سینمای جهان

سرویس فرهنگ و هنر مشرق- قصد داریم از این پس در صفحه‌ی فرهنگ و هنر مشرق، به رویدادها، مسایل تاریخی، شخصیت‌ها و رازهایی درباره‌ی هالیوود، به عنوان قطب صنعت سرگرمی دنیا بپردازیم که فارغ از دنیای پرزرق و برق سلبریتی‌ها و زردی پاپاراتزی‌گری، به خودی خود واجد ارزش رسانه‌ای هستند و در فضای فارسی نت کم‌تر به آن‌ها پرداخته شده است. با ما در مجموعه گزارش‌های «هالیوود در نمای نزدیک» همراه باشید.

مل گیبسون، متولد ۱۹۵۶ در شهر پیکزکیل ایالت نیویورک و یکی از غول‌های بازیگری در هالیوود است. او در خانواده‌ای پرجمعیت با ریشه‌های ایرلندی به دنیا آمد و رشد کرد. پدر او، هاتون گیبسون، که نویسنده بود، یک مسیحی کاتولیک رادیکال محسوب می شد که اعتقاد داشت شورای دوم واتیکان، که منجر به نوسازی کلیسا شد، توطئه‌ای ماسونی و مورد حمایت یهودیان بوده است. او چند دهه بعد، در مصاحبه‌ای که به بهانه‌ی اکران فیلم جنجالی پسرش، «مصائب مسیح»، با یک کانال رادیویی انجام داد، هالوکاست را عمدتا داستانی ساختگی خواند و موزه یادبود هالوکاست را «دکانی برای کاسبی» لقب داد. [۱]

مل گیبسون، که در همان یکی دو سال آغاز به کار در سینما، ستاره‌ی اقبالش با فیلم «مکس دیوانه» (۱۹۷۹)، اوج گرفت، در قالب ستاره‌ی اکشن‌کار، با جذابیت مردانه‌ و کمی خشن، با طنازی خاص خود، در دهه‌ی ۱۹۸۰ میلادی اوج گرفت. سری فیلم‌های «مکس دیوانه» و   «اسلحه‌ی مرگبار» او را به عنوان ستاره‌ی پولساز هالیوود تثبیت کرد.  

اما وجه جنجالی او، به عنوان یک ستاره‌ی یاغی و جریان‌ساز، عمدتا با حضورش در عرصه کارگردانی رقم خورد. او در مجموع کارگردانی گزیده‌کار بوده است و تنها ۵ فیلم در مقام فیملساز در کارنامه دارد، اما دست‌کم سه تا از این ۵ فیلم، درخشان، برجسته و ماندگار شدند(شجاع‌دل، مصائب مسیح، آپوکالیپتو).

او در سال ۱۹۹۴، در دومین تجربه‌ی کارگردانی خود، یک درام حماسی-تاریخی عظیم به نام «شجاع‌دل» (Braveheart) را ساخت که هم از لحاظ سینمایی و هم از لحاظ اجتماعی-سیاسی جریان‌ساز شد، فیلمی درباره‌ی «ویلیام والاس»، قهرمان تاریخی و ملی اسکاتلندی‌ها در نبرد با پادشاهی انگلستان در قرون وسطای میانه. سکانس‌های حیرت‌آور نبردهای تن به تن خشن بین استقلال‌طلبان اسکاتلندی و سربازان انگلیسی در اواخر قرن سیزدهم میلادی، تا همین امروز و با لحاظ انقلاب تکنولوژیکی که در فیلمسازی(از لحاظ ساخت چشم‌اندازهای عظیم جنگی) به وجود آمده، درخشان و بی‌بدیل است.

جدای از این که در بافت این جدال به شدت خشن و بی‌رحمانه، هم رمانس و هم وجوه انسانی و عاطفی یک «رهبر سیاسی-نظامی» هم به خوبی ترسیم شده است.  در زمان اکران در ۱۹۹۵، این فیلم خشم و رنجش بسیاری در بین دولت و مردم انگلستان برانگیخت، چرا که به نحوی هنرمندانه، وجوه سیاه و تاریک استعمار و سلطه‌طلبی پادشاهی انگلستان را به تصویر می کشید.

