شرکت توتال

به گزارش مجاهدت از مشرق، محمد ایمانی طی یادداشتی در روزنامه کیهان نوشت:

۱- آقای ظریف، خیلی با مروّت است، نشان به آن نشان که هر وقت نمی‌تواند از عملکرد خود دفاع کند، شهید سلیمانی را شریک عملکرد خویش (سپر بلا) قرار می‌دهد و رفیق همدل آن شهید می‌شود. اما در عین حال، هر جا هم که لازم باشد، دوگانه‌سازی می‌کند و برای فرار از مسئولیت، چنین وانمود می‌کند که میدان (شهید سلیمانی)، نگذاشت او دیپلماسی مطلوب خود را پیش ببرد! این دوگانگی را در روایت وارونه از ماجرای افغانستان و سوریه و عراق می‌توان دید.

۲- همزمان با فعال شدن مدعیان اصلاحات برای انتخابات، آقای ظریف چند هفته‌ای است در قامت تبلیغاتچی این طیف ظاهر شده و با ادبیاتی تحریف‌آمیز سخن می‌گوید.

یادش به خیر، وقتی کسانی از حاج قاسم سلیمانی می‌خواستند به خاطر محبوبیت بالایش نامزد انتخابات شود، می‌گفت: «دیگران هستند که نامزد انتخابات شوند، من نامزد گلوله‌ها هستم». اما ما دیپلمات ارشدی را هم سراغ داریم که برای برنده شدن جناح متبوعش در انتخابات، از آمریکایی‌ها درخواست همراهی کرد.

سند اگر می‌خواهید، سخنان وی در شورای روابط خارجی آمریکا (۲۶ شهریور ۱۳۹۳) که با لحنی همدلانه و ملتمسانه گفت: «ما روندی را شروع کرده‌ایم که هدف از آن، تغییر فضای سیاست خارجی کشور است. اگر با وجود تلاش‌های ما برای تعامل، این تلاش‌ها بی‌نتیجه بماند، مردم ایران این فرصت را خواهند داشت تا ۱۶ ماه دیگر که انتخابات پارلمانی برگزار می‌شود، به این عملکرد ما پاسخ دهند. وقتی قبلاً در سال‌های ۲۰۰۴ و ۲۰۰۵، توافق‌هایی کردیم و تلاش‌های ما از جانب اتحادیه اروپایی رد شد، مردم جواب ما را با انتخاب رئیس‌جمهوری متفاوت دادند که مرا هم زود بازنشسته کرد. حالا بار دیگر من زنده شده‌ام. به نظر من غرب در انتقال پیامی که می‌خواهد به ایران منتقل کند باید بسیار دقت کند».

۳- سردار سلیمانی، هرگز به آمریکا اعتماد نکرد؛ بر خلاف طیف خوش‌خیال و خوش‌بین به غرب که بارها اعتماد کردند، امتیازات هنگفت از جیب ملت ایران دادند، خدعه و بدعهدی دیدند، و با این همه، باز هم اعتماد به آمریکا را ترویج کردند و متاسفانه، جبهه اصلی را در داخل و در مقابل منتقدان دلسوز گشودند. حاج قاسم -مانند اعضای تیم ظریف- هرگز نگفت: «امضای کری تضمین است» و «امکان ندارد آمریکا زیر تعهدش بزند»، تا سپس در اثر آشکار شدن واقعیات و اعتراض افکار عمومی اعتراف کند: «توافق با آمریکا، به‌ اندازه جوهر روی کاغذ هم ارزش ندارد»؛ «نتیجه پایبندی به برجام، تحریم‌های بیشتر بود.

درسی که از برجام گرفتیم این بود که مقاومت، بهتر از رویکرد فعلی دولت، در سیاست خارجی جواب می‌دهد».

