شهدای دانش آموز

به گزارش نوید شاهد، شهید «عبدالمجید رحیمی» 10 فروردین ماه 1345 در تهران چشم به جهان گشود. پدرش محمدعلی کارگر بود و مادرش زهرا نام داشت. تا دوم متوسطه در رشته علوم تجربی درس خواند و به عنوان بسیجی در جبهه حضور یافت. سرانجام 10 اردیبهشت 1361 وقتی فقط 16 سال سن داشت در عملیات بیت المقدس (آزادسازی خرمشهر) بر اثر اصابت گلوله به ران و کمر به درجه رفیع شهادت نائل آمد.

مجید در دوران دبیرستان در گروهی به نام گروه مقاومت فعالیت داشت و آموزش‌های رزمی و نظامی را سپری کرده بود. در امور تربیتی مدرسه‌شان هم بسیار فعال بود و دوره‌های مورد نیاز را گذرانده بود. او در راهپیمایی‌ها شرکت می‌کرد و هر زمان که پیام امام خمینی(ره) از فرانسه می‌رسید، منتشر می‌کرد تا اینکه انقلاب اسلامی به پیروزی رسید. پدر و مادر مجید هر دو در ستاد پشتیبانی فعالیت داشتند. زمانی که جنگ تحمیلی علیه ایران آغاز شد مجید سال دوم تجربی بود.

خواهر شهید رحیمی به جبهه رفتن برادرش اشاره کرد و گفت: مجید موضوع رفتنش را با پدر و مادر در میان گذاشت اما آنها مخالفت کردند. والدین‌مان گفتند: «شما باید به فکر تحصیلاتت باشی و درس‌هایت را بخوانی تا بتوانی به مملکت خدمت کنی.» وقتی مجید از رفتن با من صحبت کرد من هم همین حرف‌های مادر و پدرم را تکرار کردم اما مجید گفت:«نه من دوست دارم بروم». من راه خودم را انتخاب کردم. گفتم اگر جانباز یا اسیر یا شهید بشوی چه؟ گفت:« من فکر همه چیز را کرده‌ام.» گویی در همین اوضاع و احوال بود که شبی خواب امام خمینی (ره) را می‌بیند. امام به مجید می‌فرمایند:« من به شما اجازه می‌دهم به جبهه بروید. برادرم هم به امام می‌گویند پدرم اجازه نمی‌دهند که امام می‌فرمایند اجازه می‌دهند.»

وی ادامه داد: فردای آن روز مجید همین طور که اشک می‌ریخت این خواب را برای من تعریف کرد. گفتم داداش‌جان خودت بهترین راه را انتخاب کرده‌ای و ما شما را به خدا می‌سپاریم. صبح روز اعزام شروع کرد به نوشتن وصیتنامه، بعد از نماز صبح پرسیدم چه می‌نویسی؟ گفت:«وصیتنامه‌ام را. امانت پیش شما بماند. نمی‌خواهم کسی تا زمان شهادتم از آن مطلع شود. وصیتنامه را میان برگ‌های یک کتاب گذاشت.» ۲۸فروردین ماه سال ۱۳۶۱بود. لباس‌های رزمش را پوشید و از زیر قرآن ردش کردیم و رفت. مجید ۲۸ فروردین ماه رفت و در نهایت در ۱۰ اردیبهشت ماه سال ۱۳۶۱در جاده اهواز خرمشهر در روند اجرای عملیات بیت‌المقدس به شهادت رسید.

این خواهر شهید افزود: چندین بار نامه‌های مجید از جبهه برای ما آمده بود تا اینکه خبر شهادتش را آوردند. همان شب من خواب دیدم که برادرم شهید شده است و بسیار بی‌تابی و گریه و ناله می‌کردم، اما در خواب به خودم نهیب زدم که مگر مجید نگفت گریه نکنید، دشمن‌شاد نشویم. سه روز بعد از شهادت مجید در ۱۳ اردیبهشت خبر شهادتش را برایمان آوردند. شهادت مجید خیلی برای ما سخت بود. من خیلی ناراحت بودم و با خود می‌گفتم چرا ما یک عکس از برادرم نداریم. باور نمی‌کردم شهادتش را. با خودم می‌گفتم چه مظلومانه شهید شد. مجید ۱۶ سال بیشتر نداشت. اما چنان راه و رسم مردانگی را آموخت که آسمانی شد و به رفقای شهیدش پیوست.

