سید کریم حجازی

به گزارش مجاهدت از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، مرحوم سید کریم حجازی از از مجاهدان و رزمندگان آبادانی روایتی از نظر جالب امام (ره) دارد که در ادامه می‌خوانید.

عوامل خلق عرب در بازار کویتی‌ها و زیر پل‌هایی که لوله‌های نفت از آنجا رد می‌شد و کنار مغازه‌ها و خلاصه هر جا که مردم تجمع بیشتری داشتند، بمب‌گذاری می‌کردند. یکی از جنایاتی که این‌ها مرتکب شدند، بمب‌گذاری در شرکت سیلندرپرکنی ایران‌گاز بود. آن‌طور که بچه‌های س. پاه آبادان می‌گفتند، بمب را در یک کپسول خالی گاز قرار داده بودند که در کارخانه منفجر می‌شود و آتش‌سوزی عظیمی به راه می‌افتد و تعداد زیادی بر اثر شدت انفجار بمب و آتش‌گرفتن مخازن ذخیرهٔ گاز، درجا به شهادت می‌رسند.

خب، ما برای کسانی که در این فاجعه مرگ‌بار به شهادت رسیده بودند، پرونده تشکیل دادیم و به خانواده‌های آن‌ها سرکشی می‌کردیم. ما برای تشکیل پرونده مجبور شدیم آن‌ها را که تکه‌تکه شده بودند، شناسایی کنیم و برای سرکشی به خانواده‌های بعضی از آن‌ها حتی به یکی از روستا‌های دورافتادهٔ استان فارس رفتیم. خانم همسر شهید، خانمی بود که سه‌تا دختر و یک پسر داشت و حجابشان را هم رعایت نمی‌کردند؛ مخصوصاً دخترخانم‌هایش، و ما هر چه اصرار کردیم که خانم‌ها لطفاً حجابتان را رعایت کنید، به خرجشان نمی‌رفت. شوهرش توی این بمب‌گذاری سوخته بود و آن خانم و دختر‌ها حاضر به رعایت حجاب نبودند! خانمش می‌گفت: «من راه شوهر شهیدم را ادامه می‌دهم!» برای ما اولش قابل هضم نبود؛ اما بالاخره همان جا فهمیدیم که این‌ها بهایی هستند. بعد هم که آمدیم آبادان و از شرکت ایران‌گاز استعلام گرفتیم، برایمان محرز شد که کلا این‌ها بهایی هستند و آن فردی هم که در شرکت ایران‌گاز شهید شده بود، بهایی بود.

خلاصه نمی‌دانستیم که چه‌کار باید بکنیم؟ آیا باید او را جزو لیست شهدا به حساب بیاوریم یا کشتهٔ معمولی حسابش کنیم؟! به‌جز ایشان هفده خانوادهٔ دیگر از همین بمب‌گذاری تحت پوشش ما بودند. من قضیه را با آقای کروبی مطرح کردم و همراه ایشان پیش امام خمینی رفتم. ایشان از امام استعلام گرفت و امام جملهٔ بسیار جالبی فرمودند که بسیار تکان‌دهنده بود. اولاً گفتند باید حقوق آن‌ها را کامل بدهید؛ چون‌که بالاخره در بمب‌گذاری کشته شده‌اند. بعد امام فرمودند و این جمله را از خود امام نقل می‌کنم «شما از کجا می‌دانید که [همان روز بمب گذاری و شهادت]شب تا صبح برنگشته باشند؟! از کجا می‌دانید که آن خانواده برنگشته باشد؟!» این جمله برای ما حجت بود و من تا زمانی که مسئول بنیاد شهید بودم، حقوق آن‌ها را می‌دادم و بعد از من هم خبر دارم که حقوق آن‌ها داده شده است.

انتهای پیام/ 141

به گزارش مجاهدت از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، یکی از وقایع دردناک دوران مبارزات مردمی در ثمر رسیدن انقلاب اسلامی آتش سوزی سینما رکس آبادان بود که به کشته شدن ۴۲۰ نفر از مردمی که به تماشای فیلم گوزن‌ها رفته بودند منجر شد. اعتراف عاملان این جنایت و شواهد و مدارک نشان از دخالت مستقیم ساواک در این واقعه داشت. «سید کریم حجازی» مسئول بنیاد شهید آبادان در دوران جنگ تحمیلی روایتی از آتش سوزی سینما رکس را در کتاب «آبادان لین ۱» آورده است که در ادامه می‌خوانید.

تا سحر اجساد را بیرون آوردیم. بعد، از زور خستگی و فشار احساس کردم الان است که از پا بیفتم. صبح که از خواب بیدار شدم، نفهمیدم چطوری خودم را به قبرستان رساندم. وقتی وارد محوطهٔ قبر‌ها شدیم، قیامتی بود. عده‌ای شعار می‌دادند «مرگ بر خمینی» و «خمینی باید بسوزه». ما دیدیم که وضعیت خیلی ناجور است به این نتیجه رسیدیم که باید شعار‌های انحرافی را تغییر بدهیم. یکی‌یکی وارد جمعیت شدیم، گفتم: «شاه باید بسوزه»، «رزمی باید بسوزه». در عرض چنددقیقه جو برگشت و در سرتاسر خاکستان همین شعار‌ها تکرار شد. تیمسار رزمی با درجهٔ سرهنگی رئیس شهربانی قم بود. وقتی کشتار ۱۹ دی قم را انجام داد، به او درجه سرتیپی دادند و او را راهی آبادان کردند. دوتا ساواکی هم از تهران آمده بودند که اسمشان یادم نیست. آن دو در جریان دادگاه سینما رکس که بعد از انقلاب رخ داد، اعدام شدند. رزمی هم که عامل اصلی فاجعه بود، به آمریکا فرار کرد.