اما عجیب‌تر از این اعترافات تلخ و پر هزینه تیم ظریف، موضع بعدی آقای روحانی بود که گفت: «ترامپ کم‌سواد، با یک خط خطی از برجام خارج شد؛ رئیس‌جمهور جدید آمریکا فقط یک امضا کند، به تعهدات بر می‌گردیم»! روانشناسی این تیم، کاملا دست دشمن بود که وبسایت رادیو فرانسه، مهر ماه ۱۳۹۲ نوشت: «ارزیابی غرب از دولت روحانی، تعامل با فروشنده بدهکار و مشتاقی است که خود را ناگزیر از فروش حقوق ملی می‌بیند. طبق این جمع‌بندی اگر خریدار صبور باشد، فروشنده، قیمت را کمتر خواهد کرد».

۴- حاج قاسم سلیمانی، کمر آمریکا را در منطقه شکست و با این وجود، آقای ظریف می‌گفت آمریکا می‌تواند ظرف پنج دقیقه، توان دفاعی ما را نابود کند! تحریم‌های ویزا، سیسادا و آیسا، و دیپورت حمید ابوطالبی -نماینده ویژه روحانی برای سازمان ملل- در دولت اوباما (و نه ترامپ)، محصول ضعفی بود که برخی دولتمردان برجام زده نشان دادند. دولت اوباما با نقض یا دورزدن تعهدات و تهدید شرکت‌ها، مانع استفاده ایران از حقوق خویش شد؛ تا آنجا که آقای ظریف، از جان کری می‌خواست برای شرکت‌های طرف همکاری با ایران، «نامه‌های آرامش‌بخش» (Comfort letter) صادر کند، اما چنین اتفاقی نیفتاد.

از وعده ۲۰۰ میلیارد دلار سرمایه‌گذاری خارجی، فقط قرارداد ۴.۸ میلیارد دلاری با شرکت توتال امضا شد که آن هم میراثی جز سرقت اطلاعات ایران و نقض قرارداد، بر جا نگذاشت! این، سرنوشت «تعلیق» تحریم‌هایی بود که هر سه ماه یک بار باید درباره تمدید یا عدم تمدید آن، توسط کنگره و دولت آمریکا تصمیم‌گیری می‌شد!

مشابه همین روند خسارت‌بار، در زمینه وعده‌های دیگر هم اتفاق افتاد: وعده بازگشت ۱۵۰ میلیارد دلار پول بلوکه شده ایران، تعهد غرب برای بازسازی رآکتور بتن‌ریزی شده اراک و تامین کیک زرد مورد نیاز ایران، معامله ۲۰۰ فروند هواپیما، افزایش مبادلات بانکی میان ایران و اروپا، لغو قطعی ۸۰۰ تحریم، چرخیدن چرخ کارخانه‌ها، احترام به اتباع و گذرنامه ایرانی (مانند دیپورت کردن آقای ابوطالبی توسط آمریکا و بازداشت آقایان اسدالله اسدی و حمید نوری در اروپا).

۵- در همین دوره ماه عسل با اوباما و اروپا بود که آقای ظریف به تلخی گفت: «پس از ۲۰ ماه نمی‌توانیم حتی یک حساب بانکی در لندن باز کنیم». حتی آلمانی‌ها، از دادن سوخت به هواپیمای ظریف که مهمان کنفرانس امنیتی مونیخ بود، امتناع کردند. پس از آن هم، روحانی با دادن تضمین پیشاپیش به خانم موگرینی (مبنی بر ادامه اجرای تعهدات، در صورت خروج آمریکا از توافق)، اطمینان و جرأت خروج از برجام را به دولت ترامپ داد. شهادت شهید سلیمانی هم در همان فضای وادادگی و دیپلماسی التماسی دولت آقای روحانی صورت پذیرفت.

۶- اعتماد به آمریکا و زمزمه برجام ۲ و ۳ در دوره توهین و عهدشکنی اروپا و اوباما، درست بر خلاف هشدارهای شهید سلیمانی بود؛ ولو ظریف سعی دارد خود را هماهنگ با آن شهید وانمود کند و قصور و تقصیرهای طیف خود را پای «مرد میدان» بنویسد. شهید سلیمانی مهر ماه ۱۳۹۵، درباره تحرکات جریان تحریف برای ترویج خوش‌بینی به دشمن، هشدار داد و گفت: «در خط مقدم جنگ با دشمن، نباید دو صدا بلند شود و کسانی بگویند دشمن نیست، دوست است. اگر صاحب‌ منصبانی آدرس غلط دادند و در جامعه دوصدایی دشمن درست کردند، مرتکب خیانت شده‌اند. کوچه دادن به دشمن، بدترین نوع خیانت است. ترویج فهم غلط از دشمن، حساسیت جامعه را از بین بردن و در درون آن تفرقه درست کردن، خیانت است».