ویلیام والاس کسی بود که انگلیسی‌ها بعد از محاکمه و اعدامش با گیوتین، بدنش را تکه تکه کرده، سرش را بر پل معروف لندن آویختند و قطعات بدنش را به چارگوشه‌ی قلمرو تحت فرمان خود فرستادند تا عبرت دیگر استلال‌طلبان شود! واضح بود که انگلیسی‌ها از ساخت و نمایش یک حماسه‌ی تصویری چشمگیر در تجلیل از چنین شخصیتی، خشمگین شوند.

از سوی دیگر، روح سلحشوری و ضداستعماری مردم اسکاتلند، حضوری زنده و بُرّنده و تاثیرگذار در فیلم دارد. گیبسون در سال ۲۰۲۰ فاش کرد که قصد داشت فیلم را عمدتا به زبان «گالیک» (زبان بومی مردم اسکاتلند) بسازد، اما چون در کارگردانی تازه‌کار بود و از نتیجه‌ی کار، نامطمئن، جرات نکرد و فیلم را به زبان انگلیسی ساخت.

شجاع‌دل شاید یکی از معدود نمونه‌های تاثیرگذاری عمیق سینما بر جنبش‌های سیاسی و ملی باشد. این فیلم توانست بیداری روح استقلال‌طلبی مردم اسکاتلند از بریتانیا را، که هنوز در اوایل دهه ۱۹۹۰ چندان فراگیر نبود، به نجو چشمگیری تسریع کند. فیلم عمیقا در اسکاتلند مورد استقبال قرار گرفت و محافل ملی‌گرای این کشور، بیشترین بهره را از فیلم گیبسون بردند تا جنبش استقلال سیاسی از لندن را به عمق لایه‌های جامعه اسکاتلند ببرند. [۲]  خود گیبسون، سال‌ها بعد در گفتگویی، نقش ملموس و معنادار فیلمش را در دستاوردهای بعدی جنبش ملی‌گرای اسکاتلند، تایید کرد و گفت که شجاع‌دل “چیزی را در درون اسکاتلندی‌ها بیدار کرد”.[۳]

با چنین سابقه‌ای، طبیعی بود که در سال ۲۰۰۳، زمانی که اخبار ساخت فیلمی توسط کارگردان جنجالی «شجاع دل»، آن هم درباره‌ی ساعات پایانی عمر عیسی(ع)، آن هم با سرمایه خصوصی، پیچید، محافل و گروه‌های یهودی گوش تیز کردند و همه تلاش خود را به کار گرفتند تا از محتوای فیلم آگاه شوند. در همان مقطع، این شایعه پررنگ شد که گیبسون عضو کلیسای سنت‌گرای کاتولیک در لس انجلس است که ارتباط ارگانیک با واتیکان ندارد.

مشخصه اصلی این کلیسا این است که تصمیمات شورای دوم واتیکان(۱۹۶۲-۱۹۶۵)، به ویژه تصمیم آن برای مبرّی کردن یهودیان از مشارکت در قتل حضرت عیسی(ع) را قبول ندارد. برخی گزارش‌ها از کمک هفتاد میلیون دلاری مل گیبسون به این کلیسا خبر می دادند.

همزمان، حاخام ماروین هایر، از مرکز سیمون ویزنتال لس انجلس(مرکزی که معروف به شکارچی ضدیهود است و هر نوع انتقاد به یهودیان را شناسایی و تحت پیگرد قرار می دهد)، این بحث را مطرح کرد که یکی از منابع اصلی ساخت فیلم «مصایب مسیح»، نوشته‌های دو راهبه، یعنی مری اهل آگرِدای اسپانیا در قرن هفدهم و کاترین اِمِریش آلمانی در قرن نوزدهم، است که هر دو دارای افکار ضدیهودی بودند. [۴] به طور خاص، امریش در مکاشفات خود این دعوی را مطرح کرده بود که یهودیان برای استفاده از خون، کودکان مسیحی را می ربایند.

در همین زمان، گیبسون در گفتگو با بیل اورایلی، مجری معروف آمریکایی، در پاسخ به این سوال او که آیا احساس می کند فیلمش باعث آزردگی یهودیان خواهد شد، احتمال چنین چیزی را رد نکرد و تاکید کرد که به نمایش دادن «حقیقت» متعهد است.

