سید مرتضی آوینی

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، مرکز حفظ ونشر آثار حضرت آیت الله خامنه‌ای به مناسبت سالروز شهادت سید شهیدان اهل قلم، سید مرتضی آوینی فیلمی که حاوی سخنان رهبری در وصف شهید آوینی است را منتشر کرد.

صدای شهید آوینی بر مجموعه‌های روایت فتح که در این فیلم آمده است، بدین قرار است:

«بسم الله الرحمن الرحیم
زندگی زیباست؛ اما شهادت از آن زیباتر است.
پس اگر مقصد را نه اینجا در زیر این سقف‌های دلتنگ و در پس این پنجره‌های کوچک نمی‌توان جست، بهتر آنکه پرنده روح دل در قفس نبندد. چه چیز بهتر از آنکه در گذشته‌ها نظر کنیم.
ما یافتیم آنچه را که دیگران نیافتند. ما همه افق‌های معنوی انسانیت را در شهدا تجربه کردیم.»

سخنان رهبری درمورد شهید آوینی به شرح زیر است:

«من شهید آوینی را نمی‌شناختم، اما ازمشتری‌های همیشگی روایت فتح بودم. زمانی جوان‌هایی کنار من آمدند که به نظرم متعلق به جهاد بودند.

در آن جلسه به آن‌ها گفتم وجود صدای نجیبی که این حرف‌ها را بیان می‌کند، حرکت جالبی است و این (صوت) را نگه دارید. شهید آوینی هم در آن جلسه حضور داشت، اما کسی به من نگفت این آقا، همان گوینده این صدا است.

گاهی یک نفرحرف بزرگی می‌زند، اما پیدا است که خودش به این حرف اعتقاد ندارد. اما این صدا (صدای شهید آوینی در مجموعه‌های روایت فتح)، آن صدایی است که بزرگترین حرف‌ها را می‌زد و خودش هم به آن‌ها اعتقاد داشت.

او می‌گفت: این جوان‌ها به راه‌های آسمان آشناترند تا به راه‌های زمین. این حرف را طوری می‌گفت که گویا راه آسمان را خودش دیده است و می‌داند که کجاست.»

انتهای پیام/ ۱۱۸

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، شهید مرتضی آوینی در شهریور سال ۱۳۲۶ در شهر ری به دنیا آمد. وی از کودکی با هنر آشنا شد، شعر می‌سرود، داستان و مقاله می‌نوشت و نقاشی می‌کرد. وی پس از اتمام تحصیلات خود در مقاطع دبستان و دبیرستان به عنوان دانشجوی معماری وارد دانشکده هنر‌های زیبای دانشگاه تهران شد. البته معتقد بود که آموخته‌های خود را در خارج از دانشگاه کسب کرده است.

شهید آوینی بعد از پیروزی انقلاب اسلامی با توجه به نیاز‌های انقلاب، به فیلم‌سازی پرداخت و معتقد بود که تخصص حقیقی، در سایه تعهد اسلامی به دست می‌آید.

شهید آوینی فیلمسازی را از اوایل پیروزی انقلاب، با ساختن چند مجموعه درمورد «غائله گنبد» (مجموعه شش روز در ترکمن صحرا)، «سیل خوزستان» و «ظلم خوانین» (مجموعه‌ مستند خان‌گزیده‌ها) آغاز کرد.

شهید آوینی، فعالیت‌های مطبوعاتی خود را اواخر سال ۱۳۶۲، همزمان با شرکت در جبهه‌ها و تهیه‌ فیلم‌های مستند درباره‌ جنگ، با نگارش مقالاتی در ماهنامه «اعتصام» که متعلق به انجمن اسلامی بود، آغاز کرد که این مقالات، موضوعات سیاسی، اعتقادی و عبادی را در بر می‌گرفت.

اواخر سال ۱۳۷۰، «مؤسسه فرهنگی روایت فتح» به فرمان رهبر معظم انقلاب اسلامی تأسیس شد تا به کار فیلمسازی مستند و سینمایی در حوزه دفاع مقدس بپردازد و تهیه مجموعه «روایت فتح» را که بعد از پذیرش قطعنامه رها شده بود، ادامه دهد.