۷- حاج قاسم، همچنین ۹ اسفند ۱۳۹۷، از ساده‌اندیشی درباره برجام برحذر داشت و گفت: «برای دشمن، این برجام، سه ضلعی است نه یک ضلعی. اوباما فکر می‌کرد به مرور زمان به دو ضلع دیگر می‌رسد، اما آدم عجولی که آمده، اصرار دارد به سرعت برسد و تصورش این بود که می‌رسد. اینکه اصرار می‌کنند بر برجام ۲ در منطقه، برای این است که می‌خواهند این تحرکی را که از ایران اسلامی به جهان اسلام روح و جان داده، بخشکانند. اگر العیاذ بالله ما رفتیم و در برجام ۲ شرکت کردیم، به همین تمام می‌شود؟ نه، برجام اصلی در داخل ایران است. تلاش آنها به اینجا منتهی نخواهد شد و برجام ۳ هم خواهند داشت، چون معتقدند چشمه باید خشکانده شود و این چشمه، ایران است».

۸- دی ماه ۱۳۹۳، هنگامی که آقای ظریف پس از مذاکرات رسمی در ژنو، مشغول قدم زدن با جان کری بود، و همزمان، سازمان سیا و پنتاگون، داعش را پشت مرزهای غربی ایران تجهیز می‌کردند، سردار سلیمانی با آقای امیر عبداللهیان، معاون آقای ظریف تماس گرفت و دلسوزانه هشدار داد؛ «سردار سلیمانی به من زنگ زدند. با کنایه و خنده‌ای به من گفت دارید با آمریکایی‌ها قدم می‌زنید!؟ سپس گفتند این پیامی را که می‌خواهم بگویم، به آقای ظریف برسانید. گفتند ما اسناد دقیقی به دست آوردیم، مبنی بر اینکه در جریان سقوط موصل، چند هواپیمای غول پیکر آمریکایی در فرودگاه موصل به زمین نشسته و ژنرال ‌های آمریکایی پیاده می‌شوند و فرماندهان داعش، روی فرش قرمز به استقبال آنها می‌روند. آنها به مدت ۵ ساعت در سالن vip فرودگاه موصل مذاکره می‌کنند. در تمام این ۵ ساعت هم، سلاح ‌ها و تجهیزات پیشرفته آمریکایی از هواپیماها پیاده می‌شد و در اختیار نیروهای داعش قرار می‌گرفت. جزئیات این مذاکره و فایل آن در اختیار سردار بود. می‌خواستند با این اسناد به ما بگویند دشمنی که در حال مذاکره با شماست، قابل اعتماد نیست و بدانید در آن روی سکه، این کارها را می‌کند».

۹- گرد هم آمدن فضیلت‌هایی مانند درایت، صداقت، شهامت و جانفشانی در یک شخصیت، سردار سلیمانی را در جایگاه خدمتگزاری حکیم، محبوب ملت ایران کرد و در مقابل، حامیان دیپلماسی التماسی را که از سوی انبوه رسانه‌ها تحسین و تمجید هم می‌شدند، از چشم مردم ‌انداخت.

آقای ظریف، چند سال قبل در مصاحبه با «مرکز بررسی‌های استراتژیک ریاست جمهوری»، هر چند بدگویی و شبهه‌افکنی بسیاری علیه «میدان» و «فرمانده آن» کرد، اما اعتراف نمود: «قبل از شهادت شهید سلیمانی در تمامی نظرسنجی‌هایی که ما داشتیم، از سال ۹۶ تا ۹۹؛ محبوبیت من از ۹۰، آمد روی ۶۰ درصد، و محبوبیت شهید سلیمانی، رفت روی ۹۰ درصد. مردم ما، قهرمان بودن در منطقه را می‌پسندند. ما هم نوکر مردم و هم نوکر آنچه می‌پسندند، هستیم».