آن‌چه بیشتر جامعه یهودی آمریکا را نگران می کرد، این بود که گیبسون دور از سلطه‌ی مدیران یهودی استودیوها در هالیوود، در ایتالیا فیلم را جلوی دوربین برده بود و در آن هیچ‌کدام از ستارگان هالیوودی حضور نداشتند. کارگردان از یک بازیگر توانمند، یک کاتولیک متعهد، «جیمز کویزل»، برای نقش مسیح استفاده کرد و فیلم هم به زبان‌های آرامی و لاتین در حال ساخت بود!

در آگوست ۲۰۰۳، هنگامی که هنوز ساخت فیلم به پایان نرسیده بود، داو هایکیند، یکی از سیاستمداران یهودی نیویورکی، حدود ۵۰ یهودی را با خود به دفتر فاکس نیوز در منهتن برد تا کمپانی فاکس قرن بیستم را به عدم اکران فیلم ترغیب کند، چرا که به اعتقاد آنان، فیلم در مجموع تقصیر مرگ عیسی(ع) را به گردن یهودیان می انداخت. هایکیند گفته بود:

” این منجر به یهودی‌ستیزی و تعصب خواهد شد. این باعث بازگشت ما به دوران سیاه گذشته می شود. “

در ۴ فوریه ۲۰۰۴، اتحادیه ضدافتراء(ADL) که یکی از افراطی‌ترین و پرنفوذترین بازوهای یهودیان در آمریکاست، بعد از خواندن نسخه‌ی فیلمنامه «مصائب مسیح» پیش از اکران عمومی، بیانیه‌ای صادر کرد  که در آن، فیلم گیبسون را ضدیهودی اعلام کردند، چرا که طبق متن بیانیه، در این فیلم، «محفلی شرور از یهودیان، عامل و پیگیری‌کننده‌ی بی‌رحمِ قتل مسیح به تصویر کشیده شده است. ” به گفته این نهاد یهودی افراطی، در فیلم «مصائب»، یهودیان عامل اصلی اقناع پونتیوس پیلاتس، حاکم رمی اورشلیم به تصلیب عیسای ناصری هستند، در حالی که طبق نظر شورای دوم واتیکان، نقش یهودیان در تصلیب مسیح رد شده است. [۵]

وقتی در ۲۴ فوریه ۲۰۰۴، فیلم در سینماها به نمایش درآمد، منتقدان، به ویژه گروه‌ها و شخصیت‌های یهودی، مدعی شدند که تصویر رهبران جامعه یهودی عصر عیسی  در فیلم همچون کلیشه‌های ضدیهودی معروف قبل از جنگ دوم جهانی است. نکته‌ای که به شدت این گروه‌های یهودی را خشمگین کرده بود، جملاتی است که «یوسف بن قیافا»، کاهن اعظم یهودیان در اورشلیم، کسی که مسوول محاکمه عیسی در سنهدرین بود، بر زبان آورد:

” خون او(عیسی) تا ابد روی ما و روی فرزندان ماست. “

با اعمال نظر گروه‌های یهودی، ترجمه‌ی انگلیسی این جمله(که به زبان آرامی گفته می شود) از فیلم برداشته شد، اما صوت این جمله در اکران عمومی باقی ماند. [۶] خود گیبسون در مصاحبه‌ای گفت که بسیار مایل بود زیرنویس انگلیسی این جمله را حفظ می کرد، اما ممکن بود افراطی‌های یهودی به خانه‌اش بریزند و حتی او را بکشند. [۷]

پیش از شروع اکران فیلم، در چندین مصاحبه از گیبسون پرسیده شده بود که آیا نگران واکنش یهودیان به فیلم خود نیست و او گفت که فیلمش فقط “حقیقت را بیان می کند. “

با این‌حال، چنان فشار سهمناکی بر ستاره-کارگردان آمریکایی از بابت تبعات فیلم «مصائب» وارد آمد که او، احتمالا به صورت تاکتیکی)، این بحث را به میان کشید که قصد دارد یک مینی سریال درباره قربانیان هالوکاست برای شبکه‌ی ABC بسازد. چیزی که البته تا امروز هم ساخته نشد و بیشتر شبیه یک تاکتیک دفاعی از سوی گیبسون با هدف کند کردن تیزی حملات یهودیان بود.