یکی از همسایه‌های شهید که کنار مجید حضور داشت در کتاب گردان عاشقان  درباره نحوه شهادت او گفت: در روز ۱۰ اردیبهشت ماه سال ۱۳۶۱ در روند اجرای عملیات بیت‌المقدس بودیم، ناگهان هجمه دشمن باعث شد تا بچه‌ها یکی یکی به زمین بیفتند، به سراغ بچه‌ها می‌رفتم و سرشان را روی پایم می‌گذاشتم تا اینکه بالای سر مجید کوچولو رسیدم. نیم‌خیز افتاده بود و به خاطر شدت خونریزی رنگ چهره‌اش زرد شده بود. گفتم مجید داداش، تماس گرفتیم آمبولانس در راه است. گفت کمی آب می‌خواهم. نمی‌توانستم آب بدهم، می‌د‌انستم برایش مضر است. نتوانستم آب به مجید برسانم، این موضوع همیشه من را آزار می‌دهد. گوئی ابتدا تیر می‌خورد و بعد ترکش از پشت به قلبش اصابت می‌کند. پیکر شهید‌مان همراه با بچه محل‌مان که جانباز شده بود به نام مصطفی آذرخش به آغوش خانواده بازگشت.

عبدالمجید رحیمی به خاطر جثه کوچک و اسلحه‌ای که از قدش بلند‌تر بود و کلاهی که بر سر داشت سوژه خبری سال ۱۳۶۱ گروه مستندساز صدا و سیما شد. سوژه‌ای که بعدها مورد توجه اهالی رسانه قرار گرفت و عکسش بارها و بارها در محصولات فرهنگی استفاده شد. مجید جثه‌ای کوچک داشت اما کوچکی جثه‌اش مانع تصمیم بزرگش نشد و اینگونه خونش در راه اسلام ریخته شد. یکی از نکات جالب این بود که تصویر مجید روی پاکت نامه‌های دوران دفاع مقدس نقش بسته‌بود.

خواهر شهید به قضیه عکس روی پاکت نامه اشاره کرد و گفت: وقتی برادرم شهید شد من ناله می‌کردم که چرا من یک عکس از ایشان ندارم. یک روز پسر دایی‌ام دوان دوان به خانه‌مان آمد گفت: مرضیه خانم مژده بدهید. عکس مجید روی مجله سروش چاپ شده است. آن تصویر اولین عکس مجید بود. تیترش هم این بود که «فاتح در تفکر فتح قدس است» ما هم بعد از آن پیگیر شدیم که ببینیم چه کسی این عکس را انداخته است. خبر‌نگاری که به ما معرفی کرده بودند تیر خورده بود و ما هم به سراغ صدا وسیما رفتیم. من با گروه مستند آن برنامه صحبت کردم. فیلمبردار را پیدا کردیم و ایشان حکایت آن عکس را برای‌مان روایت کرد.

خانم رحیمی ادامه داد: قبل از آغاز عملیات بیت‌المقدس، برادرتان در حالی که دو اسلحه و نارنجک در دست داشت چنان عمیق به فکر فرورفته بود که همه توجه من را به خودش جلب کرد. من هم دیدم سوژه خوبی است، فیلمش را گرفتم. وقتی هم که سرش را بلند کرد من یک عکس دیگر گرفتم. آن عکس بعد‌ها در همه مجلات و روزنامه‌ها چاپ و حتی در کتاب‌ها استفاده شد. بعدها چند نفر از جوانان محل پاکت‌های نامه بچه‌های جبهه را برایمان آوردند که با عکس مجید مزین شده بود. بعد از مدت‌ها حتی در سالگرد فتح خرمشهر یعنی در سوم خرداد ماه تصویر برادرم را در تلویزیون نشان می‌دادند.