سرویس جهان مشرق – امانوئل مکرون، رئیس‌جمهور فرانسه، نگاه ویژه‌ای به عراق دارد. طی دو سال گذشته دو بار از عراق دیدن کرده است. اولین بار، شهریور ۱۳۹۹ بود که برای بازدید از عراق عازم این کشور شد. دقیقاً یک سال بعد، یعنی شهریور ۱۴۰۰، نیز مکرون در حاشیه‌ی «کنفرانس همکاری‌ و مشارکت بغداد»، از این کشور دیدن کرد. نکته‌ی جالب توجه در این کنفرانس، حضور ۹ کشور منطقه‌ی غرب آسیا به علاوه‌ی فرانسه بود. علاوه بر این، اگرچه برخی از کشورهای حاضر در این کنفرانس (از جمله ایران) در سطح وزیر خارجه شرکت کرده بودند، اما فرانسه با رئیس‌جمهور خود مشارکت داشت.

دیدار «امانوئل مکرون» (چپ) رئیس‌جمهور فرانسه، با «مصطفی الکاظمی» نخست‌وزیر عراق، در کاخ نخست‌وزیری عراق، پس از شرکت در «کنفرانس همکاری و مشارکت بغداد» سال ۲۰۲۱ در پایتخت این کشور. مکرون تنها رئیس‌جمهوری بود که در کنفرانس آن سال حضور داشت؛ کشورهای دیگر، در سطح وزیر خارجه یا پایین‌تر، در این نشست شرکت کرده بودند.  (+)

مکرون بلافاصله پس از کنفرانس، از سه شهر حساس عراق دیدن کرد. ابتدا به کاظمین رفت تا از نزدیک با شیعیان عراق دیدار کند؛ سپس به موصل، شهر اهل سنت، رفت تا با دیدار از مسجد «النوری» و کلیسای این شهر، پیام خود را به اهل سنت و مسیحیان عراق برساند. و در نهایت، به شهر اربیل رفت و با رهبران کُرد منطقه دیدار کرد. این سفر مکرون و دیدارهایش نشان داد که پاریس نگاه ویژه‌ای به عراق دارد.

پول‌های فرانسه در عراق

علاقه‌ی فرانسه به عراق دست‌کم از دو جهت قابل‌اعتناست. جهت اول، تعاملات و فعالیت‌های تجاری و اقتصادی فرانسه در عراق است. با فروکش کردن جنگ آمریکا در عراق و ناآرامی‌های ناشی از شورش داعش، اکنون عراق آماده‌ی رشد و توسعه است و فرصت را برای سرمایه‌گذاری‌های خارجی باز کرده است. در همان شهریور ۱۴۰۰، همزمان با سفر مکرون به عراق، شرکت فرانسوی «توتال» برای کشف، استخراج و توسعه‌ی میادین نفت و گاز عراق و همچنین استحصال انرژی‌های خورشیدی در بصره، قراردادی به ارزش ۲۷ میلیارد دلار امضا کرد[۱]. این در حالی است که بهمن ۱۳۹۸، عراق توافقات اولیه را برای استخراج نفت و گاز با چین امضا کرده بود[۲].