در ژوئیه ۲۰۰۶، یک معاون کلانتر «یهودی» به نام جیمز می، به اتهام سرعت بالا و مست بودن، خودروی گیبسون را متوقف و او را بازداشت کرد. این افسر پلیس در گزارش بازداشت مدعی شد که گیبسون با لحتنی بی‌ادبانه به او گفته است: “لعنت به یهودی‌ها…همه جنگ‌های دنیا زیر سر آن‌هاست. “

جیمز می که بابت این بازداشت مورد توجه رسانه‌ها قرار گرفته بود، مدعی شد که وقتی گیبسون را تحویل مرکز داده، افسر مافوقش به او فشار آورد که جملات ضدیهودی گیبسون را از گزارش حذف کند. این فرد، همین را دستاویز قرار داد که به دلیل آن که از سوی مافوق خود مورد تبعیض مذهبی قرار گرفته، ارتقاء سازمانی پیدا کند!

البته این بار هم فشار سنگین و طاقت‌فرسای تبلیغاتی و رسانه‌ای علیه گیبسون آن‌قدر زیاد شد که او به صورت رسمی یک یادداشت عذرخواهی خطاب به یهودیان در روزنامه نیویورک تایمز منتشر کرد. با این‌حال، لحظ خصمانه و غیظ‌آلود سران محافل یهودی علیه او چندان کم نشد. مثلا، آبراهام فاکسمن، مدیر اتحادیه ضدافتراء(ADL)، با تمسخر نوشت:

“وقتی کار او(گیبسون) در مرکز بازپروری الکل تمام شد، ما حاضریم با او ملاقات و کمک کنیم تا اعتیادهای دیگرش را هم ترک کند، منظورم پیش‌داوری است. “[۸]

ستاره‌ی ایرلندی‌تبار هالیوود(ایرلندی‌ها به سرسختی و پایداری بر عقاید شخصی شهره هستند)، ده سال بعد از آن بازداشت، در گفتگویی رادیویی تلویحا آن را یک صحنه‌سازی برای رسوایی درست کردن دانست و گفت که افسر «بی وجدان» پلیس، کل جریان دستگیری را به صورت غیرقانونی ضبط می کرد و بعدا با هدف کسب منفعت، آن چه را که گیبسون در شرایط روحی و فشار کاری سنگین به زبان آورده بود، عمومی کرد و «اوباشی» که اسم خود را رسانه گذاشته‌اند، در این صحنه‌سازی، هماهنگ بودند.

 جالب این‌جاست که در همان زمان که بحث بازداشت گیبسون در هنگام رانندگی داغ بود، راجر فریدمن، خبرنگار یهودی فاکس‌نیوز، بخشی «خارج از ضبط» (off the record) از فایل صوتی مصاحبه‌ی سال ۲۰۰۴ گیبسون با نشریه ریدرز دایجست را منتشر کرد که در آن کارگردان «مصائب مسیح» خطاب به پگی نونان، خبرنگار آن نشریه می گوید که در حالی که چند ده میلیون نفر در جریان جنگ دوم جهانی کشته شدند و بخشی از آن‌ها هم یهودی بودند، چرا کشته‌های یهودی تافته‌ی جدابافته هستند و به دیگر کشته‌های جنگ کسی توجهی نمی کند. او روش تبلیغاتی یهودیان در برجسته نگه داشتن هالوکاست ادعایی را نوعی «بازی با اعداد» خواند. [۹]

در ژوئیه ۲۰۱۹، «جو اشترهاوز»، فیلمنامه‌نویسی که مدتی روی فیلمنامه‌ی «مکابیز» با گیبسون همکاری می کرد، در یک پادکست رادیویی، اتهامات تازه‌ای را علیه کارگردان فیلم به یاد ماندنی «شجاع‌دل» مطرح کرد. [۱۰] او گفت که در زمان نوشتن فیلمنامه، گیبسون هدف از ساختن فیلم «مکابیز» (که هیچ وقت توسط او ساخته نشد) را “مسیحی کردن یهودیان” عنوان می کرد. اشترهاوز مدعی شد که گیبسون مرتبا از یهودیان با عنوان «فراری از اجاق» (تمسخر اسطوره هالوکاست یهودیان) و «غلامباره» (منحرفینی که علاقه به رابطه جنسی با پسربچه نوبالغ دارند) یاد می کرد و مدعی بود که خودش در تورات خوانده که یهودیان می توانند کودکان مسیحی را بدزدند و قربانی کنند.