عبدالمجید جمله‌ای سوزاننده دارد که با آن می‌خندد به ریش تمام دنیا پرستانی که زیانکارِ دو عالمند:«همه خیال می‌کنند جنگ، سر من یک کلاه گشاد گذاشته، اما این منم که سر زندگی را گول مالیدم».

شهید عبدالمجید رحیمی در 10 اردیبهشت 1361 وقتی فقط 16 سال سن داشت در عملیات بیت المقدس (آزادسازی خرمشهر) بر اثر اصابت گلوله به ران و کمر به درجه رفیع شهادت نائل آمد. مزار او در قطعه 26 گلزار شهدای بهشت زهرا واقع است.

متن وصیت‌نامه‌ای را که از این شهید والامقام به یادگار مانده است، در ادامه می‌خوانید:

» بسم رب الشهدا و الصدیقین

وَالْعَصْرِ، إِنَّ الْإِنْسَانَ لَفِی خُسْرٍ، إِلَّا الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَتَوَاصَوْا بِالْحَقِّ وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ

قسم به عصر، که انسان در زیان کاری است به جز آنکه ایمان آورده‌اند و عمل صالح انجام دادند و توصیه کردن به حق و توصیه کردن به صبر.

با درود به رهبر انقلاب اسلامی و با سلام به تمام رزمندگان اسلام در جبهه حق علیه باطل و با درود به روان پاک شهیدان راه خدا.

اینجانب عبدالمجید رحیمی در برابر یک ملت حزب الهی حقیرتر از آن هستم توصیه کنم، اما در اسلام امر به معروف و نهی از منکر باید انجام داد.‌

ای ملت شهیدپرور پشتیبان ولایت فقیه و به خصوص امام باشید و اطاعت کنید از آنها، چون در قرآن آمده است اطاعت کنید از خدا و رسول الله و اولی امر ما که بر شما فرستاده می‌شود.

ای ملت قهرمان پشتیبان ولایت فقیه باشید تا آسیبی به مملکت نرسد (امام خمینی) و در این کشور آزاد و خودکفا که امام هم بار‌ها تاکید کرده‌اند وحدت کلمه داشته باشید و تهاجم‌هایی که از خارج کشور و چه در داخل کشور به وسیله منافقین صورت گیرد جلوگیری کنید.

و توصیه‌ای که به پدر و مادرم و کلیه فامیل‌ها و دوستانم که دارم در شهید شدن من گریه نکنند، زیرا با گریه کردن روح مرا و یا دیگر شهیدان را آزار می‌دهد و باید خوشحال باشید که فرزندی در راه اسلام داده‌اید.

و توصیه‌ای که به خواهر و برادر عزیزم دارم این است که نماز جمعه‌ها را فراموش نکنند و مساجد را خالی نگذارند و نمازهایشان را به وقت بخوانند، چون نماز ستون دین است و پشتیبان ولایت فقیه باشید.

و اگر شهادت قسمت من شد و شهید شدن سعادت می‌خواهد و آن هم سعادت یک انسان خودساخته است و عاشق خدا می‌باشد و خدا هم عاشق او می‌شود و وقتی که خدا عاشقش شد او را می‌کشد و به خود متصل می‌سازد و من را در بهشت زهرا (س) به خاک بسپارید و ان‌شاءالله به امید خداوند تعالی به پیروزی نهایی برسیم. والسلام »

انتهای پیام/

به گزارش خبرنگار نویدشاهد؛ هشتم آبان‌ماه سال 59 برای ما یادآور قهرمانیِ فرزند کوچکی از این سرزمین است که هنوز هم یاد رشادت او جز بزرگ‌مردی، شجاعت و جسارت را به ذهن متبادر نمی کند. 