«مصطفی الکاظمی» (وسط) نخست‌وزیر عراق، مدتی قبل قراردادی به ارزش ۲۷ میلیارد دلاری با مدیرعامل شرکت انرژی فرانسوی «توتال» امضا کرد. (+)

در واقع، این قرارداد بزرگ به نوعی پیروزی هرچند موقتِ سیاست‌های پاریس بر سیاست‌های پکن بود. اکنون شرکت توتال علاوه بر فعالیت در حوزه‌ی نفت و گاز عراق، در حال آماده‌سازی خود برای ساخت لوله‌ی نفتی است که بصره را به بندر عقبه‌ی اردن متصل می‌کند. همچنین گروه فرانسوی «سی‌ام‌اِی سی‌جی‌ام[۳]» که سومین کمپانی بزرگ ترابری در جهان است، همچنان مدیریت بندر «ام قصر[۴]» در جنوب عراق را به عهده دارد و محموله‌های بزرگ از آن‌جا با پرچم فرانسه به نقاط مختلف دنیا منتقل می‌شود. بنابراین از لحاظ صنایع نفت و گاز (سوخت‌های فسیلی) منافع اقتصادی فرانسه در عراق بسیار کلان است. اما عراق برای فرانسه فقط نفت و گاز نیست.

حدود ده سال پیش شرکت فرانسوی «آلستوم» و مسئولین عراقی، توافقات اولیه را برای تأسیس متروی بغداد انجام دادند[۵]، اما به خاطر حمله‌ی داعش و ناآرامی‌های منطقه، اجرای این توافق بارها و بارها به تعویق افتاد. با این وجود، اردیبهشت ۱۴۰۰، مسئولین عراقی از توافق مجدد با آلستوم فرانسه و هیوندای کره‌ی جنوبی برای راه‌اندازی متروی پایتخت سخن گفتند[۶]. گفته شده است کلنگ این پروژه‌ی بزرگ، که احتمالاً ۲/۵ میلیارد دلار ارزش دارد، طی ماه‌های آتی زده می‌شود[۷] و دولت فرانسه مصمم است برای تأمین هزینه‌های این پروژه به دولت عراق کمک کند.

سفر سال ۲۰۲۱ «امانوئل مکرون»   رئیس‌جمهور فرانسه، به کاظمین و حضور در حرم شریف امام موسی کاظم علیه‌السلام و امام محمد تقی علیه‌السلام در عراق. «مصطفی الکاظمی»   نخست‌وزیر عراق، که در این سفر با مکرون همراه بود، کتابی تحت عنوان «آثار انسانی مرجعیت دینی در دفاع از مسیحیان و سایر ادیان و اقلیت‌ها» را که روی جلدش تصویری از آیت‌الله سیستانی، مرجع شیعیان عراق، چاپ شده، به مکرون تقدیم کرد. (+)

از سوی دیگر، شرکت هوانوردی فرانسوی «اِی‌دی‌پی»، دی ماه ۱۳۹۹، توافقات اولیه را برای ترمیم و ارتقای فرودگاه موصل با مسئولین عراقی انجام داد. زیرساخت‌های فرودگاه این شهر پس از حمله‌ی نیروهای داعش در سال ۱۳۹۰ تخریب شده است. اکنون شرکت فرانسوی، مطالعات اولیه را برای راه‌اندازی مجدد و ارتقای زیرساخت‌های این فرودگاه آغاز کرده و متعهد شده است که استانداردهای بین‌المللی را در این فرودگاه اجرا کند.

این توافق در حالی انجام شد که ترکیه اشتیاق فراوانی برای این قرارداد داشت و با قیمت پایین‌تر حاضر بود این پروژه را انجام دهد. ترکیه حتی متعهد شد بخشی از هزینه‌ی ۳۰۰ میلیون دلاری این پروژه را از تعهد ۵ میلیارد دلاری خود برای بازسازی عراق فراهم کند. با این وجود، مسئولین عراقی در آن زمان، فرانسه را به دلایل سیاسی و اقتصادی به ترکیه ترجیح دادند[۸]. اکنون اهمیت ترمیم و ارتقای فرودگاه موصل بیش‌تر از یک قرارداد تجاری است و ابعاد سیاسی به خود گرفته است.