حدودا یک سال بعد، در ژوئن ۲۰۲۰، دیگر هنرپیشه زن یهودی‌تبار هالیوود، وینونا رایدر، مدعی شد که در یک مهمانی در سال ۱۹۹۵!، مل گیبسون علاوه بر این که همراه همجنسباز(گی) او را مسخره کرده، که از یهودیان با عنوان «فراری از اجاق» یاد نموده است. [۱۱]

مشخص است که کینه‌ی یهودیان پرنفوذ و دیگر دار و دسته‌های حاکم بر دنیای سینما و سرگرمی از یاغی و تکرویی به نام مل گیبسون به این زودی تخلیه نمی شود و قصد دارند در در روندی زنجیره‌ای و فرساینده او را به تسلیم و «نرمال» شدن و پذیرش «هنجار» های فکری و عقیدتی هالیوود وادار کنند.

حتی پس از ساخت «مصایب مسیح»، چندباری کارزار بایکوت گیبسون و حذف او از چرخه‌ی کاری سینما رقم خورد، لیکن وزن و محبوبیت و البته سرسختی گیبسون تا این‌جا، آن اندازه بوده است که دوام بیاورد و اجازه‌ی کاری که فرضا با «جیم کری» صورت گرفته را با خود ندهد. او در سال ۲۰۱۹، در فیلم «پروفسور و مرد دیوانه» به کارگردانی فرهاد صفی‌نیا، حضوری قدرتمند و نافذ داشت تا نشان دهد که همچنان دود از کنده بلند می شود.

سرویس جهان مشرق- در جریان برگزاری مراسم نود و سومین دوره اهدای جوایز آکادمی(اسکار) در شامگاه ۲۷ مارس، یک حرکت «ظاهرا» غیرمترقبه یعنی سیلی ویل اسمیت، بازیگر معروف آفریقایی‌تبار، به صورت کریس راک، کمدین و مجری مراسم، جنجال‌ساز شد و کل مراسم را تحت‌الشعاع قرار داد.

البته، ذکر این نکته لازم است که به نظر بسیاری از کارشناسان و نویسندگان سینمایی، مراسم اهدای اسکار، چند سالی است که به طور فزاینده افول کرده و مراسم امسال هم هم از هر لحاظ در امتداد همان افول کیفی بوده است. لیکن در دل این مراسم بی‌حال و بی‌رمق و بیمار، ناگهان «غیرت» آقای بازیگر به جوش می آید و در واکنش به شوخی مجری مراسم با همسرش یک سیلی آبدار به او می زند که تا چند روز سرخط همه‌ی اخبار را در آمریکا به خود اختصاص داده است.

اما اهل فن، به خوبی با این نوع شامورتی‌بازی‌های هالیوود در ایجاد موج تبلیغاتی و عملیات روانی آشنا هستند و ابدا گول غیرت «پلاستیکی» امثال ویل اسمیت را که به ناگهان از یک شوخی قلمبه می‌شود، نمی‌خورند!

تک‌تک اجزای این شوی سالانه، همان مراسم جوایز آکادمی، نوشته و طراحی و هماهنگ شده است و شکی نیست که ویل اسمیت نه به خاطر «شاه ریچارد» که بابت همین فیلمی که در جریان مراسم بازی کرد و چند روزی است مخ ملت آمریکا را به کار گرفته، باید جایزه‌ی بهترین بازیگر را می گرفت! آن هم ویل اسمیتی که که همسرش جادا در همین سال ۲۰۲۰ اعتراف کرد که چند سال به شوهرش خیانت می کرده و از آن فراتر این که خود ویل اسمیت اذعان کرده که یک «ازدواج باز» با همسرش دارد، به این معنی که گرچه زن و شوهر هستند، اما هر یک می توانند شرکای دیگری هم داشته باشند!