همان نوجوان 13 ساله‌ای که تا ابد نامش بر بلندای بام کشورمان می درخشد و در وانفسای روزگار امروز که دشمن با رسانه‌اش سعی می کند قهرمان‌پروری کند؛ موظفیم او را به نوجوانانمان معرفی کرده تا بدانند قهرمان واقعی چه کسی است. در این راستا مصاحبه ای با خواهر شهید محمد حسین فهمیده داریم که در ادامه آن را می خوانیم. 

 

فرشته فهمیده خواهر شهیدِ دانش‌آموز محمدحسین فهمیده در گفتگو با خبرنگار نوید شاهد با اشاره به سن کم محمدحسین در زمان شهادت و اینکه او در زمان شروع جنگ تحمیلی به تازگی وارد 13 سالگی شده بود، گفت: ما هفت فرزند هستیم و محمدحسین فرزند سوم خانواده بود؛ بعد از شروع جنگ تحمیلی در سال 59 محمدحسین به شهادت رسید و سه سال بعد از شهادت او، برادرم داود شهید شد.

 

وی در ادامه بیان کرد: محمدحسین در واقع از قبل شروع جنگ تحمیلی مبارزات خود علیه ظلم را شروع کرده بود؛ درست زمانی که اعتراضات در قم شروع شده بود محمدحسین نیز در آن تظاهرات شرکت می کرد و در پخش اعلامیه های حضرت امام نیز شرکت می کرد؛ او همچنین در تسخیر لانه جاسوسی نیز شرکت کرد. در واقع در سالهای قبل از شهادت محمد حسین، ما او را کمتر در منزل می دیدیم.

 

هر جایی که رهبرم فرمان دهد من آنجا حاضر می شوم

خواهر شهید افزود: محمدحسین دائما در فعالیتهای اجتماعی و سیاسی شرکت می کرد و همیشه پیگیر اخبار و جریانات سیاسی کشور بود؛ در سال 59 زمزمه های شروع جنگ در شهرهای مرزی کشور شروع شد و این ورد زبانش شد که من حتما در جنگ شرکت خواهم کرد؛ حتی در درگیری های پاوه به بهانه عروسی خواهر دوستش به پاوه رفت تا بتواند آنجا نیز کمک حال رزمندگان باشد؛ اما برادران سپاهی او را برگردانده بودند چراکه سن کمی داشت. یادم می آید زمانی که او را برگرداندند تا تحویل خانواده بدهند، از مادر خواسته بودند برگه‌ای را امضا کند و در آن قید شده بود که ضمانت دهند محمد حسین از شهر کرج خارج نشود؛ ولی برادرم در جواب به آنان گفته بود مادر من سواد ندارد و هرجا که رهبر انقلاب و امام خمینی (ره) دستور دهد من در آنجا حضور خواهم داشت و نیازی به اجازه کسی ندارم.

 

وی تشریح کرد: در همین احوالات و رفت‌‌و‌آمدها محمد حسین اول مهر من و خواهرم را را روانه مدرسه کرد و خودش نیز به سمت مدرسه‌اش رفت؛ اما شب هرچقدر منتظر ماندیم محمدحسین به خانه برنگشت و پدر و مادرم پیگیر او شدند اما نتوانستند او را پیدا کنند؛  تا اینکه روز سوم دوستش دوچرخه‌اش برای مادرم آورد و به او گفت محمد حسین از من خواسته تا از شما حلالیت بطلبم و بگویم من به خرمشهر رفته تا در دفاع از کشور شرکت کنم، ممکن است دیگر به منزل باز نگردم و شما مرا نبینی.

خواهر شهید اظهار کرد: از آنجا متوجه شدیم که محمدحسین به جبهه رفته است. حال و هوای جبهه در آن زمان اولیه شروع جنگ به گونه ای بود که تمرکز بیشتر بر این قرار داشت که از مرزها دفاع شود؛ محمد حسین نیز در خرمشهر خود را بین رزمنده ها جا کرده بود و در درگیری در یکی از پلهای ورودی خرمشهر، بعد از آنکه دوستش به شهادت میرسد سعی کرده تا جلوی ورود تانک را به خرمشهر بگیرد، در این زمان تیری به پای او اصابت می کند و زمین می خورد اما چندی بعد صدای انفجار تانک دشمن بلند می شود و نیروهای عراقی به تصور اینکه نیروهای کمکی برای آنان آمده است؛ عقب نشینی می کنند و بعد از عقب نشینی تانکهای عراقی همرزمانش پیکر نیمه سوخته او را پیدا کردند که در نهایت در هشتم آبان ماه پیکر او را به خاک سپردیم.