تصویری از تابلوی راهنمای مسیر فرودگاه موصل در عراق در دوران جنگ با داعش، در حالی که آثار تیراندازی روی آن کاملاً مشهود است. (+)

علاوه بر این قرادادهای کلان، تعدادی از شرکت‌های دفاعی و نظامی فرانسوی نیز پشت درهای عراق منتظر اجازه‌ی ورود هستند. به عنوان مثال، مسئولین «شورای بین‌المللی دفاع[۹]»، نهاد صادرکننده‌ی علوم، آموزش و کمک‌های فنی نظامی به نیابت از وزارت نیروهای مسلح فرانسه، اخیراً با همتایان عراقی خود دیدار کردند و پیشنهادهای تجاری بزرگی به آن‌ها ارائه دادند. اسفندماه سال جاری، نمایشگاه بین‌المللی صنایع دفاعی در بغداد برگزار خواهد شد[۱۰] و غول‌های دفاعی فرانسه، مانند «تالس» و ایرباس، نیز در این نمایشگاه شرکت خواهند کرد. این بدان معناست که این شرکت‌های بزرگ علاقه‌مند به حضور در عراق هستند.  

نمایشگاه صنایع دفاعی بغداد، اوایل سال جاری میلادی، در پایتخت عراق برگزار شد و شرکت‌های فرانسوی در آن رقابت تنگاتنگی با شرکت‌های چینی داشتند. (+)

دلایل دیگر حضور فرانسه در عراق

مصطفی الکاظمی، نخست‌وزیر عراق، از آغاز دوره‌ی نخست‌وزیری‌اش، نسبت به فرانسه روی گشاده نشان داد. سفرهای مکرر و طولانی مکرون و دیگر نمایندگان فرانسوی به عراق و همچنین سفر چند ماه قبل الکاظمی به پاریس نشانه‌ی همین علاقه‌ی دوطرفه است. در عین حال، تنها انگیزه‌ی مسئولین عراقی برای ارتباط با فرانسه جلب سرمایه‌ی شرکت‌های فرانسوی برای بازسازی عراق نیست، چراکه در این صورت چین، ترکیه و حتی رقبای منطقه‌ای، مانند ایران، نیز برای این کار آماده هستند. نکته این‌جاست که فرانسه عضو دائم شورای امنیت سازمان ملل و یکی از متحدان کلیدی آمریکا و انگلیس است. بنابراین جلب حمایت این کشور به معنای برقراری یک پل ارتباطی با غرب محسوب می‌شود. در واقع، رفتار مسئولین عراقی در ارتباط با غرب و آمریکا در برخی مواضع، دوگانه و متناقض است.

«امانوئل مکرون» (راست)، رئیس‌جمهور فرانسه، در حال بازدید از کلیسای شهر قدیم موصل در عراق در سال ۲۰۲۱. به نظر می‌رسد، فرانسه تلاش می‌کند در بیش از یک حوزه، در عراق نفوذ کند تا جای پایش پس از عزیمت آمریکا، محکم باشد. (+)

با خروج آهسته‌ی نیروهای آمریکایی از عراق، اکنون فرانسه به بهانه‌ی مبارزه با تروریسم، حضور خود را در این کشور بیش‌تر می‌کند. این اقدام با حمایت آمریکا و انگلیس انجام می‌شود و مکرون در دیدار اخیر خود از عراق بر تداوم حضور نیروهای نظامی‌اش در این کشور تأکید کرد. در حقیقت، آمریکا حضور فعالانه‌ی خود در عراق را کم کرده، اما نایب خود را در آن‌جا نگه داشته است. فرانسه نیز به پشتوانه‌ی آمریکا و صدالبته برای کسب حداکثری منافع ژئوپلتیک خودش در عراق باقی مانده است. حضور شرکت‌های دفاعی فرانسوی و احتمالاً فروش تسلیحات نظامی به عراق با همین هدف صورت خواهد پذیرفت. البته مسئولین عراقی نیز از حضور یک نماینده‌ی غربی در کشورشان چندان ناخشنود نیستند، خصوصاً از آن‌جایی که، چنان‌که گفته شد، فرانسه عضو دائم شورای امنیت است و در صورت نیاز، حمایت بین‌المللی از عراق را به همراه خواهد آورد.

