سید علی پروینیان

به گزارش مجاهدت از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، «سید علی پروینیان» از رزمندگان دوران دفاع مقدس در کتاب «از کردستان تا جزایر همیشه فارس» درباره ماجرای اعزامش به جبهه در سال ۱۳۶۲ روایتی دارد که در ادامه آمده است.

دورۀ آموزش نظامی که به پایان رسید، برگۀ اعزام به جبهه گرفتم. پدرم مخالف بود و نمی‌خواست من به جبهه بروم. برای همین، به مادرم گفتم که دیدم مادرم هم مخالفت کرد، گفت: «ببین علی‌جون، من تو رو با خون‌دل بزرگ کردم. الانم رضایت نمی‌دم که بری یه گلوله بخوری برگردی. بعدشم یا دست نداشته باشی یا پا.» گفتم: «نَنِه، قرار نیس که هرکی رفت جبهه، بی‌دست‌وپا برگرده.»
_پس این همه جانباز از کجا اومدن؟ غیر از اینکه تو جنگ بی‌دست‌وپا شدن؟!
_گیرم که این‌طور که شما می‌گی باشه، آخه نَنِه، من که خونم از بقیه رنگین‌تر نیس. مگه این همه شهید که آوردن، مادر نداشتن؟» کمی فکر کرد و گفت: «والا چی بگم؟ برو آقاتو راضی کن.» گفتم: «نَنِه، می‌دونی که اون راضی نمی‌شه. منم جرئت ندارم برم با اون حرف بزنم.» دوباره کمی فکر کرد و گفت: «علی‌جون هرجور صلاح می‌دونی. برو به سلامت.» با شنیدن این حرف انگار خدا دنیا را به من داد.

روز بعد مادرم به پایگاه آمد، زیر برگهٔ اعزام را انگشت زد و رفت. نمی‌دانم پدرم روز بعد چطور باخبر شده بود. وقتی به خانه آمدم و با هم روبه‌رو شدیم خیلی عادی جواب سلامم را داد. با خودم گفتم: «مثل اینکه اخلاق بابام بد نیست و می‌تونم بهش بگم.» دیدم نگاهش را در چشمانم دوخت و گفت: «سِدعلی! یه خبرایی شنیدم.»
_چه خبری؟
_شنیدم می‌خوای بری جبهه!
آن‌قدر ترسیده بودم که گفتم: «نه بابا، کی گفته؟ جبهه کجا بود؟»
-نمی‌خواد منو رنگ کنی. حالا بگو ببینم می‌خوای بری یا نه؟

سرم را پایین انداختم و گفتم: «بله بابا.» سرش را تکان داد و گفت: «که می‌خوای بری جبهه، هان؟!» سرم را بالا گرفتم و گفتم: «خب آره.» ناگهان دیدم کمربند بود که بالاوپایین می‌رفت و تو سروکله‌ام می‌خورد. همان‌طورکه می‌زد، جای کمربند با خون روی بدنم نقش می‌بست. اگر کسی میانجیگری می‌کرد او را هم با کمربند سیاه می‌کرد. مادرم که از ترس نمی‌توانست کاری کند، اشک می‌ریخت و با صدای لرزان می‌گفت: «ولش کن سِدمرتضی! تو که اونا کشتی. بی‌انصاف چقدر می‌زنیش.»، ولی پدرم همچنان می‌زد. آن‌قدر زد تا دلش راضی شد. بعد گفت: «اگه حالا می‌خوای بری جبهه، برو دیگه کارت ندارم.» بعد از کتک‌خوردن، تا دو روز نتوانستم از خانه بیرون بروم. بالاخره روز اعزام فرا رسید. به‌دور از چشم پدرم از خانه بیرون رفتم در حالی‌که فقط مادرم برای بدرقه تا پای اتوبوس آمد.

انتهای پیام/ 141