شهید آوینی و گروه فیلمبردارانِ روایت فتح، در مدت کمتر از یک سال کار، تهیه شش برنامه از مجموعه ۱۰ قسمتی «شهری در آسمان» را تمام کردند (که به اتفاقات محاصره، سقوط و بازپس‌گیری خرمشهر پرداخت و در ماه‌های آخر عمر شهید آوینی از تلویزیون پخش شد.) و مقدمات تهیه مجموعه‌های دیگری را درباره آبادان، سوسنگرد، هویزه و فکه فراهم کردند.

سال‌های ۱۳۶۸ تا ۱۳۷۲، دوران اوج فعالیت مطبوعاتی شهید آوینی است. آثار او در این دوره، شامل موضوعات بسیار متنوعی است. آشنایی با سینما در طول مستند سازی و کسب تجربه در زمینه کارگردانی مستند باعث شد که قبل از هرچیز به سینما بپردازد. اما این کار باعث بی‌اعتنایی وی به سایر هنر‌ها نشد.

سیر اصلی تفکر شهید آوینی در مجموعه آثارش، از قرآن، نهج‌البلاغه، کلمات معصومین (ع) و آثار و گفتار امام خمینی (ره) سرچشمه می‌گرفت. با تفکر فلسفی غرب آشنایی داشت و آن‌ها را مورد نقد و بررسی قرار می‌داد. او شناخت مبانی فلسفی و سیر تاریخی فرهنگ و تمدن جدید را از لوازم مقابله با تهاجم فرهنگی می‌دانست، چون این شناخت، زمینه خروج از جامعه غرب‌زده کنونی را فراهم می‌کند و به گسترش فرهنگ و تفکر الهی کمک می‌کند.

شهید آوینی معتقد بود که با پیروزی انقلاب اسلامی و حضور انسان کاملی چون امام خمینی (ره)، بشر وارد دوره تاریخی جدیدی شده است که آن را می‌توان عصر «توبه بشریت»، دوره‌ای که به انقلاب جهانی امام عصر (عج) و ظهور دولت پایدار حق منتهی می‌شود، نام گذاشت.

شهید آوینی در روز جمعه ۲۰ فروردین ۱۳۷۲ هنگامی که برای فیلم برداری از مناطق عملیاتی، به منطقه فکه رفته بود، مورد اصابت مین‌هایی که دشمن بعث زمان دفاع مقدس کار گذاشته بود قرارگرفت و به شهادت رسید.

شهید آوینی معتقد است: «با شروع انقلاب تمام نوشته‌های خود را سوزاندم و تصمیم گرفتم که دیگر چیزی که حدیث نفس باشد ننویسم و خودم را از میان بردارم تا هرچه هست، خدا باشد.

البته آنچه که انسان می‌نویسد همیشه تراوشات درونی خود اوست و تمام هنر‌ها هم این چنین هستند. فیلمی هم که کسی می‌سازد، اثر تراوشات درونی خود اوست، اما اگر انسان در خدا فنا شود، آنگاه این خداست که در آثار او جلوه گر می‌شود.»

بخشی از نامه شهید آوینی به برادرش در موضوع انقلاب اسلامی، به شرح زیر است:

«برادر!

گرفتار تاریکی بودیم که امام خمینی (ره) از قلب تاریخی که می‌رفت تا فراموش شود، چون حضرت محمد (ص) فریاد برآورد که «واعتصموا بحبل الله جمیعاً و لا تفرقوا» و ما که هنوز دست و پا می‌زدیم، تا به خویشتن خویش بازگردیم، از این سخن تازه شدیم و دریافتیم که آنچه در پی آن بوده‌ایم، یافته‌ایم و به یقین رسیدیم.

حتی من که همواره بویی از حضرت محمد (ص) در مشام داشتم هم باور نمی‌کردم که در این ظلمت کده زمین بتوان نقیبی به سوی نور زد و برق یقین بدون هیچ واسطه‌ای بر دلم نشست.

برادر، زمان گم شد و مکان به سان کویری بود و آن کس که دعوت به حق می‌کرد، رسول خدا (ص) بود و خدا را شکر که گوش ایمان من به آوای «الله» آشنا بود و نمی‌دانی که چه خوش بود.