یک سرباز افغان گیتاری را می‌نوازد که سربازان آمریکایی در پایگاه هوایی بگرام باقی گذاشته‌اند. سقوط سریع کابل، نشانه‌ای از افول قدرت آمریکا، یا دست‌کم تغییر اولویت‌های این کشور، در خاورمیانه بود، اما بعید نیست آمریکایی‌ها دلشان به این خوش باشد که کشوری مثل فرانسه، پشت سرشان در حال اسباب‌کشی به خاورمیانه است (+)

از سوی دیگر، حضور فرانسه در عراق با هدف جلوگیری از نفوذ چین در منطقه صورت می‌گیرد. پیش‌تر، چین و ایران توافقی راهبردی و بلندمدت برای توسعه‌ی اقتصادی و تجاری روابط دوجانبه امضا کردند. همچنین چین در سوریه نیز بسیار پررنگ عمل کرده و گوی سبقت را از دیگر رقبای بین‌المللی ربوده است. اکنون «ابتکار کمربند و جاده» به کشورهای غربی آسیا رسیده است و زمان زیادی تا تکمیل جاده‌ی ابریشمِ مدنظر چین باقی نمانده است. برخی کشورهای کوچک اما راهبردی منطقه، مانند جیبوتی، نیز در انحصار کامل چین هستند. جالب است بدانید که بدهی جیبوتی به چین، معادلِ بیش از هفتاد درصد از تولید ناخالص داخلی این کشور است. در شرق آسیا نیز شرایط مشابهی برقرار است: سری‌لانکا یکی از بنادر کلیدی خود را به مدت ۹۹ سال به چین اجاره داده است[۱۱]. در آفریقا نیز چین و روسیه فعالیت‌های بسیار گسترده‌ای دارند و به‌راحتی می‌توان گفت کنترل بازار کشورهای کنگو، مالی و آفریقای مرکزی (که پیش‌تر در اختیار فرانسه بود)، اکنون به دست چین و روسیه افتاده است.

در همین‌باره بخوانید:

›› نقش ایران در ابَرپروژه «یک کمربند، یک جاده»

›› چرا روسیه و چین، ایران را تقویت می‌کنند؟

بنابراین طبیعی است که غرب نگران این مسئله باشد و تلاش کند تا موقعیت خود را دست‌کم در عراق حفظ نماید. آمریکا نیز که اکنون در عراق و افغانستان رسوا شده، از حضور فرانسه به عنوان نماینده‌ی تام‌الاختیارش در عراق حمایت می‌کند. رقابت چین با غرب اکنون به مرزهای باریکی رسیده است و کشورهای غربی حاضرند هزینه‌های کلانی پرداخت کنند تا مانع از رشد بیش‌تر چین شوند.

در همین‌باره بخوانید:

›› خروج «ترامپیِ» بایدن از بگرام و فرار آمریکا از بازی تاج‌وتخت افغانستان

›› «محمد اشرف غنی»؛ فراز و فرود یک رئیس‌جمهور متواری

›› سرنوشت تلخ افغان‌هایی که به آمریکا کمک کردند

تزلزل منافع فرانسه در عراق

چنان‌که اشاره شد، رقابت شدیدی برای جلب حمایت عراق در حوزه‌ی بین‌المللی وجود دارد. فرانسه به نمایندگی از غرب، تمام‌قد حاضر شده و میلیون‌ها دلار هزینه کرده است. اما چین به‌تنهایی رقیب بزرگی برای غربی‌ها محسوب می‌شود. در عین حال، روسیه و ایران و ترکیه را نیز نباید فراموش کرد. تا کنون پاریس روی حمایت مصطفی الکاظمی حساب می‌کرد، اما مذاکرات برای تشکیل دولت جدید عراق در حال انجام است[۱۲]. ائتلاف مقتدی صدر، اکثریت آرا را به خود اختصاص داده است و باید به‌سرعت نخست‌وزیر جدید عراق را معرفی کند. در این میان، اگرچه الکاظمی کارنامه‌ی نسبتاً موفقی دارد و در برقراری رابطه با ایران و آمریکا مراتب احتیاط را مراعات کرده است، اما از سوی دیگر، بسیاری از گروه‌های شیعی رابطه‌ی چندان مناسبی با الکاظمی ندارند. به این ترتیب، اگر احیاناً نخست‌وزیر عراق تغییر کند (که چندان هم بعید نیست)، آن‌گاه منافع اقتصادی فرانسه در معرض خطر خواهند بود. به طور ویژه، قرارداد شرکت هوانوردی ای‌دی‌پی که پیش‌تر بر پیشنهاد ترکیه ترجیح داده شده بود، اکنون در معرض خطر است.