جالب‌تر این که حتی پیش از «غیرتی» شدن آقای ویل اسمیت، شایعات جدی درباره‌ی روابط همسرش با همان مجری و کمدین، یعنی کریس راک، در هالیوود وجود داشته است!

حقیقت آن است که یک بار دیگر، دست ذوالفنون هالیوود در عملیات روانی و چشم‌بندی عمومی از آستین بیرون آمد و با ترتیب دادن یک شوی سانتی‌مانتال و آبکی از غیرت زناشویی، توانست افکار عمومی را به خود جلب کند تا حواس‌ها از یک واقعیت مهم دیگر کاملا پرت شود. اما این واقعیت دیگر، چه می تواند باشد؟

در یک نکته تردیدی وجود ندارد و آن رابطه‌ی عمیق و ریشه‌دار گردانندگان هالیوود با «دیپ استیت» (دولت عمیق) ایالات متحده است. دیپ استیت همان شبکه‌ی پنهان پشت صحنه و فراحزبی است که با نفوذ و سلطه بر تشکیلات سیاسی، امنیتی، قضایی و نظامی و البته بهره‌گیری از بازوهای اقتصادی قدرتمند، فرمان واقعی قدرت را در آمریکا در دست دارد و البته درباره‌ی بخش بزرگی از کشورهای دیگر دنیا هم همین مساله صادق است.

نکته این‌جاست که مقارن با مراسم اهدای جوایز اسکار، چه مساله‌ای در حال افشا و جنجالی شدن بود که به منافع دیپ استیت ضربه وارد می‌کرد؟

ده روز قبل از برگزاری مراسم اسکار، در ۱۷ مارس، روزنامه نیویورک تایمز در گزارشی بالاخره تایید کرد که ایمیل‌های افشاء شده از لپ تاپ پیدا شده‌ی «هانتر بایدن» (پسر جو بایدن) واقعی است. این در حالی است که دو سال قبل‌تر، پایگاه اینترنتی «نیویورک پست» در ۱۴ اکتبر ۲۰۲۰، در گزارش اختصاصی خبر داد که محتویات لپ‌تاپ پیداشده‌ی هانتر بایدن نشان می دهد که او، کم‌تر از یک سال قبل از آن که پدرش جو بایدن (معاون وقت ریاست جمهوری آمریکا) از طریق سفارت آمریکا در کی‌یف بر دولت اوکراین فشار وارد کند تا دادستان عمومی این کشور را برکنار کنند، درگیر ارتباطات عمیق با شرکت‌های فاسد بخش انرژی اوکراین بوده است (سال‌های ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۶).

دادستان وقت اوکراین در حال بررسی پرونده ارتباط آن شرکت‌ها با طرف‌های آمریکایی(از جمله پسر بایدن) بود که توسط دولت اوکراین برکنار شد! طبق گزارش نیویورک پست، هانتر در همان مقطع، پدرش را با یکی از مدیران ارشد بخش انرژی اوکراین آشنا کرده بود. [۱]

ماجرای دیدار جو بایدن با آن مدیر بخش انرژی در اوکراین، از ایمیلی آشکار شد که یک مشاور هیات مدیره‌ی شرکت «بوریسما» (۱۷ آوریل ۲۰۱۵) به نام وادیم پوژارسکی، برای تشکر از هانتر فرستاده بود. هانتر با دستمزد ماهیانه‌ی بالای هشتاد هزار دلار عضو هیات مدیره شرکت اوکراینی بوریسما بود. در این ایمیل آمده بود:

” هانتر عزیز، از تو تشکر می کنم که مرا به دی سی(واشینگتن) دعوت کردی و این فرصت را ایجاد کردی تا با پدرت ملاقات کنم و وقتی را با او بگذرانم. این باعث افتخار و خوشحالی من بود. “

در ایمیل دیگری به تاریخ می ۲۰۱۴، پوژارسکی(که نفر سوم شرکت بوریسما بود) از هانتر می خواهد که اطلاع دهد چگونه می تواند از نفوذ خود در واشینگتن به نفع این شرکت استفاده کند.