جسد‌هایی که شناسایی شده بودند را در قبر‌های جداگانه گذاشتند. اما برای اجسادی که سوخته و به انبوهی خاکستر تبدیل شده بودند، چه کار می‌توانستیم کنیم؟! همه را روی یک تخته بزرگ گذاشتند و در یک محوطه به‌شکل یک گور دسته‌جمعی به خاک سپردند. واقعیت این بود که چهار نفر که فریب خوردهٔ ساواک بودند و اتفاقا بعضی خانواده‌های مذهبی هم داشتند دست به این جنایت زده بودند. ولی فکر اصلی که پشت قضیه بود، فکر شیطانی ساواک بود. از این چهار نفر، سه نفرشان در آتش سوخت. یکی از آن‌ها تکبعلی‌زاده بود که خودش را توانست از پنجره به داخل کوچه بیندازد. تکبعلی‌زاده در دادگاه به این کار اعتراف کرد و اعدام شد.

ساواک از لحاظ مالی به این‌ها کمک کرده بود و نحوهٔ کار را بهشان گفته بود. ساواک به آن‌ها اطمینان داده بود که نجات پیدا می‌کنند. بعد از انقلاب که این‌ها دستگیر شده بودند، مسئولیت رسیدگی به خانواده‌های شهدای سینما رکس به من محول شده بود. خودم توی زندان رفتم و با تکبعلی‌زاده حرف زدم و او تمام ماجرایی را که خلاصه‌اش را عرض کردم، به من گفت. ساواک برای اینکه جریان این فاجعه را به گردن مذهبیون بیندازد، سناریوی ظریفی را تهیه کرده بود. این چهارنفر را بعد از اینکه توجیه کرده بود، برده بود اصفهان پیش آیت‌الله طاهری اصفهانی که دیداری داشته باشند. از این دیدار هم فیلم تهیه کرده بود که این فیلم هم جزو مدارک دادگاه سینما رکس بود.

انتهای پیام/ ۱۴۱

به گزارش مجاهدت از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، «سید کریم حجازی» از مبارزان دوران انقلاب اسلامی و بنیانگذار بنیاد شهید آبادان در دوران دفاع مقدس دار فانی را وداع گفت.

سید کریم حجازی از بازاریان صاحب نام شهر آبادان بود که با شروع جنگ تحمیلی مسوولیت رسیدگی به امور خانواده‌های شهدا در خرمشهر و آبادان را برعهده گرفت. خاطرات او در کتاب «آبادان لین یک» به یادگار مانده است. در بخشی از این کتاب به مناعت طبع مرحوم حجازی اشاره شده است که در ادامه می‌خوانید.

من الان با مشکلات زیادی از لحاظ تنفسی و پوستی مواجه هستم؛ درحالی اگر می‌خواستم با مراجعه به بنیاد شهید یا بنیاد جانبازان برایم درصد بزنند، شاید تا ۶۰ درصد هم جانبازی می‌گرفتم؛ ولی با اینکه خودم مسوول بنیاد شهید یک شهر جنگی (آبادان) بودم که تمام مدت هشت سال جنگ را منطقهٔ جنگی و جبهه حساب می‌شد، و با اینکه نیرو‌های زیردست خودم در بنیاد بار‌ها می‌گفتند: «چرا برای خودت پرونده مجروحیت و جانبازی تشکیل نمی‌دهی؟»، اما باز هم حاضر به این کار نبودم و الان هم نیستم و هیچ انتظاری از هیچ سازمانی ندارم. من با خدا معامله کردم؛ با خدا معامله کردن برای یک درصد یا یک حقوق و فلان امتیاز نیست. من پارسال چندین نوبت برای فیزیوتراپی پیش یکی از دوستان می‌رفتم. وقتی وضعیت من را این‌طور دید، گفت: «حاجی، تو با این اوضاعی که داری، چرا نمی‌روی بنیاد تا برایت پرونده تشکیل بدهند؟ تو اگر بروی بنیاد، آن‌ها مسلما افتخار می‌کنند که شما هشت سال در جبهه بودی، و با کمال میل برایت پروندهٔ جانبازی درست می‌کنند.» رو کردم به آن دوستم و گفتم: «من با خدا معامله کرده‌ام و چیزی نمی‌خواهم؛ خداوند آن دنیا به من می‌دهد.»

با خنده و شوخی گفت: «خدا اگر آن دنیا به تو چیزی بدهد، این دنیا که نمی‌دهد!» من هم خندیدم، ولی خیلی جدی گفتم: «اتفاقا خدا در همین دنیا هم به من خیلی داده.» گفت: «چی؟!» گفتم: «بچه‌های خوب و صالح داده است.» این را که گفتم، کمی رفت توی فکر و بعد گفت: «راست می‌گویی. حق با شماست! من فکر اینجایش را نکرده بودم.» حالا عرض من این است که من اگر برای تشکیل پرونده بروم و حقوقم هم بشود شش‌ میلیون تومان، از اینکه بیشتر نمی‌شود، آن وقت، اما ته دلم راضی نیست و احساس می‌کنم که در این معامله انتظار حق و حقوقی بوده که دولت هم به من داده است. اما من الان با حقوق یک‌میلیون‌وسیصدهزار تومان که می‌گیرم، کاملا راضی هستم.

انتهای پیام/ ۱۴۱