«اریک شوالیه» سفیر فرانسه در عراق، به‌خوبی متوجه تزلزل منافع دولت متبوعش در عراق هست. او تنها چند روز پس از انتصابش به عنوان سفیر، در شهریور ۱۴۰۰، با «نجم الجبوری» استان‌دار نینوا دیدار کرد تا درباره‌ی قرارداد فرودگاه موصل رایزنی کند. همچنین مدتی قبل، با مصطفی الکاظمی دیدار کرد و درباره‌ی منافع فرانسه در عراق به رایزنی پرداخت. با این وجود، مسئولین عراقی نسبت به حمایت‌های معهود مکرون در سفر اخیرش به عراق ناخرسند هستند و مجدداً به پیشنهادهای ترکیه و چین می‌اندیشند.

از سوی دیگر، چین بازار عراق را به صورت جدی هدف قرار داده است. در حال حاضر، پکن بزرگ‌ترین واردکننده‌ی نفت عراق است، اما از لحاظ سرمایه‌گذاری در حوزه‌ی نفت و گاز عراق، به خاطر فشارهای آمریکا، یک گام عقب است. در عین حال، چین همواره پیشنهادی در آستین دارد. این کشور حدود دو سال پیش در طرحی موسوم به «بازسازی در ازای نفت» عراق را با خود همراه کرد[۱۳]. این قرارداد که احتمالاً بیش از ۱۰ میلیارد دلار ارزش دارد، چین را متعهد به اجرای هزاران پروژه‌ی زیرساختی آموزشی، بهداشتی و عمومی در عراق کرد.

«لی کچیانگ» (راست)، نخست‌وزیر چین، و «عادل عبدالمهدی» نخست‌وزیر وقت عراق، در جریان امضای تفاهم‌نامه در ساختمان دولتی «تالار بزرگ خلق» در پکن، پایتخت چین، در سال ۲۰۱۹ (+)

سال گذشته نیز در قالب همین توافق، شرکت چینی «پاور چاینا» قرارداد ساخت ۱۰۰۰ مدرسه‌ی عراقی را امضا کرد و احتمالاً به‌زودی این عدد به ۷۰۰۰ عدد خواهد رسید. این شرکت که زمینه‌ی اصلی فعالیتش حوزه‌ی انرژی است، در حال حاضر مشغول ساخت یک نیروگاه برقی در «رمیله» در جنوب عراق است. امروز، عراق یکی از متحدان چین در «ابتکار کمربند و جاده» است. در حوزه‌ی نظامی نیز اخبار حاکی از آن است که عراق خواهان خرید موشک‌های رادارگریز و دوربرد زمین به هوای اچ‌کیو-۹ از چین است[۱۴].

اکنون با وجود این‌که فرانسه، تحت حمایت آمریکا، سرمایه‌ی کلانی را به عراق آورده و آمادگی افزایش نقش خود را در منطقه دارد، اما منافعش را در خطر می‌بیند. عدم ثبات در وضعیت سیاسی و اقتصادی عراق و همچنین وجود رقبای قدرتمند منطقه‌ای و بین‌المللی، سرمایه‌ی پاریس را در معرض خطر قرار داده است. فرانسوی‌ها احتمالاً در کنفرانس آتی عراق با تمام قوا حضور پیدا خواهند کرد و از سوی دیگر، با حمایت آمریکا و انگلیس، تلاش خواهند نمود تا چینش سیاسی مسئولین عراق را به نفع خود تغییر دهند. با این وجود، به نظر می‌رسد موانع پیش روی آن‌ها بزرگ‌تر از اقداماتشان باشد.