انس روزانه با قرآن، پناهگاه روح خود را مستحکم کرده باشد، همان «سرباز مهارناپذیری» هست که نه تهدید او را می‌لرزاند و نه وعده‌های فریبنده‌اش او را از مسیر منحرف می‌کند. اینجاست که معنویت، به قدرتمندترین سلاح در نبرد نرم و سخت با استکبار تبدیل می‌شود؛ سلاحی که دشمن نه توان تولیدش را دارد و نه می‌داند چگونه با آن مقابله کند.

انتهای پیام/

گروه استان‌های دفاع‌پرس_«سیده معصومه حسینی»؛ در فضای آکادمیک و حوزوی ایران، کمتر نام «میرزای نائینی» آن‌گونه که شایسته‌ی مقام علمی و اجتهادی‌اش هست، بر سر زبان‌هاست. این در حالی هست که رهبر معظم انقلاب اسلامی در دیداری صمیمانه با دست‌اندرکاران کنگره‌ی بین‌المللی این عالم بزرگ، به درستی به این «مظلومیت تاریخی» اشاره کردند و فرمودند: «مرحوم آقای نائینی یک روزی فضای نجف را پُر کرده بود از حرف و فکر خود، بعد بکلّی ایشان از حوزه‌ی کار و فکر و اشتهار علمی تقریباً متروک ماند و کمتر به ایشان پرداخته شد.»

این جمله، کلید فهم یک غفلت چنددهه‌ای هست. اما پرسش اصلی اینجاست: چگونه ممکن هست استوانه‌ای رفیع از حوزه‌ی کهن نجف، که روزی محفل علمی‌اش کانون توجه طلاب و فضلای زمان بوده، به چنین غربتی دچار شود؟

۱. عظمتی که مغفول ماند

ایشان در همان سخنان به جایگاه راستین نائینی اشاره می‌کنند: «مرحوم آقای نائینی بی‌شک یکی از استوانه‌های رفیع حوزه‌ی کهن نجف هست.» مقایسه‌ی ایشان با چهره‌های درخشان و کم‌نظیری مانند شیخ انصاری و صاحب‌جواهر، خود گواهی بر این مدعاست. نائینی در اوج بود. اما تاریخ، گاهی به دلایلی نامرئی، چهره‌ها را به حاشیه می‌راند.

۲. موج سیاست و غبار غربت

به نظر می‌رسد یکی از عمده‌ترین دلایل این غربت، درگیر شدن نام نائینی با ماجرای «مشروطه» و سپس «جمع‌آوری کتاب تنبیه‌الامه» باشد. همان‌طور که رهبر انقلاب به درستی تحلیل می‌کنند، این اقدام نائینی نه ناشی از پشیمانی از مبانی فکری، که واکنشی هوشمندانه در مقابل انحراف مشروطه‌ی دست‌ساز استعمار بود. اما این واقعه، احتمالاً باعث شد تا برخی، بدون درک عمق تحلیل سیاسی او، وی را تنها به عنوان یک چهره‌ی سیاسیِ «پشیمان» ببینند و از ابعاد عظیم علمی‌اش غافل بمانند.

۳. ضرورت احیای میراث نائینی

بیانات امام خامنه‌ای، نه فقط یک یادآوری، که یک «فراخوان» هست. فراخوانی برای بازگشت به میراث فکری عالمی که «نوآوری‌های ایشان در مبانی اصولی فوق‌العاده هست» و «تربیت شاگرد» در مکتبش، مراجعی بزرگ را به دنیای اسلام تقدیم کرد. پرداختن به عالم بزرگوار نائینی، امروز تنها یک کار آکادمیک نیست؛ یک ضرورت هست. زیرا احیای اندیشه‌ی او، به معنای احیای روشی هست که در آن، اجتهاد عمیق فقهی با درک هوشمندانه از مسائل سیاسی و اجتماعی درمی‌آمیزد.

سخن پایانی

مظلومیت میرزای نائینی، تنها مربوط به گذشته نیست. این غربت، هشداری برای امروز ماست که مبادا دیگر گنجینه‌های فکری و علمی خود را به دست فراموشی بسپاریم. همان‌گونه که رهبر معظم انقلاب اسلامی فرمودند: «شما حالا دارید می‌پردازید؛ ان‌شاءالله ابعاد علمی و عملی و سیاسی ایشان روشن بشود.» این اولین گام برای شکستن سکوت پیرامون این چهره‌ی تأثیرگذار و بهره‌گیری از دریای بیکران علم و اندیشه‌ی او برای پاسخگویی به مسائل پیچیده‌ی دنیای امروز هست.