این در حالی بود که جو بایدن در مصاحبه‌ای مدعی شده بود که هرگز با پسرش هانتر درباره‌ی تجارت او در خارج از آمریکا صحبتی نداشته است. [۲] در اواخر نوامبر ۲۰۱۹، عکسی از جو و هانتر بایدن در کنار دِوون آرچر در یک زمین گلف منتشر شد. دوون آرچر، به همراه هانتر در آن مقطع، اعضای هیات مدیره‌ی شرکت اوکراینی بوریسما بودند.

از دیگر محتویات لپ‌تاپ منسوب به هانتر، که در آوریل ۲۰۱۹ در یک مغازه‌ی تعمیرات کامپیوتر در شهر ویلمینگتون دلاوِر(شهر محل سکونت هانتر) پیدا شد، یک ویدئوی ۱۲ دقیقه‌ای از او در حال مصرف کراک  و البته رابطه‌ی جنسی او با یک زن ناشناس و عکس‌هایی از حالات خصوصی هانتر بود.

شخص ناشناسی این لپ تاپ مک بوک پرو آب‌خورده را به مغازه‌ی تعمیرات داده بود و دیگر به سراغ آن نیامد و به گفته‌ی صاحب فروشگاه، هر چه تلاش کرد نتوانست با آن فرد تماس بگیرد. صاحب مغازه بعد از چند ماه که خبری از آن فرد نشد، ماجرا را به پلیس اطلاع داد و در نهایت ماموران اف بی آی در دسامبر ۲۰۱۹ لپ‌تاپ و هارد درایو همراه آن را ضبط کردند. اما صاحب مغازه که ظاهرا از طرفداران ترامپ بوده، یک کپی از اطلاعات لپ تاپ تهیه می کند و به دست وکیل رودی جولیانی، شهردار سابق نیویورک و از نزدیک‌ترین دستیاران ترامپ، می رساند.

ماجرا وقتی جالب‌تر می شود که بدانیم، ۸ ماه بعد از آن که پوژارسکی از هانتر بابت فرصت ملاقات با پدرش تشکر کند (آوریل ۲۰۱۵)، بایدن پدر که معاون رییس جمهور بود، در جریان سفر خود به کی‌یف در دسامبر ۲۰۱۵، رییس جمهور وقت اوکراین (پترو پوروشنکو) و نخست وزیر(آرسنی یاتسنیوک) را تهدید کرده بود که اگر دادستان عمومی وقت این کشور، ویکتور شوکین را(که به دنبال تحقیقات درباره فساد شرکت بوریسما بود) از کار برکنار نکنند، او جلوی وام یک میلیارد دلاری آمریکا به این کشور را خواهد گرفت.

شوکین بعدا در مصاحبه‌ای فاش کرد که درست زمانی از کار برکنار شد که قصد داشت همه‌ی اعضای هیات مدیره بوریسما(از جمله هانتر بایدن) را جهت پیگیری فساد این شرکت بازجویی کند. [۳]

حال، بر اساس گزارش نیویورک تایمز(۱۷ مارس ۲۰۲۲)، مقامات فدرال تایید کرده‌اند که ایمیل‌ها و اطلاعات رد و بدل شده میان هانتر و شریکش دوون آرچر و دیگر مرتبطین شرکت بوریسما که از «لپ تاپ» مشهور بازیابی شده، مبنای تحقیقات قرار گرفته است. [۴]

اما روز چهارشنبه، ۳۰ مارس، روزنامه واشینگتن پست، دیگر روزنامه‌ی اصلی ایالات متحده، با تایید اصالت محتوای لپ‌تاپ هانتر بایدن، ماجرا را وارد فاز تازه‌ای کرد. [۵] به گزارش مجاهدت از این روزنامه، دو کارشناس امنیتی با استفاده از امضاهای رمزنگاری‌شده‌ی گوگل و دو شرکت فناوری دیگر، اصالت ۲۲۰۰۰ ایمیل(از سال ۲۰۰۹ تا ۲۰۱۹) را تایید کردند که شامل ایمیل‌های مرتبط با کسب و کارهای خارجی هانتر بایدن هم می شوند.