 

روزی که مادرم گفت دیگر محمدحسین را نخواهیم دید…

خواهر شهیدان داود و محمدحسین فهمیده درباره روزی که خبر شهادت برادرش را به خانواده دادند، گفت: چند روز قبل تلویزیون اعلام کرده بود که نوجوان 13 ساله‌ای تانک دشمن را منهدم کرده و خودش نیز به شهادت رسیده است، یادم می آید در آن زمان که تلویزیون این خبر را اعلام کرد مادر رو کرد به پدرم و گفت می‌دانم که این نوجوان محمدحسین من بوده است و این کار را او انجام داده است اما پدر دائما از او می خواست تا خونسردی خود را حفظ کند و قول داد که از فردا به دنبال محمحسین بگردد اما مادر در جواب گفت شما دیگر حسین را نخواهید دید.

 

وی ادامه داد: یادم می آید که 6 یا 7 آبان بود که من و خواهرم ظهر می خواستیم به مدرسه برویم تا اینکه چند نفر درب منزل آمده و شناسنامه محمدحسین را در دست داشتند و به مادرم گفتند  محمدحسین زخمی شده و شما را به دیدار او می بریم اما مادر حالش بد شد تا اینکه برادرانم به محل کار پدر رفتند و خبر را به او رساندند؛ الحمدلله پدرم با آمادگی بهتری شهادت محمد حسین را پذیرفت و به مادرم اعلام کرد.  

 

شجاعت؛ بارزترین خصیصه شهید فهمیده بود

 خواهر شهید درباره ویژگی های اخلاقی این شهیدِ نوجوان تشریح کرد: محمد حسین روحیه شجاع و جسوری داشت و علاوه بر اینها خلاق بود؛ سعی می کرد در همه فعالیتها حضور فعال و مثمرثمری داشته باشد. بارها شده بود که محمد حسین گم شده بود و حتی عکسش را در قسمت گمشده ها منتشر کردیم تا او را پیدا کنیم.

اندیشه ناب محمدحسین اجازه نمی‌داد نسبت به شرایط کشور بی‌تفاوت باشد 

وی با تاکید بر این موضوع که این بچه 13 ساله اندیشه نابش اجازه نمیداد نسبت به شرایط کشور بی تفاوت باشد، گفت: تمام فکر و ذکر محمدحسین این بود که بتواند کاری برای کشورش انجام دهد و همیشه در جواب نگرانی ها مادر می گفت مادر نگران من نباش چراکه من به این راحتی ها کشته نمی شوم من وقتی می میرم که دل همه برایم می سوزد. در واقع خودش آنقدر اشراف داشت که سرمایه وجودی و جانش را هدر ندهد تا به آرزویش برسد.

امروز فرزندان ما از نسل فهمیده‌ها هستند

خواهر شهیدان فهمیده اظهار کرد: فرزندان امروز کشور به تعبیر زیبای رهبر فرزانه انقلاب که نوجوانان را افرادی بالغ و خلاق می دانند، باید بدانیم که فرزندان امروز ما خلاق هستند و باید سعی کنند مانند شهدای دانش آموز بر این باور برسند که می توانند در برابر دشمن ایستاده و مقاومت و ایستادگی داشته باشد.

امروز فرزندان ما از نسل فهمیده‌ها هستند؛ نسل جدید ما می توانند به دشمن نشان دهند که اگر امروز در صحنه جنگ حضور نداریم اما در صحنه علم، اجتماع، ورزش و … می توانیم موفق عمل کرده و فهمیده های دیگری تقدیم به انقلاب کنیم کمااینکه در حال حاضر نیز از این فهمیده ها در کشور کم نداریم.