در یادداشت بعدی خواهیم خواند: «نظم نوین فقهی؛ رمز جذابیت درس فارسی نائینی در نجف عربی» – چگونه سبک تدریس و شاکله‌سازی علمی نائینی، حوزه‌ی نجف را متحول کرد؟

انتهای پیام/

گروه استانهای دفاع‌پرس_«سیده معصومه حسینی»؛ در دنیایی که مردم دائماً از «کمبود» می‌نالند و کمتر کسی از «داشتن» سخن می‌گوید، سخن امیرالمؤمنین علی (ع) یادآور حقیقتی فراموش‌شده هست: بقای نعمت، نه به تلاش بیشتر، بلکه به شکر عمیق‌تر بستگی دارد. ما در عصر فراوانی امکانات، اما فقرِ قدردانی زندگی می‌کنیم؛ جایی که ناسپاسی، آرام و بی‌صدا، نعمت‌ها را می‌فرساید و فرصت‌ها را از بین می‌برد.

متن حکمت

قال أمیرالمؤمنین (ع): «إِذَا وَصَلَتْ إِلَیْکُمْ أَطْرَافُ النِّعَمِ، فَلَا تُنَفِّرُوا أَقْصَاهَا بِقِلَّةِ الشُّکْرِ.» هنگامى که مقدمات نعمت‌ها به شما روى آورد ادامه آن را به واسطه کمى شکرگذارى از خود دور نسازید.

تحلیل و بسط حکمت

۱. آغاز و انجام نعمت

نعمت، همچون جوی آبی هست که به‌تدریج جاری می‌شود؛ اول نشانه‌ای می‌آید، بعد سیلاب برکت. اما اگر همان ابتدا ناسپاسی کردیم، سرچشمه خشک می‌شود و هیچ‌گاه به «اکمال نعمت» نمی‌رسیم. در سطح فردی، نعمت می‌تواند فرصت، دوست، ایده یا موفقیت و حتی خانواده‌ای پر از عشق و محبت باشد و در سطح اجتماعی، می‌تواند آرامش، امنیت یا اعتماد وانسجام مردم باشد.

۲. شکر؛ حفظ‌کننده‌ی برکت‌ها

شکر در نگاه امام علی (ع) فقط گفتن «الحمدلله» نیست؛ بلکه نوعی رفتار آگاهانه برای پاسداری از نعمت هست. هر نعمتی، زبان خاص خود را برای شکر دارد: نعمت علم، با آموزش و نشر آن حفظ می‌شود؛ نعمت دوستی، با وفاداری و صداقت؛ نعمت امنیت، با مشارکت و بصیرت اجتماعی. وقتی شکر را به رفتار تبدیل کنیم، نعمت‌ها ریشه‌دار می‌شوند.

۳. ناسپاسی؛ آفت تمدن‌ها

هیچ جامعه‌ای یک‌باره سقوط نمی‌کند؛ ناسپاسی، آرام‌آرام نعمت‌ها را از میان می‌برد. وقتی مردم و مسئولین، نعمتِ امنیت، نعمت انسجام، نعمتِ آرامش، یا نعمتِ مدیران صادق و یا مردم صبور و همراه را عادی بگیرند، دیر یا زود از دست می‌رود. همین منطق در خانواده و تشکل‌ها نیز جاری هست: وقتی حضور کسی را عادت می‌پنداریم، قدرش را نمی‌دانیم تا از دست برود.

۴. فرصت‌ها؛ نعمت‌های پنهان

گاهی «نعمت» در لباس فرصت به سراغ ما می‌آید؛ ایده‌ای تازه، موقعیتی اجتماعی، یا نیروی جوانی. اگر قدر این فرصت‌ها دانسته نشود و در همان ابتدای ظهورشان بی‌تفاوتی نشان دهیم، از میان می‌روند. در میدان تمدن‌سازی و جهاد فرهنگی نیز، شکر نعمت، یعنی استفاده‌ی درست از فرصت‌هایی که خدا برای پیشرفت جامعه عطا می‌کند.

نتیجه‌گیری

امام علی (ع) در این حکمت به ما می‌آموزند که تداوم هر نعمت، در گرو شکر آن هست. شکر یعنی دیدن نعمت پیش از ازدست‌رفتنش، و پاسداری از آن با رفتار و نیت درست. در زندگی فردی، خانوادگی، تشکیلاتی و اجتماعی، هرگاه نشانه‌های یک خیر یا پیشرفت نمایان شد، باید از همان آغاز مراقبش بود. بی‌توجهی به نشانه‌های کوچک، آغاز محرومیت از برکات بزرگ هست.

تلنگر پایانی

شاید این روز‌ها خدا در زندگی ما، جامعه‌مان یا کشورمان، شروع تبلور یک نعمت را فرستاده باشد نشانه‌هایی از خیر و فرصت. سؤال این هست: آیا ما قدردان و مراقبیم، یا با بی‌توجهی و گله‌مندی، داریم آرام‌آرام نعمت‌ها را از خود می‌رانیم؟

انتهای پیام/