یکی از این کسب و کارها، اخذ رشوه ۵ میلیون دلاری در جریان جوش دادن معامله‌ای با CEFC هلدینگ بزرگ چینی فعال در حوزه انرژی است. همچنین طبق این ایمیل‌ها روشن شده که هانتر در جریان فعالیت برای شرکت اوکراینی بوریسما ماهیانه در حدود ۸۴۰۰۰ دلار یا سالیانه ۱ میلیون دلار دریافتی داشته است.

روزنامه‌ی واشینگتن پست در این گزارش اعلام کرد که یک کپی از لپ‌تاپ در ماه ژوئن سال گذشته توسط یک خبرنگار تحقیقی به نام جک مکسی در اختیار گرفته است. این خبرنگار قبلا برای استیو بنن، استراتژیست ارشد اسبق کاخ سفید در دوران ترامپ کار می کرده است.

طبق این گزارش، مسوولان روزنامه چند ماه را صرف بررسی و تایید اصالت محتویات لپ‌تاپ کردند و دو نسخه از آن را برای بررسی فنی در اختیار مت گرین، پژوهشگر امور امنیتی در دانشگاه جانز هاپکینز و جیک ویلیامز، کارشناس قضایی و مامور سابق سازمان امنیت ملی آمریکا قرار داده بودند. هر دو متخصص تایید کردند که ایمیل‌ها حاوی امضای رمزنگاری‌شده بوده که احتمال جعلی بودن آن را بسیار بسیار کم می کند، چرا که جعل این امضاء توسط زبده‌ترین هکرها هم تقریبا غیرممکن است.

جالب این‌جاست که روز چهارشنبه، مت گائتز، نماینده جمهوری‌خواه فلوریدا، با ارسال درخواست و یک کپی از محتویات هارد لپ تاپ هانتر بایدن به رییس کمیسیون قضایی مجلس نمایندگان، خواستار ثبت رسمی آن در کنگره شد.

رسواترین وجه ماجرا این جا بود که یک روز قبل‌تر(سه‌شنبه)، گائتز در جلسه‌ای در کنگره با موضوع امنیت سایبری، از مسوول بخش سایبری اف بی آی، درباره سرنوشت محتویات مورد بررسی لپ‌تاپ پسر بایدن پرسید و مسوول مربوطه در کمال ناباوری گفت که هیچ اطلاعی از این موضوع ندارد! [۶]

گائتز، حیرت‌زده از این پاسخ، می گوید که خودش ترتیب فراهم کردن یک کپی از آن را برای کمیسیون قضایی مجلس نمایندگان خواهد داد. جالب‌تر این که در حین این صحبت‌های گائتز، جری نَدلر، رییس کمیسیون قضایی مجلس نمایندگان که عضو حزب دمکرات است، با تقاضای گائتز مخالفت می کند و دستور می دهد میکروفون گائتز قطع شود، بدون آن که بتواند دلیلی برای این مخالفت ارایه کند. [۷] او البته کمی بعدتر نظرش را عوض کرد و «تحقیقات بیشتر» در مورد این قضیه را خیلی خوب دانست.

 به هر روی، افتضاح «اوکراینی» بایدن‌ها که قطعا تبعات سنگینی برای سیاست آمریکا به دنبال خواهد داشت، تحت‌الشعاع شوی «غیرت» ویل اسمیت، هنوز زلزله‌ای را که باید در افکار عمومی آمریکا ایجاد نکرده است. روابط عمیق و تنگاتنگ هالیوود با راهروهای قدرت در واشینگتن و به طور خاص با حزب دمکرات بر کسی در آمریکا پوشیده نیست.

آیا این بار هم اساتید «فیلمسازی» دنیا در مرکز سرگرمی‌سازی دنیا به یاری سیاست‌بازان آمده‌اند تا دست‌کم ضرب و زهر ماجرای «اوکراین گیت» بایدن‌ها را بگیرند؟ روزهای آینده این مساله را روشن خواهد ساخت، «دیر و زود دارد، اما سوخت و سوز ندارد. »