با همان عشقی که اباذر با حضرت محمد (ص) بیعت کرد، ما به امام خمینی (ره) پیوستیم و او دست خداست بر زمین. آن همه به صفات خداوندی آراسته است که هنگامی که دست محبتش را بر سر شیفتگان بالا می‌آورد، سایه‌اش زمین و آسمان را می‌پوشاند و آن زمان که از حکمت و عرفان سخن می‌گوید، می‌بینی که او خود، نفس حقیقت است.

عشق خمینی بزرگ (ره) و عظمت فرهنگی آنچه که می‌گوید، مرا آنچنان شیفته خود ساخته است که نمی‌توانم جز به فرهنگی که در حال احیاء آن هستم، بیندیشم و این فرهنگ با فرهنگ غربی آنقدر متفاوت است که نمی‌توان برشمرد.

کار من در راه خدا است و جز سهمی اندک از بیت المال، برای آن پولی دریافت نمی‌کنم. امام خمینی (ره)، جهادی را که آغاز کردیم، «جهاد سازندگی» نامیده است و شمشیرمان، قلم است و بیل و ما در راه آزادی ایران قدم گذاشتیم.

ایرانی که منشأ حرکت نوین تاریخ و خاستگاه فرهنگ نوینی است که دنیای تاریک را در بر می‌گیرد.»

انتهای پیام/ 118

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، او خواهد آمد! همان منتقم الهی که جهان را پر از عدل و داد می‌کند؛ همان موعودی که نه فقط شیعه، بلکه یک دنیا انتظار آمدنش را می‌کشند. همان کسی که قرن‌هاست بندگان حق، خود را برای سربازی در رکابش آماده می‌کنند، و چه زیباست زمانی که این انتظار به سر آید. آری! این انتظار به پایان می‌رسد؛ برخی با ظهورش، امام خویش را درک می‌کنند و برخی نیز در زمان غیبتش، امام زمان خود را خواهند شناخت؛ اما خوشا به‌حال آنان که او، خود به دیدارشان خواهد آمد.

آری! قرن‌هاست که منتظران مهدی (عج)، خود را برای سربازی در رکاب امام زمان خویش آماده می‌کنند؛ اما در این میان، جوانان قرن پانزدهم هجری، همان‌هایی که «کره‌ زمین قرن‌هاست که انتظار آنان را می‌کشد تا بر خاک مبتلای این سیاره قدم گذارند و عصر بی‌خبری و جاهلیت ثانی را به پایان برسانند»، چه زیبا در میان نخلستان‌ها، کوه‌ها و بیابان‌ها، قدم نهادند، تا بر صف کفر بتازند؛ همان‌هایی که روی پیراهن خود نوشتند: «می‌روم تا انتقام سیلی زهرا بگیرم» و چه زیباست این حقیقت که «این نخلستان‌ها مرکز جهان است و اگر باور نداری، خود به خیل این یاوران صاحب‌الزمان بپیوند، تا دریابی که چه می‌گویم…».

ساختمان‌های دوکوهه و حسینیه شهید همت آن، شهادت می‌دهند؛ رمل‌های فکه و نیزار‌های چزابه خود دیده‌اند؛ طلائیه و سه‌راه شهادتش نیز گواه خواهند داد که آن یاوران صاحب‌الزمان، همان‌هایی که عبودیت حق، آن‌ها را به مقام خلیفةاللهی رساند، در آن‌جا «گرد آمده‌اند تا بر صف کفر بتازند و بند از اسرای شب بر گیرند و آیینه فطرت‌ها را از تیرگی گناه بزدایند و کاری کنند تا جهان بار دیگر اهلیت ولایت نور را پیدا کند» و در کجای تاریخ این صحنه‌ها را دیده‌ای جز در محشر عاشورا؛ مگر نه این است که در روز عاشورا، بنده‌ترین بندگان خدا، همان‌هایی که عبودیت حق، آن‌ها را به مقام خلیفةاللهی رسانده بود، در رکاب امام زمان خویش حضرت امام حسین (ع) تا پای جان ماندند و سر به دامان او به شهادت رسیدند؟ و مگر نه این است که می‌گویند «کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا»؟ حال چگونه ممکن است که در قرن پانزدهم هجری کربلایی دیگر رخ دهد؛ اما امام زمان حضرت مهدی (عج) – اگرچه در ظاهر غایب است – اما در باطن هم در آن غایب باشد؟!

انتهای پیام/ 113